Μαντριά και Ποιμένες

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, είναι πως όλο το πολιτικό σκηνικό είναι εντεταλμένοι υπάλληλοι του Συστήματος. Και όλοι τους, εκτελούν μετά βδελυγμίας τον κύριο ρόλο που το ίδιο το Σύστημα τους ανέθεσε, αυτόν του ποιμένα.

Μαντρώνουν κόσμο, σαν πρόβατα, οι έκαστοι πολιτικοί φορείς. Όλοι τους. Μαντρώνουν πρόβατα. Μας μαντρώνουν στις δικές τους μάντρες, όχι για να μας προστατεύσουν από τους άλλους ποιμένες, ούτε για να μας φυλάξουν από τους ‘’κακούς λύκους’’.

Μας μαντρώνουν στις μάντρες τους, για να μας ελέγχουν πιο εύκολα. Να μας εκμεταλλεύονται ευκολότερα και χωρίς δυσκολίες. Διότι, στην τελική, για ποιους λόγους, ένας ποιμένας φροντίζει και προφυλάσσει το κοπάδι του;

1. Για το γάλα του
2. Για το μαλλί του
3. Για το κρέας του.

Υπάρχουν πολλά μαντριά στην σημερινή πολιτική μας σκηνή. Και αρκετοί ποιμένες. Οι διαφορές μπορεί να φαίνονται μεγάλες και αξεπέραστες, αλλά στην ουσία όλα τα μαντριά, όλοι οι ποιμένες είναι οι ίδιοι. 

Πάνω-κάτω, όλοι τους είναι οι ίδιοι.

Υπάρχουν κόκκινα μαντριά, γαλάζια μαντριά, πράσινα μαντριά, μαύρα μαντριά, εθνικιστικά μαντριά, αναρχικά μαντριά, φιλελεύθερα μαντριά, σοσιαλιστικά μαντριά, αλλά όλα μα όλα, έχουν ως στόχο να μαντρώσουν τα ‘’ζωντανά’’, τα πρόβατα, το κοπάδι.

Το ερώτημα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια, είναι αν υπάρχει κάτι ‘’έξω από τα μαντριά’’.

Πως μπορεί να επιβιώσει ένα ‘’πρόβατο’’, χωρίς καμία μα καμία υποστήριξη από κάποιο μαντρί, χωρίς φροντίδα από κάποιον ποιμένα.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολη, η τουλάχιστον δεν σου δίνεται χωρίς κόπο και προσπάθεια.

Και αυτό, διότι δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεφύγεις από ένα μαντρί.

Με το που αποφασίζεις να φύγεις από ένα μαντρί, αμέσως σε προσεγγίζουν οι άλλοι ποιμένες, προαποφασίζοντας για εσένα, σε ποιο μαντρί θα προσφέρεις τον εαυτό σου προς νέα εκμετάλευση.

Ακόμη και η ίδια η επιθυμία να φύγεις από ένα μαντρί, τις περισσότερες φορές, γαλουχείται και επιδοτείται από την επιθυμία ενός άλλου μαντριού να σε εντάξει στην δική της ομάδα.

Αυτό το Σύστημα, που εδώ και χρόνια έχει αναπτύξει απίστευτους μηχανισμούς ασφαλείας και αυτοπροστασίας, έχει καλλιεργήσει μια τέτοια πλανώδη εντύπωση στις συνειδήσεις των εκάστοτε πολιτών, οριοθετώντας την ίδια την ύπαρξή τους, μέσα σε μαντριά. Δεν έχει σημασία σε ποια μαντριά. Σημασία έχει πως δεν ορίζει την πολιτικιακή ύπαρξη μακριά από κάποιο μαντρί. Έξω από κάθε μαντρί, δεν υπάρχει μόνο κάποιος ‘’κακός λύκος’’, έτοιμος να σε κατασπαράξει, αλλά υπάρχει η πλήρη ανυπαρξία, τουλάχιστον πολιτικά.

Αυτό έχει ως συνέπεια, μια ολόκληρη γενεά ανθρώπων, να έχουν γαλουχηθεί με την συνειδησιακή διαβεβαίωση, πως η ένταξη (εθελούσια ή μη) σε κάποιο μαντρί, είναι απαραίτητη απόδειξη της πολιτικιακής τους ύπαρξης.

Και αυτό, με τη σειρά του, εξαλείφει εντελώς την αντίληψη της πολιτικής ύπαρξης μακριά από κάποιο μαντρί.

Δεν ανήκεις σε κάποιο κόμμα, ή δεν φέρεις μια κομματική άποψη;

Δεν μπορείς να αναφέρεσαι σε πρακτικά ζητήματα πολιτικής. Τέλος.

Αλλά, τι ακριβώς συμβαίνει, όταν κάποιος κατανοήσει την αρχική τοποθέτηση πως όλα τα μαντριά, καλώς-κακώς, είναι ίδια;

Πως μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε ίδιους κομματικούς φορείς, για το ποιο του ταιριάζει περισσότερο;

Με τι κριτήρια θα κάνει αυτή την επιλογή;

Η απάντηση, ειπώθηκε και παραπάνω, δεν είναι εύκολη.

Αν εξαιρέσουμε τους ανήκοντες σε αριστερού τύπου κομματικών φορέων, που χαρακτηρίζονται από άκρατα φανατισμό-δογματισμό, αλλά και μια αξεπέραστη ικανότητα να εντοπίζουν διαφορές και διαφοροποιήσεις ακόμη και από δίδυμα, οι υπόλοιποι ζούνε μέσα σε μια πλάνη του ‘’διαφορετικού ίδιου’’.

Και πως να μην χαρακτηρίζεται ως πλάνη;

Όταν τα τελευταία 40 χρόνια, παρατηρούμε ευβρόντητοι το καθεστώς διοίκησης και άσκησης εξουσίας, να περιορίζεται μονάχα σε μια και μοναδική θεώρηση των πραγμάτων, και να υλοποιείται από φορείς θεωρητικά και θεσμικά άσχετους μεταξύ τους, χωρίς καμία μα καμία απόκλιση, είναι λογικό να μιλάμε για πλάνη.

Γενειές ολόκληρες έχουν γαλουχηθεί με την διαβεβαίωση πως ‘’η δεξιά είναι διαφορετική από το κέντρο’’, ‘’το κέντρο διαφέρει από την αριστερά’’, ‘’η αριστερά διαφέρει από την δεξιά’’, επιλέγοντας εθελουσίως να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, μιας και στην πράξη, αυτό όχι απλά δεν επιβεβαιώνεται, αλλά μάλλον καταρρίπτεται πλήρως.

Αλλά μην μένουμε μόνο εκεί.

Το ίδιο Σύστημα Εξουσία που σε καθοδηγεί και σε υποκινεί να επιλέξεις με το ζόρι ένα μαντρί, το ίδιο Σύστημα Εξουσίας, σε υποχρεώνει να επιλέξεις ανάμεσα σε συγκεκριμένες επιλογές, σε μαντριά που το ίδιο έχει εγκρίνει, έχει αποδεχθεί, και δυστυχώς, ελέγχει.

Ακόμη και αυτοί οι οποίοι διατυμπανίζουν και αυτοπαρουσιάζονται ως αρνητές του Συστήματος, ή ως φορείς που επιδιώκουν ή αποσκοπούν στην κατάλυσή του, ή στην αναδιοργάνωσή του, είναι ελεγχόμενοι του Συστήματος, που τους έχει επιλέξει να τους προτείνει ως επιλογή ανάμεσα στους πολίτες.

Ειπώθηκε και παραπάνω. Το Σύστημα έχει αναπτύξει τόσο ισχυρούς μηχανισμούς ασφαλείας, που δύσκολα μπορείς , όχι αν τους αντισταθείς, αλλά έστω να τους εντοπίσεις.

Σε ένα σύστημα ‘’ελεύθερης επιλογής’’, το πιο ικανό πλάνο μαντρώματος, είναι ο έλεγχος των διαφόρων επιλογών σου. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος μηχανισμός ασφαλείας του Συστήματος.

 Ο Έλεγχος και η Σκοπιμότητα των επιλογών σου.

Οι τάσεις ενός πολιτικού όντος, είναι πολλές και ποικίλουν αναλόγως τα βιώματα, τις γνώσεις και την κριτική ικανότητα έκαστου.

Η επιλογή του, εξαρτάται από αυτές τις τάσεις.

Και πολλές φορές παρατηρείς τις τάσεις κάποιου να εναλλάσσονται με τη πάροδο του χρόνου, και συγχρόνως να εναλλάσσονται και οι πολιτικές του επιλογές. Τον παρακολουθείς να αλλάζει ιδέες, και να αλλάζει μαντριά. Τον βλέπεις να φεύγει δυσαρεστημένος από ένα μαντρί, και να εισχωρεί εθελουσίως στο επόμενο, όντας σίγουρος για το ορθό της επιλογής του.

Και αυτό είναι το καλύτερο σχέδιο του Συστήματος για την αυτοπροστασία του.

Η πεποίθηση που σου παρέχει πως η επόμενη επιλογή σου, είναι σίγουρα διαφορετική από την προηγούμενη.

Και δεν χρειάζεται να περιορίζουμε τις επιλογές ανάμεσα στα μαντριά.

Ακόμη και αν η τελική σου, η συνειδητοποιημένη σου επιλογή, έχει να κάνει με τον ‘’κακό τον λύκο’’, δηλαδή με την συνειδητοποίηση πως όλα τα μαντριά είναι το ίδιο, και πως αξίζει το ρίσκο του μη-μαντρώματος, καταλήγεις πάλι σε ένα άλλο μαντρί, καμουφλαρισμένο εντέχνως σε ‘’ελεύθερο λιβάδι’’.

Οι διάφορες ομάδες, από άκρα αριστερά έως άκρα δεξιά, που διατυμπανίζουν την αντίθεσή τους με το Σύστημα, έως και την επιθυμία κατάλυσής του, έχουν την δυνατότητα να μαζεύουν όλους αυτούς που επιλέγοντας να μην ανήκουν σε κάποιο μαντρί, τριγυρίζουν μονάχοι τους έξω από αυτά.

Αυτοπροσδιορίζονται ως ομάδες κατά του Συστήματος, και πείθουν το κάθε έναν πως η ένταξή τους σε αυτές, συνεπάγεται μια ξεχωριστή θεώρηση των πραγμάτων, μια νέα δυναμική ένταξης της πολιτικής σκέψης σε μια άνευ ορίων αντίληψη.

Και σε πείθουν, τις περισσότερες φορές.

Και είσαι σίγουρος πως αυτή η επιλογή σου, διαφοροποιείται πλήρως από τις προηγούμενες.

Δεν αργεί όμως η ώρα, που συνειδητοποιείς την νέα πλάνη που έχεις πέσει.

Όταν οι ομάδες αυτές, ασκούν δράση, η οποία από θεωρία, μεταφέρεται σε πράξη, συνειδητοποιείς ,εύκολα ή δύσκολα, τον ρόλο που και αυτές, εν τέλει, παίζουν στο κοσμικό παιχνίδι του Συστήματος.

Το μάντρωμα των ελαχίστων πλήρως απογοητευμένων, είναι και αυτό αυτοσκοπός του Συστήματος. Και το καταφέρνει δίνοντας ακόμη και την επιλογή της ‘’μη συμβατικής οδού’’.

Όλοι εσείς, που βλέπετε την αντίδρασή σας, απέναντι σε αυτό το αδηφάγο Σύστημα Εξουσίας, να ορίζεται μέσα σε ακραίες ομάδες που διατυμπανίζουν την επιθυμία κατάλυσής τους, σκεφτείτε καλύτερα μήπως εν τέλει, ακόμη και αυτές οι ομάδες, εξυπηρετούν το ίδιο Σύστημα…..