Αθλητισμός και Κοινωνία

Επειδή και ο αθλητισμός, είναι ένα εκ των κύριων χαρακτηριστικών μιας κοινωνίας, ως προς το βαθμό αξίας που φέρει, αυτή και οι θεσμοί που επιλέγει η ίδια να την διέπουν, θα ήθελα αυτή τη φορά να ασχοληθούμε με ένα αθλητικό γεγονός.

Αφορά το γεγονός του θανάτου ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, τον ΝτεΝίγκρις , παίχτη της Λάρισας, από λόγους υγείας.

Οι λόγοι υγείας, είναι και αυτοί, οι οποίες προδιαθέτουν να δούμε την περίπτωση του θανάτου, ως έναυσμα, για μια σοβαρή ματιά πάνω στην κοινωνία μας.

Όπως έγινε γνωστό, ο άτυχος Μεξικάνος, πέθανε από χρόνια προβλήματα που είχε, τα οποία αγνοούσε υπεροπτικά ο ποδοσφαιριστής, και κατά επιλογή του, συνέχιζε να αθλείται σε επαγγελματικούς και ανταγωνιστικούς ρυθμούς.

Το θέμα σχολιάστηκε έντονα.

Αυτό που επίσης έγινε γνωστό, ήταν πως στην προηγούμενη ομάδα στην οποία ο νεόφερτος παίχτης της Λάρισας αγωνιζόταν την περασμένη περίοδο, στην Τουρκία, είχαν εντοπίσει αυτά τα προβλήματα του ΝτεΝίγκρις, και του είχαν απαγορεύσει να παίζει. Ο παίχτης αποχώρησε από την τουρκική ομάδα, επειδή δεν ήθελα να εισακούσει το ιατρικό τμήμα της ομάδας του.

Έγινε και σε αυτό το θέμα, ντόρος, στο σημείο η τουρκική ομοσπονδία, να βγάλει ανακοίνωση, πως πράγματι στο παίχτη είχε γνωστοποιηθεί ο κίνδυνος που ελλόχευε για την ζωή του, το να συνεχίζει να αθλείται και του είχε ανακοινωθεί πως δεν θα μπορέσει να συνεχίσει στην ομάδα του. Ο ίδιος βέβαια, επέλεξε να συνεχίζει να παίζει, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο του θανάτου του, και επέλεξε τη Λάρισα.

Και αυτό, ένα μεγάλο θέμα, αλλά προτιμώ να μιλήσω άλλη φορά για την ματαιοδοξία που δημιουργεί αυτή η ξέφρενη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού.

Θέλω να σταθώ στο θέμα της απαγόρευσης από την τούρκικη ομοσπονδία, στον άτυχο ποδοσφαιριστή, να αγωνίζεται.

Μία ομάδα ποδοσφαιρική, σε μια άλλη χώρα, επιλέγει να στερηθεί τις υπηρεσίες ενός μέλους της, διότι βάζει σε πρωταρχική θέση τον κίνδυνο να χάσει ο αθλητής της, τη ζωή του.

Δεν λέω βέβαια πως εκείνη η χώρα, έχει μεγαλύτερη ευσπλαχνία από την δική μας, επειδή εξακολουθώ να πιστεύω πως η Λάρισα, αν γνώριζε την κατάσταση υγείας του ποδοσφαιριστή, δεν θα δεχόταν ούτε εκείνη να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ενός ανθρώπου, για να εξυπηρετήσει και αυτή, την ξέφρενη πορεία που έχει πάρει η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού.

Θεωρώ, πως στις ξένες ομοσπονδίες ποδοσφαίρου, υπάρχουν κάποιοι νόμοι, κάποιες διαδικασίες, κάποιο θεσμοί, οι οποίοι ισχύουν και τηρούνται, και αφορούν την υγεία ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ενός εργαζομένου.

Σε αυτές τις χώρες, οι θεσμοί αυτοί, οι νόμοι αυτοί τηρούνται, και προστατεύονται από κάποιον, υποθέτω ανώτερο φορέα, που προσπαθεί, ακόμη και σε αυτή την ξέφρενη εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, να κρατήσει μια φυσιολογική προτεραιότητα, ή έστω μια λογική οριοθέτηση.

Στην δική μας χώρα, ήξερε δεν ήξερε η ομάδα-επιχείρηση, νοιάστηκε δεν νοιάστηκε να εξακριβώσει την καταλληλότητα ως προς την υγεία, ενός εργαζομένου της, καμία ομοσπονδία, καμία υπηρεσία, κανένα υφυπουργείο, δεν σκέφτηκε πως, μία εκ των δεδομένων αρμοδιοτήτων του, είναι και η διασφάλιση της υγείας των ανθρώπων, των οποίων επιλέχθηκε, ορίστηκε, επέλεξε, να διοικεί. Να οφείλει την σύστασή του, σε αυτούς τους ανθρώπους, που βγάζουν το ψωμί τους, καταπίνοντας χιλιόμετρα, και κλωτσώντας μια μπάλα.

Και όχι μόνο δεν επέλεξε να ορίσει τον τρόπο που θα διαχειρίζεται αυτή την αρμοδιότητα, και αδιαφόρησε, αλλά δεν έκανε ούτε το αυτονόητο, για κάθε αρχή, που δεν θέλει να αναλαμβάνει η ίδια, μια υποχρέωση της, δηλαδή να ‘’πετάξει’’ το μπαλάκι στον ιδιωτικό τομέα, και δη στις ίδιες τις ομάδες, αδιαφορώντας εντελώς να ορίσει νόμο, που θα τιμωρεί κάθε ομάδα-επιχείρηση, που δεν διασφαλίζει πρώτα η ίδια, την ασφάλεια της ζωής κάποιου εκ των εργαζομένων της .

Παρατηρώντας όλα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεσαι και το επίπεδο, το βαθμό αξίας δηλαδή του αθλητισμού στη χώρα μας. Στη χώρα που γέννησε τον αθλητισμό, ως στοιχείο της καθημερινότητας του ανθρώπου, στη χώρα που γέννησε την λέξη Αγώνα και Ευ Αγωνίζεσθε, στη χώρα, επίσης, που όρισε και ως επιστέγασμα της αθλητικής πρωτιάς, ένα στεφάνι ελιάς.

Και παρατηρώντας αυτά, καταλαβαίνεις και πως η ίδια η κοινωνία μας, συμπεριφέρεται σε μια τόσο κοινωνικοπολιτική ενασχόληση των μελών της, και πόση σημασία δίνει σε αυτό που όλοι ονομάζουμε υπέρτατο αγαθό, την ζωή μας.

Το πόσο άθλια απαξιωμένο είναι δε, από την κοινωνία μας, ο αθλητισμός και ο σεβασμός στη ζωή ενός επαγγελματία αθλητή, φαίνεται έντονα και από το γεγονός, πως αυτό το απαράδεκτο έλλειμμα, έγινε ορατό στους περισσότερους, μέσω μιας απλής σύγκρισης που έγινε, επ’ ευκαιρίας του θανάτου του αθλητή, με το τι αντίστοιχο συνέβη σε μια άλλη χώρα.

Σε μια άλλη χώρα, για την οποία, έως και σήμερα, μας μαθαίνουν πως είναι σε χειρότερη μοίρα από εμάς, λόγω πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και εθνικών λόγων.

Αυτή η χώρα, που για κάποιους ‘’δεν είναι όπως εδώ’’, για ένα τόσο απλό, αλλά συνάμα σημαντικό θέμα, επέλεξε να τηρήσει ενεργό αλλά και, κυρίως, αυστηρό ρόλο.

Αυτή η χώρα, άσχετα από τα δικά της προβλήματα, άσχετα από τη θέση που κατέχει ανάμεσα στις ‘’πιο ανεπτυγμένες χώρες’’, ή ανάμεσα στις χώρες που ‘’δικαιούνται να συμμετέχουν σε διακρατικές ομάδες’’, όπως η Ε.Ε., σε ένα πολύ σημαντικό θέμα, έδειξε μεγαλύτερη κοινωνική φρόνηση, μεγαλύτερη κοινωνική ευθύνη, από την δική μας χώρα.

Και δεν ξέρω αν αυτό, θα πρέπει να μας ανησυχήσει ως προς την κοινωνική μας αντίληψη, ή να μας προβληματίζει ως προς το χάσμα που έχουμε να καλύψουμε, αν όντως αντιληφθούμε σε ποιο επίπεδο ανήκουμε, αυτό όμως που ξέρω σίγουρα, είναι πως την ώρα που βλέπουμε προς τα έξω, ως λαός, ως έθνος, ως πολίτες και ως άτομα, και θεωρούμε πως εμείς εδώ ‘’είμαστε καλύτερα’’, ‘’είμαστε ξεχωριστοί’’, ‘’είμαστε ευλογημένοι’’, κάποιοι άλλοι, μας βάζουν τα γυαλιά, ώστε να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε την τραγικότητα της κατάστασής μας.

Και σε κάποιους άλλους, χειρότερους, που βλέπουν προς τα έξω, με μια υπεροψία και ένα φανατισμό, ονειρευόμενοι να ‘’πάμε να πάρουμε την Πόλη’’, όταν η ίδια τους η πόλη, η ίδια τους η κοινωνία, η ίδια τους η χώρα, δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά και ανθρώπινα, την ίδια της την κατάσταση, θα πω απλώς αυτό:

‘’Αφήστε την Πόλη, και κοιτάξτε την πόλη σας. Η Πόλη, προς το παρών, φαίνεται και δείχνει να ανήκει σε καλύτερα χέρια, τουλάχιστον ως προς την ασφάλεια των κατοίκων της’’.

Και όσο αυτοί θα ονειρεύονται τη Πόλη, η πόλη τους θα αργοπεθαίνει. Και μαζί με αυτή, θα πεθαίνει και η ίδια η ελπίδα.