Ακόμη μια Επέτειος της 17ης Νοέμβρη.
Πριν από 36 χρόνια, κάποιοι Ενεργοί Πολίτες, θεώρησαν προτεραιότητα της ύπαρξής τους, μεγαλύτερη ακόμη και από την ίδια τους τη ζωή, την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία.
Αντέδρασαν στην εξαθλίωση και στην υποταγή, διαμαρτυρήθηκαν για τον περιορισμό και την καταστολή, αγανάκτησαν από την αυθαιρεσία και την αυταρχικότητα.
Στάθηκαν απέναντι από ένα Σύστημα εξουσίας, που μπορεί να μην είχε μαζί του σύγχρονα μέσα καταστολής, αλλά είχε μαζί του Άρματα, Όπλα και Ωμή Βία.
Και αν οι σύγχρονοι μέθοδοι καταστολής συνείδησης, καταστέλλουν την σκέψη σου και την κριτική σου ικανότητα, δηλαδή την ίδια σου την ψυχή, τα τότε μέσα χτυπούσαν κατευθείαν το σώμα σου.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και σήμερα, θα βγούμε στους δρόμους, να τιμήσουμε εκείνα τα παιδιά, εκείνους τους πολίτες για τον Αγώνα που έκαναν για την Ελλάδα, και την Ελευθερία.
Και όπως κάθε χρόνο, θα μοιραστούμε μηνύματα Τιμής και Παραδοχής για τη θυσία εκείνων των Ελλήνων.
Το ερώτημα που με απασχολεί, σε κάθε Επέτειο του Πολυτεχνείου, είναι κατά πόσο εκείνη η γενιά ήταν πιο τυχερή ή πιο άτυχη από εμάς.
Καθημερινά, γύρω μας, γινόμαστε μάρτυρες μια παρόμοιας καπήλευσης της εξουσίας, όπως τότε, και πάντα διερωτώμαι, ποιες ήταν εκείνες οι συνθήκες, που οδήγησαν εκείνα τα παιδιά, εκείνους τους πολίτες στην Αντίδραση, και γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και σήμερα.
Η καπήλευση της Εξουσίας, ο τρόπος δηλαδή που περιορίζει πλέον η Εξουσία έχει αλλάξει, ή απλώς άλλαξε η επιθυμία των πολιτών για να Αντιδράσουν σε αυτή την καπήλευση;
Αξίζει μια αναλυτική ματιά, πάνω στην τότε και στην σημερινή Εξουσία, και στις μεθόδους καταστολής της ελευθερίας, και στην τότε και στην σημερινή διάθεση των πολιτών για διεκδίκηση του αυτονόητου δικαιώματος της Ελευθερίας.
Ποιος μπορεί να συγκρίνει και να αξιολογήσει ποιο μέσο ή ποια εξουσία ήταν η πιο επικίνδυνη;;
Μια εύκολη σύγκριση, θα απαντήσει πως σαφώς η τότε εξουσία, ήταν σαφώς η πιο επικίνδυνη. Δεν συμφωνούσες μαζί της; Σε σκότωνε. Στην κυριολεξία, σε σκότωνε.
Ενώ, η σημερινή, σαφώς και αντιδράει παραπλήσια σε κάθε περίπτωση αντίδρασης, αλλά τουλάχιστον δεν σε σκοτώνει. Τουλάχιστον, δεν σε σκοτώνει στην κυριολεξία.
Μπορεί να σου καταστέλλει, κάθε δικαίωμα σκέψης, μπορεί να σου καταστέλλει κάθε δικαίωμα ελεύθερης και ανεξάρτητης κρίσης, μπορεί να σου στερεί κάθε δικαίωμα αυτόνομης δράσης, αλλά τουλάχιστον δεν σε σκοτώνει.
Βέβαια, με μια πιο σοβαρή ματιά, θα μπορούσες να εντοπίσεις ένα σημείο στο οποίο, η τότε εξουσία, φάνηκε πιο αναποτελεσματική στην καταστολή, σε σχέση με την σημερινή.
Και αυτό, είναι το δικαίωμα που είχαν τότε, και που στερούμαστε σήμερα, της δημόσιας διαδήλωσης.
Θα ρωτήσει κάποιος ‘’μα, τι λες; Τότε, δεν υπήρχε το δικαίωμα της διαδήλωσης’’.
Διαφωνώ.
Τότε, σαφώς δεν υπήρχε το δικαίωμα της διαδήλωσης, αλλά υπήρχε το δικαίωμα της επιθυμίας για διαδήλωση.
Σαφώς, και όποιος τολμούσε να βγει στο δρόμο να διαδηλώσει, ερχόταν αντιμέτωπος με τανκς, στρατιώτες, πάνοπλους αστυνομικούς, χαφιέδες και άλλους υπάλληλους καταστολής, αλλά αυτό ήταν το αποτέλεσμα της διαμαρτυρίας.
Σήμερα, η Εξουσία, δεν χρησιμοποιεί ούτε τανκς, ούτε στρατιώτες, ούτε χαφιέδες (συνήθως).
Διότι, σήμερα, η Εξουσία, δεν καταστέλλει την διαμαρτυρία, αλλά την επιθυμία για διαμαρτυρία.
Ο εχθρός του διαμαρτυρόμενου πολίτη, δεν είναι πλέον το τανκ ή ο αστυνομικός, αλλά η έλλειψη επιθυμίας να βγει στο δρόμο και να διεκδικήσει.
Αυτό το συναίσθημα κατάφερε να καταστείλει το σημερινό Σύστημα Εξουσίας.
Το οποίο συναίσθημα, δεν μπόρεσε να καταστείλει κανένα τανκ και κανένα όπλα, της τότε Εξουσίας, και το οποίο έπαιξε σπουδαίο ρόλο στον ξεσηκωμό του κόσμου.
Η επιθυμία, το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, το δικαίωμα να μπορεί να σκέφτεται τι θέλει και να το διεκδικεί, υπήρχε ανέπαφο την εποχή εκείνη. Η Ανάγκη για Ελευθερία, δεν είχε καταφέρει να περιοριστεί.
Μπορεί να περιορίστηκε η Ελευθερία, αλλά η Ανάγκη για Ελευθερία όχι.
Ο κόσμος, μπόρεσε να ξεσηκωθεί, επειδή πολύ απλά, ξεπέρασε τον φόβο του θανάτου.
Σήμερα, ο κόσμος δεν φτάνει στο σημείο όπου χρειάζεται να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Διότι, σταματάει πολύ νωρίτερα.
Σταματάει ακριβώς στο σημείο της επιθυμίας να διεκδικήσει.
Το βλέπουμε σήμερα, όπου και να κοιτάξουμε.
Οι συνθήκες είναι ακριβώς όπως τότε.
Η Ελευθερία, δεν έχει ανέλθει σε υψηλότερο επίπεδο.
Ναι, είμαστε ελεύθεροι να πίνουμε όση CocaCola θέλουμε,
ναι, είμαστε ελεύθεροι να βλέπουμε όση Μενεγάκη και Στεφανίδου θέλουμε,
ναι, είμαστε ελεύθεροι να αγοράζουμε όσα Gucci ή DolceCampana θέλουμε.
Αλλά πόσο ελεύθεροι είμαστε συνειδησιακά;
Πόσο ανεξάρτητοι είμαστε Κοινωνικά-Πολιτικά-Οικονομικά;
Και προσέξτε τούτο:
Σήμερα, αυτή η ανελευθερία, αυτός ο περιορισμός, δεν προέρχεται ούτε από τανκς, ούτε από όπλα, ούτε από χαφιέδες (ενίοτε).
Σήμερα, το Σύστημα Εξουσίας, χρησιμοποιεί πολύ πιο έξυπνους, και πολύ πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς, ώστε να καταστείλει πλήρως και την επιθυμία να διαμαρτυρηθείς, αλλά πρωτίστως, την ανάγκη να διαμαρτυρηθείς.
Τότε, οι χιλιάδες πολιτών, που ξεχύθηκαν στους δρόμους, απέδρασαν απλά, από το φόβο του θανάτου.
Ζύγισαν τη ζωή τους, με την Ελευθερία, και όταν η ζυγαριά τους έδειξε ποιο είναι το βαρύτερο αγαθό, αυτοί έπραξαν απλά, ότι τους έλεγε η καρδιά τους.
Σήμερα, δεν μπαίνεις καν, σε αυτή την διαδικασία.
Δεν ξεκινάς καν, να συγκρίνεις την ζωή σου σήμερα, με την ανάγκη να ξεσηκωθείς και να αντιδράσεις.
Μένεις εγκλωβισμένος, όχι με την απειλή των όπλων και του θανάτου, αλλά με την ολοκληρωτική καταστολή της συνείδησής σου.
Αυτό, δε, δεν είναι και τόσο δύσκολο να επιτευχθεί.
Τι είναι αυτό που θα σε οδηγήσει στο να επιλέξεις τον θάνατο, από μια ζωή σκλαβιάς;
Τι άλλο, από τις Αξίες εκείνες, που θα στηρίξουν τα λόγια του ποιητή :
‘’τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Τις αλυσίδες φοβάμαι’’
Και αυτές οι Αξίες, σήμερα έχουν κατασταλεί. Το Σύστημα Εξουσίας, έχει καταφέρει να περιορίσει τη σκέψη μας, να περιορίζει την αξιοπρέπειά μας, να καταστείλει την αγανάκτησή μας.
Για όλα τα παραπάνω, θεωρώ πως εκείνη η Γενιά, η Γενιά του Πολυτεχνείου, ήταν πιο τυχερή γενιά από την δική μας.
Εκείνη η Γενιά, είχε οράματα, όπως και εμείς ασφαλώς, αλλά είχε και το δικαίωμα να κρίνει και συγκρίνει τα οράματά της, με Αξίες και Αρχές, αναλλοίωτες από Εξουσίες, από Κατεστημένα, από Πολιτικούς και Κοινωνικούς Δούρειους Ίππους.
Η δική μας η γενιά, είναι σαφώς πιο άτυχη από εκείνη.
Η πτώση, η κατευθυνόμενη πτώση των Αξιών και των Αρχών μας, έχει καταφέρει καλύτερα αποτελέσματα από όλα τα τανκς και όλα τα άρματα του κόσμου.
Διότι, εμείς, δεν χρειάζεται απλώς να ξεσηκωθούμε, να ξεπεράσουμε απλά το φόβο του θανάτου.
Πριν από 36 χρόνια, κάποιοι Ενεργοί Πολίτες, θεώρησαν προτεραιότητα της ύπαρξής τους, μεγαλύτερη ακόμη και από την ίδια τους τη ζωή, την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία.
Αντέδρασαν στην εξαθλίωση και στην υποταγή, διαμαρτυρήθηκαν για τον περιορισμό και την καταστολή, αγανάκτησαν από την αυθαιρεσία και την αυταρχικότητα.
Στάθηκαν απέναντι από ένα Σύστημα εξουσίας, που μπορεί να μην είχε μαζί του σύγχρονα μέσα καταστολής, αλλά είχε μαζί του Άρματα, Όπλα και Ωμή Βία.
Και αν οι σύγχρονοι μέθοδοι καταστολής συνείδησης, καταστέλλουν την σκέψη σου και την κριτική σου ικανότητα, δηλαδή την ίδια σου την ψυχή, τα τότε μέσα χτυπούσαν κατευθείαν το σώμα σου.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και σήμερα, θα βγούμε στους δρόμους, να τιμήσουμε εκείνα τα παιδιά, εκείνους τους πολίτες για τον Αγώνα που έκαναν για την Ελλάδα, και την Ελευθερία.
Και όπως κάθε χρόνο, θα μοιραστούμε μηνύματα Τιμής και Παραδοχής για τη θυσία εκείνων των Ελλήνων.
Το ερώτημα που με απασχολεί, σε κάθε Επέτειο του Πολυτεχνείου, είναι κατά πόσο εκείνη η γενιά ήταν πιο τυχερή ή πιο άτυχη από εμάς.
Καθημερινά, γύρω μας, γινόμαστε μάρτυρες μια παρόμοιας καπήλευσης της εξουσίας, όπως τότε, και πάντα διερωτώμαι, ποιες ήταν εκείνες οι συνθήκες, που οδήγησαν εκείνα τα παιδιά, εκείνους τους πολίτες στην Αντίδραση, και γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και σήμερα.
Η καπήλευση της Εξουσίας, ο τρόπος δηλαδή που περιορίζει πλέον η Εξουσία έχει αλλάξει, ή απλώς άλλαξε η επιθυμία των πολιτών για να Αντιδράσουν σε αυτή την καπήλευση;
Αξίζει μια αναλυτική ματιά, πάνω στην τότε και στην σημερινή Εξουσία, και στις μεθόδους καταστολής της ελευθερίας, και στην τότε και στην σημερινή διάθεση των πολιτών για διεκδίκηση του αυτονόητου δικαιώματος της Ελευθερίας.
Ποιος μπορεί να συγκρίνει και να αξιολογήσει ποιο μέσο ή ποια εξουσία ήταν η πιο επικίνδυνη;;
Μια εύκολη σύγκριση, θα απαντήσει πως σαφώς η τότε εξουσία, ήταν σαφώς η πιο επικίνδυνη. Δεν συμφωνούσες μαζί της; Σε σκότωνε. Στην κυριολεξία, σε σκότωνε.
Ενώ, η σημερινή, σαφώς και αντιδράει παραπλήσια σε κάθε περίπτωση αντίδρασης, αλλά τουλάχιστον δεν σε σκοτώνει. Τουλάχιστον, δεν σε σκοτώνει στην κυριολεξία.
Μπορεί να σου καταστέλλει, κάθε δικαίωμα σκέψης, μπορεί να σου καταστέλλει κάθε δικαίωμα ελεύθερης και ανεξάρτητης κρίσης, μπορεί να σου στερεί κάθε δικαίωμα αυτόνομης δράσης, αλλά τουλάχιστον δεν σε σκοτώνει.
Βέβαια, με μια πιο σοβαρή ματιά, θα μπορούσες να εντοπίσεις ένα σημείο στο οποίο, η τότε εξουσία, φάνηκε πιο αναποτελεσματική στην καταστολή, σε σχέση με την σημερινή.
Και αυτό, είναι το δικαίωμα που είχαν τότε, και που στερούμαστε σήμερα, της δημόσιας διαδήλωσης.
Θα ρωτήσει κάποιος ‘’μα, τι λες; Τότε, δεν υπήρχε το δικαίωμα της διαδήλωσης’’.
Διαφωνώ.
Τότε, σαφώς δεν υπήρχε το δικαίωμα της διαδήλωσης, αλλά υπήρχε το δικαίωμα της επιθυμίας για διαδήλωση.
Σαφώς, και όποιος τολμούσε να βγει στο δρόμο να διαδηλώσει, ερχόταν αντιμέτωπος με τανκς, στρατιώτες, πάνοπλους αστυνομικούς, χαφιέδες και άλλους υπάλληλους καταστολής, αλλά αυτό ήταν το αποτέλεσμα της διαμαρτυρίας.
Σήμερα, η Εξουσία, δεν χρησιμοποιεί ούτε τανκς, ούτε στρατιώτες, ούτε χαφιέδες (συνήθως).
Διότι, σήμερα, η Εξουσία, δεν καταστέλλει την διαμαρτυρία, αλλά την επιθυμία για διαμαρτυρία.
Ο εχθρός του διαμαρτυρόμενου πολίτη, δεν είναι πλέον το τανκ ή ο αστυνομικός, αλλά η έλλειψη επιθυμίας να βγει στο δρόμο και να διεκδικήσει.
Αυτό το συναίσθημα κατάφερε να καταστείλει το σημερινό Σύστημα Εξουσίας.
Το οποίο συναίσθημα, δεν μπόρεσε να καταστείλει κανένα τανκ και κανένα όπλα, της τότε Εξουσίας, και το οποίο έπαιξε σπουδαίο ρόλο στον ξεσηκωμό του κόσμου.
Η επιθυμία, το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, το δικαίωμα να μπορεί να σκέφτεται τι θέλει και να το διεκδικεί, υπήρχε ανέπαφο την εποχή εκείνη. Η Ανάγκη για Ελευθερία, δεν είχε καταφέρει να περιοριστεί.
Μπορεί να περιορίστηκε η Ελευθερία, αλλά η Ανάγκη για Ελευθερία όχι.
Ο κόσμος, μπόρεσε να ξεσηκωθεί, επειδή πολύ απλά, ξεπέρασε τον φόβο του θανάτου.
Σήμερα, ο κόσμος δεν φτάνει στο σημείο όπου χρειάζεται να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Διότι, σταματάει πολύ νωρίτερα.
Σταματάει ακριβώς στο σημείο της επιθυμίας να διεκδικήσει.
Το βλέπουμε σήμερα, όπου και να κοιτάξουμε.
Οι συνθήκες είναι ακριβώς όπως τότε.
Η Ελευθερία, δεν έχει ανέλθει σε υψηλότερο επίπεδο.
Ναι, είμαστε ελεύθεροι να πίνουμε όση CocaCola θέλουμε,
ναι, είμαστε ελεύθεροι να βλέπουμε όση Μενεγάκη και Στεφανίδου θέλουμε,
ναι, είμαστε ελεύθεροι να αγοράζουμε όσα Gucci ή DolceCampana θέλουμε.
Αλλά πόσο ελεύθεροι είμαστε συνειδησιακά;
Πόσο ανεξάρτητοι είμαστε Κοινωνικά-Πολιτικά-Οικονομικά;
Και προσέξτε τούτο:
Σήμερα, αυτή η ανελευθερία, αυτός ο περιορισμός, δεν προέρχεται ούτε από τανκς, ούτε από όπλα, ούτε από χαφιέδες (ενίοτε).
Σήμερα, το Σύστημα Εξουσίας, χρησιμοποιεί πολύ πιο έξυπνους, και πολύ πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς, ώστε να καταστείλει πλήρως και την επιθυμία να διαμαρτυρηθείς, αλλά πρωτίστως, την ανάγκη να διαμαρτυρηθείς.
Τότε, οι χιλιάδες πολιτών, που ξεχύθηκαν στους δρόμους, απέδρασαν απλά, από το φόβο του θανάτου.
Ζύγισαν τη ζωή τους, με την Ελευθερία, και όταν η ζυγαριά τους έδειξε ποιο είναι το βαρύτερο αγαθό, αυτοί έπραξαν απλά, ότι τους έλεγε η καρδιά τους.
Σήμερα, δεν μπαίνεις καν, σε αυτή την διαδικασία.
Δεν ξεκινάς καν, να συγκρίνεις την ζωή σου σήμερα, με την ανάγκη να ξεσηκωθείς και να αντιδράσεις.
Μένεις εγκλωβισμένος, όχι με την απειλή των όπλων και του θανάτου, αλλά με την ολοκληρωτική καταστολή της συνείδησής σου.
Αυτό, δε, δεν είναι και τόσο δύσκολο να επιτευχθεί.
Τι είναι αυτό που θα σε οδηγήσει στο να επιλέξεις τον θάνατο, από μια ζωή σκλαβιάς;
Τι άλλο, από τις Αξίες εκείνες, που θα στηρίξουν τα λόγια του ποιητή :
‘’τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Τις αλυσίδες φοβάμαι’’
Και αυτές οι Αξίες, σήμερα έχουν κατασταλεί. Το Σύστημα Εξουσίας, έχει καταφέρει να περιορίσει τη σκέψη μας, να περιορίζει την αξιοπρέπειά μας, να καταστείλει την αγανάκτησή μας.
Για όλα τα παραπάνω, θεωρώ πως εκείνη η Γενιά, η Γενιά του Πολυτεχνείου, ήταν πιο τυχερή γενιά από την δική μας.
Εκείνη η Γενιά, είχε οράματα, όπως και εμείς ασφαλώς, αλλά είχε και το δικαίωμα να κρίνει και συγκρίνει τα οράματά της, με Αξίες και Αρχές, αναλλοίωτες από Εξουσίες, από Κατεστημένα, από Πολιτικούς και Κοινωνικούς Δούρειους Ίππους.
Η δική μας η γενιά, είναι σαφώς πιο άτυχη από εκείνη.
Η πτώση, η κατευθυνόμενη πτώση των Αξιών και των Αρχών μας, έχει καταφέρει καλύτερα αποτελέσματα από όλα τα τανκς και όλα τα άρματα του κόσμου.
Διότι, εμείς, δεν χρειάζεται απλώς να ξεσηκωθούμε, να ξεπεράσουμε απλά το φόβο του θανάτου.
Πρέπει πρώτα από όλα, να συνειδητοποιήσουμε την Ανάγκη, να ξεσηκωθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου