Περί της στάσης των κομμάτων στα επεισόδια

Βγήκαν λοιπόν οι δημοσκοπήσεις, μετά τα επεισόδια, και ασχολήθηκαν, πέραν των θεμάτων τηλεθέασης (‘’είναι προκλητικός ο αστυνομικός;’’, ‘’φταίει η αστυνομία;’’, ‘’να παραιτηθεί ο Παυλόπουλος;’’ κτλ) με ένα πολύ σημαντικό πολιτικό θέμα.

Αυτό του ‘’ποιος νομίζετε πως χειρίστηκε ορθότερα την κρίση’’.
Και αυτό διότι, σε ένα τόσο μεγάλο και καθολικό γεγονός, αυτό που κάθε Δημοκρατικό κράτος ευελπιστεί, είναι να δοθεί λύση, μέσω της στάσης των πολιτικών και δη των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Οι απαντήσεις ήταν περίπου αυτές που όλοι μας περιμέναμε, μιας και οι ‘’σφυγμομετρήσεις’’ αποτυπώνουν αυτό που ο μέσος πολίτης μπορεί και δύναται να αντιληφθεί.

Ο Καραμανλής, πιστεύω δεν βγήκε χαμένος, απλά και μόνο επειδή θεωρείται ήδη ένα καμένο χαρτί για την πολιτική σκηνή. Ο κόσμος πλέον δεν περιμένει τίποτα από αυτόν, δεν έχει καμία απαίτηση από την κυβέρνησή του, για αυτό το λόγο δεν νομίζω πως απογοητεύτηκε περισσότερο από την ΑΠΟΥΣΙΑ του, στα τελευταία γεγονότα.

Ο Παπανδρέου, απέδειξε ακόμη μια φορά τα μικροπολιτικά του πάθη, μιας και πέρασε μια εικόνα ενός ανθρώπου που χορεύει πάνω ‘’στην νεκρή κατσίκα του γείτονα’’ (if you know what I mean)…

Για έναν πολιτικό που ευελπιστεί να είναι ο αυριανός πρωθυπουργός, απαιτείς σε παρόμοιες περιπτώσεις να επιδεικνύει ένα πιο συλλογικό πρόσωπο, πέραν από κομματικά κέρδη και εφήμερους πανηγυρισμούς. Ο Παπανδρέου φάνηκε μικρότερος των περιστάσεων και έχασε μια ‘’μεγάλη ευκαιρία’’ να δείξει πως αυτός μπορεί πράγματι να ηγηθεί μιας ενωμένης Ελλάδας.

Ο Αλαβάνοφ χειρίστηκε πολύ άσχημα την υπόθεση. Τα έχασε. Ίσως οφείλεται στην έξαψη των τελευταίων δημοσκοπήσεων, ίσως οφείλεται στην αλαζονεία που του δημιούργησαν τα ποσοστά τους. Το θέμα είναι πως βγήκε ζημιωμένος από τον χειρισμό του.

Νόμισε πως μπορεί να συνεχίσει να έχει την ίδια προκλητική και υβριστική προς την Δημοκρατία στάση, αδιαφορώντας όμως πως αυτή τη φορά, όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω του.

Εξακολούθησε να είναι εμπρηστικός, όταν όμως όλη η κοινή γνώμη ήταν εξουθενωμένη από τη συνεχόμενα αυξανόμενη βία, όταν όλοι ζητούσαμε-απαιτούσαμε σύνεση και λογική.

Αντί να διαμορφώσει την πολιτική του, όπως οι ανάγκες απαιτούσαν, νόμισε πως μπορεί να δρα και να πράττει κατά το δοκούν. Και αυτό το πλήρωσε ακριβά, αν λάβουμε υπόψη τις δημοσκοπήσεις.

Η πλέον ‘’κερδισμένη’’ είναι η Παπαρήγα και το ΚΚΕ.
Για πολλούς λόγους.

Πρώτα από όλα, το ΚΚΕ ως κόμμα, έδειξε ακόμη μια φορά πως μπορεί να ξεχωρίσει επάξια τον όρο ‘’διαδήλωση’’ από τον όρο ‘’άναρχη βία’’.
Μπόρεσε, μέσα σε όλο αυτόν τον χαλασμό, να επιδείξει σύνεση, ορθότητα λόγου και σκέψεως, προσήλωση (100%) στον στόχο και αποτελεσματικότητα σε ότι υποσχέθηκε (ομιλώ για τα γεγονότα).

Διαδήλωσε για τους λόγους που το ίδιο θέλησε, μέσα σε πλαίσια νομιμότητας, μαζικότητας και συλλογικότητας.

Η Παπαρήγα, έδειξε την δυναμική της, βάζοντας μπροστά το κόμμα της στην κόντρα με το ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν όλοι οι προηγούμενοι, μασούσαν τα λόγια τους, όσο αφορά την στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα επεισόδια, μιλώντας με μισόλογα, με σπόνδες και εισαγωγικά, η Παπαρήγα άνοιξε ολοφάνερα το θέμα ‘’στάση του ΣΥΡΙΖΑ’’ φέρνοντας το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων (τα οποία μπαίνουν σε κάθε σπίτι).

Αλλά δεν σταμάτησε μονάχα εκεί. Ακολούθησαν καταγγελίες, δηλώσεις και αντιπαραθέσεις σε κάθε επίπεδο συζήτησης με τους αντίστοιχους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας το θέμα της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ και γέρνοντας τη πλάστιγγα όχι υπέρ του ΚΚΕ, αλλά εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η στάση του ΚΚΕ και στα επεισόδια, αλλά και στη κόντρα της Πολιτείας με το ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφώς η πιο αποδοτική.

Πάμε λίγο και στο ΛΑΟΣ.

Το ΛΑΟΣ, από την πρώτη στιγμή, θεώρησε πως το πιο σωστό θα ήταν ‘’σε ένδειξη πένθους για το νεκρό μαθητή’’ να απέχει από κάθε δημόσια συζήτηση, έως τη κηδεία του 15χρονου.

Επέλεξε να απέχει από τα γεγονότα, ως άλλη στρουθοκάμηλος, που χώνει το κεφάλι της μέσα στην άμμο.

Για μέρες, βλέπαμε στα παράθυρα να εκμεταλλεύονταν τα επεισόδια οι διάφοροι πολιτικοί αντίπαλοι, και στην ουσία, να παίζουν μπάλα μόνοι τους.

Συμμετείχε είτε μέσω κάποιων μικρών ανακοινώσεων, είτε με τις γνωστές ‘’ρήσεις’’ του προέδρου του (κάποιος πρέπει να του πει, πως πλέον κουράζει να ομιλείς συνεχώς με παροιμίες)

Η δράση του ΛΑΟΣ, φάνηκε μονάχα ως συμπαραστάτης της ‘’επίθεσης’’ του ΚΚΕ στο ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί, ως εκ θαύματος, εμφανίστηκαν οι πολιτευτές του ΛΑΟΣ, να δίνουν τα εύσημα στο ΚΚΕ και να καταγγέλλουν και αυτοί το ΣΥΡΙΖΑ.
Και είναι απορίας άξιον, αν αναλογισθείς πως το ΛΑΟΣ ήταν το πρώτο κόμμα, ή αν δεν είναι το πρώτο, είναι αυτό με την μεγαλύτερη συνέχεια, που μίλησε για την σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους αναρχοφασίστες.

Με προβληματίζει πολύ αυτή η στάση.

Κάποιοι θα απαντήσουν ‘’το κάναμε από σεβασμό στο νεκρό’’.
Κάποιοι θα πουν ‘’δεν θέλαμε να ρίξουμε λάδι στη φωτιά’’.
Κάποιοι θα πουν (οι χειρότεροι) ‘’άσε να τα κάψουν, να βγούμε εμείς σωστοί’’.

Αυτό όμως που δεν θα ακούσουμε, αλλά αυτό το οποίο επιβάλλεται να πούμε, είναι πως σε τέτοιου μεγέθους γεγονότα, οφείλει κάθε πολιτικός ή κοινωνικός φορέας να δηλώνει άμεσα παρών. Όχι για ψηφοθηρικούς λόγους. Όχι για άσκοπη κομματική αντιπαράθεση. Αλλά, απλά, για να δείξει και να αποδείξει πως έχει λόγο ύπαρξης και ουσίας.

Το αποτέλεσμα είναι πως μετά από μια τέτοια κρίση, μετά από ένα τόσο μεγάλο και καθολικό γεγονός, το μήνυμα που πέρασε το ΛΑΟΣ στους πολίτες, ήταν κάπως παρόμοιο του μηνύματος του Καραμανλή. Αυτό της ΑΠΟΥΣΙΑΣ.

Και οι δημοσκοπήσεις (ναι, αυτές οι στημένες και ‘’κατά παραγγελία’’) το δείχνουν ξεκάθαρα.