Ο Φόβος της Ευθύνης

Με δέος παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα, όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεολογικής χροιάς, να διαμαρτύρονται, να οργίζονται, να εξεγείρονται για τα ίδια ακριβώς πράγματα, αλλά, εν τέλει, να συνεχίζουν να διαφωνούν μεταξύ τους, να μην τα βρίσκουν, να θέτουν πρωταρχικά τις διαφορές τους, από τα κοινά τους σημεία.

Πορείες και συγκεντρώσεις γίνονται για τα Μνημόνια, αλλά οι Έλληνες χωρίζονται σε 4-5 διαφορετικά σημεία. ‘’Εμείς θα πάμε από εκεί’’, λένε οι μεν, ‘’εμείς θα πάμε από την άλλη’’ λένε οι δε, ‘’εμείς θα μείνουμε εδώ’’, λένε κάποιοι τρίτοι.

Απίστευτος λαός αυτοί οι Έλληνες.

Σου λένε οι αριστεροί : ‘’εμείς δεν θέλουμε το μνημόνιο’’.

Αλλά αν πάει ένας αντι-μνημονιακός πατριώτης μαζί τους, θα ξεχάσουν μνημόνια, τράπεζες και νεοφιλελευθερισμούς. ‘’Α, εμείς μαζί σου, δεν κατεβαίνουμε σε πορεία. Εσύ είσαι εθνικιστής’’, θα πούνε.

Λένε οι Εθνικιστές: ‘’εμείς δεν θέλουμε το μνημόνιο’’.

Αλλά αν πλησιάσει στην συγκέντρωσή τους ένας αριστερός, θα ξεχάσουν πατρίδα, χρέη και κατοχή. ‘’Α, εμείς μαζί σου δεν διαμαρτυρόμαστε. Εσύ είσαι αριστερός’’.

Και ενδιάμεσα, οι κύριοι της Βουλής τρίβουν τα χέρια τους.

Όλοι τους.

Από αυτούς που κερδίζουν εκατομμύρια με τα νέα μέτρα που φέρνουν τα μνημόνια, έως εκείνους που μένουν ικανοποιημένοι με το κοκαλάκι που θα πεταχτεί από το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού.

Παράδειγμα μεγάλο, η Αριστερά.

Εδώ και τόσο καιρό, το Σύστημα Εξουσίας που καταδυναστεύει τη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, κλονίζεται. Κλονίζεται εκ των θεμελίων του.

Μέσα σε αυτή την κρίση θεσμών και αρχών του Συστήματος αυτού, μικροί πολιτικοί και κομματικοί σχηματισμοί, λαμβάνουν μια απίστευτη ευκαιρία να ενδυναμώσουν, να εμπνεύσουν και να ενισχυθούν.

Οι πρακτικές που ακολουθούν, είναι εν συντομία δύο.

Είτε θεωρούν πως η κρίση και ο κλονισμός αυτός, είναι εφήμερος, οπότε επιλέγουν να στηρίξουν το καταρρέων σύστημα, προσδοκώμενοι να λάβουν  την εύνοια του Συστήματος, όταν αυτό θα σταθεί ξανά στα πόδια του,

είτε, επιλέγουν να σταθούν απέναντί του, τώρα που κλονίζεται, ώστε να του δώσουν μια κλωτσιά για να πέσει μια και καλή για πάντα. Να πέσει και να μην σηκωθεί ξανά.

Προσωπικά , θεωρώ πως ένα κόμμα που πραγματικά πιστεύει στην δυναμική των ιδεών του, αλλά και στο πραγματοποιήσιμο αυτών, οφείλει, απέναντι πρωτίστως στον εαυτό του, να σταθεί απέναντι στο καταρρέων Σύστημα..

Κομματικά σχήματα που εξυπηρετούν πρωτίστως προσωπικές φιλοδοξίες, όπως πχ το ΛΑΟΣ, ή το Dora’s club, σίγουρα δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντι στις ‘’ιδέες’’ τους και στις ‘’αρχές’’ τους. Αυτά, δεδομένα, θα σπεύσουν να στηρίξουν το καταρρέων Σύστημα, μιας και επιζητούν απλά την προσωπική τους επαγγελματική εξέλιξη μέσα στο Σύστημα που υπερασπίζονται (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας).

Κομματικά σχήματα όμως, που θεωρητικώς εξυπηρετούν το κοινό συμφέρον, την λαϊκή δικαιοσύνη και ισονομία, οφείλουν να αναλάβουν δράση, ώστε να καρπωθούν τα μέγιστα από την καταρρέουσα κατάσταση.   

Δυστυχώς όμως, βλέπουμε κόμματα που διατυμπάνιζαν την λαϊκή και ιδεολογική τους κατάσταση, να μένουν άπραγα ή εγωιστικά οικιοθελώς περιθωριοποιημένα.

Από την μια έχουμε το ΚΚΕ, να ομολογεί την άρνησή του να αναλάβει την εξουσία που πιθανών να του δώσει ο λαός, στις επόμενες εκλογές, εμμένοντας πεισματικά στο ρόλο του κομπάρσου.

Όταν συνεχίζει να υποστηρίζει πως ‘’δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση μαριονέτα’’, όταν η ερώτηση βασίζεται σε ενδείξεις (ή υποθέσεις, αν θέλετε) πως το ΚΚΕ θα έχει την πρώτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, τι άλλο από έλλειψη πίστης στην δυναμική σου, μπορεί να σημαίνει;

Όταν το ΚΚΕ οικιοθελώς αρνείται τον ‘’υποθετικό’’ πρωταγωνιστικό ρόλο που της ζητάει ο λαός να παίξει στην πολιτική σκηνή της χώρας, επιλέγοντας τον ασφαλή ρόλο του back stage βοηθού, του κομπάρσου, τότε σαφώς αποδέχεται και το ‘’ουτοπιστικό’’ και ανέφικτο των προτάσεών του.

Αποδεχόμενο δε τον ρόλο του κομπάρσου, αποδέχεται στην ουσία να αφήσει χώρο στο υπάρχων καταρρέων Σύστημα, να βρει εκείνα τα πατήματα για να μπορέσει να σταθεί ακόμη μια φορά στα πόδια του, ισχυρό και ακλόνητο.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα που βασίζει την δημοσιοποίηση των ιδεών και απόψεών του στην νεολαία της χώρας, έχοντας ως ηγέτη έναν νεαρό ‘’φέρελπη’’ πολιτικό, έχει μια εξίσου περίεργη στάση.

Εκεί που βλέπει να ποσοστά του, να αυξάνονται, λόγω της αντίδρασης των Ελλήνων απέναντι στο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό της χώρας, εκεί που θα έπρεπε ως κόμμα που μπορεί να σταθεί επάξια στο ρόλο που οι συνθήκες και οι καταστάσεις του ορίζουν (δικαιωματικά ίσως για κάποιους) να παίξει, βλέπουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να μένει προσκολλημένη (σε βαθμό που γεννάει πολλές αμφιβολίες ως προς την ιδεολογική του χροιά) σε απόψεις και συνεχίζουν να το περιθωριοποιούν στις συνειδήσεις των περισσοτέρων πολιτών της χώρας, της οποίας επιζητά τη ψήφο, δείχνοντας στην καλύτερη περίπτωση μια εμμονή σε βαθμό κακουργήματος, στην χειρότερη μια απόφαση άρνησης του πεπρωμένου του.

Πιο συγκεκριμένα:

Αντί σήμερα, που όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτου πολιτικό-κοινωνικού ιδεολογικού υπόβαθρου, επιζητούν μια ενωτική και συλλογική αντιπαράθεση με το καταρρέων αλλά πεισματικά παραμένων Σύστημα Εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, γυρίζει το πρόσωπο στο ρόλο του ‘’ενωτικού συνδέσμου’’, συνεχίζοντας να προβάλει τα χαρακτηριστικά εκείνα που το κάνουν δυσάρεστο στην πλειοψηφία των πολιτών.

Αντί να πει ‘’ελάτε όλοι μαζί μας, να πολεμήσουμε τους οικονομικούς δυνάστες μας, και αργότερα, αφού τους διώξουμε, καθόμαστε και συζητάμε τις διαφορές μας’’, υποστηρίζει με σθένος όλες τις διαφορές που τυχών να έχει με την πλειονότητα των Ελλήνων, σε μια προσπάθεια έμμεσου εκβιασμού αποδοχής των δικών του απόψεων, σε μια ‘’θεωρητική αποδοχή ηγεσίας’’ του κοινού αγώνα.

Μόνο ως μικροπολιτική μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η στάση.

Διότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεδομένο πχ να αποδεχθεί ο Έλληνας τις βλέψεις των Σκοπιανών στη Μακεδονία, ή των Αλβανών στην Ήπειρο, ή των Τούρκων στο Αιγαίο, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να ηγηθεί του αγώνα κατά των Γερμανών και των γερμανοτσολιάδων τους, τότε είτε σκέπτεται εκ του πονηρού, είτε απλά χρησιμοποιεί αυτούς τους απίθανους (ως προς την πραγματοποίησή τους) παράγοντες, απλά διότι και αυτό (όπως και το ΚΚΕ πιο πάνω) φοβάται να αναλάβει ρόλο πρωταγωνιστικό.

Ακόμη και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ διαχωρίζει τους Έλληνες, σπέρνει διχόνοια και υψώνει ‘’σύνορα’’. Μιλάει για θέματα που δεν έχουν άμεση ανάγκη συζήτησης, όπως πχ η νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών, λες και αυτό είναι απαραίτητο συστατικό της συλλογικής προσπάθειας των Ελλήνων κατά του ‘’ευρωπαϊκού επεκτατισμού’’.

Χωρίς όμως να καταλαβαίνει (επιτέλους!!!) πως αυτό που προσπαθούν να αλλάξουν αυτή τη στιγμή οι Τραπεζικοί Όμιλοι της Ευρώπης στην κοινωνία της Ελλάδος, είναι εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά που το ίδιο, τόσο καιρό, πολεμούσε με μανία και με ‘’προοδευτικότητα’’, όπως πχ η άποψη που έχει ο Έλληνας για τους θεσμούς της οικογένειας, της πατρίδος, της συναδελφικότητας και τόσα άλλα.

Το συμπέρασμα που βγάζουμε βλέποντας το πώς λειτουργεί η κοινωνία των Ελλήνων αυτό τον καιρό είναι το εξής:

Οι Έλληνες ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να ασχοληθούν με την πολιτική. Μένουν εφησυχασμένοι στο ότι ‘’κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα’’.

Δεν θέλουν να αναλάβουν ευθύνες εκ του συνόλου.

Και για αυτό, συνεχίζουν να αφήνουν στους ίδιους ανθρώπους που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, να προσπαθούν να ‘’μας βγάλουν από αυτή’’.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αποδέχονται το ρόλο του κομπάρσου. Φοβούνται και αυτά με τη σειρά τους, να αναλάβουν ευθύνες. Προτιμούν να έχουν δεδομένες τις ψήφους που τους αναλογούν, χωρίς να προσδοκούν να δεχθούν οποιαδήποτε ενίσχυση που πιθανόν θα υπάρξει από την καταρρέουσα κατάσταση.

Και σε όλη αυτή την κατάσταση φοβίας, οι περισπούδαστοι ‘’εθνοσωτήρες’’ μας, τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση.

Η ανάγκη για μια Νέα Πολιτική Δύναμη, είναι υπαρκτή.

Η άρνηση του Έλληνα να αναλάβει πρωτοβουλίες, είναι επίσης υπαρκτή.

Ο Έλληνας εκείνος, που δεν θα φοβηθεί να αναλάβει ευθύνες, που δεν θα φοβηθεί να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή της χώρας, που δεν θα χρησιμοποιήσει ‘’απαραίτητες προϋποθέσεις’’ ή ‘’αναγκαστικούς συμβιβασμούς’’ για να αναλάβει ηγετικό ρόλο στον αγώνα υπέρ της υπεράσπισης του δικαιώματος της διαφορετικότητάς μας, θα είναι εκείνος που θα μπορέσει να ενώσει τους Έλληνες στον κοινό αγώνα.