Το καράβι της Ελλάδος

Το καράβι της Ελλάδος, πλέει στη ροή του ποταμού προς τον καταράχτη.

Ευθεία μπροστά του, είναι ο καταράχτης. Αν δεν στρίψει το καράβι, θα πέσει στον καταράχτη και θα διαλυθεί. Η ροή του ποταμού, είναι προς τον καταράχτη (συνηθίζεται) και το καράβι, πλέει προς αυτόν, χωρίς να έχει άλλη οδό, μιας και δεξιά και αριστερά υπάρχουν μόνο βράχια.

Βράχια, που θα διαλύσουν το καράβι, αν κάνει μια απότομη στροφή.

Προσοχή, μόνο με απότομη στροφή, μπορεί το καράβι να πέσει στα βράχια.

Αν η στροφή είναι πιο γλυκιά, πιθανόν το καράβι θα μπορέσει να στρίψει ενάντια στο καταράχτη, χωρίς να πέσει στα βράχια.

Σε αυτό θα βοηθήσει και πολύ, ο ελληνικός λαός, που είναι όλος στα κουπιά, και τραβάει κουπί, προσέχοντας εδώ και 40 χρόνια διαδρομής σε αυτή την μονής κατεύθυνσης πορεία, κυρίως να κρατήσει την ισορροπία ώστε να μην πέσει ούτε στα δεξιά, ούτε στα αριστερά βράχια.

Ο ελληνικός λαός, τραβάει κουπί, και έχει ‘’στείλει’’ εδώ και 40 χρόνια, συγκεκριμένους ανθρώπους, που δεν θα τραβάνε κουπί, πάνω στο τιμόνι, ώστε να το στρίψουν.

Οι άνθρωποι αυτοί, που συναποφασίσθηκε αρχικώς, να αφήσουν το κουπί, και να πάνε απευθείας σε μια πιο ξεκούραστη, αλλά εξίσου σοβαρή και υπεύθυνη θέση, εκείνη του τιμονιέρη, είναι διαφόρων χρωμάτων.

Υπάρχουν οι Πράσινοι και οι Μπλέ, οι οποίοι για πολύ συγκεκριμένους λόγους, επιθυμούν τελικά να πέσει το καράβι στον καταράχτη. Είτε επειδή θα βγάλουν πολλά λεφτά από τα ‘’ασφάλιστρα’’,  είτε επειδή η οικογενειακή επιχείρηση είναι ‘’γραφείο τελετών’’, είτε επειδή απλά είναι ηλίθιοι, οι συγκεκριμένοι, δεν θέλουν να στρίψουν το τιμόνι. Δυστυχώς, επειδή αυτοί ανέβηκαν πρώτοι στο τιμόνι, είναι και αυτοί οι οποίοι έπιασαν πρώτοι το τιμόνι. Και το κρατάνε, σταθερά, για δικούς τους λόγους οι μεν και οι δε, ευθεία μπρος τον γκρεμό.

Αλληλο-κοντραρίζονται συνεχώς, για το ποιος θα είναι ο ''τιμονιέρης'', άσχετα αν τελικά και οι δύο, κρατούν σταθερά το τιμόνι ευθεία...

Αριστερά και δεξιά των δύο εγωπαθών αυτόκλητων τιμονιέριδων, υπάρχουν και αρκετοί άλλοι.

Αριστερά του Πράσινου, υπάρχουν οι Ροζ, οι Κόκκινο-Ανοιχτό, οι Πρασινό-λαχανί και οι Βεραμάν, οι οποίοι θέλουν να στρίψει το τιμόνι (άραγε μόνο του;) αριστερά.

Υπάρχουν και οι Κόκκινοι, οι οποίοι λένε επίσης να στρίψουν στα αριστερά.

Η διαφορά τους είναι στον τρόπο στριψίματος.

Οι ‘’αποχρώσεις’’ του κόκκινου, θέλουν και επιζητούν τρόπο να πείσουν αυτούς που κρατάνε το τιμόνι, τους Πράσινους και τους Μπλε, να στρίψουν προς τα αριστερά το τιμόνι.

Προφανώς, δεν θέλουν για λόγους σεβασμού, ανθρωπιάς, πολιτισμού και πολιτικής ορθότητας, να αρπάξουν με βία το τιμόνι από τα χέρια εκείνων που το κρατάνε σφικτά προς τον γκρεμό, και να ξεκινήσουν να στρίβουν. Όχι! Αυτό δεν θα είναι σωστό. ‘’Να καθίσουμε να το συζητήσουμε, να βρούμε τη σωστή κλίση στροφής του τιμονιού, ώστε να μπορέσουμε να στρίψουμε ωραία και καλά, για όλους….’’ (να κάνουμε και μια 15μελή επιτροπή για να αποφασίσουμε)

Και ο ελληνικός λαός, συνεχίζει να τραβάει κουπί, έως οι αποχρώσεις να συμφωνήσουν στο ‘’ζητούμενο’’, την ομαλή στροφή.

Οι κόκκινοι, από την άλλη, λένε κάτι πιο ακραίο. ‘’Κόφτο όλο απότομα, ρε’’, φωνάζουν καθισμένοι σε μια γωνιά, μακριά από το τιμόνι. ‘’Αντέχει ρε, είναι γερό σκαρί. Κόφτο όλο αριστερά με τη μία’’.

Βεβαίως, οι κόκκινοι δεν γνωρίζουν πως μια απότομη, κοφτή στροφή του τιμονιού, είτε θα αναποδογύριζε το καράβι, με αποτέλεσμα να αχρηστεύονταν πλήρως τα κουπιά που τραβάει ο ελληνικός λαός, είτε θα το έριχνε στα βράχια, τσακίζοντάς το. Μπορεί ίσως και να γνωρίζει τις συνέπειες της απότομης στροφής, για αυτό και κάθεται και φωνάζει μακριά από το τιμόνι, πιθανών αναγνωρίζοντας το άτοπο της πρότασής του.

Από την άλλη, υπάρχουν δεξιά από τον Μπλε, ο Γαλάζιος, ο Σκούρος Μπλε, ο Μπλε-πουά και ο Μπλε με πράσινους και κόκκινους κόκκους, οι οποίοι διαχωρίζονται και αυτοί κάπως παρόμοια. Δηλαδή, οι μεν κάθονται και συζητάνε με τον Μπλε που κρατάει το τιμόνι, για το πώς θα πρέπει να στρίψει προς τα δεξιά, ώστε να αποφύγουμε τον καταράχτη, ενώ οι δε φωνάζουν και αυτοί δυνατά ‘’κόψ’ το όλο ρε δεξιά, θα στρίψουμε’’!!! Αγνοώντας και αυτοί με τη σειρά τους, τα βράχια δεξιά τους.

Και ο ελληνικός λαός συνεχίζει να τραβάει κουπί και να φωνάζει προς τα πάνω ‘’άντε ρε μαλάκες, αποφασίσθε, φτάνουμε στον γκρεμό’’!!!!

Εδώ και 40 χρόνια, συνεχίζεται το ίδιο παραμύθι. Οι Μπλε και Πράσινος, συνεχίζουν να κρατάνε το τιμόνι ευθεία. Οι ντεμέκ Πράσινοι και ντεμέκ Μπλε, κάθονται και προσπαθούν να πείσουν αυτούς που κρατάνε το τιμόνι, να στρίψουν, αδιαφορώντας που ο λαός από κάτω φωνάζει ‘’τελειώνετε ρε!!!!’’ , αποφεύγοντας συγχρόνως να αρπάξουν το τιμόνι από τα χέρια τους.

Οι Κόκκινοι και οι Σκούροι Μπλε, κάθονται μακριά από το τιμόνι και φωνάζουν ο καθένας και πιο δυνατά, για να ακουστεί από την απόσταση που έχουν οικιοθελώς τραβηχθεί ‘’κόφτε όλο απότομα’’.

Και το καράβι, συνεχίζει να τραβάει προς τον γκρεμό.

Τώρα όμως ο γκρεμός είναι μπροστά μας.

Και το τέλος, είναι αναπόφευκτο. Ο λαός, αρχίζει να ξεσηκώνεται από τα καθίσματά του, αφήνοντας το κουπί, για να δει τον γκρεμό να απλώνεται μπροστά του.

Ο Μπλε και ο Πράσινος, τώρα, λίγα μέτρα πριν τον καταράχτη, αρχίζουν να δίνουν ο ένας στον άλλον το τιμόνι. ‘’Πάρ’ το εσύ’’, λέει ο ένας. ‘’Όχι, πάρ’ το εσύ’’, λέει ο άλλος.

Κανένας τους δεν φαίνεται ικανός, τελικά να στρίψει το τιμόνι, είτε το θέλει, είτε όχι.

Οι αποχρώσεις τους, λουσμένοι από ιδρώτα, αντιδρούν διάσπαρτα. Ο Ένας, ο Ροζ ελεφαντάκος, λέει ‘’μάγκες, εγώ φεύγω από το καράβι’’ (κάνω κόμμα και το ονομάζω Δημ.Αρ.) Προφανώς, θεωρεί πως αν την κάνει τώρα από την ‘’συντροφιά του Δακτυλιδιού’’, θα μπορέσει να γλιτώσει από όποιες ευθύνες, όταν τελικά το καράβι πέσει στον καταράχτη, λέγοντας ‘’μάγκες, εγώ δεν ήμουν στο τιμόνι’’, νομίζοντας πως οι χαζοί κωπηλάτες, θα ξεχάσουν πως τόσα χρόνια, αυτός ήταν όντως κοντά στο τιμόνι.

Ο άλλος ο Κόκκινος-Ανοιχτός, λέει ‘’ε, αμάν πια ρε παίδες, δώστε μου σας παρακαλώ επιτέλους το τιμόνι να το στρίψω’’, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως αυτή η προσπάθεια να ‘’πείσει’’ τους Μπλε και Πράσινους, να δώσουν το τιμόνι, έχει φτάσει πλέον στο αμήν, και πως η μόνη λύση είναι πλέον κάποιος να τους αρπάξει το τιμόνι από τα χέρια τους. Κάποιοι μωβέ, λένε πάλι ‘’στρίψ’ το αριστερά’’, χωρίς όμως να κάνουν κίνηση να αρπάξουν το τιμόνι. Και ο Κόκκινος, συνεχίζει και φωνάζει ‘’κόφτε το ρε, τόσα χρόνια σας το λέω’’, ξανά από απόσταση.

Το ίδιοι και οι αποχρώσεις του Μπλε. Οι μεν λένε ‘’ήρθε ώρα να αναλάβω το τιμόνι’’, οι δε λένε ‘’μάγκες, ήρθε η ώρα να την κάνω’’ (και δημιουργούνε Δημ.Συμαχ., σκεπτόμενος όπως ο Ροζ παραπάνω) ενώ υπάρχουν επίσης οι ακραίοι, που λένε, και αυτοί από απόσταση, ‘’κόφτε το ρε τέρμα δεξιά, δεν βλέπετε τα βράχια στα αριστερά σας;;;; Είναι επικίνδυνα από εκεί’’. Μην αναγνωρίζοντας βέβαια, πως εξίσου επικίνδυνα είναι και τα βράχια προς τα δεξιά.

Και ο λαός συνεχίζει να τραβάει κουπί.

Το ρεύμα πλέον είναι πολύ δυνατό. Ο καταράχτης είναι ευθεία μπροστά μας.

Και οι μαλάκες εκεί πάνω στο τιμόνι, συνεχίζουν να ‘’διαλογίζονται’’ τι θα κάνουμε…

Ε, λοιπόν, λύσεις υπάρχουν οι εξής δύο.

Αποφασίζει ο λαός και βάζει μια φωνή (εκλογές λέγονται στο παραμύθι μας).

Με μια φωνή, αδειάζει το τιμόνι από όλους τους παρευρισκόμενους, τους απαγορεύει να βρίσκονται έστω και στο κατάστρωμα (αν μπορεί, τους βάζει να τραβάνε κουπί-ή καλύτερα, τους πετάει από το καράβι…με δεμένα τα πόδια). Αρπάζει με το ζόρι (αν χρειαστεί) έναν από εκείνους που τόσο καιρό, κάθονταν στην άκρη της περιοχής πέριξ του τιμονιού, εκείνους που με τόση βεβαιότητα έλεγαν τόσα χρόνια ‘’κόφτ’ το ρε απότομα’’ και τους βάζει το τιμόνι στα χέρια. Με το ζόρι.

Είτε δεξιά, είτε αριστερά, είτε τον Κόκκινο, είτε τον σκούρο Μπλέ.

Η εξήγηση είναι στο ότι πλέον, ο καταράχτης είναι στα 100 μέτρα. Δεν προλαβαίνει, ούτως η αλλιώς, το καράβι να στρίψει ‘’γλυκά’’ και ‘’ήρεμα, με ασφάλεια’’. Εδώ που φτάσαμε, θέλουμε δεν θέλουμε, προλαβαίνουμε μόνο να το κόψουμε απότομα το τιμόνι. Και ας πέσουμε στα βράχια.

Από το να πέσουμε στον καταράχτη, και να πεθάνουμε όλοι, τουλάχιστον να πέσουμε στα βράχια, μπας και κάποιος μπορέσει να γλιτώσει και να φτάσει στην στεριά.

Είτε στα δεξιά, είτε στα αριστερά.

Βράχια να’ ναι, στεριά να’ ναι, και ότι να’ ναι.

Είτε ο Κόκκινος μας ρίξει αριστερά, είτε ο Σκούρος Μπλε, μας ρίξει στα δεξιά βράχια, ο λαός, θα πρέπει ούτως ή αλλιώς να δώσει μάχη με το ποτάμι, την σύγκρουση και το ρέμα, για να γλιτώσει τον θάνατο.

Προσωπικώς, θεωρώ πως συμφέρει να το ρίξουμε αριστερά.

Ο Μπλε Σκούρος φωνάζει εξίσου δυνατά εδώ και καιρό, όσο ο Κόκκινος, αλλά δυστυχώς ακόμη δεν φαίνεται και τόσο δυνατός να στρίψει μόνος του το τιμόνι.

Ο Κόκκινος, από την άλλη, έχει την δύναμη να στρίψει το τιμόνι.

Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, έχει τη δύναμη μόνο να μας ρίξει προς τα βράχια, αλλά όπως είπαμε, αυτή τη στιγμή, η μοναδική μας ελπίδα, ως κωπηλάτες, είναι να πέσουμε προς τα βράχια.

Υπάρχει όμως και μια λύση ακόμη. Να αφήσουμε όλοι μας τα κουπιά, να μην μείνει κωπηλάτης κάτω στα αμπάρια, και να πάμε όλοι μαζί, οι πρώην κωπηλάτες, στο τιμόνι.

Να αρπάξουμε όλους όσους βρούμε εκεί μέσα, και να τους πετάξουμε στη θάλασσα (ίσως και με δεμένα πόδια). Κόκκινους, Μπλε, Ροζ, Πράσινους, Μπλε πουά, βεραμάν, Λαχανί και Γαλάζιους, όσους βρούμε κοντά ή δίπλα, ή μακριά από το τιμόνι, όσους εδώ και 40 χρόνια βρίσκονταν μακριά από τα κουπιά και κοντά στο τιμόνι, να τους πετάξουμε στη θάλασσα.

Και να αρπάξουμε όλοι μας μαζί το τιμόνι, και να το στρίψουμε. Προς τα βράχια.

Είτε προς τα δεξιά, είτε προς τα αριστερά.

Να πέσουμε στα βράχια, και να το κάνουμε μόνοι μας.

Το που θα στρίψει τελικά το τιμόνι, θα το δείξει απλά η στιγμιαία μοίρα, το που θα πάει η πλειοψηφία. Αρκεί να πέσουμε στα βράχια, για να σωθούμε.

Από εκεί και πέρα, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να δώσουμε ο καθένας τη μάχη του, για να βγει ζωντανός από τον ποταμό.

Ας δοθεί αυτή η μάχη. Με κάθε θυσία.

Διότι, είναι η μοναδική μας λύση.

Καλώς η κακώς, είναι η μοναδική μας λύση.

Βουλιάζουμε……

ΥΣ έμαθα πως ο Θεοδωράκης και οι Σπιθιστές του, σκέπτονται να κατέβουν στις εκλογές. Ως κόμμα. Τώρα που φτάσαμε μπρος τον καταράχτη, το κίνημα θα γίνει κόμμα.

Θα περιμένω να δω ποιους θα προτείνει η Σπίθα, για ηγετική ομάδα, για να κατανοήσω τι ακριβώς πιστεύει πως μπορεί να προσφέρει τώρα, που δεν πίστευε πως μπορούσε εδώ και τόσο καιρό, εδώ και δύο Μνημόνια, εδώ και 24-26 μήνες. Μετά θα κρίνω. Και θα αποφασίσω αν τελικά θα δώσω το τιμόνι στον Κόκκινο, να στρίψει το τιμόνι προς την σύγκρουση με τα βράχια, ή αν θα πάω να αρπάξω και εγώ, μαζί με τους Σπίθες το τιμόνι. Και ότι βγει.

ΥΣ2 στην χθεσινή εκπομπή του MEGA ‘’Ανατροπή’’, μετά από μια δίωρη κούφια και στείρα αντιπαράθεση των προσκεκλημένων πολιτικών ‘’τιμονιέρηδων’’, η ηθοποιός και αυθεντική κ. Βαγενά, ως προσκεκλημένη, είπε την μοναδική αποκάλυψη αυτής της κρίσης. ‘’Αυτό που βλέπουμε εδώ και τόση ώρα, είναι αυτό ακριβώς που σιχάθηκε ο ελληνικός λαός’’. Οι κωπηλάτες δηλαδή.