Κυβέρνηση Συνεργασίας Κοινών Στόχων

Κάθε Συνεργασία, θέτει ως βάση την από κοινού προσπάθεια ενός κοινού στόχου.

Δύο ή περισσότερα άτομα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να πετύχουν τους κοινούς τους στόχους.

Δεν νοείται συνεργασία, όταν οι στόχοι των μελών της Συνεργασίας είναι διαφορετικοί.

Δεν νοείται συνεργασία, όταν τα μέλη αυτής δεν αποσκοπούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η κυβέρνηση ‘’συνεργασίας’’ της Ελλάδος, έχει κάποια πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Ας τα δούμε ένα προς ένα.

Η κυβέρνηση ‘’συνεργασίας’’ ήρθε ως ανάγκη αντικατάστασης μιας κυβέρνησης που αδυνατούσε και απέτυχε να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Θεωρητικά, η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, απέτυχε στον πρωταρχικό της στόχο ‘’να σώσει την Ελλάδα’’.

Και αυτή η αποτυχία, έφερε την ανάγκη μιας νέας κυβέρνησης.

Στις Δημοκρατίες, οι νέες κυβερνήσεις, έρχονται μέσω εκλογών.

Στις τυραννίες, οι νέες κυβερνήσεις γίνονται χωρίς τη συμμετοχή του λαού, αλλά με αποφάσεις της υφιστάμενης εξουσίας. Όπως πχ ο Ιωαννίδης πήρε την Εξουσία από τον Παπαδόπουλο, στη χούντα, χωρίς να ρωτήσει το λαό για αυτή την εναλλαγή.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση της αποτυχίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έγινε κάτι παρόμοιο. Η υπάρχουσα εξουσία, αποφάσισε πως είχε το δικαίωμα να επιλέξει μια νέα κυβέρνηση από την υφιστάμενη Βουλή.

Στην κυβέρνηση αυτή, κύριος στόχος θα ήταν ‘’η σωτηρία της Ελλάδος’’. Στόχος που ήταν κοινός και με τον στόχο της προηγούμενης κυβέρνησης. Απλά, η προηγούμενοι απέτυχαν να επιτύχουν τον στόχο τους. Η ‘’Ελλάδα, δεν σώθηκε’’, είπαν κάποιοι και έπρεπε να αλλάξει κυβέρνηση.

Η νέα κυβέρνηση αποτελείται κατά 80% από τους Υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης. Αυτό από μόνο του προκαλεί έντονους προβληματισμούς.

Πως γίνεται, άνθρωποι που απέτυχαν στους στόχους τους, και δημιούργησαν την ανάγκη αντικατάστασής τους, να επιλεχθούν ξανά για μια ‘’νέα προσπάθεια’’;;

Τα δύο κόμματα που συμμετέχουν στην Συνεργασία, ΝΔ και ΛΑΟΣ, άσκησαν μεγάλη κριτική για τις μεθόδους που επέλεξε η προηγούμενη κυβέρνηση. Θεωρούσαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν λειτουργεί προς όφελος της χώρας, πως οι ενέργειες των Υπουργών της, δεν αποσκοπούσαν στην μείωση των προβλημάτων, πως οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν έφερναν το αποτέλεσμα που προσδοκούσε ο πολιτικός κόσμος.

Οι ίδιοι, ΝΔ και ΛΑΟΣ, έθεταν από την πρώτη στιγμή την ανάγκη αλλαγής κυβέρνησης.

Και όταν ήρθε εκείνη η στιγμή, τι έκαναν;;

Συμφώνησαν να συνεχίσει το ΠΑΣΟΚ να κυβερνάει.

Οι ίδιοι Υπουργοί. Οι ίδιες πολιτικές. Οι ίδιες μέθοδοι.

Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να προβληματιστούμε.

Τι ακριβώς κατήγγελλαν τόσο καιρό οι της Αντιπολίτευσης;

Τα πρόσωπα της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ;

Μα, τους ίδιους επέλεξαν στη νέα κυβέρνηση.

Τις πολιτικές που άσκησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;

Μα τις ίδιες πολιτικές , δέχθηκαν να ασκήσουν ως αντίτιμο για τις θέσεις που κατέλαβαν στην νέα κυβέρνηση.

Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, κάθε συνεργασία απαιτεί ως βάση έναν κοινό στόχο.

Εφόσον, όπως βλέπαμε τόσο καιρό, ΝΔ και ΛΑΟΣ, κατήγγελλαν την προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ σήμερα, οδεύουν μαζί της , με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πολιτικές, οφείλουμε να αποδεχθούμε πως έχουν και τον ίδιο στόχο με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Αν κατήγγελλαν τόσο καιρό τις μεθόδους ή τα πρόσωπα, σήμερα τα αποδέχονται.

Αν κατήγγελλαν τόσο καιρό την οδό που ακολουθεί η χώρα, σήμερα την ακολουθούν.

Πως μπορεί ένας ψηφοφόρος της ΝΔ ή του ΛΑΟΣ, που έως εχθές, άκουγε από τους πολιτικούς των κομμάτων του, πως δεν μπορεί να βασίσει της ελπίδες του στα πρόσωπα και στις πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σήμερα να του ζητούνε να εμπιστευτεί τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πολιτικές;

Ο στόχος τους λοιπόν είναι κοινός. Και είναι ακριβώς ο ίδιος στόχος, που είχε θέσει εξ΄αρχής η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος στόχος που ΛΑΟΣ και ΝΔ τόσο καιρό κατήγγελλαν ως αποτυχημένος, προδοτικός και επικίνδυνος.

Κοινό στόχο έχουν τα τρία κόμματα. Απλά σήμερα, έχουν μοιραστεί και οι καρέκλες.

Η ανάγκη αλλαγής της προηγούμενης κυβέρνησης ξεχάστηκε, όταν η αντιπολίτευση πήρε τα ‘’καροτάκια’’ της.

Λυπάμαι πραγματικά όσους συνεχίζουν να πιστεύουν σε μια ‘’νέα κυβέρνηση’’, αρνούμενοι να αποδεχθούν πως δεν διαφέρει ούτε στο ελάχιστο με την προηγούμενη.