Μανωλίδου και Τ.Ι.Β.Ι.

Σήμερα θα μιλήσω για την Μανωλίδου.

Θα μιλήσω και εγώ, μιας και για το φαινόμενο Μανωλίδου, ασχολήθηκαν από την Λαμπίρη και την Τατιάνα, έως τον Παύλο Τζίμα και τον Παπαχελά, και από τον Λαζόπουλο και τους Ράδιο Αρβήλα, έως το jungle report και η ελληνοφρένεια.

Η Μανωλίδου λοιπόν, είναι όντως φαινόμενο.

Συμφωνώ και εγώ με όλους τους παραπάνω. Απλά, διαφωνώ για τον λόγο που χαρακτηρίζεται ως φαινόμενο.

Κάποιοι λένε πως είναι φαινόμενο λόγω της ‘’συνεχόμενης επιτυχίας της Μανωλίδου στην τηλεόραση’’, κάποιοι άλλοι πως θεωρείτε φαινόμενο λόγω της ‘’συνεχόμενης βλακείας της Μανωλίδου στην τηλεόραση’’. Κάποιοι άλλοι εξηγούν τον χαρακτηρισμό της ως φαινόμενο, στον ανεξήγητο τρόπο που αυτή η γυναίκα, θεωρείται από τα ΜΜΕ ως ‘’αγαπητή’’, ενώ κάποιοι άλλοι δηλώνουν σίγουροι πως υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος που αυτή η γυναίκα θεωρείται από τα ΜΜΕ ‘’αγαπημένη’’. Κάποιοι συνδέουν την καριέρα της με την καριέρα του άντρα της, κάποιοι άλλοι κατηγορούν την καριέρα της, λόγω της καριέρας του άντρα της.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, και λίγο από όλα τα παραπάνω.

Η Μανωλίδου, είναι μια παρουσία της τηλεόρασης που πράγματι δημιουργεί ένα νέο μοντέλο παρουσιαστή στο ‘’τηλεοπτικό κουτί’’. Και αυτό από μόνο του, φτάνει να χαρακτηριστεί φαινόμενο.

Το νέο αυτό μοντέλο παρουσιαστή, στηρίζεται από πολλούς. Και αυτή η επίμονη  στήριξή του, από κοινό, ΜΜΕ και κριτικούς, το αναγάγει και ως απαραίτητο.

Ποιο είναι αυτό το μοντέλο;!

Ο παρουσιαστής που δεν χαρακτηρίζεται καθόλου, μα καθόλου, από οποιαδήποτε συναισθηματική φόρτιση  ή αισθητικό ενδοιασμό, σε οτιδήποτε και αν συμβαίνει γύρω του, όσο και να σείεται η κοινωνία, ή να ταρακουνιέται το σύμπαν. Ο παρουσιαστής-ζόμπι.

Έως σήμερα είχαμε πολλά μοντέλα παρουσιαστών. Από τον ‘’ψευτοτσαμπουκά έμπειρο και σοβαρό δημοσιογράφο-εκφωνητή Χατζηνικολάου’’, έως τον ‘’διαπλεκόμενο ψευτό-ρομπέν των δασών Τριανταφυλλόπουλο, και από τον ‘’έχω πρότυπο τον Πάγκαλο’’ Πρετεντέρη έως τον ‘’έχω πρότυπο τον Μαρινάκη’’ Τράγκα, έχουν παρελάσει μια πλειάδα προτύπων παρουσιαστών που θα ‘’ζήλευε’’ κάθε σύγχρονη μοντέρνα τ.ι.β.ι*.

Μια πλειάδα μοντέλων παρουσιαστών, που σαφώς συμπορευόμενο με το πνεύμα της εποχής, συνεχώς εξελισσόταν, ανανεωνόταν και εκσυγχρονιζόταν.

Από τη Ρούλα Κορομολή, φτάσαμε στην Τατιάνα, από την Έλλη Στάη, φτάσαμε στην Σία (την Κωτσόνη βρε), από τον Παπαδάκη φτάσαμε στον Οικονομέα, πάντα τα μοντέλα-πρότυπα παρουσιαστών, άλλαζαν και εξελίσσονταν, άλλοτε προς το καλύτερο, άλλοτε προς το χειρότερο.

Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο η Ανίττα Πάνια δεν έχει εξελιχθεί καθόλου ως τύπος παρουσιαστή. Συνεχίζει εδώ και χρόνια να κάνει το ίδιο πράγμα, λες και δεν πιστεύει ούτε η ίδια πια, πως θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό. Αυτή, και ο τύπος που παρουσιάζει κάθε χρόνο την στρατιωτική παρέλαση. Όλοι οι άλλοι, έχουν εξελιχθεί και αλλάξει σύμφωνα με τις ανάγκες κάθε εποχής.

Αλλά, παρά όλες τις μεταλλάξεις και τους εκμοντερνισμούς, όλα μα όλα τα πρότυπα-μοντέλα παρουσιαστών του ‘’κουτιού’’, είχαν ένα συγκεκριμένο κοινό χαρακτηρισμό , και αυτό δεν είναι άλλο, από έναν ψεύτικο, αηδιαστικά υποκριτικό και τις περισσότερες φορές εύκολα αναγνωρίσιμα  πλαστό , συναισθηματικό εναγκαλισμό όλων των παρουσιαστών προς το τηλεοπτικό τους κοινό, όταν ‘’ηναγκάζοντο’’ να παρουσιάσουν μια είδηση εν μέσω άσχημων κοινωνικών προβλημάτων.

Από τον στεναχωρημένο Χατζηνικολάου να παρουσιάζει μια είδηση δολοφονίας, και τον προβληματισμένο Παπαχελά να αναρωτιέται για τη κατάντια μιας έρευνας, έως το δάκρυο της κυρίας που ‘’έχει πακέτο’’ και την συμπόνια της Μαρίας και του Φώτη για το σεισμό της Ιαπωνίας, όλοι μα όλοι οι τύποι παρουσιαστών κρατούσαν και κρατούν ένα προφίλ συναισθηματικής φόρτισης για τα δρώμενα που συμβαίνουν γύρω τους, και έχουν επιπτώσεις, σαφώς και όχι στους ίδιους, αλλά στους ‘’κακόμοιρους συμπολίτες τους’’.

Αυτή δε την περίοδο που περνάμε ως χώρα και ως κοινωνία, αυτός ο ρόλος, φαντάζει πολύ δύσκολος και ίσως και επικίνδυνος, μιας και η εν κοχλασμό κοινωνία, δείχνει απρόθυμη πλέον να αιτιολογεί έστω και συγκαταβατικά είτε ως βλακεία, είτε ως αποδεκτή εντεταλμένη υπηρεσία, την ξεκάθαρα πλαστή και υποκριτική κατάθεση προβληματισμού, από τους υπαλλήλους του ίδιους Συστήματος Εξουσίας, που είναι ο κύριος υπαίτιος της δημιουργίας των προβλημάτων προς προβληματισμό.

Ο κόσμος, άλλαξε.

Και πλέον, αρχίζει να αντιδρά στις στημένες παρουσιάσεις, όχι ‘’αλλάζοντας κανάλι ή ψήφο’’, αλλά πετώντας γιαούρτια και ντομάτες. Και από το να πετάει γιαούρτια και ντομάτες, έως να πετάξει πέτρες και τούβλα, η απόσταση λιγοστεύει με γοργούς ρυθμούς.

Αυτοί οι τύποι-πρότυπα παρουσιαστών, σε αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, φαντάζουν εξαιρετικώς επικίνδυνοι. Ως προς την διασφάλιση της σωματικής τους ακεραιότητας βεβαίως. Και όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να σε λιντσάρουν, επειδή η αγανάκτηση για την υποκρισία σου, έχει χτυπήσει κόκκινο, τότε ξεχνάς και τα υπαλληλιλίκια, και τις υποτακτικότητες, και τους υψηλούς μισθούς και όλα.

Και αυτό, δεν θα βόλευε το Σύστημα.

Το Σύστημα, ενάντια σε όλη αυτή την αγανάκτηση, την αυξανόμενη τάση των πολιτών να εξεγερθούν, το τελευταίο που θα ήθελαν, ήταν ένα πλήθος τηλεοπτικών παρουσιαστών, όλων των προγραμμάτων της τ.ι.β.ι., που φοβούμενοι τις αντιδράσεις του κόσμου, αποφάσιζαν να αλλάξουν στάση και να πάψουν τουλάχιστον την πλαστή ‘’συγκαταβατική αγανάκτηση’’, ή την εκνευριστική προσπάθεια ‘’κατανοώ αλλά διαφωνώ’’ των γεγονότων που οι ίδιοι παρουσιάζουν.

Το Σύστημα δεν θα άντεχε μια τέτοια απώλεια. Θα κλυδωνιζόταν εκ της βάσεώς του, που δεν είναι άλλη από την χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Από την άλλη βέβαια, δεν μπορεί και να μην δικαιολογήσει την αδυναμία των έως σήμερα προτύπων-παρουσιαστών να ανταπεξέλθουν στην εργασία τους. Όταν ο κόσμος έχει αγανακτήσει και εξεγείρεται και μόνο με τη θέα πολιτικών και βουλευτών, ανθρώπων που τους βλέπει αραιά και σπάνια να υποκρίνονται μπροστά τους, τι μπορεί να συμβεί με ανθρώπους που τους βλέπουν καθημερινώς να υποκρίνονται και να ψευτο-προβληματίζονται;;

Κάτι έπρεπε να κάνει το Σύστημα. Κάποιο τρόπο έπρεπε να βρει, για να ξεπεράσει αυτό τον κίνδυνο.

Να εξελίξει τους υπάρχοντες, ήταν λίγο- πολύ αποτυχημένος τρόπος επίλυσης, μιας και ο κόσμος δεν θα ‘’έχαφτε’’ εύκολα την Μακρή να προβληματίζεται για την τακτική του Παπανδρέου , το Πρετεντέρη να συμπάσχει με τους απεργούς και την Τρέμη να αιτιολογεί την Μπακογιάννη όταν αγανακτισμένα θα απαιτεί ‘’να μας πούνε ε-π-ι-τ-έ-λ-ο-υ-ς τα δύο μεγάλα κόμματα που πήγαν τα λεφτά’’.

Ούτε βεβαίως η αντικατάστασή τους, από άλλες, καινούριες φάτσες θα έλυνε το πρόβλημα, μιας και ο κίνδυνος που ελλόχευε για τους μεν, θα ελλόχευε και για τους δε.

Όχι.

Η αλλαγή τύπου ‘’άλλαξε ο Μανωλιός, και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς’’ (τύπου διώχνω Χατζηνικολάου και φέρνω Στάη), αυτή τη φορά δεν θα ‘’έπιανε’’.

Το υπάρχον πρόβλημα απαιτούσε μια πιο δυναμική λύση.

Απαιτούσε μια δημιουργία ενός νέου τύπου-μοντέλου παρουσιαστή, με πλήρη αποστασιοποίηση και ολική απάθεια στα συμβαίνοντα γύρω του και πλάι του.

Αυτός ο τύπος-μοντέλου παρουσιαστή, θα έπρεπε όχι μόνο να μην δείχνει οποιοδήποτε συναισθηματισμό ή έστω πλαστή συγκατάβαση και κατανόηση της αγανάκτησης του κόσμου, αλλά και να περνάει αυτή την απάθεια και αποστασιοποίηση ως κάτι το εντελώς φυσιολογικό και ‘’μακριά από τον ρόλο μου’’.

Τι να το κάνεις με μια νέα ‘’Τατιάνα’’, που να αναγκάζεται έστω και αποτυχημένα, να δείχνει στις θείτσες και τους παππούδες που την παρακολουθούν, πως ‘’σας καταλαβαίνω, αλλά δεν είναι λύση η διαμαρτυρία’’;

Εδώ χρειαζόταν ένας νέος τύπος-μοντέλο παρουσιαστή, που όχι μόνο δεν θα έδειχνε κανέναν συναισθηματισμό, αλλά θα διατυμπάνιζε κιόλας πως τα όσα ζούνε οι γύρω μου, εμένα δεν με αγγίζουν στο ελάχιστο. Και ούτε που με απασχολούν να τα σχολιάσω.

Που θα μπορούσαν να βρούνε έναν τέτοιο άνθρωπο;

Πρώτα από όλα, δεν θα ήταν παρουσιαστής ειδήσεων. Είναι λίγο-πολύ γνωστό πως πλέον ελάχιστοι παρακολουθούν ειδήσεις, αλλά και όσοι παρακολουθούν, δεν θα αντέξουν ένα νέο προκλητικό μοντέλο υποκριτή. Ένας παρουσιαστής προγραμμάτων ‘’ψυχαγωγίας’’, θα ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος.

Δεύτερον, θα έπρεπε αυτός ο άνθρωπος, να έχει αποδεχθεί σε τέτοιο βαθμό την σπουδαιότητα και αναγκαιότητα του να μην αναφέρεται παντελώς στις εξελίξεις του πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικού κατήφορου, που να μπορεί συνεχώς να πνίγει την όποια ανάγκη αναφοράς σε αυτό, όχι μόνο θεωρητικώς αλλά και στην πράξη. Και τι πιο ικανό για έναν τέτοιο ρόλο άνθρωπο, από ένα άτομο που έχει πραγματικά ξεκάθαρο συμφέρον στην ύπαρξη του υπάρχων Συστήματος. Ούτε υποχθόνιο συμφέρον(δημιουργεί αμφιβολίες), ούτε κρυφό συμφέρον (πλέον δεν εμπιστεύεσαι ούτε τη μάνα σου), ούτε συμφέρον μέσω τρίτων. Αλλά κατευθείαν συμφέρον από το ίδιο το σύστημα που θα κληθεί να υπερασπίζει συνεχώς, μέσα από την άρνησή του να ασχοληθεί έστω και ελάχιστα μαζί του. Κάποιος σύζυγος πχ βουλευτή ή πολιτευτή, θα ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος.

Τρίτο και εξίσου σπουδαίο, θα έπρεπε αυτός ο άνθρωπος, να έχει δοκιμαστεί στη  ικανότητα να αντέχει οποιαδήποτε πίεση, οποιαδήποτε έξαρση χάους και διασπαστικού θορύβου, ώστε να μπορεί να κλείνει συνεχώς επιτυχώς τα αφτιά του στα όσα συμβαίνουν γύρω του, όπως ο Οδυσσέας στις ομηρικές σειρήνες. Κάποιος που έχει αποδείξει πως αντέχει και μπορεί να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις έντονης υστερίας και παράνοιας, είναι ένας τέτοιος άνθρωπος.

Έναν τέτοιο άνθρωπο, χρειάστηκε να αναζητήσει το Σύστημα. Και έναν τέτοιο άνθρωπο, μπόρεσε να βρει στο πρόσωπο της Μανωλίδου.

Η Μανωλίδου, σύζυγος του πλέον υστερικού και παρανοϊκού φωνακλά της Ελλάδος, κάτι που δηλώνει την ικανότητά της να κλείνει τα αφτιά της και να προσηλώνεται στον στόχο της, ευπαρουσίαστη και γλυκιά για να παρουσιάζει ‘’χαριτωμένες εκπομπές’’, αλλά συγχρόνως ψυχρή και απόμακρη από την καθημερινή Ελληνίδα και Έλληνα, ώστε να μην θεωρηθεί ‘’προκλητική’’ η απάθειά της για τα τεκταινόμενα της χώρας , είναι ένας άνθρωπος που κάλυψε πλήρως την ανάγκη για ένα νέο μοντέλο παρουσιαστή της τ.ι.β.ι.

Και πέτυχε πλήρως στο ρόλο της.

Όσοι την έχουν αποδεχθεί, ασχολούνται με την ‘’επιτυχημένη της καριέρα’’, με την ‘’χαριτωμένη προσωπικότητά της’’, με τον ‘’μπουμπούκο της’’.

Όσοι δεν την έχουν αποδεχθεί, ασχολούνται με ‘’τις αντιαισθητικές εκπομπές που παρουσιάζει’’, με την ‘’πλαστή μουσική της καριέρα’’, και επίσης με τον ‘’μπουμπούκο της’’.

Και σε όλα αυτά, χάνουν την ικανότητα που αναδεικνύει αυτό το μοντέλο-παρουσιαστή με την τέτοιου επιπέδου βαθμού απάθειας για τα συμβαίνοντα στον τόπο του, κάτι που ανοίγει νέες οδούς στο πως πλέον θα λειτουργεί αυτό το χαζοκούτι.

Θα συμβιώνουμε στο μέλλον με έναν κόσμο που θα αλλάζει δραματικά προς το χείριστο, μέσα από ευτελείς εκπομπές που θα παρουσιάζουν παρουσιαστές παντελώς ξεκομμένοι από την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που θα τους επηρεάζει και τους ίδιους, αλλά θα έχουν την ικανότητα να αποστασιοποιούνται πλήρως από εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα δηλώνουν πλήρως την εξάρτησή τους από το Σύστημα που θα υπηρετούν.

Από ανθρώπους, που η απαθής τους στάση, η άρνησή τους έστω και να υπαινιχτούν πως ‘’ρε παιδιά, κάτι δεν πάει καλά εδώ, ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο’’, θα τους βοηθά να ‘’περνάνε’’ με εξαιρετικό τρόπο στο κοινό τους, αυτό που θα τους διατάζουν να ‘’περάσουν’’, χωρίς να ανοίγει μύτη.

Σκεφτείτε το εξής.

Αυτοί που ασχολούνται με την ‘’μπουμπούκα’’ θετικώς, ασχολούνται και θετικώς με τον ‘’μπουμπούκο της’’. Εκείνοι οι οποίο ασχολούνται αρνητικώς με την ‘’μπουμπούκα’’, ασχολούνται με τον ‘’μπουμπούκο της’’ έως το σημείο του χαρακτηρισμού ‘’μπουμπούκου’’.

Σκεφτείτε πχ, πως αυτή τη στιγμή, ένας βουλευτής που εν μέσω οικονομικής κρίσης, κρίσης που η δική του ψήφος θεώρησε ως απαραίτητη και αναγκαία για τη ‘’σωτηρία του Έθνους’’, θεωρεί πιο πρωτεύον  να φύγουν οι μετανάστες από την Ελλάδα, από το να φύγει το Δ.Ν.Τ. από την Ελλάδα, για κάποιους είναι ο ‘’φωνακλάς άντρας της Μανωλίδου’’, για κάποιους άλλους,  μένουν στο να ειρωνεύονται τον χαρακτηρισμό ‘’μπουμπούκος’’ και ότι αυτό συνεπάγεται.

Σκεφτείτε, αν ποτέ θα χαρακτηρίζατε ποτέ τον Χίτλερ ως …’’μπουμπούκο’’. Ή τον Αλ Καπόνε, ως ‘’μπουμπούκο’’. Ή τον Κίσσιγκερ ως ‘’μπουμπούκο’’. Όσο πετυχημένη και χαριτωμένη και να ήταν η σύζυγός τους, ο χαρακτηρισμός τους, δεν θα ξεκινούσε και θα σταματούσε σε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Θα προχωρούσε και στην ουσία της προσωπικότητάς τους.

Και αυτό είναι ένα μόνο από τα επιτεύγματά της.

Η κ. Μανωλίδου, είναι ένα πραγματικό φαινόμενο.

Πέρασε από όλες τις απαραίτητες δοκιμασίες και περιόδους εκπαίδευσης, για να βγει ολοκληρωμένη στις οθόνες του κοινού, επιτυγχάνοντας να αποστασιοποιήσει πλήρως την καθημερινή μας ‘’ψυχαγωγία’’ από όλο το υπόλοιπο κοινωνικό γίγνεσθε.

Και για αυτό και μόνο, είπα και εγώ να ασχοληθώ μαζί της.

Και κοντά σε αυτή, να ασχοληθώ και με όλη την υπόλοιπη τ.ι.β.ι.

Υποσημείωση:

Το τ.ι.β.ι. προσδίδει μια αίγλη περισσότερου τεχνολογικού επιτεύγματος από το ‘’κουτί’’. Το αξίζει λόγω της ικανότητας να κοιμίζει περισσότερο από ότι το Πρόζακ.