Πως οι 5.000 γίνονται 40.

Τελικά, δεν υπάρχει καμία, μα καμία ελπίδα σε αυτό τον τόπο.

Πρόσφατα, έγινε μια ομιλία στο Βελλίδιο της Θεσσαλονίκης. Κεντρικός ομιλητής, ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, συντονιστής ήταν ο Ζουράρης, και θέμα η διακήρυξη της έναρξης της Σπίθας, στη Θεσσαλονίκη.

Για όποιον δεν γνωρίζει τι είναι η Σπίθα, ας διαβάσει την κεντρική διακήρυξη αυτής, από τον Θεοδωράκη, και ας σερφάρει λίγο στη σελίδα της.

Στη συγκέντρωση εκείνη, μαζεύτηκε περίπου 5.000 κόσμος.

5.000 άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών και αντιλήψεων, μαζεύτηκαν εκεί, επειδή προφανώς τους είχε αγγίξει το κάλεσμα του Θεοδωράκη για εγρήγορση και ξεσηκωμό. Ξεσηκωμό τουλάχιστον από τους καναπέδες μας.

Η εκδήλωση πήγε αρκετά καλά, βλέποντας πριν, κατά τη διάρκεια, και με το πέρας αυτής, αρκετό κόσμο, να μην μένει απλά ακροατής της ομιλίας του Θεοδωράκη, αλλά με πνεύμα αυτοπεποίθησης και ενθουσιασμού, να διατυπώνει με περίσσιο θάρρος την ανάγκη για μια συλλογικά οργανωμένη προσπάθεια διαμαρτυρίας για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας.

Έβλεπες διάχυτα να κυριαρχεί έντονα ένα συναίσθημα αποφασιστικότητας να μην επιτρέψουν το ξεπούλημα της χώρας τους, που συνεπάγεται και το ξεπούλημα του μέλλοντος των παιδιών τους, των εγγονιών και των δισέγγονών τους.

Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, έγινε αντιληπτό πως στην προτροπή του Θεοδωράκη, να οργανωθεί ο κάθε πολίτης στην τοπική του Σπίθα, ώστε να μπορέσει δυναμική η κάθε Σπίθα ξεχωριστά να ενωθεί με τις υπόλοιπες, και όλες μαζί να δημιουργήσουν την μεγάλη εκείνη Σπίθα που θα αλλάξει τα κατεστημένα, όλοι μα όλοι θα ακολουθούσαν σύμφωνοι.

Στο κάλεσμα εκείνο, για να οργανώσουμε ο κάθε από εμάς μια Σπίθα, και όλοι μαζί να οργανωθούμε μαζί με τις υπόλοιπες Σπίθες, δήλωσα και εγώ ενθουσιασμένος συμμετοχή.

Έδωσα τα στοιχεία μου, και ανέμενα κάποια ειδοποίηση, κάποια ενημέρωση ως προς την πρώτη, έστω εξονυχιστική συνάντηση των πρώτων σπιθιστών της περιοχής μου.

Πέρασε καιρός, και δεν πήρα κάποιο μήνυμα ούτε κάποια ενημέρωση για μια πρώτη επικοινωνία. 

Θεώρησα πως ίσως να ήταν λίγο νωρίς. Πέρασε και άλλος καιρός. Τίποτα.

Αποφάσισα να επικοινωνήσω ξανά εγώ, μιλώντας με τον άνθρωπο εκείνο, που μου είχε πρωτογνωρίσει τη Σπίθα. Με ενημέρωσε πως θα επικοινωνούσε με τον υπεύθυνο της Σπίθας της περιοχής μου, για να επικοινωνήσει εκείνος μαζί μου.

Περίμενα-περίμενα-περίμενα, αλλά επικοινωνία δεν ήρθε.

Κάλεσα ξανά τον γνωστό μου, ρωτώντας τον αν θα μπορούσα, και έως να οργανωθεί η Σπίθα της περιοχής μου, να συμμετέχω σε μια άλλη Σπίθα, όπως για παράδειγμα τη Σπίθα της δικής του περιοχής. Μου είπε πως έπρεπε να οργανωθώ στην Σπίθα της περιοχής μου.

Οκ.

Περίμενα-περίμενα-περίμενα.

Προχθές, γυρνώντας από τη δουλειά, ώρα 7μιση το απόγευμα, ανοίγοντας τον υπολογιστή, είδα πως είχα λάβει ένα μήνυμα από τη Σπίθα Καλαμαριάς, η οποία μου ανακοίνωνε πως είχαμε τη πρώτη συγκέντρωση εκείνη την ίδια μέρα, 8και τέταρτο το απόγευμα, στο κέντρο της πόλης. Άμεσα, επικοινώνησα τηλεφωνικώς με τον αποστολέα του μηνύματος, τον τύπο που θα οργάνωνε τη Σπίθα της περιοχής μου, ο οποίος έγραψε οικιοθελώς το τηλέφωνό του.

Τον ενημέρωσα πως λόγω του ότι μένω πολύ μακριά (45 λεπτά από το κέντρο), δεν θα προλάβαινα να παρευρεθώ, ιδίως εκείνη τη μέρα, που λόγω πορείας εργατικών σωματείων, οι δρόμοι ήταν κλειστεί ή εγκλωβισμένοι από κίνηση.

Μου είπε πως δεν πειράζει, αφήνοντας μία σπόντα πως η οργάνωση δεν θα γίνει μέσω υπολογιστών, αλλά στο δρόμο, και με ενημέρωσε για την επερχόμενη δράση της Σπίθας, κατά την παρέλαση της 25^ης Μαρτίου. Του είπα πως θα ανέμενα τηλεφώνημά του για να τα πούμε από κοντά, και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Πλησίαζε η 25^ης Μαρτίου, και δεν έλαβα καμία ενημέρωση ή έστω επικοινωνία ούτε από τον ίδιο, ούτε από καμία άλλη Σπίθα.

Το μόνο που είχα, ήταν η αρχική πληροφορία πως κατά την παρέλαση, θα συναντιόμασταν όλοι οι σπιθιστές, για να κάνουμε κάποιο είδος διαμαρτυρίας.

Μπήκα στη σελίδα της Σπίθας, και πληροφορήθηκα πως το ραντεβού είχε οριστεί για μισή ώρα πριν την παρέλαση, σε κεντρικό σημείο της πόλης, λίγα μέτρα πριν την εξέδρα των επισήμων.

Ξύπνησα πρωί-πρωί και πήγα στο καθορισμένο σημείο.

Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα πως λόγω της κεντρικότητας του σημείου, είχε ήδη αρκετό κόσμο που θέλανε να παρακολουθήσουν την παρέλαση, κυρίως γονείς παιδιών που συμμετείχαν με το σχολείο τους, κάτι που έκανε δύσκολο τον εντοπισμό του ακριβές σημείου συναντήσεως της Σπίθας.

Προσπαθούσα να εντοπίσω το σημείο, αλλά δεν διαπίστωνα κάποια κίνηση, κάποιο συνωστισμό, κάτι τέλος πάντων, ένα πανό, ένα τραπεζάκι, κάτι που να δήλωνε πως εκεί, σε εκείνο το σημείο, μαζεύεται η Σπίθα.

Δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποιο σημείο έως που είδα έναν νεαρό να κουβαλάει ένα σε ένα κιβώτιο, κάποια φυλλάδια της Σπίθας. Τον ακολούθησα και πήγα σε ένα σημείο παρακάτω όπου ήταν συγκεντρωμένοι 5-6 άνθρωποι. Ένας κρατούσε μια σημαία, μια κυρία είχε τυλιγμένη σαν σάλι μια σημαία στον ώμο της, δύο τρεις μοίραζαν φυλλάδια στους περαστικούς, και όλοι είχαν ένα χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό τους.

Μου φάνηκε λίγο μικρή η συγκέντρωση, αλλά σκέφτηκα πως ήταν νωρίς, και πως με το που θα πλησίαζε η έναρξη της παρέλασης, θα μαζευόταν περισσότερος κόσμος. Πράγματι, καθώς πλησίαζε 11, ερχόντουσαν και άλλοι. Λίγοι, και με πολύ αργό ρυθμό, στο τέλος, λίγο μετά τις 11, ήταν δεν ήταν 30-40 άνθρωποι.

Είχαν απομείνει ελάχιστα λεπτά για την έναρξη της παρέλασης, αλλά δεν έβλεπα να γίνεται καμία κίνηση που να ανακοίνωνε τι ακριβώς θα κάναμε.

Ήδη, στην άλλη πλευρά, δίπλα από την εξέδρα των επισήμων, σημείο που ήλπιζα να καταλήξουμε και εμείς, είχε προσεγγίσει η ομάδα διαδήλωσης του ΠΑΜΕ και με πανό και σημαίες προσπαθούσαν να σπάσουν τον κλοιό των αστυνομικών και να βγούνε μπροστά στους επίσημους.

Στο δικό μας το σημείο, δεν υπήρχε αντίθετα καμία δράση. Οι 30-40 παρευρισκόμενοι, συνέχιζαν να κάθονται με το ίδιο χαμόγελο ικανοποίησης στην άκρη του δρόμου, και είτε να μοιράζουν φυλλάδια σε όποιον τους πλησίαζε, είτε να συνομιλούν μεταξύ τους για διάφορα πολιτικά ή κοινωνικά θέματα.

Πλησίασα μια παρέα από αυτούς, που μου φάνηκε εκείνη που συνομιλούσε για πιο σοβαρά θέματα από τις υπόλοιπες παρέες, και τους ρώτησα τι σχεδιάζεται για μετά. Μου απάντησαν πως λόγω της μικρής προσέλευσης καλύτερα να συνεχίσουμε να μοιράζουμε φυλλάδια.

Γύρισα και κοίταξα πέρα, στην διαδήλωση του ΠΑΜΕ. Ήταν δεν ήταν ελάχιστα περισσότεροι από εμάς.

Αλλά ήταν εκεί. Και προσπαθούσαν να διεκδικήσουν το χώρο τους.

Έφυγα απογοητευμένος από το σημείο. Μπήκα στο αμάξι, και γύρισα σπίτι.

Τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε εκεί; Να μαζευτούμε για να γνωριστούμε; Ή για να μοιράσουμε φυλλάδια;

Που πήγαν αυτές οι 5.000 άνθρωποι, που μαζεύτηκαν στο Βελλίδιο; Που πήγε όλος εκείνος ο ενθουσιασμός; Εκείνη όλη η διάθεση για πράξη και δράση;

Πιθανολογώ πως η μικρή προσέλευση, στάθηκε ως τροχοπέδη στον όποιο σχεδιασμό είχαν οι οργανωτές τις όποιας απόφασης για συνάθροιση.

Και αυτή η μικρή προσέλευση, πιθανολογώ πως οφείλεται στην ανοργανωσιά της όποιος ενημέρωσης και ανακοίνωσης αυτής της συνάθροισης.

Όλες τις προηγούμενες ημέρες, δεν άκουσα και δεν ενημερώθηκα για τίποτα. Αν και είχα δώσει τα στοιχεία μου, κατά την έξοδο από το Βελλίδιο, με το mail μου και το τηλέφωνό μου, για κάθε ευκαιρία επικοινωνίας, δεν έλαβα καμία ειδοποίηση για την συγκέντρωση αυτή.

Αντίθετα, έπρεπε εγώ να αναζητήσω πληροφορίες για την συγκεκριμένη ‘’δράση’’.

Προφανώς, άλλοι οι οποίοι δεν είχαν την τύχη να αναζητήσουν την πληροφόρηση, δεν είχαν ενημερωθεί για την συγκέντρωση.

Από την άλλη, αυτή η ‘’συνδικαλιστική’’ εμμονή για  οργάνωση ανά περιοχή, όσο μικρή και να είναι, λειτουργεί κυρίως ανασταλτικά, ιδίως σε περιοχές όπως η δική μου, η οποία και προφανώς δεν καλύπτει ούτε τα στοιχειώδη, όπως η διάθεση, για μια σοβαρή οργάνωση, όπως αρχικώς ζήτησε ο Θεοδωράκης.

Σε συνδυασμό δε με την απαγόρευση, όπως το εξέλαβα, συμμετοχής κάποιου σε μια Σπίθα, αν δεν ανήκει σε εκείνη την περιοχή, καταντάει ως απαγορευτικό για οποιαδήποτε συμμετοχή οποιουδήποτε τυγχάνει να μην βρίσκει συντοπίτες να οργανωθεί.

Φεύγοντας από την συνάντηση, ήμουν αρκετά απογοητευμένος.

Αν, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, η αναβλητικότητα, η ανοργανωσιά, η βαριεστιμάρα και η μικρής διάρκειας ενθουσιασμού που χαρακτηρίζει τον Έλληνα, μπόρεσε να μετατρέψει τους 5.000 ανθρώπους μόλις σε 30-40, τότε, τελικά δεν υπάρχει καμία μα καμία ελπίδα.

Τέτοια μείωση αριθμού από ενεργούς πολίτες, δεν μπορεί να καταφέρει καμία τηλεόραση, κανένα μέσο προπαγάνδας, καμία ‘’πνευματική και οικονομική κατοχή’’, κανένας ‘’ψυχολογικός ή τραπεζικός πόλεμος’’.

Τέτοια μείωση αριθμού ενεργών πολιτών, οφείλετε ξεκάθαρα στους ίδιους τους πολίτες.

Έχουμε την μοίρα που έχουμε επιλέξει, ως Έλληνες, ως πολίτες, ως άνθρωποι.

ΥΣ Όταν μιλάω για δράση κατά τη διάρκεια της παρέλασης, δεν εννοώ βεβαίως την τηλεοπτική γελοιότητα που μας χάρισε ο βουλευτής Κουράκης και η παρέα του, 5-6 νεαροί με γένια σαν του Βελουχιώτη.