Λ.Α.Ο.Σ. και ''Κολωνάκι''...

Όταν ιδρύθηκε το ΛΑΟΣ, ο Πατριωτικός Χώρος, ο χώρος δηλαδή που είχε απογοητευτεί από τις προτεραιότητες , κυρίως οικονομικές, που έθεταν οι άλλοι υφιστάμενοι πολιτικοί χώροι, αναθάρρησε.

Για χρόνια ολόκληρα, οι απανταχού προβληματισμένοι ως προς την πορεία της χώρας, γύρω από ζητήματα που δεν απασχολούσαν τα αστικά κόμματα, ζητήματα όπως πχ το θέμα της κατρακύλας της Παιδείας, το θέμα των παραβιάσεων της Τουρκίας, το θέμα της κατοχής της Κύπρου, το Σκοπιανό, το θέμα των λαθρομεταναστών, προσπαθούσαν και ζητούσαν απαντήσεις σε μορφώματα πολιτικών ή κοινωνικών φορέων, που τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες) έκρυβαν κάποιες άλλες Αξίες και Αρχές, από εκείνες που διατυμπάνιζαν.

Τέτοια μορφώματα, όπως πχ η γνωστή Χρυσή Αυγή, ή η Πρώτη Γραμμή, καπηλευόμενα το προσωπείο του Πατριωτικού φορέα, προσπαθούσαν να αντλήσουν δύναμη και εξουσία για να εκφράσουν αργότερα άρρωστες και ξένες προς τον Πατριωτικό χώρο απόψεις, όπως πχ αυτή του ολοκληρωτισμού ή της μοναρχίας.
Πολλοί πολίτες που εναπόθεταν εαυτό τους στον Πατριωτικό χώρο, αντιλαμβανόμενοι τους κρυφούς και σκοτεινούς σκοπούς τέτοιων φορέων, τραβήχτηκαν μακριά τους, αποφεύγοντας στην ουσία να γίνουν συμμέτοχοι στις ακραίες πρακτικές και τακτικές αυτών των φορέων.

Αποτέλεσμα αυτής της συνειδητοποίησης, ήταν αφενός τα μορφώματα αυτά, να περιορίζονται εκλογικά σε κάτω του μηδενός ποσοστά, μιας και η πραγματικότητα είναι αυτή ως προς την αξιολόγηση των Ιδεών που πρεσβεύουν, αφετέρου όμως, ο Πατριωτικός χώρος, να φαντάζει ως ανύπαρκτος, ή στη χειρότερη ακόμη ως ‘’διαιρεμένος’’. Το τελευταίο βεβαίως, δεν ίσχυε, μιας και όπως αναφερθεί, τα μορφώματα αυτά, ουδεμία σχέση είχαν και έχουν με τον Πατριωτικό χώρο.

Το θέμα είναι πως οι απανταχού Πατριώτες, μην έχοντας κομματική απάντηση στους προβληματισμούς τους, είτε έβρισκαν στέγη σε κάποιο εκ των υπολοίπων αστικών κομμάτων, είτε οικιοθελώς, απείχαν πλήρως από τα πολιτικά της χώρας.

Η ίδρυση του ΛΑΟΣ, έδωσε έναν άλλον αέρα στους Πατριώτες. Η αναγγελία ορισμένων ονομάτων που θα στήριζαν το νεοσύστατο κόμμα, έδειξε στους πατριώτες πως επιτέλους, ο Πατριωτικός χώρος, αποκτάει κομματική σύσταση, άξια να εκφράσει τους προβληματισμούς τους, και τις ανάγκες τους.

Η εισροή και συμμετοχή σε αυτό, ανθρώπων που παλαιότερα ανήκαν ή πρωτοστάτησαν στη δημιουργία μορφωμάτων άσχετων με το χώρο, πέρασε ως αδιάφορη, κάτω από το μεγάλο ‘’σλόγκαν’’ του νεοσύστατου φορέα : μην κοιτάζεις τι μας χωρίζει, κοίταξε τι μας ενώνει-η Ελλάδα.

Έτσι, κάποιες προσωπικότητες που παλαιότερα είχαν καπηλευτεί τον Πατριωτικό χώρο, προσπαθώντας μέσω αυτού, να εκφράσουν τις άρρωστες και παρωχημένες ιδέες τους, κυρίως πάνω στον Ολοκληρωτισμό, μπόρεσαν να συγκλίνουν στην μαζική σύναξη, πάντα στο πνεύμα της ‘’από κοινού αγάπης της Πατρίδος’’. Ο ρόλος τους βεβαίως, περιορίστηκε αρκετά, ώστε να γίνει κατανοητό σε όλους, πως πλέον, στο ΛΑΟΣ, δεν υπάρχουν περιπτώσεις καπήλευσης του Πατριωτισμού, ούτε προσπάθεια έκφρασης υποβοσκουσών αντιλήψεων που καμία σχέση δεν είχαν με το Πατριωτικό Κίνημα.

Ο κόσμος του Πατριωτικού χώρου, δέχθηκε θετικά, σχεδόν καρτερικά το νέο αυτό φορέα.
Ακόμη και η δυσπιστία που είχαν οι περισσότεροι για τον ηγέτη αυτής της προσπάθειας, κυρίως ως προς τη σχέση του με το χώρο αυτό, αλλά και το πολιτικό ‘’ήθος’’ που αυτός εκπροσωπούσε, κατά την περίοδο που ανήκε στην πολιτική ομάδα της ΝΔ, ξεπεράστηκε πολύ εύκολα, κυρίως λόγο της ανάγκης που υπήρχε στο χώρο, να βρεθεί κάποιος συλλογικός εκπρόσωπος των προβληματισμών του.

Η πρώτη περίοδος ήταν πολύ δύσκολη. Οι πολιτικοί αντίπαλοι του φορέα αυτού, και αντίπαλοι γενικά κάθε πατριωτικής αντίληψης της πολιτικής, βρήκαν πρόσφορο έδαφος, κυρίως λόγω της απουσίας του κόμματος από τα ΜΜΕ, να ξεκινήσουν έναν πόλεμο λάσπης στον οποία κυρίως, διαστρέβλωναν ατεκμηρίωτα τις αρχές του κόμματος, συνδέοντας τον Πατριωτισμό με τον Φασισμό ή τον Σωβινισμό.

Στα ΜΜΕ, δεν εμφανίζονταν σχεδόν ποτέ οι εκπρόσωποι του κόμματος, ως μη κοινοβουλευτικό, με αποτέλεσμα οι αντίπαλοί του, να ‘’παίζουν μπάλα’’ μόνοι τους, χωρίς αντίλογο.

Ήταν δύσκολη η αρχή, αν σκεφτείς πως οι μοναδικές αναφορές στο νεοσύστατο κόμμα στα ΜΜΕ, ήταν μόνο όταν κάποιος το κατηγορούσε ως φασιστικό.

Η δυσκολία φάνηκε μεγαλύτερη, όταν στην προεκλογική περίοδο, το κόμμα ακουγόταν μόνο ως προς την αρνητική του προεκλογική εικόνα, είτε λόγω των κακόγουστων διαφημιστικών του αφισών, είτε λόγω των γελοίων εκλογικών υποψηφίων του.

Εκείνη την στιγμή, άρχισαν για πρώτη φορά να γεννούνται και οι πρώτες φωνές ανησυχίας μέσα στην ίδια την βάση του κόμματος. Οι γελοίες επιλογές σε υποψήφιους, που φανέρωναν ξεκάθαρα την ψηφοθηρική νοοτροπία που εξέφραζε το κόμμα, κάτι που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την αρνητική κριτική σε τέτοιες μεθόδους που χαρακτήριζαν εδώ και δεκαετίες τα αστικά κόμματα, σε συνδυασμό με τις κακόγουστες διαφημιστικές αφίσες αλλά διαφημιστικά σλόγκαν που έρχονταν σε αντίθεση με το Πολιτικό Ήθος που θεωρητικά εκπροσωπεί ο Πατριωτικός Χώρος, άρχισαν να σχολιάζονται αρνητικά από τους ίδιους τους υποστηριχτές του κόμματος.

Πάρ’ αυτά, το κόμμα αυτό κατάφερε στις επόμενες εκλογές να μπει στη Βουλή.

Δεν οφειλόταν τόσο στο ότι μπόρεσε να πείσει κόσμο, όσο στο ότι όλος ο Πατριωτικός χώρος, ενώθηκε για πρώτη φορά, μετά την Μεταπολίτευση κάτω από τη στέγη ενός κομματικού φορέα.

Οι ψήφοι που είχε λάβει το ΛΑΟΣ στις πρώτες επιτυχείς εκλογές, δεν ήταν ψήφοι εμπιστοσύνης. Ήταν ψήφοι συνείδησης. Ο έκαστος ψηφοφόρος, δεν ψήφισε ΛΑΟΣ, επειδή γνώριζε τι θα προσφέρει, αλλά επειδή ευελπιστούσε πως θα προσφέρει ότι ο ίδιος πίστευε.

Η πράξη, όμως, διέφερε από την θεωρία.

Αφού καταλάγιασαν τα χειροκροτήματα και οι πανηγυρισμοί, από την εκλογική επιτυχία της εισόδου στη Βουλή, οι ψηφοφόροι του, ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την πρακτική εφαρμογή πολιτικής του νεοεισελθόν κόμματος.

Και η απογοήτευση, ήταν μεγάλη.

Πέραν από το στενό κύκλο του κόμματος, που είτε λόγω παρωπίδων αντίληψης, είτε λόγω προσωπικών οφελών, συνέχιζαν να ζητωκραυγάζουν για κάθε ενέργεια ή πράξη του κόμματος, το σύνολο των ψηφοφόρων, άρχισε να προβληματίζεται μέρα με τη μέρα, παρατηρώντας το πώς αντιλαμβανόταν το κόμμα την κοινοβουλευτική του ταυτότητα.

Η στήριξη που εξ αρχής, άρχισε να εκπέμπεται από το ΛΑΟΣ προς την κυβέρνηση της ΝΔ, μια κυβέρνηση που έσπασε όλα τα ρεκόρ σε σκάνδαλα και διαφθορά, δημιούργησε έριδες στη κομματική βάση του κόμματος.

Φωνές αντίδρασης, άρχισαν να ακούγονται όλο και συχνότερα, και κάποια στιγμή, φάνηκε το ΛΑΟΣ, να αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα ως προς την φερεγγυότητά του προς τους ψηφοφόρους.

Ως φιλί ζωής, για αυτή την πρώτη κατάσταση αμφισβήτησης, στάθηκαν δύο γεγονότα. Πρώτον , οι εξελίξεις ως προς το θέμα των Σκοπίων, και δεύτερον, το κατάπτυστο βιβλίο παρά-Ιστορίας της κυρίας Ρεπούση.

Τα δύο αυτά γεγονότα, ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για το ΛΑΟΣ, ώστε να μπορέσει να κλείσει κάθε στόμα αμφισβήτησης, μιας και αναπροσδιορίστηκε άμεσα ως προστάτης και υπερασπιστής των Αξιών της Πατρίδος.

Δεν ήταν και κάτι πολύ δύσκολο.

Για το βιβλίο της Ρεπούση, το σύνολο του πνευματικού κόσμου της χώρας, είχε ήδη δηλώσει την εναντίωσή του, τεκμηριώνοντας τις θέσεις του πάνω στις άστοχες και ξεκάθαρα υποκειμενικές θεωρήσεις της συγγραφέως, η οποία έφτασε να χαρακτηρίσει την σφαγή της Σμύρνης, ως ‘’συνωστισμό’’, ενώ οι εξελίξεις στο θέμα των Σκοπίων, έδωσε την δυνατότητα στο κόμμα, να πραγματοποιήσει μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη, με το πρόσχημα βεβαίως του Πανελλήνιου συλλαλητηρίου, αλλά με την μετατροπή σου σε ξεκάθαρα κομματική εκδήλωση.

Στο θέμα του βιβλίου της παρά-Ιστορίας, τα πράγματα ήταν εύκολα. Απλά, ανέλαβε αυτόκλητα το ρόλο του ηγέτη, σε έναν πανελλήνιο ξεσηκωμό ως προς την ποιότητα της ιστορικής καταγραφής της Ρεπούση, έναν ρόλο βεβαίως, που δεν έγινε αποδεκτός από όλους, μιας και αρκετοί που εναντιώθηκαν στο βιβλίο, ξεκαθάρισαν πως δεν ανήκουν στο κόμμα του ΛΑΟΣ.

Για το δε θέμα του Συλλαλητηρίου, τα πράγματα λειτούργησαν αντίθετα από ότι περίμεναν τα μεγαλοστελέχη του κόμματος. Η χαμηλής ποιότητας εκδήλωση, η οποία ήταν ξεκάθαρα κομματική, είχε ως αποτέλεσμα την μικρή προσέλευση του κόσμου, κόσμου συνειδητοποιημένου για το θέμα, αλλά κόσμο επίσης, που συνειδητά δεν ήθελε να πάρει κομματική υφή μια συγκέντρωση για τη Μακεδονία.

Η δε μορφή που πήρε η συγκέντρωση, με τον πρόεδρο του κόμματος να ανεβάσει στο βήμα, κάτι μασκαράδες με στολή αρχαίου Έλληνα, με ασπίδες και κοντάρια (1:05’’), είχε ως αποτέλεσμα να δεχθεί τη χλεύη, ακόμη και από όσους είχαν συμμετάσχει στη συγκέντρωση.

Οι φωνές διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης, άρχισαν να αυξάνονται. Η κριτική που ασκούσαν οι ψηφοφόροι του κόμματος, στις πρακτικές και τακτικές του κόμματος, ήταν αυστηρή και φαινόταν ξεκάθαρα πως πήγαζε από την απογοήτευση που ένιωθαν οι ίδιοι, ως προς την φερεγγυότητα του κόμματος στις προεκλογικές του ανακοινώσεις.

Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Το κόμμα, αυτοπροσδιορίστηκε ως αυτόκλητος υπερασπιστής των Αξιών του Πατριωτικού Χώρου, την ίδια ώρα όμως, που έδινε μετά μανίας χείρα βοηθείας σε μια κυβέρνηση (ΝΔ) η οποία κατέρρεε στο βούρκο της διαφθοράς.

Η κατάρρευση αυτή, σε συνδυασμό με την άρνηση της ΝΔ, να δεχθεί την χείρα βοηθείας του ΛΑΟΣ, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Το αποτέλεσμα ήταν δεδομένο. Η ΝΔ θα έχανε τις εκλογές, και το ΠΑΣΟΚ του ανίκανου George, θα έπαιρνε την εξουσία.

Και εκεί που θα περίμενε και ο πλέον καλόπιστος, να δει το ΛΑΟΣ, ως κόμμα που εξ αρχής προσπάθησε να ενώσει τους διάσπαρτους πατριώτες της χώρας, να μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι της διεκδίκησης, το καράβι άρχισε να μπάζει νερά.

Η εδραιωμένη θέση του στο κοινοβούλιο, και η ασφάλεια που του παρείχαν οι διάφορες δημοσκοπήσεις, έφεραν αρκετούς στο ΛΑΟΣ σε μια θέση επιβεβαιωμένης αυταρέσκειας. Αρκετοί από τους χώρους παραπλεύρως του Πατριωτικού, που όπως είχαμε αναφέρει και προηγουμένως, συμμετείχαν στη κοινή προσπάθεια, άσχετα με τις ακραίες απόψεις τους, πίστεψαν πως τώρα, που το ΛΑΟΣ είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, θα μπορούσαν να δρούνε χωρίς ίχνος σεμνότητας, χωρίς κανένα όριο, όσο αφορά την δημοσίευση των αρρωστημένων αντιλήψεών τους.

Έτσι, εν μια νυχτί, άνθρωποι που αποδέχθηκαν πως πρέπει να προσαρμόσουν τις αντιλήψεις τους, πάνω στο Δημοκρατικό Καταστατικό του ΛΑΟΣ, θεώρησαν πως μπορούσαν , μέσω του κόμματος, να εκφράζουν ελεύθερα και ανενόχλητα τις φασιστικές τους απόψεις.

Η αντίδραση του κόμματος ήταν γρήγορη. Τα πρόσωπα αυτά, είτε απομακρύνθηκαν άμεσα, είτε αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν αυτοβούλως, ώστε να μην προλάβουν να σπιλώσουν το Πατριωτικό χώρο με την χολέρα τους.

Ξαφνικά, το ΛΑΟΣ, από συλλογικό κόμμα, όπου στις τάξεις του υπήρχαν άνθρωποι που όριζαν εντελώς υποκειμενικά τον Πατριωτισμό τους, μετατράπηκε σε κόμμα με Αρχές και Αξίες ξεκάθαρα αντικειμενικές ως προς τους ορισμούς της λέξης Πατριώτης και εθνικιστής.

Αποτέλεσμα, ήταν μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή ή οι ξεχασμένοι φιλοχουντικοί της Πρώτης Γραμμής, να αποχωρήσουν από το κόμμα, καταγγέλλοντας μάλιστα το ΛΑΟΣ, πως έχει αλλοιώσει τις αρχικές του τοποθετήσεις.

Η ικανοποίηση όμως που πρόσφερε αυτό το ξεκαθάρισμα, στις τάξεις των υγιών σκεπτόμενων Πατριωτών, ήταν πολύ μεγαλύτερη από την απώλεια ορισμένων ανεγκέφαλων καπηλευτών του Πατριωτισμού.

Το ΛΑΟΣ, βγήκε δυνατότερο από εκείνο το ξεκαθάρισμα.

Οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του, γνώστες εξ αρχής πως ουδεμία σχέση δεν είχαν με διάφορα μορφώματα τύπου χρυσής αυγής, αναγκασμένοι όμως να τους υποστούν ως αρχή της αναβίωσης του πατριωτικού χώρου, ένιωσαν για πρώτη φορά ελεύθεροι να εκφράζουν χωρίς ίχνος τύψεως την πίστη τους σε ιδέες και αξίες, άρρηκτα δεμένες με την Ελλάδα. Απαλλαγμένοι πλέον από το βάρος της ευθύνης να θεωρείσαι από τρίτους, ως ‘’ομοϊδεάτης’’ με πολιτικά εκτρώματα που υμνούσαν τον Ολοκληρωτισμό, πίστεψαν για πρώτη φορά στις δυνάμεις τους, αλλά και στο μέγεθος του αριθμού τους.

Ακόμη και όταν , πρωτόγνωρα για τις αξίες που το κόμμα διατυμπάνιζε πως εκπροσωπούσε, στελέχη του, πρωταγωνιστούσαν σε πολιτικές συζητήσεις ή πολιτικές στηρίξεις σε τακτικές ή πρακτικές που δεν ταίριαζαν με το ύφος της ιδεολογίας τους, οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ, συνέχιζαν να στηρίζουν το κόμμα, πιστεύοντας σε μια ‘’τακτική της σαλαμάνδρας’’, η οποία θα είχε κάποιο μακροπρόθεσμο όφελος.

Ακόμη και όταν το κόμμα δήλωνε δημόσια πως στηρίζει την κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση που πρόσφερε Βατοπέδια, Siemens, Ομόλογα, Off-shore και Υποκλοπές, μιλώντας για πολυκατοικίες και συγκατοίκηση, οι ψηφοφόροι συνέχιζαν να στηρίζουν αυτή την τακτική. Βέβαια, φωνές αντίδρασης, άρχισαν να εμφανίζονται από τότε, αλλά πνίγονταν είτε μέσα στο χειροκρότημα της πρώτης εδραιωμένης εκπροσώπησης του Χώρου, είτε μέσα στη τρομοκρατία του φιλιού του Ιούδα.

Οι επόμενες εκλογές έρχονταν, και ο κόσμος του ΛΑΟΣ, είχε όσο ποτέ περισσότερη πίστη για ακόμη μεγαλύτερη νίκη. Και ήρθε.

Η αύξηση της κοινοβουλευτικής ομάδος, από 10 σε 15 βουλευτές, ήταν το επιστέγασμα των πεποιθήσεων όλων των υγιώς σκεπτόμενων πατριωτών, πως ο χώρος έχει τη δυναμική για να εκπροσωπείται.

Και κάπου εκεί όμως, χάθηκε η ‘’μπάλα’’.

Με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρου του ΛΑΟΣ, να διατυμπανίζει πως το κόμμα του, θα κάνει την αντιπολίτευση που δεν μπορεί πλέον να κάνει η διαλυμένη από τα σκάνδαλα ΝΔ, το ίδιο το κόμμα έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά.

Οι ψηφοφόροι του, άρχισαν να έχουν απαιτήσεις. Και αυτή τη φορά, οι απαιτήσεις ήταν ψηλές, επειδή το ίδιο το κόμμα τις είχε θέσει.

Και μαζί με τις υψηλές απαιτήσεις, ήρθαν και οι υψηλές απογοητεύσεις.

Η θέση του ΛΑΟΣ, στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας, ήρθε σε πλήρη ρήξη με τις αρχές και αξίες του Πατριωτικού χώρου.

Με προκάλυμμα τον κίνδυνο χρεωκοπίας, το Σύστημα Εξουσίας, προσπάθησε να παρουσιάσει ως μοναδική λύση απεγκλωβισμού της χώρας, την είσοδό της σε ένα μοντέλο εξομάλυνσης, που θεωρούνταν από διάσημους οικονομολόγους και αναλυτές, Έλληνες ή ξένους, ως κατεξοχήν αποτυχημένο.

Εκείνη τη στιγμή, το ΛΑΟΣ, ως κόμμα που θεωρούταν ως εκπρόσωπος των Πατριωτικών Αντιλήψεων, ενώ θα έπρεπε να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης της κατάστασης, που να συνάδουν με τις αρχές και αξίες του Πατριωτικού χώρου, επέλεξε να παίξει ξεκάθαρα το ρόλο που το σύστημα εξουσίας (το σύστημα που δημιούργησε την ανάγκη της σύστασης του ΛΑΟΣ, ως πόλο αντίθεσης στα σχέδιά του) επιθυμούσε, στηρίζοντας στην ουσία την πρόταση εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ.

Οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ, πλέον ήταν εξαγριωμένοι. Σε κάθε ευκαιρία, ζητούσαν εξηγήσεις από τα στελέχη του κόμματος για αυτή τους την απόφαση, η οποία, ξεκάθαρα ερχόταν σε αντίθεση με τις θέσεις του καταστατικού του κόμματος, οι οποίες μιλούσαν για Αξίες και Αρχές που συνάδουν με την προάσπιση των Λαϊκών Δικαίων.

Η ηγεσία του κόμματος, απαντούσε υπεροπτικά πως ‘’δεν επιτρέπουμε να πτωχεύσει η χώρα’’, αδιαφορώντας συγχρόνως να δώσει απαντήσεις σε όλες εκείνες τις προτάσεις από ειδικούς και ειδήμονες που πρότειναν εναλλακτικούς τρόπους αποφυγής της πτώχευσης.

Οι αντιδράσεις που ξέσπασαν, στις τάξεις των ψηφοφόρων του κόμματος, κατά τις πρώτες ενδείξεις των νέων μέτρων που επέβαλλε το ΔΝΤ, μέτρα που επέβαλλαν μια διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και μια άνευ επιστροφής υποδούλωση της ίδιας της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών σε ξένα συμφέροντα, βρήκαν το ΛΑΟΣ και τα μεγαλοστελέχη του, να απαντάνε με υπεροπτικό ύφος πως ‘’ότι κάνουν, το κάνουν για το καλό της πατρίδος’’, αρνούμενων βεβαίως να σχολιάσουν την ρήση πως ‘’Πατρίδα είναι οι Άνθρωποι’’.

Η δε μανία του προέδρου ,κυρίως, του ΛΑΟΣ, να εκμεταλλευτεί την δύσκολη κατάσταση της χώρας, για προσωπική του ανάδειξη, οδηγώντας τον σε εξευτελιστικούς ελιγμούς όπως πχ να χαρακτηρίζει ‘’εθνικά κεφάλαια’’, πρώην πρωθυπουργούς που τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής επιτροπής τους χαρακτήρισαν ως κλέφτες, ή να διατυμπανίζει το ‘’πόσο απαραίτητη είναι για τη πολιτική ζωή της χώρας’’, βουλευτίνα της ΝΔ την οποία την είχε χαρακτηρίζει στο παρελθόν ως ‘’αμφιβόλου εθνικής συνείδησης’’, οδήγησαν τους εναπομείναντες υγιώς σκεπτόμενους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ, στην πλήρη απαξίωση της αρχικής τους πίστης, για ένα κόμμα άξιο των αρχών τους.

Σήμερα, που η χώρα βαδίζει τα πλέον δύσκολα μονοπάτια της μεταπολεμικής της ιστορίας, έχοντας γίνει αυτοβούλως βορά στα νύχια των ξένων οικονομικών ομίλων, με την ανεργία να αυξάνεται καθημερινά, τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας να διαλύονται, την οικονομία μας να υποδουλώνεται, την ανεξαρτησία μας να κλονίζεται, το ΛΑΟΣ, συνεχίζει ατάραχο το έργο του.

Συνεχίζει να στηρίζει ξεκάθαρα το μοντέλο επιβολής της εθνικής μας υποδούλωσης, στο όνομα της ‘’μοναδικής ελπίδας της χώρας’’. Συνεχίζει να απαγορεύει στους ψηφοφόρους και τα στελέχη του, να διαμαρτύρονται για τα απάνθρωπα μέτρα του ΔΝΤ, επιβάλλει μια άνευ προηγουμένου λογοκρισία στις εσωτερικές φωνές αντίδρασης, και προσπαθεί να κατοχυρώσει τις απόψεις του, με τακτικές και πολιτικές που ουδεμία σχέση δεν έχουν με το λαϊκό μοντέλο δημοκρατίας που στην αρχή της ζωής του, διατυμπάνιζε πως εκπροσωπούσε.

Ξεκάθαρα φαίνεται, πως πλέον το ΛΑΟΣ δεν ενδιαφέρεται για το καλό της χώρας.

Πως ο στόχος του, πλέον ή ο εξαρχής, ήταν να περιμαζέψει τους απανταχού Πατριώτες, ώστε να τους ‘’μαντρώσει’’ κάτω από τη στέγη ενός κομματικού φορέα για να μπορεί να τους κατευθύνει καλύτερα και ευκολότερα.

Μαντρωμένους, θεώρησε πως θα μπορούσε να τους εκμεταλλευτεί στο έπακρον, μιας και μέσα στο πλήθος, θα μπορούσε αθόρυβα να πνίξει κάθε φωνή διαμαρτυρίας.

Είχε και έχει καθημερινά πολλές απώλειες. Συνειδητοποιημένοι πρώην ψηφοφόροι του, αποχωρούν καθημερινά από την πολιτική του βάση. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τα στελέχη του.

Η βεβαιότητα που τους παρέχει το Σύστημα Εξουσίας που πλέον υποστηρίζουν και στηρίζουν ξεκάθαρα, πως θα έχουν την βοήθειά του, τους έχει καταντήσει αδιάφορους ως προς τις καθημερινές απογοητεύσεις που εκφράζονται από ανθρώπους που τους πίστεψαν και τους στήριξαν τόσο καιρό.

Το Σύστημα Εξουσίας, έχει αναπτύξει μεγάλους μηχανισμούς ασφαλείας.

Και αυτούς τους μηχανισμούς, τους χρησιμοποιεί για να ποδηγετήσει κάθε συνείδηση। Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ΛΑΟΣ σήμερα, έχει αναλάβει το ρόλο του μηχανισμού ασφαλείας του Συστήματος ως προς την αντιμετώπιση εκείνων των φωνών διαμαρτυρίας που γεννούνται στους Πατριώτες.

Η στήριξη στο ΔΝΤ, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την στήριξη σε αυτό το σάπιο Σύστημα Εξουσίας, ένα φιλί ζωής την στιγμή που φαινόταν πως πάει να διαλυθεί।

Ο κόσμος είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται την πλάνη που του επέβαλλε το Σύστημα.
Και το ΛΑΟΣ, ως καλός υπηρέτης του Συστήματος, έσπευσε να του δώσει αυτό το φιλί ζωής.

Οι απανταχού απογοητευμένοι Πατριώτες, που αρχικά πίστεψαν τα ψεύτικα λόγια αυτού του κομματικού φορέα, σήμερα είναι σε πολύ άσχημη θέση.

Οι εξελίξεις στην υποδούλωση της χώρας, τους έπιασαν απροετοίμαστους, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση μιας και είχαν εναποθέσεις τις ελπίδες τους, σε έναν κομματικό ‘’Εφιάλτη’’.
Έτσι, σήμερα, κάθονται απλά αμέτοχοι, και παρακολουθούν την υποδούλωση της χώρας, χωρίς να μπορούν ή να προλαβαίνουν να κάνουν οτιδήποτε.

Το ΛΑΟΣ έπαιξε πολύ καλά το ρόλο του.

Μπόρεσε να αδρανοποιήσει ή να αφοπλίσει ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού πληθυσμού, που ίσως αυτές τις δύσκολες στιγμές που διανύουμε, θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στην Εξέγερση του λαού μας.

Το μέλλον είναι ήδη προγεγραμμένο.

Από την κρίση θεσμών στην χώρα, ο Πατριωτικός χώρος θα βγει χαμένος, μιας και δεν θα έχει ειλικρινή πολιτική εκπροσώπηση ώστε να μπορέσει να προτείνει λύσεις ή έστω να εκφράσει δημόσια την αντίθεσή του, ενώ το ΛΑΟΣ θα βγει κερδισμένο, μιας και ή στήριξη στο Σύστημα Εξουσίας δεν θα γίνει άνευ ανταλλάγματος.

Δεν φαντάζει περίεργο, αν τελικά όλοι μας αποδεχθούμε πως εν τέλει (αλλά ίσως και εξ αρχής) ο Πατριωτικός Χώρος και το ΛΑΟΣ, δεν είχαν ποτέ, μα ποτέ, ταύτιση απόψεων και ελπίδων.

Μια απλή καπήλευση αφορούσε η πλασματική ταύτιση του κόμματος με τον Πατριωτισμό.

Όπως πριν από αυτό, το ίδιο είχε συμβεί με μορφώματα τύπου Πρώτη Γραμμή ή Εθνικού Μετώπου.

Μια καπήλευση όμως, που αυτή τη φορά, κατάφερε και διέλυσε εντελώς τον Πατριωτικό χώρο.