Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες στο τελευταίο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού Stern
Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες» δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού Stern. Όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στον υπέρτιτλο: «Μετά τις τράπεζες θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».
Σύμφωνα με τον συντάκτη της επιστολής, Walter Wüllenweber:
«Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις €, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις €. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του σε τέτοιο βαθμό και για τόσο μακρύ διάστημα άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά οι πιο ακριβοί μας φίλοι.
Το ζήτημα πάντως είναι ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά και εμάς. Στην ουσία ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ μια και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς αφού συνεχίζετε απτόητοι να απεργείτε. Μη μας λέτε, λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.
Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι, επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, να αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι και εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.
Οι Έλληνες είναι εκείνοι που μας είχαν δείξει τον δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι τον δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα».
Διαβάζοντας το άρθρο αυτό, πολύ συγκεκριμένα συναισθήματα γέμισαν το μυαλό μου.
Αν το καλοσκεφτούμε, όντως η εισαγωγή της Ελλάδος στην Ε.Ε., εισαγωγή που από την πλειονότητα των Ελλήνων, θεωρήθηκε μεγάλο γεγονός, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την οικιοθελή δέσμευση της χώρας μας, δηλαδή εμάς των πολιτών της, πως αποδεχόμαστε το σύστημα διαχείρισης που η Ένωση, δημοκρατικά και πάντα οικιοθελώς επέλεξε να εφαρμόζει στους κόλπους της.
Αποδεχθήκαμε τις αντιλήψεις της Ένωσης για το πώς πρέπει να λειτουργεί η Οικονομία, πως πρέπει να οργανώνεται η Παιδεία, πως θα λειτουργούν οι υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας, πως θα κυλάει η καθημερινότητα.
Αποδεχόμενοι όλα αυτά, αποδεχθήκαμε συγχρόνως την δέσμευση που ακολουθεί αυτήν την αποδοχή, πως θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να συμβιβάσουμε ή να προσαρμόσουμε τις διαφορές μας, με αυτό το μοντέλο, ώστε να μπορέσουμε , όσο το δυνατό καλύτερα να εγκλιματιστούμε στο νέο αυτό περιβάλλον που δημιούργησε η Ε.Ε.
Κάτι όμως, για το οποίο φανήκαμε ασυνεπείς. Ποτέ, δεν προσπαθήσαμε ή έστω κάναμε πως προσπαθούμε, ώστε να εγκλιματιστούμε στο περιβάλλον αυτό, στο οποίο αυτοβούλως εισήρθαμε. Πάντα αυτή η μεγαλομανία μας, ο οποίος πηγάζει, όπως λέει ο αρθρογράφος του παραπάνω άρθρου, και από το σπουδαίο παρελθόν μας, το οποίο μας δίνει, όπως υποστηρίζει, μεγαλύτερα αποθέματα χαλαρότητας, αλλά συγχρόνως μεγαλύτερες υποχρεώσεις.
Το αποδεχόμαστε όλοι μας. Από τους αριστερούς, που θεωρούν πως η Ελλάδα δεν πρέπει να αποκτήσει την οικονομική λειτουργία της Γερμανίας ή της Γαλλίας, έως τον Ελληναρά που καμαρώνει πως η νυχτερινή ζωή στην Ελλάδα, δεν συγκρίνεται με την γερμανική ή την ισπανική ή σαφώς με την αγγλική, όλοι μας, αποδεχόμαστε πως δεν πρέπει ή δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε αυτό το μοντέλο που έχουν αποφασίσει πολύ πριν την δική μας είσοδο στην Ένωση, οι παλαιότεροι εταίροι μας.
Εκείνοι, πολύ καιρό πριν αποδεχθούν την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος, παραπλανημένοι πρωτίστως οι ίδιοι με το σπουδαίο παρελθόν μας, είχαν προαποφασίσει να συνακολουθήσουν όλοι μαζί, όλα τα κράτη, ένα μοντέλο ζωής, διαχείρισης και λειτουργίας, αποδεχόμενα τις όποιες θυσίες που θα έπρεπε να γίνουν, ώστε το μοντέλο αυτό να πετύχει.
Και οι ίδιοι, από την πλευρά τους, θυσίασαν ότι χρειαζόταν, ώστε να νιώθουν σήμερα, πως το μοντέλο λειτουργίας της Ε.Ε. δουλεύει σωστά.
Εμείς, οι Έλληνες, γιατί δεν κάνουμε αυτές τις θυσίες; Γιατί δεν μένουμε πιστοί στις δεσμεύσεις που αυτοβούλως αποδεχθήκαμε, όταν αποφασίσαμε πως πρέπει να συμμετέχουμε στην Ε.Ε.;
Είτε επειδή τους θεωρούμε άδικους, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, είτε επειδή ‘’δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας’’, όπως υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι, το δεδομένο είναι πως οι Έλληνες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να συμμετέχουν στην Ε.Ε. Ποτέ δεν θα δεχθούμε πως θα πρέπει να δουλεύουμε όσο δουλεύουν έξω, να πληρωνόμαστε όσο πληρώνονται έξω, να ζούμε όπως ζούνε έξω. Για τον οποιοδήποτε λόγο και να πιστεύει κάθε Έλληνας, το δεδομένο είναι αυτό. Δεν θέλουμε να είμαστε στην Ε.Ε.
Και, επειδή ο εγωισμός είναι κακό χαρακτηριστικό στην συνείδηση, θα πρέπει όλοι εμείς οι Έλληνες, να αποδεχθούμε πως δεν είναι σωστό, να αλλάξουμε εμείς τους Ευρωπαίους, και να τους αναγκάσουμε να προσαρμοστούν αυτοί στα δικά μας θέλω, αλλά θα πρέπει να σεβαστούμε πως αυτοί, που δέχθηκαν εμάς στην παρέα τους, είχαν ήδη προαποφασίσει κάτω από ποιο πλαίσιο κανόνων, αυτό θα λειτουργεί.
Αν πχ ο Έλληνας αριστερός, θεωρεί πως τα μέτρα που πάει να επιβάλει η Ε.Ε. είναι αντιλαϊκά και θίγουν τον εργαζόμενο, θα πρέπει να σεβαστεί πως πχ ο Γερμανός εργαζόμενος δεν θίγεται. Έχει αποδεχθεί πως αυτοβούλως ανέλαβε την υποχρέωση να προσαρμόσει την ζωή του σε αυτά τα δεδομένα, που ο κάθε νόμος της Ε.Ε. επιβάλλει ώστε αυτή να λειτουργεί σύμφωνα με το αρχικό μοντέλο που ο ίδιος είχε επιλέξει.
Αν πχ κάποιος άλλος δεν ‘’γουστάρει’’ να ζει όπως πχ οι ‘’ξενερώτοι ευρωπαίοι’’, θα πρέπει να αποδεχθεί πως δεν πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξει τον τρόπο ζωή των συνεταίρων του, διότι αυτοί είχαν προαποφασίσει για αυτόν τον τρόπο, πολύ πριν μπει αυτός στην παρέα τους.
Όπως και να το δούμε, η είσοδός μας στην Ε.Ε., μας έφερε την ίδια στιγμή και ορισμένες υποχρεώσεις. Και το ξαναλέω, είτε αν διαφωνούμε, είτε αν απλώς βαριόμαστε να αλλάξουμε, έχουμε αποφασίσει να μην τις ακολουθήσουμε.
Οπότε, τι πρέπει να γίνει;
Όπως αποδεικνύεται, το να ζούμε μέσα σε ένα μοντέλο διαχείρισης που δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε, δυσκολεύει την δική μας ζωή, την δική μας καθημερινότητα. Και πώς να μην το κάνει. Όταν αποφασίζεις να ‘’παίξεις ένα παιχνίδι’’ χωρίς όμως να τηρείς τους Νόμους του, τότε σαφώς και δεν μπορείς να το παίξεις σωστά.
Και επειδή το ‘’παιχνίδι’’ της Οικονομίας και των Κοινωνικών Παροχών, είναι πολύ πιο δύσκολο από κάθε άλλο παιχνίδι, αν δεν το ‘’παίζεις’’ σωστά, τότε δεν χάνεις απλά τον χρόνο σου, αλλά χάνεις και την ησυχία σου.
Βεβαίως, αν ήταν μόνο αυτό, δεν θα πείραζε και πολύ. Αν εμείς θέλουμε να είμαστε στην Ε.Ε. αλλά να μην ακολουθούμε τους κανόνες της, και αυτό επηρέαζε μόνο την δική μας ζωή, τότε απλά θα μας κατηγορούσαν για μαζόχες και ανώμαλους.
Όταν όμως αυτή μας η αφερεγγυότητα στις δεσμεύσεις που αναλάβαμε με την είσοδό μας, δεν επηρεάζει μόνο την δική μας ζωή, αλλά και τη ζωή των άλλων συνεταίρων μας। Οι Γερμανοί, ή οι Γάλλοι, ή οι Σλοβένοι, υποχρεώνονται να υποστούν νέες αλλαγές στη ζωή τους, αλλαγές που πιθανός να μην έχουν αποδεχθεί, ώστε να μπορέσει η Ε।Ε। να καλύψει το χάος που δημιουργεί σε ένα μέλος της, η απόφασή του να μην ακολουθεί τους προαποφασισμένους κανόνες.
Και αυτό, όπως και να το δεις, δεν είναι καλό.
Το να διαταράσσεις με το ζόρι, την ηρεμία κάποιου που δεν φταίει, κάποιου που είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του, απλά και μόνο επειδή εσύ δεν είσαι εντάξει με τις δικές σου, είναι κάτι πολύ κακό.
Η μόνη λύση, είναι να κάνεις τουλάχιστον το ελάχιστο χρέος που έχει αξία στην αξιοπρέπειά σου. Να αποφασίσεις να φύγεις αυτοβούλως από την παρέα, πριν σε πετάξουν αυτοί από μόνοι τους έξω.
Αν το καλοσκεφτείτε, είναι κάτι που θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές.
Και η Ε.Ε. θα ησυχάσει από την απομάκρυνση ενός μέλους, που ποτέ δεν αποδέχθηκε πραγματικά τον τρόπο λειτουργίας της, με αποτέλεσμα να δημιουργεί προβλήματα σε αυτή την ίδια την λειτουργία, και εμείς οι Έλληνες, δεν θα χρειάζεται πλέον να υποχρεωνόμαστε να ακολουθήσουμε ένα μοντέλο ζωής που έχουμε αποφασίσει πως δεν μας ταιριάζει ή είναι άδικο.
Και εμείς θα ηρεμήσουμε, και οι υπόλοιποι σημερινοί μας εταίροι.
Απορώ πως δεν το έχει σκεφτεί κανείς.....
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να το έχουν σκεφτεί ορισμένοι.
Ίσως να το έχουν ήδη σκεφτεί εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν πως την Ε.Ε. την συμφέρει να έχει ως μέλος της, και άρα ως υποχρεωτική αγορά εξαγωγών της, μια χώρα που έχει τόσο υψηλό προϋπολογισμό σε εξοπλισμούς. Βλέπεις, πριν την Ε.Ε., η αγορά των εξοπλισμών είχε κατακτηθεί από τα αμερικάνικα εργοστάσια, και τα κακόμοιρα εργοστάσια όπλων της Γερμανίας ή της Γαλλίας, αναζητούσαν πελάτες με τα κιάλια. Η Ε.Ε. καλλιεργεί την δέσμευση στα κράτη-μέλη της, να αγοράζουν τα όπλα των δικών της εργοστασίων, ως ένδειξη μιας ‘’κοινής-ευρωπαϊκής αγοράς’’. Ίσως αυτοί που τα γνωρίζουν αυτά, να έχουν ήδη σκεφτεί όλο τον παραπάνω συλλογισμό, και να αποφάσισαν απλά πως δεν συμφέρει τους ίδιους να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε., μιας και στους κόλπους της Ε.Ε., δεν υπάρχει μέλος άλλο που να ξοδεύει τόσα χρήματα σε εξοπλισμούς. Ίσως βέβαια, αν στη θέση τους έβαζαν την Τουρκία, τότε…….
Ίσως πάλι, να το έχουν σκεφτεί εκείνοι που να γνωρίζουν πως σε μια τόσο οργανωμένη κοινότητα όπως η Ε.Ε., η ύπαρξη ενός κράτους μέλους, που να μπορεί να κινηθεί και να δράσει η λαμογιά, η διαφθορά και η μίζα, κρίνεται ως απαραίτητη, αν θέλουν να έχουν ένα μέρος στο οποίο να αναδεικνύονται τα οφέλη των παραπάνω δραστηριοτήτων, χωρίς να κινδυνεύουν από τα άμεσα μάτια των συγκαταβατικών ευρωπαίων. Για τέτοιους ανθρώπους, η Ελλαδίτσα, παίζει το ρόλο που παίζει το Λας Βέγκας, στην συντηρητική Αμερική. Ίσως και αυτοί να έχουν ήδη σκεφτεί όλο τον παραπάνω συλλογισμό, και να αποφάσισαν απλά πως δεν συμφέρει τους ίδιους να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε..
Ίσως επίσης, το σενάριο αποχώρησης της Ελλάδος από την Ε.Ε., να το έχουν σκεφτεί και όλοι εκείνοι, που εδώ και χρόνια, ως άλλοι μαχαραγιάδες ή Κινέζοι αυτοκράτορες, ζούνε εις βάρος ανθρώπων που ζούνε πολλά δεκάδες χιλιόμετρα μακριά τους, που δεν τους ξέρουν, δεν τους γνωρίζουν, και ούτε θα τους δούνε ποτέ, με αποτέλεσμα να ξεγελάνε ως στρουθοκάμηλοι τις τύψεις τους. Δεν γνωρίζει ούτε πρόκειται να βιώσει στην πέτσα του, ο κάθε Έλληνας δημόσιος υπάλληλος, που τα ξύνει κάθε μέρα , κάνοντας που δουλεύει, την ώρα που πληρώνεται από ευρωπαϊκά επιδόματα μεταφοράς φακέλου, ή ευρωπαϊκά επιδόματα χρήσης του fax, το πόσο αυτή η κοροϊδία του, επηρεάζει αρνητικά την καθημερινότητα του Γερμανού πολίτη, του Ιταλού πολίτη, του Βέλγου πολίτη. Αυτή η άγνοια, προσφέρει τόσα ελαφρυντικά στον μέσο Έλληνα, που έχει μεταμορφωθεί ακριβώς σε ότι μισεί, χωρίς να μπορεί όμως να το καταλάβει. Ίσως λοιπόν και αυτός να το έχει σκεφτεί, αλλά η ‘’ευτυχία’’ που δίνει το να ζεις εις βάρος των άλλων, να τον έχει κάνει να αποφασίσει απλά πως δεν συμφέρει τον ίδιος, να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε.
Ίσως να υπάρχουν και άλλοι πολλοί που έχουν ήδη προβληματιστεί αν είναι καλό ή κακό να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε.
Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι, αλλά αν ο αρθρογράφος του παραπάνω άρθρο στο γερμανικό περιοδικό, ανήκει σε αυτούς που το έχουν ήδη σκεφτεί.
Επειδή λοιπόν, στο άρθρο του, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί για το αν οι Έλληνες θέλουν ή μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό το μοντέλο που η Ε.Ε. έχει επιλέξει για την λειτουργία της, ή για το αν πρέπει να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε., θα του αποστείλω δικτυακός αυτό το κείμενο, και θα περιμένω εν αγωνία την απάντησή του.
Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες» δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού Stern. Όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στον υπέρτιτλο: «Μετά τις τράπεζες θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».
Σύμφωνα με τον συντάκτη της επιστολής, Walter Wüllenweber:
«Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις €, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις €. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του σε τέτοιο βαθμό και για τόσο μακρύ διάστημα άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά οι πιο ακριβοί μας φίλοι.
Το ζήτημα πάντως είναι ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά και εμάς. Στην ουσία ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ μια και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς αφού συνεχίζετε απτόητοι να απεργείτε. Μη μας λέτε, λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.
Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι, επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, να αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι και εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.
Οι Έλληνες είναι εκείνοι που μας είχαν δείξει τον δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι τον δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα».
Διαβάζοντας το άρθρο αυτό, πολύ συγκεκριμένα συναισθήματα γέμισαν το μυαλό μου.
Αν το καλοσκεφτούμε, όντως η εισαγωγή της Ελλάδος στην Ε.Ε., εισαγωγή που από την πλειονότητα των Ελλήνων, θεωρήθηκε μεγάλο γεγονός, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την οικιοθελή δέσμευση της χώρας μας, δηλαδή εμάς των πολιτών της, πως αποδεχόμαστε το σύστημα διαχείρισης που η Ένωση, δημοκρατικά και πάντα οικιοθελώς επέλεξε να εφαρμόζει στους κόλπους της.
Αποδεχθήκαμε τις αντιλήψεις της Ένωσης για το πώς πρέπει να λειτουργεί η Οικονομία, πως πρέπει να οργανώνεται η Παιδεία, πως θα λειτουργούν οι υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας, πως θα κυλάει η καθημερινότητα.
Αποδεχόμενοι όλα αυτά, αποδεχθήκαμε συγχρόνως την δέσμευση που ακολουθεί αυτήν την αποδοχή, πως θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να συμβιβάσουμε ή να προσαρμόσουμε τις διαφορές μας, με αυτό το μοντέλο, ώστε να μπορέσουμε , όσο το δυνατό καλύτερα να εγκλιματιστούμε στο νέο αυτό περιβάλλον που δημιούργησε η Ε.Ε.
Κάτι όμως, για το οποίο φανήκαμε ασυνεπείς. Ποτέ, δεν προσπαθήσαμε ή έστω κάναμε πως προσπαθούμε, ώστε να εγκλιματιστούμε στο περιβάλλον αυτό, στο οποίο αυτοβούλως εισήρθαμε. Πάντα αυτή η μεγαλομανία μας, ο οποίος πηγάζει, όπως λέει ο αρθρογράφος του παραπάνω άρθρου, και από το σπουδαίο παρελθόν μας, το οποίο μας δίνει, όπως υποστηρίζει, μεγαλύτερα αποθέματα χαλαρότητας, αλλά συγχρόνως μεγαλύτερες υποχρεώσεις.
Το αποδεχόμαστε όλοι μας. Από τους αριστερούς, που θεωρούν πως η Ελλάδα δεν πρέπει να αποκτήσει την οικονομική λειτουργία της Γερμανίας ή της Γαλλίας, έως τον Ελληναρά που καμαρώνει πως η νυχτερινή ζωή στην Ελλάδα, δεν συγκρίνεται με την γερμανική ή την ισπανική ή σαφώς με την αγγλική, όλοι μας, αποδεχόμαστε πως δεν πρέπει ή δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε αυτό το μοντέλο που έχουν αποφασίσει πολύ πριν την δική μας είσοδο στην Ένωση, οι παλαιότεροι εταίροι μας.
Εκείνοι, πολύ καιρό πριν αποδεχθούν την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος, παραπλανημένοι πρωτίστως οι ίδιοι με το σπουδαίο παρελθόν μας, είχαν προαποφασίσει να συνακολουθήσουν όλοι μαζί, όλα τα κράτη, ένα μοντέλο ζωής, διαχείρισης και λειτουργίας, αποδεχόμενα τις όποιες θυσίες που θα έπρεπε να γίνουν, ώστε το μοντέλο αυτό να πετύχει.
Και οι ίδιοι, από την πλευρά τους, θυσίασαν ότι χρειαζόταν, ώστε να νιώθουν σήμερα, πως το μοντέλο λειτουργίας της Ε.Ε. δουλεύει σωστά.
Εμείς, οι Έλληνες, γιατί δεν κάνουμε αυτές τις θυσίες; Γιατί δεν μένουμε πιστοί στις δεσμεύσεις που αυτοβούλως αποδεχθήκαμε, όταν αποφασίσαμε πως πρέπει να συμμετέχουμε στην Ε.Ε.;
Είτε επειδή τους θεωρούμε άδικους, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, είτε επειδή ‘’δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας’’, όπως υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι, το δεδομένο είναι πως οι Έλληνες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να συμμετέχουν στην Ε.Ε. Ποτέ δεν θα δεχθούμε πως θα πρέπει να δουλεύουμε όσο δουλεύουν έξω, να πληρωνόμαστε όσο πληρώνονται έξω, να ζούμε όπως ζούνε έξω. Για τον οποιοδήποτε λόγο και να πιστεύει κάθε Έλληνας, το δεδομένο είναι αυτό. Δεν θέλουμε να είμαστε στην Ε.Ε.
Και, επειδή ο εγωισμός είναι κακό χαρακτηριστικό στην συνείδηση, θα πρέπει όλοι εμείς οι Έλληνες, να αποδεχθούμε πως δεν είναι σωστό, να αλλάξουμε εμείς τους Ευρωπαίους, και να τους αναγκάσουμε να προσαρμοστούν αυτοί στα δικά μας θέλω, αλλά θα πρέπει να σεβαστούμε πως αυτοί, που δέχθηκαν εμάς στην παρέα τους, είχαν ήδη προαποφασίσει κάτω από ποιο πλαίσιο κανόνων, αυτό θα λειτουργεί.
Αν πχ ο Έλληνας αριστερός, θεωρεί πως τα μέτρα που πάει να επιβάλει η Ε.Ε. είναι αντιλαϊκά και θίγουν τον εργαζόμενο, θα πρέπει να σεβαστεί πως πχ ο Γερμανός εργαζόμενος δεν θίγεται. Έχει αποδεχθεί πως αυτοβούλως ανέλαβε την υποχρέωση να προσαρμόσει την ζωή του σε αυτά τα δεδομένα, που ο κάθε νόμος της Ε.Ε. επιβάλλει ώστε αυτή να λειτουργεί σύμφωνα με το αρχικό μοντέλο που ο ίδιος είχε επιλέξει.
Αν πχ κάποιος άλλος δεν ‘’γουστάρει’’ να ζει όπως πχ οι ‘’ξενερώτοι ευρωπαίοι’’, θα πρέπει να αποδεχθεί πως δεν πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξει τον τρόπο ζωή των συνεταίρων του, διότι αυτοί είχαν προαποφασίσει για αυτόν τον τρόπο, πολύ πριν μπει αυτός στην παρέα τους.
Όπως και να το δούμε, η είσοδός μας στην Ε.Ε., μας έφερε την ίδια στιγμή και ορισμένες υποχρεώσεις. Και το ξαναλέω, είτε αν διαφωνούμε, είτε αν απλώς βαριόμαστε να αλλάξουμε, έχουμε αποφασίσει να μην τις ακολουθήσουμε.
Οπότε, τι πρέπει να γίνει;
Όπως αποδεικνύεται, το να ζούμε μέσα σε ένα μοντέλο διαχείρισης που δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε, δυσκολεύει την δική μας ζωή, την δική μας καθημερινότητα. Και πώς να μην το κάνει. Όταν αποφασίζεις να ‘’παίξεις ένα παιχνίδι’’ χωρίς όμως να τηρείς τους Νόμους του, τότε σαφώς και δεν μπορείς να το παίξεις σωστά.
Και επειδή το ‘’παιχνίδι’’ της Οικονομίας και των Κοινωνικών Παροχών, είναι πολύ πιο δύσκολο από κάθε άλλο παιχνίδι, αν δεν το ‘’παίζεις’’ σωστά, τότε δεν χάνεις απλά τον χρόνο σου, αλλά χάνεις και την ησυχία σου.
Βεβαίως, αν ήταν μόνο αυτό, δεν θα πείραζε και πολύ. Αν εμείς θέλουμε να είμαστε στην Ε.Ε. αλλά να μην ακολουθούμε τους κανόνες της, και αυτό επηρέαζε μόνο την δική μας ζωή, τότε απλά θα μας κατηγορούσαν για μαζόχες και ανώμαλους.
Όταν όμως αυτή μας η αφερεγγυότητα στις δεσμεύσεις που αναλάβαμε με την είσοδό μας, δεν επηρεάζει μόνο την δική μας ζωή, αλλά και τη ζωή των άλλων συνεταίρων μας। Οι Γερμανοί, ή οι Γάλλοι, ή οι Σλοβένοι, υποχρεώνονται να υποστούν νέες αλλαγές στη ζωή τους, αλλαγές που πιθανός να μην έχουν αποδεχθεί, ώστε να μπορέσει η Ε।Ε। να καλύψει το χάος που δημιουργεί σε ένα μέλος της, η απόφασή του να μην ακολουθεί τους προαποφασισμένους κανόνες.
Και αυτό, όπως και να το δεις, δεν είναι καλό.
Το να διαταράσσεις με το ζόρι, την ηρεμία κάποιου που δεν φταίει, κάποιου που είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του, απλά και μόνο επειδή εσύ δεν είσαι εντάξει με τις δικές σου, είναι κάτι πολύ κακό.
Η μόνη λύση, είναι να κάνεις τουλάχιστον το ελάχιστο χρέος που έχει αξία στην αξιοπρέπειά σου. Να αποφασίσεις να φύγεις αυτοβούλως από την παρέα, πριν σε πετάξουν αυτοί από μόνοι τους έξω.
Αν το καλοσκεφτείτε, είναι κάτι που θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές.
Και η Ε.Ε. θα ησυχάσει από την απομάκρυνση ενός μέλους, που ποτέ δεν αποδέχθηκε πραγματικά τον τρόπο λειτουργίας της, με αποτέλεσμα να δημιουργεί προβλήματα σε αυτή την ίδια την λειτουργία, και εμείς οι Έλληνες, δεν θα χρειάζεται πλέον να υποχρεωνόμαστε να ακολουθήσουμε ένα μοντέλο ζωής που έχουμε αποφασίσει πως δεν μας ταιριάζει ή είναι άδικο.
Και εμείς θα ηρεμήσουμε, και οι υπόλοιποι σημερινοί μας εταίροι.
Απορώ πως δεν το έχει σκεφτεί κανείς.....
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να το έχουν σκεφτεί ορισμένοι.
Ίσως να το έχουν ήδη σκεφτεί εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν πως την Ε.Ε. την συμφέρει να έχει ως μέλος της, και άρα ως υποχρεωτική αγορά εξαγωγών της, μια χώρα που έχει τόσο υψηλό προϋπολογισμό σε εξοπλισμούς. Βλέπεις, πριν την Ε.Ε., η αγορά των εξοπλισμών είχε κατακτηθεί από τα αμερικάνικα εργοστάσια, και τα κακόμοιρα εργοστάσια όπλων της Γερμανίας ή της Γαλλίας, αναζητούσαν πελάτες με τα κιάλια. Η Ε.Ε. καλλιεργεί την δέσμευση στα κράτη-μέλη της, να αγοράζουν τα όπλα των δικών της εργοστασίων, ως ένδειξη μιας ‘’κοινής-ευρωπαϊκής αγοράς’’. Ίσως αυτοί που τα γνωρίζουν αυτά, να έχουν ήδη σκεφτεί όλο τον παραπάνω συλλογισμό, και να αποφάσισαν απλά πως δεν συμφέρει τους ίδιους να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε., μιας και στους κόλπους της Ε.Ε., δεν υπάρχει μέλος άλλο που να ξοδεύει τόσα χρήματα σε εξοπλισμούς. Ίσως βέβαια, αν στη θέση τους έβαζαν την Τουρκία, τότε…….
Ίσως πάλι, να το έχουν σκεφτεί εκείνοι που να γνωρίζουν πως σε μια τόσο οργανωμένη κοινότητα όπως η Ε.Ε., η ύπαρξη ενός κράτους μέλους, που να μπορεί να κινηθεί και να δράσει η λαμογιά, η διαφθορά και η μίζα, κρίνεται ως απαραίτητη, αν θέλουν να έχουν ένα μέρος στο οποίο να αναδεικνύονται τα οφέλη των παραπάνω δραστηριοτήτων, χωρίς να κινδυνεύουν από τα άμεσα μάτια των συγκαταβατικών ευρωπαίων. Για τέτοιους ανθρώπους, η Ελλαδίτσα, παίζει το ρόλο που παίζει το Λας Βέγκας, στην συντηρητική Αμερική. Ίσως και αυτοί να έχουν ήδη σκεφτεί όλο τον παραπάνω συλλογισμό, και να αποφάσισαν απλά πως δεν συμφέρει τους ίδιους να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε..
Ίσως επίσης, το σενάριο αποχώρησης της Ελλάδος από την Ε.Ε., να το έχουν σκεφτεί και όλοι εκείνοι, που εδώ και χρόνια, ως άλλοι μαχαραγιάδες ή Κινέζοι αυτοκράτορες, ζούνε εις βάρος ανθρώπων που ζούνε πολλά δεκάδες χιλιόμετρα μακριά τους, που δεν τους ξέρουν, δεν τους γνωρίζουν, και ούτε θα τους δούνε ποτέ, με αποτέλεσμα να ξεγελάνε ως στρουθοκάμηλοι τις τύψεις τους. Δεν γνωρίζει ούτε πρόκειται να βιώσει στην πέτσα του, ο κάθε Έλληνας δημόσιος υπάλληλος, που τα ξύνει κάθε μέρα , κάνοντας που δουλεύει, την ώρα που πληρώνεται από ευρωπαϊκά επιδόματα μεταφοράς φακέλου, ή ευρωπαϊκά επιδόματα χρήσης του fax, το πόσο αυτή η κοροϊδία του, επηρεάζει αρνητικά την καθημερινότητα του Γερμανού πολίτη, του Ιταλού πολίτη, του Βέλγου πολίτη. Αυτή η άγνοια, προσφέρει τόσα ελαφρυντικά στον μέσο Έλληνα, που έχει μεταμορφωθεί ακριβώς σε ότι μισεί, χωρίς να μπορεί όμως να το καταλάβει. Ίσως λοιπόν και αυτός να το έχει σκεφτεί, αλλά η ‘’ευτυχία’’ που δίνει το να ζεις εις βάρος των άλλων, να τον έχει κάνει να αποφασίσει απλά πως δεν συμφέρει τον ίδιος, να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε.
Ίσως να υπάρχουν και άλλοι πολλοί που έχουν ήδη προβληματιστεί αν είναι καλό ή κακό να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε.
Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι, αλλά αν ο αρθρογράφος του παραπάνω άρθρο στο γερμανικό περιοδικό, ανήκει σε αυτούς που το έχουν ήδη σκεφτεί.
Επειδή λοιπόν, στο άρθρο του, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί για το αν οι Έλληνες θέλουν ή μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό το μοντέλο που η Ε.Ε. έχει επιλέξει για την λειτουργία της, ή για το αν πρέπει να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε., θα του αποστείλω δικτυακός αυτό το κείμενο, και θα περιμένω εν αγωνία την απάντησή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου