Σήμερα, θέλω να μιλήσω για μια Αξία η οποία, όπως αρκετές άλλες, περνάει μια κρίση στην εποχή μας. Επέλεξα όμως να ομιλήσω για αυτή, διότι, σε σχέση με τις άλλες, θεωρώ ως πιο αυταπόδεικτη την έλλειψή της, στη σημερινή κοινωνία.
Η Αξία που επιλέγω, είναι η Συντροφικότητα.
Η Συντροφικότητα είναι μια Αξία που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε στην Ελλάδα, στην Αρχαία Ελλάδα, και μέσω της εξελικτικής πορείας όλων των Αξιών που γέννησε αυτή η χώρα, ακολούθησε και αυτή τα βήματά της (της πορείας).
Εξελίχθηκε, αναπτύχθηκε, διαμορφώθηκε, μετουσιώθηκε, παρεξηγήθηκε, πολεμήθηκε, αγαπήθηκε, μισήθηκε και τελικά κατέληξε σήμερα σε μια εκπεσσούσα Αξία, παρόμοια με εκείνες της Τιμής και του Θάρρους.
Σε αυτό βοήθησε και το μεγάλο φάσμα ενεργειών, το μεγάλο πεδίο δράσης αυτής της Αξίας.
Διότι για συντροφικότητα, ομιλούμε μέσα στην κοινωνία, μέσα στην οικογένεια, μέσα στη φιλική σχέση, μέσα στη ερωτική σχέση, ακόμη και μέσα στην επαγγελματική σχέση.
Αυτό δε το μεγάλο φάσμα, δυστυχώς, βοήθησε στο να μην μπορεί να εντοπιστεί εύκολα το ‘’καθεστώς’’ Νόμων και Αρχών αυτής της Αξίας, με αποτέλεσμα εύκολα να επιδέχεται παρεξηγήσεις, μπερδέματα, αδιευκρίνιστες απόψεις.
Για παράδειγμα, φέρνω την γνωστή σε όλους μας, λανθασμένη έννοια που υπάρχει ‘’εδραιωμένη’’ σήμερα, για το πώς όριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την λέξη ‘’σύντροφος’’.
Και την δεν έχουμε ακούσει, και διαβάσει.
Ο Αχιλλέας με τον Πάτροκλο, ο Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα, ο Σωκράτης με τον Αλκιβιάδη, ο Ιερός Λόχος, είναι κάποια από τα παραδείγματα, όπου η λανθασμένη μας αντίληψη, οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα.
Ήταν λέει, ερωτικά ζευγάρια, και για αυτό αντιδρούσαν έτσι…
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Τι ακριβώς εννοούσαν οι αρχαίοι, όταν έλεγαν κάποιον ‘’σύντροφο’’ .
Πρώτα από όλα, πρέπει να ερευνήσουμε, σε ποιες περιπτώσεις το έλεγαν, ποιους δηλαδή ονόμαζαν οι αρχαίοι ‘’σύντροφούς’’.
Διαβάζοντας κανείς Ιστορία, όχι μέσα υποκειμενικών αντιλήψεων, ανθρώπων που έζησαν αιώνες μετά, και μεταφέρουν απλά την δική τους άποψη, αλλά μέσω των ίδιων των πρωτότυπων πηγών, (αρχαίοι συγγραφείς) διαπιστώνει εύκολα, πως η λέξη σύντροφος, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα είχε πολλούς ορισμούς.
Οι ορισμοί αυτοί δε, ποικίλουν ανάλογα με την περιοχή που μελετούμε, και αυτό αντίστοιχα, ανάλογα με το τι νοοτροπία είχε η κάθε περιοχή.
Στην Σπάρτη λοιπόν, όπου η φιλοσοφία της Πόλης, και η νοοτροπία των κατοίκων είχε ένα πιο συλλογιστικό και πιο συνολικό αίσθημα προσδιορισμού, η λέξη σύντροφος, δεν είχε καθόλου προσωπική έννοια.
Στην Σπάρτη, ο Πολίτης, οριζόταν ως τέτοιος , ως Πολίτης δηλαδή, σύμφωνα όχι με τα δικαιώματα που είχε απέναντι στην Πόλη, αλλά βάση των υποχρεώσεων που είχε απέναντι σε αυτή.
Ο Σπαρτιάτης Πολίτης, βίωνε την πολιτική του ταυτότητα μέσω του συνόλου της πόλης, και όχι ατομικά.
Βίωνε την ελευθερία του, μέσω του συνόλου.
Βίωνε την ευημερία του, μέσω αυτού.
Δεν νοούταν Σπαρτιάτης ελεύθερος, όταν η Σπάρτη ήταν σκλαβωμένη.
Δεν νοούταν Σπαρτιάτης ευτυχισμένος, όταν η Σπάρτη ήταν δυστυχής.
Αυτό σημαίνει, βιώνω την πολιτική μου ταυτότητα μέσω του συνόλου.
Και βάση αυτής της φιλοσοφίας αντίληψης της πραγματικότητας, ο όρος ‘’συντροφικότητα’’ είχε μια πολύ συγκεκριμένη απόδοση.
Σύντροφος, για έναν Σπαρτιάτη ήταν όλοι οι υπόλοιποι Σπαρτιάτες.
Σύντροφος για έναν Σπαρτιάτη, ήταν η ίδια η Πόλη.
Και εφόσον, η ευημερία του, εξαρτιόταν από την Πόλη, ο όρος συντροφικότητα είχε πολύ Υψηλή θέση στο Πάνθεων των Αξιών στην Αρχαία Σπάρτη.
Τα παραδείγματα που μας δίνει η Ιστορία, η τότε Ιστορία, είναι πολλά.
Από τον Λεωνίδα και τους 300, έως τον Αγησίλαο, και από την ανώνυμη Σπαρτιάτισσα μάνα, που ρωτούσε πρώτα αν νίκησε η Σπάρτη τη μάχη, και μετά αν έζησε το παιδία της, έως τον ανώνυμο Σπαρτιάτη που έπεφτε νεκρός, αγωνιζόμενος να σώσει το άψυχο κουφάρι του συμπολεμιστή του, όταν όλα είχαν ήδη τελειώσει, η Ιστορία της Σπάρτης μας δείχνει ξεκάθαρα, πως όριζαν οι Νόμοι αυτής της Πόλης, οι Ηθικοί Νόμοι, τον όρο συντροφικότητα.
Ο όρος σύντροφος, είχε να κάνει, για τον Αρχαίο Σπαρτιάτη, με κάτι περισσότερο από τον φίλο και τον γνωστό, τον αδελφό, τον πατέρα, τη σύζυγο, το παιδί. Είχε να κάνει με τον ίδιο το εαυτό του. Ο Σπαρτιάτης, αντιλαμβανόταν στον διπλανό του, όχι απλώς τον συμπολεμιστή του, τον γείτονά του, τον φίλο του, την γυναίκα του, την μάνα του.
Διέκρινε στον διπλανό του, τον ίδιο του τον εαυτό.
Όταν ο διπλανός του, πάθαινε κάτι, το βίωνε και ο ίδιος.
Όταν ο συμπολεμιστής του, πέθαινε, πέθαινε αυτομάτως και κάτι από τον ίδιο.
Έτσι αντιλαμβανόταν ο Σπαρτιάτης, τον όρο ‘’σύντροφος’’.
Όταν η μάνα Σπαρτιάτισσα, μάθαινε πως τελικά η Σπάρτη κέρδισε τη μάχη, αλλά το παιδί της σκοτώθηκε, ήξερε, μέσα στη θλίψη και στον πόνο της, πως μέσα από όλους τους υπόλοιπους ελεύθερους Σπαρτιάτες, θα συνέχιζε να ζει και το δικό της παιδί.
Όταν οι ελάχιστοι εξαθλιωμένοι εναπομείναντες Σπαρτιάτες, στην τελευταία επίθεση στη Μάχη των Θερμοπυλών, έπεσαν πάνω στους Πέρσες, για να τους πάρουν πίσω το άψυχο σώμα του νεκρού βασιλιά τους Λεωνίδα, δεν το έκαναν διότι τους ανάγκαζε κάποιος ιδιαίτερος Νόμος, δεν το έκαναν διότι κάτι ήθελαν να κερδίσουν, δεν το έκαναν διότι σήμαινε κάτι παραπάνω ο Λεωνίδας, για αυτούς, από ότι οποιοσδήποτε άλλος συμπολεμιστής τους.
Το έκαναν διότι έτσι αντιλαμβάνονταν τον όρο σύντροφος.
Το έκαναν διότι αυτό θα έκαναν και για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτά ως προς τους Σπαρτιάτες.
Στην άλλη μεγάλη Πόλη της Αρχαίας Ελλάδας, στην Αθήνα, ο όρος ‘’σύντροφος’’ είχε διαφορετικό ορισμό.
Η κοινωνία της Αθήνας, ήταν πιο προσωποκεντρική. Εκεί, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα, ήταν καθαρά και κυρίως ατομικά. Ο Αθηναίος, βίωνε την ελευθερία του ατομικά και όχι συλλογικά. Έτσι και ο ορισμός της συντροφικότητας, είχε μια πιο ατομική θεώρηση. Σύντροφος ήταν σαφώς και η μάνα, και η σύζυγος, και ο συμπολεμιστής, και ο γείτονας.
Αλλά προσοχή. Σύντροφος δεν ήταν ο συμπολεμιστής που πολεμούσε 50 μέτρα πιο εκεί.
Σύντροφος δεν ήταν ο Αθηναίος Πολίτης που ανήκε σε άλλη φυλή. Ούτε που έμενε στην άλλη άκρη της Πόλης.
Εκείνοι ήταν συμπολίτες σαφώς, αλλά όχι σύντροφοι.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, και η έννοια του συντρόφου, να πάρει την πορεία που πήραν οι έννοιες ελευθερία και ευημερία.
Δηλαδή, ο έμπορος, θεωρούσε σύντροφο τον έμπορο και όχι τον πολιτικό.
Ο ναύτης, θεωρούσε σύντροφο τον ναύτη, και όχι τον πεζικάριο.
Ο Δημοκράτης θεωρούσε σύντροφο τον Δημοκράτη και όχι τον Αριστοκράτη.
Αυτή δε η ποικιλόμορφη οπτική του όρου, οδήγησε και σε πολλές παρεξηγήσεις.
Πολλές παρέες φιλοσόφων, που θεωρούσαν εαυτούς τους ‘’συντρόφους’’ ακριβώς επειδή τους ένωναν συντροφικά πολύ συγκεκριμένα κοινά στοιχεία, όπως πχ το να καθόμαστε μετά το βραδινό φαγητό και να φιλοσοφούμε για το θεό και άνθρωπο, για τον πόλεμο και την ειρήνη, για τη φύση και την πλάση, παρεξηγήθηκαν και θεωρήθηκαν άλλα κριτήρια ορισμού της έννοια.
Πολύ εύστοχο παράδειγμα, ο διάλογος του Πλατωνικού Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη στα έργα Ερασταί, και Ερασταί 2, όπου ο Σωκράτης προσπαθεί να πείσει τον νεαρό και ενθουσιασμένο Αλκιβιάδη, πως ακριβώς εννοεί ο ίδιος (ο Σωκράτης) τον όρο ‘’σύντροφος’’.
Και σε άλλα πολλά χωρία της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, μπορείς να βρεις πολλά παραδείγματα που σου επισημάνουν τι ακριβώς πρέπει να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις, αλλά δυστυχώς, η ποικιλία του ορισμού της λέξης ‘’σύντροφος’’ στην Αθήνα, δίνει την δυνατότητα στον καθένα να θεωρεί ότι ο ίδιος αντιλαμβάνεται.
Τα παραδείγματα παρεξήγησης πολλά, και εν εκ των οποίων και το προαναφερθέν ζευγάρι, του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη, που αν και (επαναλαμβάνω) στα Πλατωνικά Ερασταί και Ερασταί 2, αποδεικνύεται η μεταξύ τους σχέση, τουλάχιστον όπως την όριζε ο Σωκράτης (κεντρικό πρόσωπο) εξακολουθούν και ακούγονται κουτσομπολίστικοι ψίθυροι για το παραφύση σύμπλεγμα των δύο. Αλλά βεβαίως, αυτό γίνεται διότι κανείς, από αυτούς που το υποστηρίζουν, δεν έχει διαβάσει τα συγκεκριμένα έργα του Πλάτωνα. Και συνεχίζει να γίνεται, διότι και κανείς από αυτούς που διαφωνούν με τους παραπάνω, δεν έχει ούτε αυτός διαβάσει τα παραπάνω έργα, ώστε να τον αντικρούσει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ένα εξίσου παρεξηγημένο ζευγάρι είναι αυτό του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο. Και βάση αυτών, παρεξηγείται άνευ επιχειρημάτων και το ζευγάρι Αλέξανδρος-Ηφαιστίωνας, διότι πολύ απλά ο Αλέξανδρος έλεγε πως ο ίδιος είναι ο Αχιλλέας και η Ηφαιστίωνας είναι ο Πάτροκλος.
Πουθενά, σε όλη την Ιλιάδα, δεν υπάρχει ούτε ένα χωρίο, ούτε ένας στίχος, που να αφήνει στον αναγνώστη την αμφιβολία, και σαφώς ούτε την πεποίθεση πως η σχέση του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο, ήταν κάτι πέραν του όρου σύντροφος που έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνες.
Σε όλη την Ιλιάδα, ο όρος σύντροφος, μεταξύ των δύο Ομηρικών Ηρώων, ορίζεται ως συμπολεμιστής, ως συμπολίτης, ως αδελφικός φίλος, ως ‘’αδελφός’’, ως οτιδήποτε Ανώτερο από αυτό που τους προσάπτουν. Πουθενά δεν αναφέρεται οποιαδήποτε λέξη που μπορεί έστω και αυθαίρετα ή κακοπροαίρετα να θεωρηθεί ως μομφή, ως σπόνδα, ως ‘’μπιχτή’’.
Πάραυτα, υπάρχει και πλανάται ένα ‘’κλείσιμο του ματιού’’, όταν φθάνει η κουβέντα στη σχέση Αχιλλέα και Πάτροκλου.
Ίσως και να οφείλεται και αυτό, στο ότι λίγοι έχουν διαβάσει, έχουν μελετήσει την Ιλιάδα.
Αλλά, και σε πολλά άλλα έργα, άλλων αρχαίων συγγραφέων που αναφέρονται στα Τρωικά, και αναφέρουν την σχέση Πάτροκλου και Αχιλλέα, δεν υπάρχει τίποτα το αμφισβητήσιμο.
Οι δύο τους, υπήρξαν σύντροφοι, είτε με την Σπαρτιατική (προσωπική μου άποψη) είτε με την Αθηναϊκή (σωκρατική) έννοια και τίποτα δεν υπάρχει στο να καταδεικνύει το αντίθετο.
Αλλά το ‘’κουτσομπολιό’’ συνεχίζει να υπάρχει. Και επειδή υπάρχει, μεταφέρεται αυτούσια, αυτή η ‘’θεωρία συνομωσίας’’ και στο ζευγάρι Αλέξανδρος-Ηφαιστίωνας.
Επειδή ο Αλέξανδρος χαρακτήριζε εαυτό του Αχιλλέα, και τον Ηφαιστίωνα ως Πάτροκλο, κάτι συνέβαινε….υποστηρίζουν κάποιοι και χαμογελούν πονηρά, σχεδόν λάγνα…
Και αδιαφορούν όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο τις δεκάδες χιλιάδες πηγές που αναφέρουν την δομή και την νοοτροπία της μακεδονικής κοινωνίας. Και αδιαφορούν για την έννοια ‘’σύντροφος’’ που έδιναν οι Αρχαίοι Μακεδόνες.
Και να το δεχθώ, για όσους έχουν άγνοια και δεν γνωρίζουν, είτε ηθελημένα είτε μη.
Δεν το δέχομαι όμως, για όσους ‘’αυτοπαρουσιάζονται’’ ως μελετητές και ιστοριόφιλοι και δεν μπορούν να αντικρούσουν αυτό το απλό ‘’επιχείρημα’’.
Για όσους έχουν διαβάσει Ιστορία, όχι από τηλεπλασιέδες και μεγαλοβιβλιοπώλες, αλλά από τις αρχαίες πηγές, είναι απόλυτα γνωστή η δομή της Αρχαίας Μακεδονίας και κατά συνέπεια, και ο ορισμός της λέξης ‘’σύντροφος’’.
Ήταν κάτι που σαφώς και δεν σχετιζόταν με τον Αθηναϊκό ορισμό, αλλά πλησίαζε τον Σπαρτιατικό, χωρίς βεβαίως να τον φθάνει.
Δηλαδή, ο Μακεδόνας, όριζε τους συντρόφους του, με την Σπαρτιατική έννοια, την έννοια της ισομερής συμμετοχής στην ομάδα, αλλά όχι όλους Μακεδόνες, όχι όλη την ομάδα, αλλά μονάχα εκείνους που θεωρούσε ισάξιούς του. Όλοι ήταν σαφώς Μακεδόνες Πολίτες, αλλά η κλειστή κάστα των υιών του βασιλιά και των συντρόφων του, δένονταν με δεσμούς φιλίας, συνεργασίας, σεβασμού, αδελφικότητας και πολιτικής και ηγετικής ολοκλήρωσης. Ο Αλέξανδρος, ο Ηφαιστίωνας, ο Φιλώτας, ο Κλείτος, ο Πτολεμαίος, ήταν μέλη αυτής της κλειστής ‘’κάστας’’ συντρόφων, που είχαν κοινή εκπαίδευση (Αγωγή), κοινή παιδεία (ίδιους Δασκάλους), κοινά οράματα, κοινό βίο, κοινή αντίληψη.
Η δε, ζευγαροποίηση (ανά ζεύγη)που γινόταν κατά την διάρκεια των μαθημάτων και της εκπαίδευσης, ώστε να υπάρχει και ο υγιής συναγωνισμός, οδήγησε στη δημιουργία μιας καλύτερης σχέσης μεταξύ κάποιων μελών αυτής της ομάδας.
Όπως στις τάξεις στο σχολείο, ο διπλανός σού στο θρανία, είναι πιο ‘’φίλος’’ σου, από τους υπολοίπους, έτσι και ο Αλέξανδρος, θεωρούσε πιο ‘’σύντροφό’’ του τον Ηφαιστίωνα.
Ήταν ο ‘’διπλανός του στο θρανίο’’. Μαζί εκπαιδεύονταν, στη πάλη, μαζί εκπαιδεύονταν στα σπαθί, μαζί ανταγωνίζονταν στα μαθήματα.
Και αυτό παρεξηγήθηκε.
Είναι μια άποψη, που μπορεί εύκολα να τεκμηριωθεί, αν έχεις ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την μελέτη Ιστορίας.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Και επειδή δεν συμβαίνει, επειδή δεν γνωρίζουμε σήμερα, τι ακριβώς εννοούσαν οι Αρχαίοι Μέγιστες Πρόγονοί μας, με τον όρο σύντροφοι, σήμερα βλέπουμε αυτή τη Αξία, να έχει χάσει την παλαιά της σημασία.
Και να έχει εκπέσει σε μονοδιάστατα προσωποκεντρικά και πιο συγκεκριμένα ,καθαρά σε σεξουαλικά πλαίσια.
Σύντροφος σήμερα είναι μονάχα το άλλο σου ερωτικό μισό, το άλλο σου σεξουαλικό μισό.
Ο συμπολεμιστής σου, είναι ο συμπολεμιστής σου, είτε πολεμάει δίπλα σου, είτε πολεμάει στο άλλο μέτωπο.
Ο συνάδελφός σου, είναι συνάδελφός σου, είτε δουλεύει στο διπλανό γραφείο, είτε δουλεύει στον πάνω όροφο, είτε ακόμη και στην απέναντι επιχείρηση.
Ο κολλητός σου, είναι ο κολλητός σου, άσχετα το πόσο αδελφική είναι η σχέση σου, αλλά ποτέ δεν θα γίνει ο σύντροφός σου, με την έννοια της αρχαίας Ελλάδας.
Ο συναγωνιστής σου, θα παραμείνει ο συναγωνιστής σου, αλλά δεν γίνει ποτέ το άλλο σου μισό, με την μη σεξουαλική έννοια, ο σύντροφός σου.
Τα αποτελέσματα είναι εμφανή παντού γύρω μας.
Στον πόλεμο, πέφτει ο διπλανός σου νεκρός από σφαίρα, και εσύ τρέχεις να κρυφτείς για να σώσεις την πάρτη σου. Στη χειρότερη δε, ευχαριστείς που η σφαίρα δεν βρήκε εσένα. Αλλά και στην ειρήνη, παρακαλάει η μάνα να μην πάει το παιδί της φαντάρος, ή έστω να πάρει καλή μετάθεση, διότι αυτό ( το παιδί της) δεν μπορεί να το διακρίνει μέσω της ομάδος, αλλά καθαρά ατομικά.
Στην εργασία, αδιαφορείς τι γίνεται στο διπλανό γραφείο, παρακαλώντας να μην έρθει στο δικό σου.
Στην ίδια την κοινωνία, παρατηρείς στον εαυτό σου, και το χειρότερο αιτιολογείς, μια απάθεια, σε πράγματα παράλογα και ακραία που συμβαίνουν στη διπλανή πολυκατοικία, και συνειδητοποιείς το παράλογο, μονάχα όταν αυτό έρθει σε επαφή μαζί σου. Τότε μόνο αντιδράς, αλλά τότε ίσως (και μάλλον) θα είναι αργά, διότι θα παλέψεις μόνος σου, μιας και δεν υπάρχει η έννοια της συντροφικότητας-συλλογικότητας.
Και θα μου πει κάποιος, οκ, αλλά στο σεξουαλικό;;;
Μα, και εκεί, έχει χαθεί η έννοια της συντροφικότητας.
Διότι, αυτή η οπτική της συντροφικότητας, η οπτική μέσα σε μια σεξουαλική πράξη, δεν ήρθε αυτούσια μέσα από τα χρόνια της Ιστορίας, αλλά ήρθε μεταλλαγμένη.
Και αντί να κυριαρχεί αυτή (η συντροφικότητα) μέσα στην σεξουαλική πράξη, συμβαίνει το αντίθετο.
Το σεξουαλικό μας ταίρι, το βλέπουμε μονάχα μέσα από τα δικά μας μάτια, μέσα από τις δικές μας αισθήσεις. Δεν μπορούμε να βιώσουμε την συντροφικότητα, πχ που νιώθει κάποιος που βλέπει στον απέναντί του, τον εαυτό του. Που μέσα από τα μάτια του συντρόφου του, βλέπει το ίδιο του το πρόσωπο.
Και για αυτό, και σε αυτό το κομμάτι, ο όρος συντροφικότητα έχει αλλοιωθεί και έχει εκπέσει.
Δεν υπάρχει σεβασμός, αλληλοκατανόηση, εκτίμηση. Οπότε, δεν υπάρχει πραγματική ένωση.
Θα μου πείτε, πως έγιναν όλα αυτά.
Η απάντηση είναι απλή.
Δείτε τα μοντέλα συντρόφων που κυριαρχούν σήμερα.
Και δείτε τα μοντέλα συντρόφων, που κυριαρχούν σήμερα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.
Στον επαγγελματικό τομέα. Συνεργασία μηδέν, έλλειψη συναγωνισμού και μετάλλαξη του ανταγωνισμού στον ‘’κακό’’ ανταγωνισμό, καπελώματα, κουκουλώματα, τρικλοποδιές. Και που δεν έχουμε δει να γίνεται κάτι τέτοιο;;
Από τους τηλεαστέρες που αγαπιούνται και φιλιούνται μπροστά στις κάμερες, αλλά αλληλοβρίζονται και ξεκατινιάζονται πίσω από αυτές, ως τον δημόσιο υπάλληλο που επειδή έχει το βύζμα σου παίρνει τη θέση στην καλή μετάθεση….
Στον στρατιωτικό τομέα;;; Βάλε βύσμα εσύ να πάρεις καλή μετάθεση, να υπηρετήσεις κοντά στο σπίτι σου, και άσε τους άλλους τους μαλάκες να τρέχουν στα σύνορα. Και αν γίνει και κάνα ντου από τους Τούρκους, την κάνω και στην Γαλλία, να κάνω από ‘’εκεί’’ αντίσταση….
Στο ερωτικό τομέα;;; Θυμάστε ποιο ήταν στην αρχή του 20ου αιώνα, το υπόδειγμα ευτυχισμένου ζευγαριού;;; Ποιο ήταν το ανδρόγυνο εκείνο που ‘’διαφημίστηκε’’ και ‘’προωθήθηκε’’ ως το μοντέλο σύγχρονου ζευγαριού για το νέοαναδυόμενο Δυτικό Κόσμο;;;
Το ζευγάρι Τζον Κέννεντυ και Τζάκι .
Αυτό το ανδρόγυνο παρουσιάστηκε στην πρεμιέρα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ως το υπόδειγμα σύγχρονου ευτυχισμένου ζευγαριού, λίγο μετά τον πόλεμο.
Θυμάστε την τελευταία σκηνή της κοινής τους πορείας;;;;
Ο Τζόν Κέννεντυ να δέχεται τρία θανατηφόρα χτυπήματα από σφαίρα στο κεφάλι και η Τζάκι να ορμάει πετώντας μακριά, για να σώσει τη ζωούλα της…
Δεν είναι η πιο ενδεικτική σκηνή για να αποδείξει το πόσο λάθος ορίζουμε σήμερα την λέξη σύντροφος;;;
Θυμηθείτε τους ελάχιστους μισοσκοτωμένους Σπαρτιάτες, που όρμησαν για τέταρτη φορά, πάνω στα εκατομμύρια Περσών και μπόρεσαν να τραβήξουν το νεκρό πτώμα του Συντρόφου τους, βασιλιά Λεωνίαδα….
Φέρτε αυτή τη σκηνή στο μυαλό σας.
Και βάλτε την δίπλα από την σκηνή της δολοφονίας τους Κέννεντυ…
Αν μας δημιουργήσει αυτή η σύγκριση ένα ελάχιστο αίσθημα προβληματισμού, θα οφείλεται στα όσα έχουμε διδαχθεί από την Ιστορία των Προγόνων μας.
Και αν κάποιοι θεωρούν την αναφορά στους παλαιούς, ως προγονολατρεία, ας αναλογισθούν την σημασία της έννοιας Σύντροφος, τότε, και ας το κάνουν και για την σημερινή έννοια.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η Αξία που επιλέγω, είναι η Συντροφικότητα.
Η Συντροφικότητα είναι μια Αξία που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε στην Ελλάδα, στην Αρχαία Ελλάδα, και μέσω της εξελικτικής πορείας όλων των Αξιών που γέννησε αυτή η χώρα, ακολούθησε και αυτή τα βήματά της (της πορείας).
Εξελίχθηκε, αναπτύχθηκε, διαμορφώθηκε, μετουσιώθηκε, παρεξηγήθηκε, πολεμήθηκε, αγαπήθηκε, μισήθηκε και τελικά κατέληξε σήμερα σε μια εκπεσσούσα Αξία, παρόμοια με εκείνες της Τιμής και του Θάρρους.
Σε αυτό βοήθησε και το μεγάλο φάσμα ενεργειών, το μεγάλο πεδίο δράσης αυτής της Αξίας.
Διότι για συντροφικότητα, ομιλούμε μέσα στην κοινωνία, μέσα στην οικογένεια, μέσα στη φιλική σχέση, μέσα στη ερωτική σχέση, ακόμη και μέσα στην επαγγελματική σχέση.
Αυτό δε το μεγάλο φάσμα, δυστυχώς, βοήθησε στο να μην μπορεί να εντοπιστεί εύκολα το ‘’καθεστώς’’ Νόμων και Αρχών αυτής της Αξίας, με αποτέλεσμα εύκολα να επιδέχεται παρεξηγήσεις, μπερδέματα, αδιευκρίνιστες απόψεις.
Για παράδειγμα, φέρνω την γνωστή σε όλους μας, λανθασμένη έννοια που υπάρχει ‘’εδραιωμένη’’ σήμερα, για το πώς όριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την λέξη ‘’σύντροφος’’.
Και την δεν έχουμε ακούσει, και διαβάσει.
Ο Αχιλλέας με τον Πάτροκλο, ο Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα, ο Σωκράτης με τον Αλκιβιάδη, ο Ιερός Λόχος, είναι κάποια από τα παραδείγματα, όπου η λανθασμένη μας αντίληψη, οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα.
Ήταν λέει, ερωτικά ζευγάρια, και για αυτό αντιδρούσαν έτσι…
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Τι ακριβώς εννοούσαν οι αρχαίοι, όταν έλεγαν κάποιον ‘’σύντροφο’’ .
Πρώτα από όλα, πρέπει να ερευνήσουμε, σε ποιες περιπτώσεις το έλεγαν, ποιους δηλαδή ονόμαζαν οι αρχαίοι ‘’σύντροφούς’’.
Διαβάζοντας κανείς Ιστορία, όχι μέσα υποκειμενικών αντιλήψεων, ανθρώπων που έζησαν αιώνες μετά, και μεταφέρουν απλά την δική τους άποψη, αλλά μέσω των ίδιων των πρωτότυπων πηγών, (αρχαίοι συγγραφείς) διαπιστώνει εύκολα, πως η λέξη σύντροφος, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα είχε πολλούς ορισμούς.
Οι ορισμοί αυτοί δε, ποικίλουν ανάλογα με την περιοχή που μελετούμε, και αυτό αντίστοιχα, ανάλογα με το τι νοοτροπία είχε η κάθε περιοχή.
Στην Σπάρτη λοιπόν, όπου η φιλοσοφία της Πόλης, και η νοοτροπία των κατοίκων είχε ένα πιο συλλογιστικό και πιο συνολικό αίσθημα προσδιορισμού, η λέξη σύντροφος, δεν είχε καθόλου προσωπική έννοια.
Στην Σπάρτη, ο Πολίτης, οριζόταν ως τέτοιος , ως Πολίτης δηλαδή, σύμφωνα όχι με τα δικαιώματα που είχε απέναντι στην Πόλη, αλλά βάση των υποχρεώσεων που είχε απέναντι σε αυτή.
Ο Σπαρτιάτης Πολίτης, βίωνε την πολιτική του ταυτότητα μέσω του συνόλου της πόλης, και όχι ατομικά.
Βίωνε την ελευθερία του, μέσω του συνόλου.
Βίωνε την ευημερία του, μέσω αυτού.
Δεν νοούταν Σπαρτιάτης ελεύθερος, όταν η Σπάρτη ήταν σκλαβωμένη.
Δεν νοούταν Σπαρτιάτης ευτυχισμένος, όταν η Σπάρτη ήταν δυστυχής.
Αυτό σημαίνει, βιώνω την πολιτική μου ταυτότητα μέσω του συνόλου.
Και βάση αυτής της φιλοσοφίας αντίληψης της πραγματικότητας, ο όρος ‘’συντροφικότητα’’ είχε μια πολύ συγκεκριμένη απόδοση.
Σύντροφος, για έναν Σπαρτιάτη ήταν όλοι οι υπόλοιποι Σπαρτιάτες.
Σύντροφος για έναν Σπαρτιάτη, ήταν η ίδια η Πόλη.
Και εφόσον, η ευημερία του, εξαρτιόταν από την Πόλη, ο όρος συντροφικότητα είχε πολύ Υψηλή θέση στο Πάνθεων των Αξιών στην Αρχαία Σπάρτη.
Τα παραδείγματα που μας δίνει η Ιστορία, η τότε Ιστορία, είναι πολλά.
Από τον Λεωνίδα και τους 300, έως τον Αγησίλαο, και από την ανώνυμη Σπαρτιάτισσα μάνα, που ρωτούσε πρώτα αν νίκησε η Σπάρτη τη μάχη, και μετά αν έζησε το παιδία της, έως τον ανώνυμο Σπαρτιάτη που έπεφτε νεκρός, αγωνιζόμενος να σώσει το άψυχο κουφάρι του συμπολεμιστή του, όταν όλα είχαν ήδη τελειώσει, η Ιστορία της Σπάρτης μας δείχνει ξεκάθαρα, πως όριζαν οι Νόμοι αυτής της Πόλης, οι Ηθικοί Νόμοι, τον όρο συντροφικότητα.
Ο όρος σύντροφος, είχε να κάνει, για τον Αρχαίο Σπαρτιάτη, με κάτι περισσότερο από τον φίλο και τον γνωστό, τον αδελφό, τον πατέρα, τη σύζυγο, το παιδί. Είχε να κάνει με τον ίδιο το εαυτό του. Ο Σπαρτιάτης, αντιλαμβανόταν στον διπλανό του, όχι απλώς τον συμπολεμιστή του, τον γείτονά του, τον φίλο του, την γυναίκα του, την μάνα του.
Διέκρινε στον διπλανό του, τον ίδιο του τον εαυτό.
Όταν ο διπλανός του, πάθαινε κάτι, το βίωνε και ο ίδιος.
Όταν ο συμπολεμιστής του, πέθαινε, πέθαινε αυτομάτως και κάτι από τον ίδιο.
Έτσι αντιλαμβανόταν ο Σπαρτιάτης, τον όρο ‘’σύντροφος’’.
Όταν η μάνα Σπαρτιάτισσα, μάθαινε πως τελικά η Σπάρτη κέρδισε τη μάχη, αλλά το παιδί της σκοτώθηκε, ήξερε, μέσα στη θλίψη και στον πόνο της, πως μέσα από όλους τους υπόλοιπους ελεύθερους Σπαρτιάτες, θα συνέχιζε να ζει και το δικό της παιδί.
Όταν οι ελάχιστοι εξαθλιωμένοι εναπομείναντες Σπαρτιάτες, στην τελευταία επίθεση στη Μάχη των Θερμοπυλών, έπεσαν πάνω στους Πέρσες, για να τους πάρουν πίσω το άψυχο σώμα του νεκρού βασιλιά τους Λεωνίδα, δεν το έκαναν διότι τους ανάγκαζε κάποιος ιδιαίτερος Νόμος, δεν το έκαναν διότι κάτι ήθελαν να κερδίσουν, δεν το έκαναν διότι σήμαινε κάτι παραπάνω ο Λεωνίδας, για αυτούς, από ότι οποιοσδήποτε άλλος συμπολεμιστής τους.
Το έκαναν διότι έτσι αντιλαμβάνονταν τον όρο σύντροφος.
Το έκαναν διότι αυτό θα έκαναν και για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτά ως προς τους Σπαρτιάτες.
Στην άλλη μεγάλη Πόλη της Αρχαίας Ελλάδας, στην Αθήνα, ο όρος ‘’σύντροφος’’ είχε διαφορετικό ορισμό.
Η κοινωνία της Αθήνας, ήταν πιο προσωποκεντρική. Εκεί, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα, ήταν καθαρά και κυρίως ατομικά. Ο Αθηναίος, βίωνε την ελευθερία του ατομικά και όχι συλλογικά. Έτσι και ο ορισμός της συντροφικότητας, είχε μια πιο ατομική θεώρηση. Σύντροφος ήταν σαφώς και η μάνα, και η σύζυγος, και ο συμπολεμιστής, και ο γείτονας.
Αλλά προσοχή. Σύντροφος δεν ήταν ο συμπολεμιστής που πολεμούσε 50 μέτρα πιο εκεί.
Σύντροφος δεν ήταν ο Αθηναίος Πολίτης που ανήκε σε άλλη φυλή. Ούτε που έμενε στην άλλη άκρη της Πόλης.
Εκείνοι ήταν συμπολίτες σαφώς, αλλά όχι σύντροφοι.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, και η έννοια του συντρόφου, να πάρει την πορεία που πήραν οι έννοιες ελευθερία και ευημερία.
Δηλαδή, ο έμπορος, θεωρούσε σύντροφο τον έμπορο και όχι τον πολιτικό.
Ο ναύτης, θεωρούσε σύντροφο τον ναύτη, και όχι τον πεζικάριο.
Ο Δημοκράτης θεωρούσε σύντροφο τον Δημοκράτη και όχι τον Αριστοκράτη.
Αυτή δε η ποικιλόμορφη οπτική του όρου, οδήγησε και σε πολλές παρεξηγήσεις.
Πολλές παρέες φιλοσόφων, που θεωρούσαν εαυτούς τους ‘’συντρόφους’’ ακριβώς επειδή τους ένωναν συντροφικά πολύ συγκεκριμένα κοινά στοιχεία, όπως πχ το να καθόμαστε μετά το βραδινό φαγητό και να φιλοσοφούμε για το θεό και άνθρωπο, για τον πόλεμο και την ειρήνη, για τη φύση και την πλάση, παρεξηγήθηκαν και θεωρήθηκαν άλλα κριτήρια ορισμού της έννοια.
Πολύ εύστοχο παράδειγμα, ο διάλογος του Πλατωνικού Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη στα έργα Ερασταί, και Ερασταί 2, όπου ο Σωκράτης προσπαθεί να πείσει τον νεαρό και ενθουσιασμένο Αλκιβιάδη, πως ακριβώς εννοεί ο ίδιος (ο Σωκράτης) τον όρο ‘’σύντροφος’’.
Και σε άλλα πολλά χωρία της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, μπορείς να βρεις πολλά παραδείγματα που σου επισημάνουν τι ακριβώς πρέπει να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις, αλλά δυστυχώς, η ποικιλία του ορισμού της λέξης ‘’σύντροφος’’ στην Αθήνα, δίνει την δυνατότητα στον καθένα να θεωρεί ότι ο ίδιος αντιλαμβάνεται.
Τα παραδείγματα παρεξήγησης πολλά, και εν εκ των οποίων και το προαναφερθέν ζευγάρι, του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη, που αν και (επαναλαμβάνω) στα Πλατωνικά Ερασταί και Ερασταί 2, αποδεικνύεται η μεταξύ τους σχέση, τουλάχιστον όπως την όριζε ο Σωκράτης (κεντρικό πρόσωπο) εξακολουθούν και ακούγονται κουτσομπολίστικοι ψίθυροι για το παραφύση σύμπλεγμα των δύο. Αλλά βεβαίως, αυτό γίνεται διότι κανείς, από αυτούς που το υποστηρίζουν, δεν έχει διαβάσει τα συγκεκριμένα έργα του Πλάτωνα. Και συνεχίζει να γίνεται, διότι και κανείς από αυτούς που διαφωνούν με τους παραπάνω, δεν έχει ούτε αυτός διαβάσει τα παραπάνω έργα, ώστε να τον αντικρούσει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ένα εξίσου παρεξηγημένο ζευγάρι είναι αυτό του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο. Και βάση αυτών, παρεξηγείται άνευ επιχειρημάτων και το ζευγάρι Αλέξανδρος-Ηφαιστίωνας, διότι πολύ απλά ο Αλέξανδρος έλεγε πως ο ίδιος είναι ο Αχιλλέας και η Ηφαιστίωνας είναι ο Πάτροκλος.
Πουθενά, σε όλη την Ιλιάδα, δεν υπάρχει ούτε ένα χωρίο, ούτε ένας στίχος, που να αφήνει στον αναγνώστη την αμφιβολία, και σαφώς ούτε την πεποίθεση πως η σχέση του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο, ήταν κάτι πέραν του όρου σύντροφος που έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνες.
Σε όλη την Ιλιάδα, ο όρος σύντροφος, μεταξύ των δύο Ομηρικών Ηρώων, ορίζεται ως συμπολεμιστής, ως συμπολίτης, ως αδελφικός φίλος, ως ‘’αδελφός’’, ως οτιδήποτε Ανώτερο από αυτό που τους προσάπτουν. Πουθενά δεν αναφέρεται οποιαδήποτε λέξη που μπορεί έστω και αυθαίρετα ή κακοπροαίρετα να θεωρηθεί ως μομφή, ως σπόνδα, ως ‘’μπιχτή’’.
Πάραυτα, υπάρχει και πλανάται ένα ‘’κλείσιμο του ματιού’’, όταν φθάνει η κουβέντα στη σχέση Αχιλλέα και Πάτροκλου.
Ίσως και να οφείλεται και αυτό, στο ότι λίγοι έχουν διαβάσει, έχουν μελετήσει την Ιλιάδα.
Αλλά, και σε πολλά άλλα έργα, άλλων αρχαίων συγγραφέων που αναφέρονται στα Τρωικά, και αναφέρουν την σχέση Πάτροκλου και Αχιλλέα, δεν υπάρχει τίποτα το αμφισβητήσιμο.
Οι δύο τους, υπήρξαν σύντροφοι, είτε με την Σπαρτιατική (προσωπική μου άποψη) είτε με την Αθηναϊκή (σωκρατική) έννοια και τίποτα δεν υπάρχει στο να καταδεικνύει το αντίθετο.
Αλλά το ‘’κουτσομπολιό’’ συνεχίζει να υπάρχει. Και επειδή υπάρχει, μεταφέρεται αυτούσια, αυτή η ‘’θεωρία συνομωσίας’’ και στο ζευγάρι Αλέξανδρος-Ηφαιστίωνας.
Επειδή ο Αλέξανδρος χαρακτήριζε εαυτό του Αχιλλέα, και τον Ηφαιστίωνα ως Πάτροκλο, κάτι συνέβαινε….υποστηρίζουν κάποιοι και χαμογελούν πονηρά, σχεδόν λάγνα…
Και αδιαφορούν όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο τις δεκάδες χιλιάδες πηγές που αναφέρουν την δομή και την νοοτροπία της μακεδονικής κοινωνίας. Και αδιαφορούν για την έννοια ‘’σύντροφος’’ που έδιναν οι Αρχαίοι Μακεδόνες.
Και να το δεχθώ, για όσους έχουν άγνοια και δεν γνωρίζουν, είτε ηθελημένα είτε μη.
Δεν το δέχομαι όμως, για όσους ‘’αυτοπαρουσιάζονται’’ ως μελετητές και ιστοριόφιλοι και δεν μπορούν να αντικρούσουν αυτό το απλό ‘’επιχείρημα’’.
Για όσους έχουν διαβάσει Ιστορία, όχι από τηλεπλασιέδες και μεγαλοβιβλιοπώλες, αλλά από τις αρχαίες πηγές, είναι απόλυτα γνωστή η δομή της Αρχαίας Μακεδονίας και κατά συνέπεια, και ο ορισμός της λέξης ‘’σύντροφος’’.
Ήταν κάτι που σαφώς και δεν σχετιζόταν με τον Αθηναϊκό ορισμό, αλλά πλησίαζε τον Σπαρτιατικό, χωρίς βεβαίως να τον φθάνει.
Δηλαδή, ο Μακεδόνας, όριζε τους συντρόφους του, με την Σπαρτιατική έννοια, την έννοια της ισομερής συμμετοχής στην ομάδα, αλλά όχι όλους Μακεδόνες, όχι όλη την ομάδα, αλλά μονάχα εκείνους που θεωρούσε ισάξιούς του. Όλοι ήταν σαφώς Μακεδόνες Πολίτες, αλλά η κλειστή κάστα των υιών του βασιλιά και των συντρόφων του, δένονταν με δεσμούς φιλίας, συνεργασίας, σεβασμού, αδελφικότητας και πολιτικής και ηγετικής ολοκλήρωσης. Ο Αλέξανδρος, ο Ηφαιστίωνας, ο Φιλώτας, ο Κλείτος, ο Πτολεμαίος, ήταν μέλη αυτής της κλειστής ‘’κάστας’’ συντρόφων, που είχαν κοινή εκπαίδευση (Αγωγή), κοινή παιδεία (ίδιους Δασκάλους), κοινά οράματα, κοινό βίο, κοινή αντίληψη.
Η δε, ζευγαροποίηση (ανά ζεύγη)που γινόταν κατά την διάρκεια των μαθημάτων και της εκπαίδευσης, ώστε να υπάρχει και ο υγιής συναγωνισμός, οδήγησε στη δημιουργία μιας καλύτερης σχέσης μεταξύ κάποιων μελών αυτής της ομάδας.
Όπως στις τάξεις στο σχολείο, ο διπλανός σού στο θρανία, είναι πιο ‘’φίλος’’ σου, από τους υπολοίπους, έτσι και ο Αλέξανδρος, θεωρούσε πιο ‘’σύντροφό’’ του τον Ηφαιστίωνα.
Ήταν ο ‘’διπλανός του στο θρανίο’’. Μαζί εκπαιδεύονταν, στη πάλη, μαζί εκπαιδεύονταν στα σπαθί, μαζί ανταγωνίζονταν στα μαθήματα.
Και αυτό παρεξηγήθηκε.
Είναι μια άποψη, που μπορεί εύκολα να τεκμηριωθεί, αν έχεις ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την μελέτη Ιστορίας.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Και επειδή δεν συμβαίνει, επειδή δεν γνωρίζουμε σήμερα, τι ακριβώς εννοούσαν οι Αρχαίοι Μέγιστες Πρόγονοί μας, με τον όρο σύντροφοι, σήμερα βλέπουμε αυτή τη Αξία, να έχει χάσει την παλαιά της σημασία.
Και να έχει εκπέσει σε μονοδιάστατα προσωποκεντρικά και πιο συγκεκριμένα ,καθαρά σε σεξουαλικά πλαίσια.
Σύντροφος σήμερα είναι μονάχα το άλλο σου ερωτικό μισό, το άλλο σου σεξουαλικό μισό.
Ο συμπολεμιστής σου, είναι ο συμπολεμιστής σου, είτε πολεμάει δίπλα σου, είτε πολεμάει στο άλλο μέτωπο.
Ο συνάδελφός σου, είναι συνάδελφός σου, είτε δουλεύει στο διπλανό γραφείο, είτε δουλεύει στον πάνω όροφο, είτε ακόμη και στην απέναντι επιχείρηση.
Ο κολλητός σου, είναι ο κολλητός σου, άσχετα το πόσο αδελφική είναι η σχέση σου, αλλά ποτέ δεν θα γίνει ο σύντροφός σου, με την έννοια της αρχαίας Ελλάδας.
Ο συναγωνιστής σου, θα παραμείνει ο συναγωνιστής σου, αλλά δεν γίνει ποτέ το άλλο σου μισό, με την μη σεξουαλική έννοια, ο σύντροφός σου.
Τα αποτελέσματα είναι εμφανή παντού γύρω μας.
Στον πόλεμο, πέφτει ο διπλανός σου νεκρός από σφαίρα, και εσύ τρέχεις να κρυφτείς για να σώσεις την πάρτη σου. Στη χειρότερη δε, ευχαριστείς που η σφαίρα δεν βρήκε εσένα. Αλλά και στην ειρήνη, παρακαλάει η μάνα να μην πάει το παιδί της φαντάρος, ή έστω να πάρει καλή μετάθεση, διότι αυτό ( το παιδί της) δεν μπορεί να το διακρίνει μέσω της ομάδος, αλλά καθαρά ατομικά.
Στην εργασία, αδιαφορείς τι γίνεται στο διπλανό γραφείο, παρακαλώντας να μην έρθει στο δικό σου.
Στην ίδια την κοινωνία, παρατηρείς στον εαυτό σου, και το χειρότερο αιτιολογείς, μια απάθεια, σε πράγματα παράλογα και ακραία που συμβαίνουν στη διπλανή πολυκατοικία, και συνειδητοποιείς το παράλογο, μονάχα όταν αυτό έρθει σε επαφή μαζί σου. Τότε μόνο αντιδράς, αλλά τότε ίσως (και μάλλον) θα είναι αργά, διότι θα παλέψεις μόνος σου, μιας και δεν υπάρχει η έννοια της συντροφικότητας-συλλογικότητας.
Και θα μου πει κάποιος, οκ, αλλά στο σεξουαλικό;;;
Μα, και εκεί, έχει χαθεί η έννοια της συντροφικότητας.
Διότι, αυτή η οπτική της συντροφικότητας, η οπτική μέσα σε μια σεξουαλική πράξη, δεν ήρθε αυτούσια μέσα από τα χρόνια της Ιστορίας, αλλά ήρθε μεταλλαγμένη.
Και αντί να κυριαρχεί αυτή (η συντροφικότητα) μέσα στην σεξουαλική πράξη, συμβαίνει το αντίθετο.
Το σεξουαλικό μας ταίρι, το βλέπουμε μονάχα μέσα από τα δικά μας μάτια, μέσα από τις δικές μας αισθήσεις. Δεν μπορούμε να βιώσουμε την συντροφικότητα, πχ που νιώθει κάποιος που βλέπει στον απέναντί του, τον εαυτό του. Που μέσα από τα μάτια του συντρόφου του, βλέπει το ίδιο του το πρόσωπο.
Και για αυτό, και σε αυτό το κομμάτι, ο όρος συντροφικότητα έχει αλλοιωθεί και έχει εκπέσει.
Δεν υπάρχει σεβασμός, αλληλοκατανόηση, εκτίμηση. Οπότε, δεν υπάρχει πραγματική ένωση.
Θα μου πείτε, πως έγιναν όλα αυτά.
Η απάντηση είναι απλή.
Δείτε τα μοντέλα συντρόφων που κυριαρχούν σήμερα.
Και δείτε τα μοντέλα συντρόφων, που κυριαρχούν σήμερα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.
Στον επαγγελματικό τομέα. Συνεργασία μηδέν, έλλειψη συναγωνισμού και μετάλλαξη του ανταγωνισμού στον ‘’κακό’’ ανταγωνισμό, καπελώματα, κουκουλώματα, τρικλοποδιές. Και που δεν έχουμε δει να γίνεται κάτι τέτοιο;;
Από τους τηλεαστέρες που αγαπιούνται και φιλιούνται μπροστά στις κάμερες, αλλά αλληλοβρίζονται και ξεκατινιάζονται πίσω από αυτές, ως τον δημόσιο υπάλληλο που επειδή έχει το βύζμα σου παίρνει τη θέση στην καλή μετάθεση….
Στον στρατιωτικό τομέα;;; Βάλε βύσμα εσύ να πάρεις καλή μετάθεση, να υπηρετήσεις κοντά στο σπίτι σου, και άσε τους άλλους τους μαλάκες να τρέχουν στα σύνορα. Και αν γίνει και κάνα ντου από τους Τούρκους, την κάνω και στην Γαλλία, να κάνω από ‘’εκεί’’ αντίσταση….
Στο ερωτικό τομέα;;; Θυμάστε ποιο ήταν στην αρχή του 20ου αιώνα, το υπόδειγμα ευτυχισμένου ζευγαριού;;; Ποιο ήταν το ανδρόγυνο εκείνο που ‘’διαφημίστηκε’’ και ‘’προωθήθηκε’’ ως το μοντέλο σύγχρονου ζευγαριού για το νέοαναδυόμενο Δυτικό Κόσμο;;;
Το ζευγάρι Τζον Κέννεντυ και Τζάκι .
Αυτό το ανδρόγυνο παρουσιάστηκε στην πρεμιέρα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ως το υπόδειγμα σύγχρονου ευτυχισμένου ζευγαριού, λίγο μετά τον πόλεμο.
Θυμάστε την τελευταία σκηνή της κοινής τους πορείας;;;;
Ο Τζόν Κέννεντυ να δέχεται τρία θανατηφόρα χτυπήματα από σφαίρα στο κεφάλι και η Τζάκι να ορμάει πετώντας μακριά, για να σώσει τη ζωούλα της…Δεν είναι η πιο ενδεικτική σκηνή για να αποδείξει το πόσο λάθος ορίζουμε σήμερα την λέξη σύντροφος;;;
Θυμηθείτε τους ελάχιστους μισοσκοτωμένους Σπαρτιάτες, που όρμησαν για τέταρτη φορά, πάνω στα εκατομμύρια Περσών και μπόρεσαν να τραβήξουν το νεκρό πτώμα του Συντρόφου τους, βασιλιά Λεωνίαδα….
Φέρτε αυτή τη σκηνή στο μυαλό σας.
Και βάλτε την δίπλα από την σκηνή της δολοφονίας τους Κέννεντυ…
Αν μας δημιουργήσει αυτή η σύγκριση ένα ελάχιστο αίσθημα προβληματισμού, θα οφείλεται στα όσα έχουμε διδαχθεί από την Ιστορία των Προγόνων μας.
Και αν κάποιοι θεωρούν την αναφορά στους παλαιούς, ως προγονολατρεία, ας αναλογισθούν την σημασία της έννοιας Σύντροφος, τότε, και ας το κάνουν και για την σημερινή έννοια.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου