Έπ’ ευκαιρίας των πρόσφατων αποτελεσμάτων στις εκλογές του Ισραήλ, αλλά και σε πρόσφατη συζήτηση μεταξύ των ελληνικών κοινοβουλευτικών κομμάτων γύρω από την Δημοκρατία μας, επισημαίνω τα εξής:
Η Δημοκρατία που μας παρουσιάζουν ως κύριο πολίτευμα των Δυτικών χωρών, είναι πλαστή. Είναι απάτη.
Η ‘’Δημοκρατία’’ του σήμερα δεν φέρει ούτε ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνα που ορίζουν την Δημοκρατία που όρισαν οι μεγάλοι πολιτικοί φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, η ίδια η Ιστορία.
Τα χαρακτηριστικά του σημερινού πολιτεύματος φέρουν περισσότερο προς ένα πολίτευμα πλησίον του Ολιγαρχικού στον αρχαίο κόσμο, ή της Φεουδαρχίας του μεσαιωνικού κόσμου.
Οι λόγοι-αποδείξεις είναι πλείστοι.
Η ίδια η βάση ενός Δημοκρατικού πολιτεύματος, η Αρχή του ‘’ο Δήμος Κράττει’’, οι Πολλοί Άρχουν, έχει διαβρωθεί. Έχει μετουσιωθεί σε μία πλαστή και νοσηρή κατάσταση που ορίζεται από αυτό που ονομάζουμε ‘’ποσοστιαία μονάδα’’.
Η Αρχή δηλαδή, της Δημοκρατίας, η μέγιστη Αξία του οι Πολλοί Άρχουν, έχει μετατραπεί σε μια έννοια διφορούμενη, την ‘’κοινοβουλευτική πλειοψηφία’’.
Και προς θεού, δεν κρίνω την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.Κρίνω την μετεξέλιξή της, την Κοινοβουλευτική Ασυδοσία.
Πρόσφατο παράδειγμα, οι τελευταίες εκλογές στη χώρα μας, στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση που βρίσκεται σήμερα στην Εξουσία, έλαβε τα 3/10 των ψήφων της χώρας.
Ο Εκλογικός Νόμος που ισχύει στη χώρα, ο οποίος ομιλεί για ‘’Κοινοβουλευτική Πλειοψηφία’’, δίνει το δικαίωμα στα 3/10, να κυβερνήσουν τα υπόλοιπα 7/10.
Αυτό αποδεικνύει πρώτα από όλα ένα βασικό αρνητικό του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Η άρνηση του συστήματος, να αποδεχθεί την ψήφο των πολιτών, ως αρνητική.
Την θεωρεί ΜΟΝΑΧΑ ως θετική.
Τι σημαίνει αυτό;
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα, σημαίνει πως η αρνητική θέληση των 7/10 των πολιτών προς την σημερινή κυβέρνηση, αγνοήθηκε και πως υπολογίστηκε μονάχα το θετικό των 3/10.
Μα, όταν κάποιος δεν ψηφίζει το Χ κόμμα, και ψηφίζει το Ψ, δηλώνει συγχρόνως ΔΥΟ τάσεις του. Η πρώτη δηλώνει την ταύτιση του με το Ψ κόμμα. Η δεύτερη, δηλώνει ξεκάθαρα την αντίθεσή του με το Χ κόμμα.
Δύο τάσεις, δηλώνει η ψήφος μας. Τι θέλουμε και τι μας εκφράζει, αλλά και τι ΔΕΝ θέλουμε και τι ΔΕΝ μας εκφράζει.
Το να περιορίζουμε την δυναμική της ψήφου, μονάχα στην θετική τάση, δεν είναι Δημοκρατία.
Το ότι η θέληση του 7/10 των πολιτών δεν υπολογίστηκε, αγνοήθηκε και υποβιβάσθηκε, δηλώνει ξεκάθαρα και πόσο ‘’δημοκρατικά’’ σκέπτεται το σημερινό πολιτικό μας σύστημα.
Το ότι η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί κατά κόρον την έκφραση ‘’πήραμε λαϊκή εντολή’’, γνωρίζοντας πως ομιλεί μονάχα για το 3/10 του λαού, δηλώνει και πόσο πολύ αισθάνεται και βιώνει τη Δημοκρατία μέσα της.
Πάμε όμως και σε κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό.
Τι ακριβώς σημαίνει Κοινοβουλευτική Αντιπροσώπευση;
Ένα σύνολο ανθρώπων, αποφασίζει να αποστείλει έναν εκπρόσωπό ΤΟΥΣ (και όχι του κόμματος), στο Κοινοβούλιο, ώστε να αποφασίζει αυτός, πάντα σε συγκατάθεση και συνεργασία μαζί τους, για τα πολιτικά θέματα.
Τι ακριβώς όμως γίνεται όταν αυτό το σύνολο ανθρώπων, πχ μια ολόκληρη πόλη, ΔΕΝ θελήσει να τεθεί θετικά σε αυτή την ‘’εκπροσώπηση’’. Όταν δηλαδή, μια πχ ολόκληρη πόλη, ταθεί ΑΡΝΗΤΙΚΑ σε αυτή την διαδικασία, αποφασίζοντας πως δεν θεωρεί κανέναν εκ των υποψηφίων εκπροσώπων ως Άξιο να την εκπροσωπήσει;
Τι γίνεται δηλαδή όταν ένα σύνολο ανθρώπων επιλέξει το γνωστό μας Λευκό ή Άκυρο;
Σε μια Δημοκρατία οφείλει αυτή η συγκεκριμένη θέληση του λαού, να υπολογιστεί και να σεβαστεί;
Να αντιστρέψω την ερώτηση, ώστε να γίνει πιο εύλογο το ερώτημα.
Τι ακριβώς δηλώνει όταν οι 300 έδρες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που στην ουσία ισοδυναμούν με το 100% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου, παραμείνουν 300 γεμάτες έδρες, όταν όμως το 10% ή το 20% δηλώσει την άρνησή της ως προς τις επιλογές εκπροσώπησής του από συγκεκριμένους υποψηφίους;;
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό για την Δημοκρατία μας;;;
Κάτι άλλο άραγε, πέραν της αδιαφορίας και της υποβάθμισης ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ την περίπτωση που δείχνει το σύστημα απέναντι στην Αρχή της Δημοκρατίας, την έκφραση της λαϊκής θέλησης;;
Θα πούνε ορισμένοι ‘’μα, μπορεί ένα σύστημα να δικαιώνει την απαξία της πολιτικής νοοτροπίας;;’’
Η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Ένα πολιτικό σύστημα υγιές, δεν επιδιώκει, ούτε δικαιώνει την πολιτική απαξία.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα βρει και θα εφεύρει τρόπο, ώστε να αδιαφορεί ή να υποβαθμίζει την απαξία.
Οφείλει, να βρει τρόπο ώστε να εξαλείψει την απαξία, όχι να την υποβαθμίσει.
Οφείλει να βρει και να προτείνει τρόπο ώστε να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει τους φέροντες την απαξία και την αδιαφορία που το ίδιο τους έχει επιβάλλει μέσω των επιλογών του.
Συνεχίζουμε.
Μία εξίσου βασική Αρχή της Δημοκρατίας, είναι και η Ισονομία. Και αν αυτό είναι δυσνόητο σε κάποιους, ως προς την καθημερινότητα, ως προς την Πολιτική, οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτο.
Η Ισονομία στην Δημοκρατία, πέραν των άλλων εφαρμογών, έχει να κάνει και με το αναφαίρετο δικαίωμα που πρέπει να σου δίνουν οι Νόμοι, στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι.
Για το δεύτερο, μεταφράζεται πολύ συγκεκριμένα στο ότι το δικαίωμα εκλογής διέπεται από τους ίδιους Κανόνες και προστατεύεται από τους ίδιους Νόμους για όλους όσους επιθυμούν να θέσουν εαυτό τους ως υποψήφιο.
Αυτό ορίζει η Δημοκρατία.
Όλοι διέπουμε κάτω από τους ίδιους Νόμους ως προς την εκλογή μας.
Στη σημερινή όμως πλαστή ‘’δημοκρατία’’, ισχύει κάτι τέτοιο;
Στη σημερινή πλαστή ‘’δημοκρατία’’, όπου το κατά φαντασία ‘’μεγάλο’’ κόμμα, χρειάζεται για παράδειγμα, σε μια περιοχή, 50.000 ψήφους, για να πάρει μια έδρα, ενώ το φερόμενο ως ‘’μικρό’’ κόμμα, θα χρειαστεί, για μια έδρα στην ίδια περιοχή, περισσότερες από 100.000, πως ακριβώς τιμάται η παραπάνω Αρχή, αυτή της Ισονομίας;
Ποιο αναλυτικά:
Ο ίδιος ο ορισμός ‘’μεγάλο’’ ή ‘’πρώτο’’ κόμμα είναι πλαστός. Και αυτό διότι, οι εκλογές δεν είναι αγώνας ταχύτητας, ώστε να κερδίζει αυτός που θα τερματίσει νωρίτερα, άσχετα με τον χρόνο που θα κάνει.
Οι εκλογές σε ένα Δημοκρατικό σύστημα καταδεικνύουν ως νικητή, μονάχα εκείνον που θα συγκεντρώσει την Πλειοψηφία. Μονάχα ο φέρων την Πλειοψηφία, μπορεί να θεωρηθεί Νικητής μιας Δημοκρατικής Εκλογικής Αναμέτρησης.
Πέραν τούτου, και βάση των όσων έχουν ήδη αναφερθεί, ισχύει ένα παράδοξο.
Με τους Νέους Εκλογικούς Νόμους, που φροντίζουν επιμελώς κάποιοι να διαμορφώνουν βάση όχι των εποχών, αλλά των καταστάσεων, το ψευδώς επονομαζόμενο ‘’πρώτο’’ κόμμα (όχι σε Πλειοψηφία, αλλά σε Ποσοστιαία διαφορά με τα επόμενα), λαμβάνει ένα Bonus. Ένα Bonus 40 εδρών εκ των 300 του συνόλου.
Και αν η χρήση του εμπορικού όρου, φέρει σε κάποιους ειρωνικά σχόλια και κατηγορίες για υποβάθμιση της συζήτησης, η πρακτική αυτού του Μέτρου, οφείλει να φέρει σε όλους μας (και στους επικριτές) την βεβαιότητα πως η ‘’Δημοκρατία’’ μας, νοσεί.
Διότι, τι άλλο πέραν από αρρώστια μπορεί να θεωρεί μια ‘’επιβράβευση’’ ενός κόμματος, που δεν λαμβάνει την αναγκαία Πλειοψηφία, αλλά λόγω ‘’του γρήγορου τερματισμού του’’, λαμβάνει ένα επιπλέον ‘’δώρο’’;;
Συνεχίζουμε.
Η Δημοκρατία, έτσι όπως ορίσθηκε εξ γέννησής της, και ενηλικιώθηκε, και μεγάλωσε και γαλουχήθηκε, και εξελίχθηκε, μιλούσε και μιλάει για πολλά πράγματα.
Για διάφορες καταστάσεις, για διάφορα δικαιώματα, για διάφορους τρόπους και τακτικές.
Πουθενά όμως και ποτέ, δεν μίλησε ή τέθηκε υπέρ ή κατά της ‘’ακυβερνησίας’’.
Ποτέ και πουθενά, οι Αρχές της Δημοκρατίας, δεν ‘’δήλωσαν’’ την προτίμησή τους για το θέμα αυτό.
Δεν είπε ΠΟΤΕ ότι είναι Υπέρ, δεν είπε ΠΟΤΕ πως είναι κατά.
Εν αντιθέσει, μας παρέδωσε πολλούς τρόπους, απεγκλωβισμού από μια τέτοια κατάσταση, ένας εκ των οποίων είναι μέσω της συνεργασίας διαφόρων , ακόμη και διαφορετικών, αν χρειαστεί κομματικών φορέων, ώστε να σχηματιστεί εκ του συνόλου η απαραίτητη και ΜΟΝΑΔΙΚΗ προϋπόθεση που θέτει και ορίζει η ίδια (η Δημοκρατία) για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Αυτός δε ο τρόπος απεγκλωβισμού, που μας παρέχουν οι Αρχές της Δημοκρατίας, δεν δηλώνει κατά ανάγκη και την άρνηση ή την απέχθεια της Δημοκρατίας προς την ‘’ακυβερνησία’’.
Δεν θεωρεί δηλαδή αναγκαστική την συνεργασία δύο κομμάτων, μόνο και μόνο επειδή θεωρείται απαραίτητη ως προς τον σχηματισμό κυβέρνησης, επιβάλλοντας δηλαδή την άνευ όρων συγκατάβαση ενός εκ των δύο ή τριών φορέων που καλούνται να συνεργαστούν.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Ότι, αν ένα κόμμα που εκφράζει τις Χ απόψεις, θεωρεί πως δεν πρέπει να ενδώσει σε εκβιαστικές και άνευ όρων συνεργασίες, αν δεν διασφαλίσει τις απόψεις και Ιδέες που θέλει και οφείλει να υπερασπίζεται δεν μπορεί να θεωρηθεί ως υπεύθυνο για την ακυβερνησία.
Υπεύθυνο, θα είναι το κόμμα, που πρώτα από όλα, επιφέρει μια απαξία στην πολιτική νοοτροπία των πολιτών.
Υπεύθυνο, κατά δεύτερον, είναι το κόμμα, εκείνο που στην προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί από τον κίνδυνο της ‘’ακυβερνησίας’’, δεν προσπαθεί να βελτιωθεί ή να εξελιχθεί, αλλά προσπαθεί εντέχνως να οδηγήσει άλλα θεωρητικά ‘’μικρότερα’’ κόμματα σε άνευ όρους παράδοσης των Αρχών και Αξιών τους.
Ανακεφαλαιώνω:
Η ‘’ακυβερνησία’’ δεν είναι κάτι που δηλώνει την έλλειψη ή την ‘’λανθάνουσα’’ μορφή της Δημοκρατίας μας.
Δεν πρέπει ούτε να τρομάζει, ούτε να προκαλεί σκέψεις αμφισβήτησης.
Σε μια Ορθά Δομημένη Δημοκρατία, η ‘’ακυβερνησία’’ είναι η καλύτερη ευκαιρία για μια αναδιάρθρωση των πολιτικών εκφραστών αυτής, των κομμάτων.
Η δυνατότητα και ο τρόπος απεγκλωβισμού από αυτή, πρέπει να μας προβληματίζει, και αυτά θα επιδείξουν στην ουσία αν υπάρχει έλλειψη Δημοκρατίας, ή λανθάνουσα έκφρασή της.
Η συνεργασία κρίνεται απαραίτητη στην Δημοκρατία.
Η εξαναγκαστική συγκατάβαση κρίνεται ως Μη Δημοκρατική.
Κλείνοντας αυτό το πρώτο μέρος, θα ήθελα να επισημάνω το εξής:
Κανείς δεν πρέπει να περιμένει να αλλάξει κάτι αύριο.
Η κοινωνικές και δη οι πολιτικές αλλαγές, διέπουν την Ιστορία μας, με ρυθμούς πολύ πιο αργούς από άλλες εκφάνσεις του πολιτισμού μας.
Αυτό όμως που οφείλει να μας προβληματίσει είναι η πλάνη στην οποία μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.
Η απαίτηση που πρέπει να εκφράζουμε σε κάθε στιγμή της πολιτικής μας ζωής, για μια πιο ‘’δημοκρατική’’ Δημοκρατία, καταχαρακώνεται και περιορίζεται σε μια πλαστή ελευθερία του ‘’δικαιώματος της ψήφου’’.
Το δικαίωμα όμως της ψήφου, δεν ορίζει την Δημοκρατία.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, όπου εκλογικές διαδικασίες παρουσίασαν ευθαρσώς το ελεύθερο δικαίωμα ψήφου, ως απόδειξη της δημοκρατικότητάς τους, αλλά αποδείχθηκαν πλαστές και κατευθυνόμενες.
Η Δημοκρατία ορίζεται, και πρέπει να ορίζεται μονάχα από τις Αξίες και τις Αρχές της.
Και αυτές είναι η Αρχή της Ισονομίας, η Αρχή του Σεβασμού της θέλησης του λαού, η Αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας.
Η Δημοκρατία που μας παρουσιάζουν ως κύριο πολίτευμα των Δυτικών χωρών, είναι πλαστή. Είναι απάτη.
Η ‘’Δημοκρατία’’ του σήμερα δεν φέρει ούτε ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνα που ορίζουν την Δημοκρατία που όρισαν οι μεγάλοι πολιτικοί φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, η ίδια η Ιστορία.
Τα χαρακτηριστικά του σημερινού πολιτεύματος φέρουν περισσότερο προς ένα πολίτευμα πλησίον του Ολιγαρχικού στον αρχαίο κόσμο, ή της Φεουδαρχίας του μεσαιωνικού κόσμου.
Οι λόγοι-αποδείξεις είναι πλείστοι.
Η ίδια η βάση ενός Δημοκρατικού πολιτεύματος, η Αρχή του ‘’ο Δήμος Κράττει’’, οι Πολλοί Άρχουν, έχει διαβρωθεί. Έχει μετουσιωθεί σε μία πλαστή και νοσηρή κατάσταση που ορίζεται από αυτό που ονομάζουμε ‘’ποσοστιαία μονάδα’’.
Η Αρχή δηλαδή, της Δημοκρατίας, η μέγιστη Αξία του οι Πολλοί Άρχουν, έχει μετατραπεί σε μια έννοια διφορούμενη, την ‘’κοινοβουλευτική πλειοψηφία’’.
Και προς θεού, δεν κρίνω την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.Κρίνω την μετεξέλιξή της, την Κοινοβουλευτική Ασυδοσία.
Πρόσφατο παράδειγμα, οι τελευταίες εκλογές στη χώρα μας, στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση που βρίσκεται σήμερα στην Εξουσία, έλαβε τα 3/10 των ψήφων της χώρας.
Ο Εκλογικός Νόμος που ισχύει στη χώρα, ο οποίος ομιλεί για ‘’Κοινοβουλευτική Πλειοψηφία’’, δίνει το δικαίωμα στα 3/10, να κυβερνήσουν τα υπόλοιπα 7/10.
Αυτό αποδεικνύει πρώτα από όλα ένα βασικό αρνητικό του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Η άρνηση του συστήματος, να αποδεχθεί την ψήφο των πολιτών, ως αρνητική.
Την θεωρεί ΜΟΝΑΧΑ ως θετική.
Τι σημαίνει αυτό;
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα, σημαίνει πως η αρνητική θέληση των 7/10 των πολιτών προς την σημερινή κυβέρνηση, αγνοήθηκε και πως υπολογίστηκε μονάχα το θετικό των 3/10.
Μα, όταν κάποιος δεν ψηφίζει το Χ κόμμα, και ψηφίζει το Ψ, δηλώνει συγχρόνως ΔΥΟ τάσεις του. Η πρώτη δηλώνει την ταύτιση του με το Ψ κόμμα. Η δεύτερη, δηλώνει ξεκάθαρα την αντίθεσή του με το Χ κόμμα.
Δύο τάσεις, δηλώνει η ψήφος μας. Τι θέλουμε και τι μας εκφράζει, αλλά και τι ΔΕΝ θέλουμε και τι ΔΕΝ μας εκφράζει.
Το να περιορίζουμε την δυναμική της ψήφου, μονάχα στην θετική τάση, δεν είναι Δημοκρατία.
Το ότι η θέληση του 7/10 των πολιτών δεν υπολογίστηκε, αγνοήθηκε και υποβιβάσθηκε, δηλώνει ξεκάθαρα και πόσο ‘’δημοκρατικά’’ σκέπτεται το σημερινό πολιτικό μας σύστημα.
Το ότι η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί κατά κόρον την έκφραση ‘’πήραμε λαϊκή εντολή’’, γνωρίζοντας πως ομιλεί μονάχα για το 3/10 του λαού, δηλώνει και πόσο πολύ αισθάνεται και βιώνει τη Δημοκρατία μέσα της.
Πάμε όμως και σε κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό.
Τι ακριβώς σημαίνει Κοινοβουλευτική Αντιπροσώπευση;
Ένα σύνολο ανθρώπων, αποφασίζει να αποστείλει έναν εκπρόσωπό ΤΟΥΣ (και όχι του κόμματος), στο Κοινοβούλιο, ώστε να αποφασίζει αυτός, πάντα σε συγκατάθεση και συνεργασία μαζί τους, για τα πολιτικά θέματα.
Τι ακριβώς όμως γίνεται όταν αυτό το σύνολο ανθρώπων, πχ μια ολόκληρη πόλη, ΔΕΝ θελήσει να τεθεί θετικά σε αυτή την ‘’εκπροσώπηση’’. Όταν δηλαδή, μια πχ ολόκληρη πόλη, ταθεί ΑΡΝΗΤΙΚΑ σε αυτή την διαδικασία, αποφασίζοντας πως δεν θεωρεί κανέναν εκ των υποψηφίων εκπροσώπων ως Άξιο να την εκπροσωπήσει;
Τι γίνεται δηλαδή όταν ένα σύνολο ανθρώπων επιλέξει το γνωστό μας Λευκό ή Άκυρο;
Σε μια Δημοκρατία οφείλει αυτή η συγκεκριμένη θέληση του λαού, να υπολογιστεί και να σεβαστεί;
Να αντιστρέψω την ερώτηση, ώστε να γίνει πιο εύλογο το ερώτημα.
Τι ακριβώς δηλώνει όταν οι 300 έδρες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που στην ουσία ισοδυναμούν με το 100% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου, παραμείνουν 300 γεμάτες έδρες, όταν όμως το 10% ή το 20% δηλώσει την άρνησή της ως προς τις επιλογές εκπροσώπησής του από συγκεκριμένους υποψηφίους;;
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό για την Δημοκρατία μας;;;
Κάτι άλλο άραγε, πέραν της αδιαφορίας και της υποβάθμισης ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ την περίπτωση που δείχνει το σύστημα απέναντι στην Αρχή της Δημοκρατίας, την έκφραση της λαϊκής θέλησης;;
Θα πούνε ορισμένοι ‘’μα, μπορεί ένα σύστημα να δικαιώνει την απαξία της πολιτικής νοοτροπίας;;’’
Η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Ένα πολιτικό σύστημα υγιές, δεν επιδιώκει, ούτε δικαιώνει την πολιτική απαξία.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα βρει και θα εφεύρει τρόπο, ώστε να αδιαφορεί ή να υποβαθμίζει την απαξία.
Οφείλει, να βρει τρόπο ώστε να εξαλείψει την απαξία, όχι να την υποβαθμίσει.
Οφείλει να βρει και να προτείνει τρόπο ώστε να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει τους φέροντες την απαξία και την αδιαφορία που το ίδιο τους έχει επιβάλλει μέσω των επιλογών του.
Συνεχίζουμε.
Μία εξίσου βασική Αρχή της Δημοκρατίας, είναι και η Ισονομία. Και αν αυτό είναι δυσνόητο σε κάποιους, ως προς την καθημερινότητα, ως προς την Πολιτική, οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτο.
Η Ισονομία στην Δημοκρατία, πέραν των άλλων εφαρμογών, έχει να κάνει και με το αναφαίρετο δικαίωμα που πρέπει να σου δίνουν οι Νόμοι, στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι.
Για το δεύτερο, μεταφράζεται πολύ συγκεκριμένα στο ότι το δικαίωμα εκλογής διέπεται από τους ίδιους Κανόνες και προστατεύεται από τους ίδιους Νόμους για όλους όσους επιθυμούν να θέσουν εαυτό τους ως υποψήφιο.
Αυτό ορίζει η Δημοκρατία.
Όλοι διέπουμε κάτω από τους ίδιους Νόμους ως προς την εκλογή μας.
Στη σημερινή όμως πλαστή ‘’δημοκρατία’’, ισχύει κάτι τέτοιο;
Στη σημερινή πλαστή ‘’δημοκρατία’’, όπου το κατά φαντασία ‘’μεγάλο’’ κόμμα, χρειάζεται για παράδειγμα, σε μια περιοχή, 50.000 ψήφους, για να πάρει μια έδρα, ενώ το φερόμενο ως ‘’μικρό’’ κόμμα, θα χρειαστεί, για μια έδρα στην ίδια περιοχή, περισσότερες από 100.000, πως ακριβώς τιμάται η παραπάνω Αρχή, αυτή της Ισονομίας;
Ποιο αναλυτικά:
Ο ίδιος ο ορισμός ‘’μεγάλο’’ ή ‘’πρώτο’’ κόμμα είναι πλαστός. Και αυτό διότι, οι εκλογές δεν είναι αγώνας ταχύτητας, ώστε να κερδίζει αυτός που θα τερματίσει νωρίτερα, άσχετα με τον χρόνο που θα κάνει.
Οι εκλογές σε ένα Δημοκρατικό σύστημα καταδεικνύουν ως νικητή, μονάχα εκείνον που θα συγκεντρώσει την Πλειοψηφία. Μονάχα ο φέρων την Πλειοψηφία, μπορεί να θεωρηθεί Νικητής μιας Δημοκρατικής Εκλογικής Αναμέτρησης.
Πέραν τούτου, και βάση των όσων έχουν ήδη αναφερθεί, ισχύει ένα παράδοξο.
Με τους Νέους Εκλογικούς Νόμους, που φροντίζουν επιμελώς κάποιοι να διαμορφώνουν βάση όχι των εποχών, αλλά των καταστάσεων, το ψευδώς επονομαζόμενο ‘’πρώτο’’ κόμμα (όχι σε Πλειοψηφία, αλλά σε Ποσοστιαία διαφορά με τα επόμενα), λαμβάνει ένα Bonus. Ένα Bonus 40 εδρών εκ των 300 του συνόλου.
Και αν η χρήση του εμπορικού όρου, φέρει σε κάποιους ειρωνικά σχόλια και κατηγορίες για υποβάθμιση της συζήτησης, η πρακτική αυτού του Μέτρου, οφείλει να φέρει σε όλους μας (και στους επικριτές) την βεβαιότητα πως η ‘’Δημοκρατία’’ μας, νοσεί.
Διότι, τι άλλο πέραν από αρρώστια μπορεί να θεωρεί μια ‘’επιβράβευση’’ ενός κόμματος, που δεν λαμβάνει την αναγκαία Πλειοψηφία, αλλά λόγω ‘’του γρήγορου τερματισμού του’’, λαμβάνει ένα επιπλέον ‘’δώρο’’;;
Συνεχίζουμε.
Η Δημοκρατία, έτσι όπως ορίσθηκε εξ γέννησής της, και ενηλικιώθηκε, και μεγάλωσε και γαλουχήθηκε, και εξελίχθηκε, μιλούσε και μιλάει για πολλά πράγματα.
Για διάφορες καταστάσεις, για διάφορα δικαιώματα, για διάφορους τρόπους και τακτικές.
Πουθενά όμως και ποτέ, δεν μίλησε ή τέθηκε υπέρ ή κατά της ‘’ακυβερνησίας’’.
Ποτέ και πουθενά, οι Αρχές της Δημοκρατίας, δεν ‘’δήλωσαν’’ την προτίμησή τους για το θέμα αυτό.
Δεν είπε ΠΟΤΕ ότι είναι Υπέρ, δεν είπε ΠΟΤΕ πως είναι κατά.
Εν αντιθέσει, μας παρέδωσε πολλούς τρόπους, απεγκλωβισμού από μια τέτοια κατάσταση, ένας εκ των οποίων είναι μέσω της συνεργασίας διαφόρων , ακόμη και διαφορετικών, αν χρειαστεί κομματικών φορέων, ώστε να σχηματιστεί εκ του συνόλου η απαραίτητη και ΜΟΝΑΔΙΚΗ προϋπόθεση που θέτει και ορίζει η ίδια (η Δημοκρατία) για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Αυτός δε ο τρόπος απεγκλωβισμού, που μας παρέχουν οι Αρχές της Δημοκρατίας, δεν δηλώνει κατά ανάγκη και την άρνηση ή την απέχθεια της Δημοκρατίας προς την ‘’ακυβερνησία’’.
Δεν θεωρεί δηλαδή αναγκαστική την συνεργασία δύο κομμάτων, μόνο και μόνο επειδή θεωρείται απαραίτητη ως προς τον σχηματισμό κυβέρνησης, επιβάλλοντας δηλαδή την άνευ όρων συγκατάβαση ενός εκ των δύο ή τριών φορέων που καλούνται να συνεργαστούν.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Ότι, αν ένα κόμμα που εκφράζει τις Χ απόψεις, θεωρεί πως δεν πρέπει να ενδώσει σε εκβιαστικές και άνευ όρων συνεργασίες, αν δεν διασφαλίσει τις απόψεις και Ιδέες που θέλει και οφείλει να υπερασπίζεται δεν μπορεί να θεωρηθεί ως υπεύθυνο για την ακυβερνησία.
Υπεύθυνο, θα είναι το κόμμα, που πρώτα από όλα, επιφέρει μια απαξία στην πολιτική νοοτροπία των πολιτών.
Υπεύθυνο, κατά δεύτερον, είναι το κόμμα, εκείνο που στην προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί από τον κίνδυνο της ‘’ακυβερνησίας’’, δεν προσπαθεί να βελτιωθεί ή να εξελιχθεί, αλλά προσπαθεί εντέχνως να οδηγήσει άλλα θεωρητικά ‘’μικρότερα’’ κόμματα σε άνευ όρους παράδοσης των Αρχών και Αξιών τους.
Ανακεφαλαιώνω:
Η ‘’ακυβερνησία’’ δεν είναι κάτι που δηλώνει την έλλειψη ή την ‘’λανθάνουσα’’ μορφή της Δημοκρατίας μας.
Δεν πρέπει ούτε να τρομάζει, ούτε να προκαλεί σκέψεις αμφισβήτησης.
Σε μια Ορθά Δομημένη Δημοκρατία, η ‘’ακυβερνησία’’ είναι η καλύτερη ευκαιρία για μια αναδιάρθρωση των πολιτικών εκφραστών αυτής, των κομμάτων.
Η δυνατότητα και ο τρόπος απεγκλωβισμού από αυτή, πρέπει να μας προβληματίζει, και αυτά θα επιδείξουν στην ουσία αν υπάρχει έλλειψη Δημοκρατίας, ή λανθάνουσα έκφρασή της.
Η συνεργασία κρίνεται απαραίτητη στην Δημοκρατία.
Η εξαναγκαστική συγκατάβαση κρίνεται ως Μη Δημοκρατική.
Κλείνοντας αυτό το πρώτο μέρος, θα ήθελα να επισημάνω το εξής:
Κανείς δεν πρέπει να περιμένει να αλλάξει κάτι αύριο.
Η κοινωνικές και δη οι πολιτικές αλλαγές, διέπουν την Ιστορία μας, με ρυθμούς πολύ πιο αργούς από άλλες εκφάνσεις του πολιτισμού μας.
Αυτό όμως που οφείλει να μας προβληματίσει είναι η πλάνη στην οποία μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.
Η απαίτηση που πρέπει να εκφράζουμε σε κάθε στιγμή της πολιτικής μας ζωής, για μια πιο ‘’δημοκρατική’’ Δημοκρατία, καταχαρακώνεται και περιορίζεται σε μια πλαστή ελευθερία του ‘’δικαιώματος της ψήφου’’.
Το δικαίωμα όμως της ψήφου, δεν ορίζει την Δημοκρατία.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, όπου εκλογικές διαδικασίες παρουσίασαν ευθαρσώς το ελεύθερο δικαίωμα ψήφου, ως απόδειξη της δημοκρατικότητάς τους, αλλά αποδείχθηκαν πλαστές και κατευθυνόμενες.
Η Δημοκρατία ορίζεται, και πρέπει να ορίζεται μονάχα από τις Αξίες και τις Αρχές της.
Και αυτές είναι η Αρχή της Ισονομίας, η Αρχή του Σεβασμού της θέλησης του λαού, η Αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου