Η θέση της Ελλάδας στην κρίση Ρωσίας-Τουρκίας

Σχετικά με τα γεγονότα της έντασης μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, έκανα τις εξής σκέψεις:

α) τέτοια περιστατικά φαντάζουν ως απενοχοποιητικά για τον ελληνικό λαό αλλά και για τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.

Και για να εξηγήσω τι λέω:

Όταν κοτζάμ Ρωσία, κάνει την πάπια μπροστά την Τουρκία, όταν η ‘’ρώσικη αρκούδα’’ κάνει πίσω μπροστά στον μελωμένο μπακλαβά, τι μπορεί να περιμένει κάποιος από μια ελλαδίτσα; Πως μπορούμε εμείς, οι φτωχοί και λίγοι έλληνες, να αντιδράσουμε απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, όταν η μεγάλη Ρωσία του Πούτιν, των πυρηνικών, του τεράστιου στρατού και των υπερσύγχρονων Όπλων, κάνουν την κότα;

Καλώς λοιπόν ο Σιμήτης τότε είχε πει ‘’ευχαριστώ τους Αμερικάνους’’. Καλώς ο Πάγκαλος είχε πει πως για την σημαία έφταιγε ο Αίολος.  Και καλώς τότε στα Ίμια, κάναμε την πάπια όταν έριξαν το ελικόπτερο στέλνοντας στο θάνατο όχι έναν πιλότο αλλά όλο το πλήρωμα του αεροσκάφους.

Και καλώς και εμείς οι απλοί πολίτες, δεν αντέδρασαν όπως οφείλει κάθε Πολίτης, απέναντι στις αποφάσεις των τότε κυβερνόντων.

Και καλώς και οι πεφωτισμένοι μας αρχηγοί του στρατού μας, αποδέχθηκαν τις προτάσεις των τότε κυβερνόντων και δεν έκαναν αυτό που κάθε Αρχηγός  Στρατού οφείλουν να αντιδρούν βάση του επαγγέλματός τους (πληρώνονται για να εκτελούν συγκεκριμένες υπηρεσίες – η προστασία των εδαφών της χώρας).

Όταν ολόκληρη Ρωσία, εδώ και μια εβδομάδα, το μόνο που κάνει είναι να ‘’κρατάει μούτρα’’ προς την Τουρκία, καλώς έπραξαν όλοι οι παραπάνω, όπως και καλώς εν τέλει πράττουν όλοι οι προηγούμενοι αλλά και οι επόμενοι εκείνων, απέναντι στις πολύχρονες και συνεχής προκλήσεις της Τουρκίας απέναντι στην ελλάδα.

β) αν εμείς ως Έθνος, ως Λαός, ως Κράτος δεν εκμεταλλευτούμε τέτοια ευκαιρία, ώστε να μπούμε ως διεκδικητές (βάλε ότι θέλεις: εδαφών, δικαιωμάτων, ασφάλειας,  ειρήνης κτλ) σε αυτή την κόντρα, τότε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον ρόλο του καρπαζοεισρπάκτορα της περιοχής.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος:

Πρώτα από όλα, η κόντρα Ρωσίας – Τουρκίας, δεν πρόκειται να γίνει ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε του χρόνου. Για να γίνει ένας πόλεμος σήμερα, απαιτείται χρονοβόρο διαδικασία δημιουργίας του ‘’λόγου πολέμου’’. Σε μια εποχή, όπου κυριαρχεί το διεθνές εμπόριο, με τη μορφή του φιλελευθερισμού (κάποιοι απολογητές, τον ονομάζουν ‘’νέο-φιλελευθερισμό’’), το να κάνεις πόλεμος για οποιοδήποτε λόγο, φαντάζει γελοίο. Όταν μπορείς να πεις σήμερα ‘’τι θέλεις κύριε; Τα νησιά μου; Έλα να τα αγοράσεις, τα πουλάω’’, φαντάζει εντελώς γελοίο, κάποιος να κάνει πόλεμο. Παλιά πολεμούσαν για τα εδάφη, τα ποτάμια, τις πεδιάδες, το χρυσό, τους φόρους, ότι χειροπιαστό μπορείς να σκεφτείς. Σήμερα, όλα τα παραπάνω πωλούνται ή ξεπωλούνται, οπότε για να ξεκινήσει ένας πόλεμος, θα πρέπει να υπάρχει ένας ‘’λόγος’’, μια ‘’αιτία’’.

Και η δημιουργία κάτι τέτοιου, δεν γίνεται από την μία ημέρα στην άλλη, από την ρήξη ενός αεροπλάνου, ή από τον βομβαρδισμό ενός δημοσίου κτηρίου.
Χτίζεται με τα χρόνια που θα γαλουχούν και να γεννούν αιτίες, προβληματικές σχέσεις, προκλήσεις, στημένα επεισόδια. Δημιουργείται συνειδησιακά στους ανθρώπους, εμπλεκομένους ή μη ως κάτι το αναπόφευκτο, ως κάτι που κάποια στιγμή θα γίνει, και θα είναι και ‘’δικαιολογημένο’’.

Κάποια στιγμή, η κρίση της πάπιας που ξέσπασε μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, στη διαμάχη τους για την παραοικονομία των Τζιχαντιστών, θα έρθει σε ρήξη και θα επέλθει αναπόφευκτα ο πόλεμος.

Τότε η Ελλάδα θα πρέπει , όντας προετοιμασμένη ήδη όλο το προηγούμενο διάστημα, να διεκδικήσει έναν σημαίνον ρόλο στην μεταξύ τους εμπλοκή.

Και για να καθησυχάσω τους ευθυνόφοβους και όλους όσους φοβούνται τον πόλεμο (ποιος δεν τον φοβάται άλλωστε;), δεν εννοώ να ‘’πάμε να πάρουμε την Πόλη με τα τανκς’’.

Όχι. Εννοώ να διεκδικήσουμε ότι μας αναλογεί από την εμπλοκή των Τούρκων με τους Ρώσους, έξυπνα, πονηρά και με διπλωματία. Μια μορφή ειρηνευτικής δυνάμεως, που θα ζητήσει εθελοντικά ως νατοϊκός σύμμαχος να εξασφαλίσει μονάχη της την ειρήνη σε μια εμπλεκόμενη περιοχή, για παράδειγμα ας πούμε την Κωνσταντινούπολη, τι το μεμπτό και επικίνδυνο (ή προκλητικό αν θέλετε) θα κρύβει;

Και αν για παράδειγμα, ξεκινώντας με τα χρόνια (η γεωστρατηγική έχει αυτό τη … κακή συνήθεια, να υπολογίζει σε βάθος χρόνου) μια τακτική διπλωματίας επαναπατρισμού όλων των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν βιαίως από τα μέρη εκείνα, ποιος θα μπορέσει να κατηγορήσει την Ελλάδα για επεκτατισμό;

Και δεν μιλάω για να πάρουμε τα εδάφη πίσω. Αλλά για το δικαίωμα που είχαμε από χρόνια πριν, και το οποίο βιαίως μας το απαγόρευσαν οι Τούρκοι, του να έχουμε μια εθνική παρουσία μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Να υπάρχει χωρίς να κρύβεται, μια ελληνική κοινότητα που να μπορεί να αναπτύσσεται, να εξελίσσεται και να ζει με πλήρη δικαιώματα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, στην Πόλη.

Αν λοιπόν τότε, στην περίπτωση που γίνει μετά από 10-20 χρόνια πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, η Ελλάδα δεν θα σπεύσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά της στην περιοχή, δικαιώματα των Ελλήνων να μπορούν να ζούνε ως ανεξάρτητες εθνικές κοινότητες σε αυτά τα εδάφη,  τότε είναι απολύτως βέβαιο πως δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ.

Αν δεν διεκδικήσουμε τα αναφαίρετα δικαιώματά μας στις περιοχές αυτές, σε περίπτωση που η Τουρκία έχει εμπλακεί σε πόλεμο με την Ρωσία, έχοντας δηλαδή σύμμαχό μας μια δύναμη όπως η Ρωσία, τότε θα πρέπει να αποβληθεί η πίστη του ‘’πάλαι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι’’ (το ‘’δικά μας’’ δεν μεταφράζεται ως επιστροφή εδαφών αλλά ως δικαίωμα αναφαίρετο  οικονομο-πολιτικό-κοινωνικής εξέλιξης των Ελλήνων πολιτών) από τις ελάχιστες ακόμη συνειδήσεις Ελλήνων που την θρέφουν.

Διότι, αν δεν το κάνουμε έχοντας δίπλα μας έναν Ρώσο, δεν πρόκειται να το κάνουμε ποτέ από μόνοι μας.

Είναι βλέπεις και το δεδομένο της χρόνιας καρπαζοείσπραξης που έχουμε συνηθίσει, η μαλθακότητα και ο εφησυχασμός που χαρίζει η ‘’υπέρ πάντων εκπτώσεων ειρήνη’’, που μας κάνει ούτως ή άλλως αρνητικούς σε οποιαδήποτε άλλη μορφή εμπλοκής σε διεκδικήσεις των δικαιωμάτων σου.

Το παραπάνω λοιπόν γεννάει την τρίτη σε σειρά σκέψη:

γ) Άραγε, πιστεύει σήμερα κάθε νοήμων Έλληνας, πως σε περίπτωση που γινόταν κάτι τέτοιο από την πλευρά της Τουρκίας σε εμάς, αν για παράδειγμα η Τουρκία επιτίθεντο στη χώρα μας, πως το ελληνικό κράτος να αποφάσιζε ‘’Πόλεμο’’; Πως θα αποφάσιζε να αντισταθεί στρατιωτικά απέναντι στην Τουρκία;

Όλοι εμείς που έχουμε πάει στρατό, γνωρίζουμε πρωτίστως πως ο ελληνικός στρατός είναι πανηγύρι. Εκεί μέσα, για το μόνο που δεν εκπαιδεύονται οι πολίτες, είναι για τον πως συμπεριφερόμαστε σε περιπτώσεις πολέμου. Μαθαίνουμε βεβαίως άλλα πράγματα, χρήσιμα για την διαιώνιση της σημερινής ελλάδος, όπως το γλείψιμο, η ρουφιανιά, η λούφα, πώς να χώσω κάποιον άλλον για εμένα, πώς να γλιτώσω το μαγειρεία, πως θα πάρω καμιά άδεια εις βάρος κάποιου άλλου, πώς θα τα έχω καλά με το σύστημα ώστε να περνάω απαρατήρητος και άλλα πολύ ενδιαφέροντα για την μετέπειτα ζωή μας στην κοινωνία που χτίζεται μέσα μας ως αναπόφευκτη από τα παιδικά μας χρόνια.

Άρα όσοι έχουμε στρατό, γνωρίζουμε πως η ελλάδα δεν θα εμπλακεί ποτέ ηθελημένα σε πόλεμο με την Τουρκία. Όσο μπορέσει, να πολεμήσει, θα ματώσει, θα ξεπουλήσει ότι μπορεί, για να αποφύγει τον πόλεμο. Θα δώσει…κώλο αν χρειαστεί, θα πουλήσει την μάνα της, τα παιδιά της, τα πάντα, αρκεί να μην χρειαστεί να σταθεί απέναντι στον Τούρκο.

Για όλους τους υπόλοιπους που δεν έχουν την τύχη να μάθουν τι εστί Ε.Σ. (ελληνικός στρατός τρομάρα μας), υπάρχουν βεβαίως τα παραδείγματα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας που γνωρίζουμε από τους τηλεοπτικούς και όχι μόνο δέκτες μας, οι οποίοι αποδεικνύουν περίτρανα πως αυτοσκοπός τους δεν είναι να προασπιστούν ή να προστατεύσουν οτιδήποτε άλλο πέραν της θέσης και της περιουσίας τους.

Οπότε, όλοι μας, αντιλαμβανόμασταν πως σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα ουδέποτε δεν θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι, στις συνεχείς και προκλητικές διεκδικήσεις τους Τουρκίας.

Αν λοιπόν τότε, όταν με το καλό ξεσπάσει η σύρραξη Τουρκίας και Ρωσία, δεν σπεύσουμε έστω με την καμουφλαρισμένη μορφή της ‘’νατοϊκής ειρηνευτικής δύναμης’’, να δείξουμε προς όλους πως εμείς, ως κράτος Αρχών επιδιώκουμε την ειρηνική συνύπαρξη και μπορούμε και το αποδεικνύουμε στην πράξη, πότε θα περιμένουμε να το κάνουμε;

Θυμάστε τα τελευταία χρόνια, ποιο διάστημα οι σχέσεις των δύο χωρών έδειξαν ίχνη βελτίωσης; Όταν τότε στους σεισμούς, η μία χώρα έσπευσα να στηρίξει χωρίς ενδοιασμούς την άλλη με τα σωστικά συνεργεία που έστειλαν η μία στην άλλη.

Κλείνοντας οι σκέψεις μου δεν μπορούν να μην ασχοληθούν και με την ουσία.

Η Τουρκία δείχνει παντοδύναμη. Απέναντι σε όλους και τους πάντες, συνεχίζει να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία της ανάμεσα στις προσεγγίσεις της Δύσης με την Ανατολή, ασχέτως αν απέναντί της θα βρεθούν το Ισραήλ, η Ρωσία ή η Ε.Ε.

Ως γνήσιο τέκνο του βαρβαρικού επεκτατισμού, σπάει το εμπάργκο των χωρών, αρπάζοντας το πετρέλαιο, διώχνοντας τον κόσμο από τα πάτρια εδάφη τους (συνηθισμένοι οι κερατάδες), και δεν καταλαβαίνει από Ρώσους, Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους.

Ρίχνει αεροπλάνα αν βομβαρδίσουν την αυτοκινητοπομπές του παρανόμου πετρελαίου, κουνάει το δάκτυλο αν πας να βγάλεις αέριο από τα εδάφη σου (το ‘’σου’’ απαγορεύεται στα τούρκικα), υψώνει φωνή ακόμη και απέναντι στις Η.Π.Α. αν χρειαστεί και να δεν ακουστεί και στην απέναντι μεριά.

Ο Ρώσος από την άλλη, πήγε να το παίξει ο Προστάτης (la mafia, the boss) της περιοχής, χωρίς να σκεφτεί πως πίσω από την Τουρκία κρύβονται τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και της Ε.Ε. για να ποδηγετήσουν τον άκρατο ενθουσιασμού του Ρώσου για αναβίωση της Ρώσικης Αυτοκρατορίας. Με μόλις πρόσφατα τα γεγονότα της Ουκρανίας, που ο Ρώσος εκτέθηκε απέναντι στις άλλες χώρες (δεν φρόντισε ο παπάρας να καλλιεργήσει αρκετά τον ‘’λόγο’’ της εισβολής του), δείχνει διστακτικός να ανοίξει ακόμη ένα μέτωπο προς τα νότια, όταν το μέτωπο της Ουκρανίας ακόμη κρατάει από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς (όχι τους Ινδιάνους αλλά την Ουάσιγκτον).

Η Ελλάδα, σε όλο αυτό το πανηγύρι δεν πρέπει να πάρει θέση; Αυτός ο Τούρκος, συνεχίζει να μπάζει κόσμο στα παράλια, λες και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να ξηλώνει τους ντόπιους πληθυσμούς όταν του καπνίσει. Ο άλλος, το ξανθό γένος, νομίζει πως η κατάσταση είναι διαγωνισμός ‘’ποιος την έχει μεγαλύτερη’’ και πάει μόνος του να τα βάλει με όλο τον αραβικό (μουσουλμανικό, ισλαμικό, κτλ) κόσμο. Κάτσε ρε Πούτιν καλά, διότι έως τώρα δεν έχουν έρθει κύματα μεταναστών και προσφύγων στην Ρωσία. Κάτσε καλά Ρώσε, διότι αν γεμίσουν την Ευρώπη, μετά εσύ έχεις σειρά.

Μπορεί η Ελλάδα να μένει αμέτοχη σε όλα αυτά; Μπορεί να κάθεται άβουλη και να παρακολουθεί τι θα κάνει ο ένας ή πως θα αντιδράσει ο άλλος, όταν και των δύο η στάση, έχει άμεση επίπτωση στην ίδια;

Και αν δεχθούμε ακόμη μια φορά την αρχή ‘’η ειρήνη πάνω από όλα’’, πως σκατά θα υπερασπιστούμε αυτή την αρχή, όταν βλέπουμε τέτοιες καταστάσεις, όταν βλέπουμε τέτοιες φρίκες να συμβαίνουν δίπλα μας;

Κάποιες σκέψεις κάνω, και πραγματικά θα με ενδιέφερε η άποψη ορισμένων.