Περί Τρομοκρατίας-στημένης ή μη

Είναι πολύ εύκολο να αποδεχθούμε ως κοινωνία, πως τα διάφορα τρομοκρατικά χτυπήματα, ανήκουν σε στημένες σκευωρίες της κυβέρνησης, ίσως επειδή παρακολουθούμε πόσο έντεχνα τα εκμεταλλεύονται τα ΜΜΕ, ίσως πάλι λόγω των αλλεπάλληλων κρουσμάτων παρακρατικών ομάδων.

Είναι όμως πολύ δύσκολο να δεχθούμε τη πιθανότητα ή το ενδεχόμενο, ορισμένα από αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, να οφείλονται σε απλούς πολίτες, που δεν δέχονται την κατάλυση της ανεξαρτησίας και των αισθημάτων της ελευθερίας που διέπει κάθε πολίτη αυτής χώρας.

Είναι δύσκολο, διότι αυτομάτως θα αποδεχόμασταν ως δεδομένο, πως ενώ αυτοί οι άνθρωποι, νιώθουν ότι νιώθουμε και εμείς, προσπαθούν εν αντιθέσει με εμάς, να εκφράσουν αυτή την οργή τους.

Όπως θα γνωρίζει ο κάθε ένας, που θέλει να αλλάξει η υπάρχουσα σαπίλα στο κοινωνικό-πολιτικό σήμερα του τόπου μας, το Σύστημα αυτό έχει αναπτύξει τόσο ισχυρούς μηχανισμούς ασφαλείας (sic) που δεν επιτρέπει σε κανένα δικό του πλαίσιο, δικό του θεσμό ή δικιά του διαδικασία, να το αγγίξει, να το απειλήσει.

Με το παραπάνω δεδομένο ως Αρχή, για όλους όσους θέλουν να αλλάξει η κοινωνικό-πολιτική σαπίλα του τόπου μας, είναι πλέον ξεκάθαρο, πως θα πρέπει να αναζητηθεί ένας άλλος τρόπος της αλλαγής. Αν δεν μπορώ να αλλάξω κάτι με τα μέσα που διαθέτω, τότε υποχρεούμαι, αν δεν θέλω να παραδοθώ αμαχητί, να αναζητήσω άλλες μεθόδους για να φέρω την αλλαγή.

Όλοι όσοι κάθονται και το φιλοσοφούνε, το μακρηγορούν, το κουράζουνε, με αναλύσεις επί των αναλύσεων, για τα όρια της οργής, τα όρια της ‘’νόμιμης βίας’’, την ‘’προστασία της δημοκρατίας μας’’,

καλά θα κάνουν να δεχθούν την μοναδική πραγματική εναλλακτική :

το Σύστημα θα πέσει με τη βία.

Δεν μπορεί να πέσει ούτε με Εκλογές, ούτε με Δημοψηφίσματα, ούτε με συναυλίες συμπαράστασης, ούτε με πορείες ειρήνης.

Και όσο δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι πολίτες, τόσο θα συμμετέχουν ως ηθικοί αυτουργοί, σε όσους νιώθουν τα δεσμά να τους πνίγουν, σε σημείο που να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε τρομοκρατικές πράξεις.

Διότι, στο ενδεχόμενο και μόνο, κάποιες από τις τρομοκρατικές ενέργειες να είναι προϊόν του μονόδρομου της ατομικής βίας, από πιεσμένους και απελπισμένους συμπολίτες μας, τότε μόνο ως ηθικοί αυτουργοί θα μπορούσαμε να θεωρηθούμε όλοι μας, μιας και εμείς οι ίδιοι είμαστε η κοινωνία μας.

Αν η δική μας αδιαφορία για την κοινωνικό-πολιτική σαπίλα που περιορίζει καθημερινά της προσωπικές μας φιλοδοξίες για το ευ ζην, αν η δική μας απάθεια, η δική μας ‘’άνευ όρων παράδοση’’, είναι ο βραχνάς που πνίγει το λαιμό των ‘’τρομοκρατών’’, είμαστε ένοχοι.

Και ως τέτοιοι, δεν μπορούμε να καταδικάσουμε την δική τους παράνομη πράξη, αποτέλεσμα της δικής μας πρωταρχικής παρανομίας, να μην παλεύουμε για την προστασία του Συντάγματος των Ελλήνων.

Παραθέτω το κείμενο από ένα θεατρικό έργο που όλοι πρέπει να διαβάσουμε ή να δούμε.

Σύνταγμα – Το μεγάλο μας τσίρκο.

Αυτή τη στιγμή, το Σύνταγμα της Ελλάδος, το καταστατικό διατήρησης της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας των κατοίκων αυτού του τόπου, δέχεται χτυπήματα σαπίλας, βρώμας και μετάλλαξης.

Σύμφωνα με το ίδιο το Σύνταγμα, η υπεράσπισή του, επαφίεται στον δικό μας πατριωτισμό.

Και όσο απαθείς μένουμε, απέναντι στο βιασμό του Συντάγματος, τόσο πιο εκδικητικό θα γίνει απέναντί μας.

Να είμαστε σίγουροι, για κάτι.

Έως σήμερα, ο λαός που κατεβαίνει σε πορείες και συγκεντρώσεις στις πλατείες, δεν το κάνει συνειδητοποιημένα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το πλήθος να διαλύεται εύκολα, είτε με το που έρθουν οι μπάτσοι, είτε όταν σκάει η πρώτη κροτίδα, είτε όταν ξεκινάνε τα στημένα ή μη επεισόδια. Το πλήθος διαλύεται επειδή συνειδητά δεν είναι αποφασισμένο να κερδίσει.

Όταν ο λαός συνειδητοποιημένα κατέβει στις πλατείες, για να ζητήσει να φύγουν αυτοί που σήμερα καθορίζουν και πρωταγωνιστούν στην κοινωνικό-πολιτική σαπίλα που παράγουν αναγκάζοντάς μας να την βιώνουμε και αποφασίσει να παραμείνει στις πλατείες έως ότου αυτοί φύγουν, μη κάνοντας πίσω (αλλά μπροστά) όταν έρθουν τα ΜΑΤ, όταν σκάσουν οι κροτίδες, όταν ξεκινήσουν τα επεισόδια, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να αλλάξει το Σύστημα.

Και τότε και μόνο τότε, καμία τρομοκρατία δεν έχει θέση στην κοινωνία μας.

Διότι δεν θα χρειάζεται και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.