Κρίση και Μαθήματα Ιστορίας

Η κρίση είναι μια πραγματικότητα. Πραγματικότητα επίσης, είναι πως η κρίση είναι κρίση του Οικονομικού Συστήματος των Τραπεζικών Ομίλων. Η κρίση, οφείλεται σε δάνεια, δάνεια χρημάτων όχι υπαρκτών, αλλά δημιουργήματα τραπεζικών λογαριασμών, τραπεζικών κινήσεων, τραπεζικών πράξεων. Είτε οφείλεται σε ιδιωτικό, είτε οφείλεται σε δημόσιο χρέος, η κρίση είναι αποτέλεσμα ενός λανθασμένου, ενός άδικου, ενός παράλογου τρόπου λειτουργίας των τραπεζών, μιας νομιμοποιημένης τοκογλυφικής δραστηριότητας.

Το παραπάνω είναι μια πραγματικότητα.

Μία ακόμη πραγματικότητα, είναι πως αυτή η κρίση είναι μη ανατρέψιμη. Δεν πρόκειται, δεν δύναται να επιλυθεί, δεν δύναται να αποφευχθεί.

Ακόμη και αν αποφασίσουν οι Τράπεζες να σβήσουν όλα τα χρέη, είτε από τα κράτη, είτε από τους ιδιώτες, να μηδενίσει όλες τις οφειλές, η κρίση δεν θα περάσει. Απλά, θα ‘’πεταχτεί κάτω από το χαλάκι’’.

Λόγω του λανθασμένου τρόπου λειτουργίας, ενός τρόπου που στοχεύει σε μια πλαστή ανάπτυξη, η οποία βασίζεται σε ‘’αέρινο χρήμα’’, πάλι μετά από μια χρονική περίοδο, θα επανεμφανιστεί, το ίδιο απειλητική, το ίδιο αμείλικτη.

Και το παραπάνω, είναι μια πραγματικότητα.

Πραγματικότητα επίσης, είναι πως αυτή η κρίση, δεν έχει χτυπήσει μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες τις Ε.Ε., χώρες με πιο ισχυρές οικονομίες, χώρες με πιο οργανωμένες παραγωγικές δομές, χώρες με πιο ‘’ευρωπαϊκό χαρακτήρα και ευρωπαϊκή αντίληψη’’, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία.

Οι κάτοικοι αυτών των χωρών, δεν είναι τεμπέληδες. Δεν είναι καλομαθημένοι. Δεν δουλεύουν κατά χιλιάδες στο Δημόσιο εις βάρος του κράτους, δεν είναι διεφθαρμένοι στο βαθμό που κατηγορούν τους Έλληνες, δεν καταναλώνουν χωρίς να παράγουν.

Κι όμως, οι χώρες αυτές, περνάνε την ίδια κρίση με την Ελλάδα. Την ίδια ακριβώς κρίση, ίσως και σε μεγαλύτερο και ισχυρότερο βαθμό από ότι η Ελλάδα.

Η Ελλάδα απλώς υπήρξε η πρώτη χώρα που καλέστηκε να αντιμετωπίσει την κρίση. Ακολουθούν μια Ιταλία, μια Ισπανία, ένα ντόμινο χωρών, που απλώνεται σε όλη την Ε.Ε., αλλά και όλη την παγκόσμια οικονομία.

Ως λογικό επακόλουθο, η Ελλάδα, ως χώρα χωρίς δομές, ως χώρα χωρίς σταθερές βάσεις, χωρίς παραγωγή, χωρίς σχέδιο ανάπτυξης, χωρίς κανένα εφόδιο, βρέθηκε απροετοίμαστη για να διεκδικήσει μια δίκαιη, μια ανθρώπινη, μια εφαρμόσιμη μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια, επίλυση του προβλήματός της.

Η πραγματικότητα που λαμβάνει χώρα σήμερα, είναι η εξής:

Αυτά που περνάει σήμερα η Ελλάδα, θα τα περάσουν και άλλες χώρες, μέσα και έξω από την Ε.Ε. Η κρίση που έχει φέρει τους Έλληνες, σε κατάσταση απελπισίας, θα οδηγήσει και τους λαούς των άλλων χωρών, στην ίδια κατάσταση.

Και τότε, αυτή η πλαστή φούσκα του υπάρχοντος Τραπεζο-οικονομικού συστήματος, θα σκάσει.

Η ανάγκη να αλλάξει ο τρόπος ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, είναι τόσο επιτακτική, που θεωρείται αναπόφευκτη.

Η πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, είναι η εξής και είναι δεδομένη-την διδασκόμαστε συνεχώς μέσα από την ανθρώπινη ιστορία:

Πάντοτε ο πρώτος, σε μια αλλαγή, ο πρώτος σε μια επανάσταση, είναι αυτός που ‘’πεθαίνει με τον πιο επαίσχυντο τρόπο’’.

Η Ιστορία μας το δείχνει ξεκάθαρα.

Όλες οι μεγάλες αλλαγές, χρειάστηκαν κάποιους πρωτοπόρους. Όλοι αυτοί οι πρωτοπόροι, είναι εκείνοι που πλήρωσαν ακριβά, την διάθεσή τους για αλλαγή.

Από τις Εθνικές έως της Κοινωνικές Επαναστάσεις, οι πρώτοι που φύσηξαν τον άνεμο της αλλαγής, είναι και εκείνοι που πλήρωσαν πολύ ακριβά το μάρμαρο.

Στην σημερινή κατάσταση, η Ελλάδα βρίσκεται πρώτη στον κυκλώνα της κρίσης. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης για μια προβλεπόμενη αλλαγή.

Το δίλλημα που υπάρχει, δεν είναι ‘’Ευρώ η δραχμή’’, ούτε ‘’μέσα στην Ε.Ε. ή έξω από αυτή’’.

Το δίλλημα που υπάρχει, είναι ένα. Βγάζουμε πρώτοι το φίδι από την τρύπα, ή περιμένουμε τους επόμενους να το βγάλουν;

Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη μέσα στην Ένωση, πως αν η Ελλάδα, ζητήσει επίσημα την μη καταβολή των μέτρων του Μνημονίου, η ποινή της θα είναι πολύ αυστηρή. Θα βγει από την Ε.Ε., θα βγει από την ζώνη του Ευρώ, θα μείνει μόνη της χωρίς στήριξη, θα επέλθει η καταστροφή.

Αν όμως δεχθεί το μνημόνιο, άσχετα με το πόσο δύσκολα μέτρα θα παρθούν, άσχετα με το σε πόσο επαίσχυντη θέση θα βρεθούν οι πολίτες της, η χώρα θα μπορέσει να συνεχίσει να βρίσκεται στην Ε.Ε.

Αλλά σε ποια Ε.Ε.;

Αμέσως μετά την Ελλάδα, στη θέση της θα βρεθούνε χώρες δυνατές, χώρες ισχυρές, με δεσμούς οικονομικούς και τραπεζικούς με μεγαλύτερο βαθμό αλληλεπίδρασης με άλλες χώρες, από ότι η φτωχή Ελλαδίτσα.

Θα μπορέσει η Ε.Ε. να χρησιμοποιήσει το ίδιο ψεύτικο δίλλημα ‘’Ευρώ ή Λιρέτα’’ στην Ιταλία; Στην Ισπανία μήπως; Μήπως στην Ολλανδία;

Και τι θα γίνει αν σε αυτές τις χώρες, οι κάτοικοί της , όπως οι Έλληνες, δεν αντέξουν τα σκληρά μέτρα της διασφάλισης του τραπεζικό-οικονομικού τρόπου λειτουργίας;

Σίγουρα τότε, η Ε.Ε. θα βρει την λύση. Μια άλλη λύση, που δεν θα περιέχει εξόδους από την Ένωση, ή εξόδους από το Ευρώ.

Τότε, η Ε.Ε. θα βρει τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, μέσω μιας αυτοκριτικής και όχι μέσω ‘’τιμωρίας’’ του κακού μαθητή.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ως Έλληνες;

Να δεχθούμε υποταγμένοι την τιμωρία μας, και να αναμένουμε τους επόμενους, ευελπιστώντας πως η επιείκεια που θα δείξει η Ένωση στις επόμενες χώρες, θα βοηθήσει και εμάς ;

Ή να σταθούμε πρωτοπόροι σε μια μη ανατρέψιμη αλλαγή που έρχεται, το βλέπουμε όλοι μας;

Πολλοί , εκ των κυβερνώντων αλλά και απλών πολιτών, επιλέγουν το πρώτο.

Οφείλουμε , υποστηρίζουν, να αποδεχθούμε την τιμωρία μας, διότι αν υψώσουμε ανάστημα, λόγω του ότι είμαστε η τελευταία τρύπα του ζουρνά, η Ε.Ε. θα εξαντλήσει την αυστηρότητά της πάνω μας.

Η αλλαγή θα έρθει, αργά ή γρήγορα. Το θέμα είναι να μην είμαστε εμείς που θα την φέρουμε, διότι, σύμφωνα με την Ιστορία, πάντα οι πρώτοι είναι εκείνοι που την πατάνε.

Άσε, να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα.

Η παραπάνω άποψη είναι μια άποψη που ακούγεται και υποστηρίζεται δεξιά και αριστερά.

Είναι μια άποψη που την υποστηρίζουν μετά βδελυγμίας τα κόμματα που έως σήμερα κυβερνούσαν, τα κόμματα που έως σήμερα αυτοχαρακτηρίζονταν ‘’πατριώτες’’, τα κόμματα  που κόπτωνται για την σωτηρία της χώρας, τα κόμματα που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου.

Το 450πΧ, ο Ξέρξης κατέβηκε σχεδόν με ένα εκατομμύριο στρατό στις Θερμοπύλες. Εκεί βρέθηκαν γύρω στις 4-5.000 Έλληνες, να σταθούν απέναντι στο πελώριο στράτευμα των Περσών και των συμμάχων τους.

Όταν, μετά από δύο ημέρες φονικότατων μαχών, οι Έλληνες κυκλώθηκαν και αναγκαστικά έπρεπε να υποχωρήσουν για να αποφύγουν την σφαγή, μια χούφτα ανθρώπων, αποφάσισαν να μείνουν εκεί, να πολεμήσουν και να πεθάνουν μαχόμενοι.

Δεν το έκαναν διότι θεωρούσαν εαυτούς τους αθάνατους. Ούτε βεβαίως διότι είχαν την ψευδαίσθηση της νίκης. Η οσμή του θανάτου τους έπνιγε, όταν ξημέρωσε η τρίτη μέρα, που λιγότεροι από 1.000 Έλληνες, έβαλαν τις πανοπλίες τους, και ύψωσαν τα όπλα τους απέναντι από αμέτρητους βαρβάρους.

Το έκαναν επειδή θεώρησαν προτιμότερο το να πέσουν μαχόμενοι, παρά να ζήσουν υποταγμένοι.

Κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν ηλίθιο. Κάποιοι άλλοι προϊόν φανατισμού και προκατάληψης. Κάποιοι πάλι, εντελώς μιλιταριστικό και παράλογο.

Εκείνοι όμως, το βίωσαν ως η υπέρτατη στάση ζωής ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου.

Μας απειλούν σήμερα θεοί και δαίμονες πως αν δεν δεχθούμε ασυζητητί τα απάνθρωπα μέτρα του ΔΝΤ και της Τρόϊκα, η Ελλάδα θα δεχθεί τέτοια δυνατά χτυπήματα που δεν θα αντέξει. Μας απειλούν πως θα μας διαλύσουν. Αν τολμήσουμε να κάνουμε κιχ, θα μας πετάξουν στην απομόνωση.

Από την άλλη, ποιος μου απαγορεύει να θέλω να παλέψω; Ποιος μου απαγορεύει να επιθυμώ να δώσω την μάχη μου; Ποιος θα μου απαγορεύσει να πάρω το ρίσκο να διεκδικήσω να ζήσω όπως θέλω και επιζητώ;

Σίγουρα όχι αυτοί που η πολιτική τους με έφεραν σε αυτή τη θέση.

Σίγουρα όχι αυτοί, που ενώ εδώ και δεκαετίες μου θέτουν μονόδρομους και μονοδιάστατες οπτικές, σήμερα σπεύδουν να κατηγορήσουν την επιλογή μου να δώσω τη μάχη μου ως ‘’μη πατριωτική και προδοτική’’.

Δεν θα πέσω σε αυτή την παγίδα.

Θέλω να δώσω τη μάχη μου. Ακόμη και αν κάνω θάλασσα, θέλω να προσπαθήσω να πολεμήσω.

Δεν ευελπιστώ να νικήσω το τέρας του τραπεζό-οινομικού συστήματος. Αυτό θα πέσει σε άλλες μάχες, σε κάποιες επόμενες ‘’Σαλαμίνες ή Πλαταιές’’.

 Αλλά δεν μπορώ να περιμένω εκείνες της μάχες. Τώρα, ήρθε η σειρά μου. Και ή θα υψώσω την ασπίδα μου και θα εμπνεύσω τους επόμενους ‘’Σαλαμινομάχους’’, είτε θα σκύψω το κεφάλι, επιλέγοντας να ζήσω, με τον κίνδυνο η στάση μου να λειτουργήσει ανασταλτικά στους επόμενους πιο ισχυρούς συν-μαχητές μου.

Θέλω να πάρω το ρίσκο να ζητήσω από την Ε.Ε. παύση των μέτρων. Με κάθε κόστος.

Ακόμη και αν η ετυμηγορία θα είναι να με διώξουν από Ένωση και Ευρώ, δεν θα τα βάλω κάτω. Θα παλέψω. Θα δώσω μάχη να επιβιώσω. Είτε με Ευρώ είτε με δραχμή, οφείλω να συνεχίσω να προσπαθώ.

Έτσι ώστε όταν οι επόμενες μάχες μέσα στην Ε.Ε., αναδείξουν αυτό το καινούριο που δεν θα βασίζεται στο υπάρχων σύστημα, που δεν θα ενισχύει και δεν θα οδηγεί σε μια περιοδική οικονομική κρίση, εγώ, ως Έλληνας που έδωσα τη μάχη μου, άσχετα αν τελικά νίκησα ή όχι, θα μπορώ να επανέλθω στην Νέα Ένωση, με το κεφάλι ψηλά.

Θέμα υπερηφάνειας είναι.

Κάτι που αυτός ο τόπος, γεννάει από τα σπλάχνα του.