Ας μιλήσουμε ψυχρά, ωμά, έτσι όπως τόσο καιρό μιλάνε όλοι στο ΛΑΟΣ.
Δεν θα ξεχάσω πχ τον Άδωνη, να φωνάζει με περίσσια έξαρση ‘’αν δεν ψήφιζα εγώ το μνημόνιο, εσύ δεν θα ’χες αύριο ψωμί να φας’’ σε έναν οργισμένο, για τις αυξήσεις φόρων, πολίτη.
Όπως επίσης δεν θα ξεχάσω τον Άδωνη, όχι μόνο να μην σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος, όταν τον κατηγόρησαν για την παραπάνω στάση, αλλά να υπεραμύνεται της θέσης του με εξοργιστικά αισχρή εμμονή.
Δεν θα ξεχάσω την ωμότητα του Βορίδη όταν υπεραμύνθηκε και αυτός με τη σειρά του, την ψήφιση του μνημονίου, λέγοντας ‘’και στη μάνα μου είπα πως θα μειωθεί η σύνταξή της’’, χωρίς να ντρέπεται που η μάνα του μέσου πολίτη, δεν έχει γιο βουλευτή να της παρέχει βοήθεια αν ‘’η σύνταξή της μειωθεί’’.
Μόλις λίγες ημέρες πριν, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, Κυριάκος Βελόπουλος, ο υπέρμαχος και υπέρ του δέοντος υποστηριχτής των προτάσεων διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, για θέματα πρωτευούσης και δευτερευούσης σημασίας, από το Σκοπιανό έως τις ταυτότητες, και από το λαθρομεταναστευτικό έως το τζαμί της Αθήνας, να δηλώνει στη Βουλή, πως ‘’η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων είναι ασύμφορη επειδή η Ελλάδα χρωστάει’’ (λες και πριν λίγο καιρό δεν χρωστούσε), για το θέμα του μνημονίου.
Τέτοιες ωμότητες, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Ότι και να γίνει εν τέλει.
Δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου, να τις ξεχάσει.