Οι εκδηλώσεις των Αγανακτισμένων στο Λευκό Πύργο, κορυφώθηκαν την Κυριακή 29 Μαΐου 2011.
Επέτειος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, οι Έλληνες μαζεύτηκαν στη παραλία του Λευκού Πύργου, αλλά και σε άλλες μεγάλες πλατείες της χώρας, για να δηλώσουν την αντίδρασή τους, αλλά και την αγανάκτησή τους, απέναντι σε μια σύγχρονη Άλωση, αυτή του ΔΝΤ.
Ο κόσμος πολύς. Διαφόρων ηλικιών και διαφόρων τάσεων, διαφόρων τάξεων και διαφόρων αντιλήψεων.
Το χιούμορ διάχυτο και πολύ εμπνευσμένο.
  |
Αλλά επίσης διάχυτη και η πίστη και η προσήλωση για τον κοινό σκοπό.
 | |||
Όλοι μα όλοι οι πολίτες που βρέθηκαν στη πλατεία του Λευκού Πύργου, ήθελαν να καταθέσουν μια κοινή δήλωση. Την αγανάκτησή τους για το υπάρχον πολιτικό-κοινωνικό σκηνικό της χώρας.
Και όλοι μα όλοι το έκαναν. Άλλοι με πανό, άλλοι με συνθήματα, άλλοι παίρνοντας το μικρόφωνο και καταθέτοντας την άποψή τους, άλλη με απλώς την παρουσία τους.
Και η καταγγελία έγινε. Το μήνυμα πέρασε. Οι Έλληνες πολίτες, θέλουν και απαιτούν εδώ και τώρα αλλαγή πολιτικού σκηνικού.
Και οι πολιτικοί, μας έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Όπως είναι γνωστό και απόλυτα κατανοητό από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, το Σύστημα Εξουσίας στο οποίος υπάγεται και εκφράζεται η υπάρχουσα Πολιτική Ελίτ της χώρας μας, είναι πανίσχυρο και αδιάβλητο. Αναπτύσσει συνεχώς μηχανισμούς ασφαλείας, ώστε να διασφαλίζει την διαιώνισή του αλλά και να καταστέλλει εν τη γενέσει της κάθε προσπάθειας κατάλυσής του.
Αυτοί οι μηχανισμοί ασφαλείας αναπροσαρμόζονται και αναπτύσσονται συνεχώς, ανταποκρινόμενοι σε κάθε νεοσύστατη ανάγκη καταστολής οποιαδήποτε προσπάθειας κατάλυσης του Συστήματος Εξουσίας.
Η επιτυχία του Συστήματος, είναι πως αυτοί οι μηχανισμοί ασφαλείας, δεν είναι ποτέ εξόφθαλμοι και προκλητικοί, ώστε να προκαλούν νέες αντιδράσεις.
Εντέχνως κεκαλυμμένοι πίσω από το μανδύα της ‘’δημοκρατικότητας’’ και της ‘’πολιτικής σταθερότητας’’, είτε χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστων τα ενταγμένα στις υπηρεσίες του Συστήματος ΜΜΕ, είτε χρησιμοποιώντας άλλες μεθόδους, καταφέρνουν να καταστείλουν κάθε δυναμική που γεννάτε και ελλοχεύει κινδύνους για το ίδιο το Σύστημα.
Ακριβώς το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και στην περίπτωση των Αγανακτισμένων.
Το Σύστημα, χτυπάει εν τη γενέσει του το κίνημα των Αγανακτισμένων, χρησιμοποιώντας αυτό ακριβώς το κύριο αίτημα των διαδηλωτών, την Δημοκρατία.
Τι μας λέει λοιπόν το Σύστημα; Πως αντιδράει στις μαζικές συγκεντρώσεις των πολιτών στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων;
Γελάει πονηρά και μας χλευάζει.
‘’Οκ, λάβαμε το μήνυμα. Στις επόμενες εκλογές, ψηφίστε κάτι άλλο’’.
''Εφόσον διαφωνείτε με το υπάρχον σκηνικό, επιλέξτε, μας προτείνουν, κάτι άλλο στις επόμενες εκλογές''.
Και μας κρύβουν εντέχνως δύο τινά που αλλάζουν άρδην την πρότασή τους.
Το πρώτο και κυριότερο, είναι πως το υπάρχον Πολιτικό Κατεστημένο, σε κάθε εκλογική περίοδο, σου δίνει ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ επιλογές. Ο Νόμος είναι έτσι δομημένος, ώστε είναι αδύνατο να επιλέξεις να δώσεις τη ψήφο σου, σε κάποια επιλογή την οποία το ίδιο το Σύστημα ΔΕΝ εγκρίνει.
Το δεύτερο και σημαντικότερο, είναι η πλάνη της δημοκρατικότητας των εκλογών.
Έχοντας φτιάξει έναν Εκλογικό Νόμο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, το Σύστημα Εξουσίας μπορεί να αναγάγει την ψήφο κάθε πολίτη, σε ψήφο στήριξής του.
Είτε αποφασίζεις να απέχεις, είτε αποφασίζεις να ψηφίσεις Λευκό ή Άκυρο, είτε αποφασίσεις να ψηφίσεις κάποιο ‘’μικρό κόμμα’’, ο Εκλογικός Νόμος , ένας ακόμη μηχανισμός ασφαλείας του υπάρχοντος κατεστημένου, αναγάγει τη ψήφο σου σε ψήφο εμπιστοσύνης της δικής του Πολιτικής Αντίληψης.
Αυτό είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε.
Αυτό είναι κάτι που όλοι αποδεχόμαστε.
Αυτό είναι κάτι, που δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνο από τους 300 της Βουλής, κάτι που φυσικά δεν θα συμβεί όσο ο υπάρχον Νόμος τους συμφέρει.
Άρα, αυτό είναι κάτι που ΔΕΝ μπορεί επ’ ουδενί να θεωρηθεί ως ‘’μέσο δήλωσης της αγανάκτησής σου’’.
Κι όμως, οι πολίτες κάθονται ως ζόμπι, ως φυτά και μονολογούν σε κάθε ευκαιρία ‘’στις επόμενες εκλογές θα τους μαυρίσουμε’’.
Εντέχνως κατάφερε η Πολιτική Ελίτ της χώρας να περάσει αυτή την ψευδαίσθηση στους πολίτες. Την ψευδαίσθηση, πως μέσω των εκλογών, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Με έναν Εκλογικό Νόμο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Κατεστημένου, αυτό είναι παντελώς αδύνατο.
Και οι Αγανακτισμένοι, οφείλουν να αντιληφθούν πως αυτή η μέθοδος, των ‘’ειρηνικών διαδηλώσεων’’, δεν ιδρώνει ούτε το αυτάκι των πολιτικών μας ταγών.
Αλλιώς οφείλουν να εκφράσουν τις αντιδράσεις τους, αλλιώς οφείλουν να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους.
Θα ήθελα να καταθέσω μια πρόταση, από την πλευρά μου ως πολίτης που συμμετέχει ενεργά σε αυτή την ύστατη προσπάθεια της γενιάς μου, να μπορέσει να ανατραπεί η κοινωνία μας από αυτό τον δυσοίωνο δρόμο που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια.
Προτείνω να αναλάβει κάποιος, να συλλέξει διαδικτυακές ψήφους σε κάθε πλατεία συγκεντρώσεων, ονομαστικά και με ταυτότητα, και να παραδοθούν όλες, αφενός στον πρόεδρο της Βουλής, αλλά αφετέρου και στο Διαδίκτυο, παγκοσμίως.
Η Δημοκρατία μας, είναι ξεκάθαρη. Και το Σύνταγμα, επίσης.
Ακόμη και αν η Πολιτική Εξουσία αρνηθεί, χρησιμοποιώντας χίλιες δυο δικαιολογίες, επειδή δεν τη συμφέρει , να αναγγείλει δημοψήφισμα, η μία και μοναδική αρχή της Δημοκρατίας, δεν θα μπορέσει να πέσει θύμα αδιαφορίας από τις κρατικές και εξουσιαστικές αρχές.
Αν παραδοθεί στη δημοσιότητα αλλά και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ένα λαϊκό δημοψήφισμα, όπου επώνυμα ο κάθε ένας από εμάς, θα δηλώνει την διάθεσή του να ανατραπεί το υπάρχον Σύστημα Εξουσίας, ποιος θα είναι αυτός που θα τολμήσει να αδιαφορήσει ή να διαφωνήσει με την λαϊκή αυτή απαίτηση;
Και αν τολμήσει να το κάνει, τότε όλοι εμείς θα είμαστε πέραν του δέοντος αιτιολογημένοι, να θεωρήσουμε πως αυτοί που δεν αποδέχονται την λαϊκή ετυμηγορία, είναι εχθροί της Δημοκρατίας μας, και όπως αρμόζει σε κάθε έναν που αποδέχεται το Σύνταγμά μας, οφείλουμε όλοι μας να τους πολεμήσουμε. Να διεκδικήσουμε μαχόμενοι την ελευθερία μας.
Και έτσι, ούτε η αστυνομία θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίων μας, μιας και κανένας αρχηγός αστυνομίας δεν θα τολμήσει να χρησιμοποιηθεί οικιοθελώς ως έρμαιο της πολιτικής εξουσίας.
Οπότε, δεν θα χρειαστεί ούτε η σύγκρουση.
Ακούγεται παράλογο και ίσως ουτοπικό.
Αλλά σκεφτείτε το.
Γιατί να διαδηλώνουμε ανώνυμα. Τι χαρίζει η ανωνυμία, πέραν της πλαστής μας ασφάλειας.
Καιρός να απαιτήσουμε επώνυμα ότι διεκδικούμε.
Για όποιον έχει φοβίες με τη δημοσιότητα, να του πω πως το σύστημα τον προτιμά ανώνυμο και ακίνδυνο, παρά επώνυμο και επικίνδυνο.
Είναι δύσκολο για έναν αριστερό, υποθέτω, να ξεκολλήσει από τις φοβίες των χαβιέδων και των φακελωμάτων, αλλά του ξεκαθαρίζω πως αυτή τη φορά, η επωνυμία του, δεν θα λειτουργήσει ως αρνητικό, αλλά θα τον βοηθήσει να διεκδικήσει αποτελεσματικά τα δικαιώματά του.
Στήνουμε μια καρέκλα στις κεντρική πλατεία της πόλης μας, και αναγράφουμε τον κάθε ένα, όνομα επίθετο και ταυτότητα, που επιθυμεί να ξεφύγει από την ανωνυμία του, και επώνυμα να δηλώσει την επιθυμία του, να πολεμήσει για τα δικαιώματά του.
Ποιος θα είναι αυτός που θα τολμήσει να αδιαφορήσει για τα αποτελέσματα μιας τόσο ξεκάθαρα λαϊκής ετυμηγορίας;
Ποιος αστυνομικός διευθυντής θα τολμήσει να στείλει τα ματ να χτυπήσουν όσους αντιδράσουν στην οποιαδήποτε αδιαφορία για τέτοιου είδους δημοκρατικές και λαϊκές απαιτήσεις;
Ποιος πρόεδρος Δημοκρατίας, θα τολμήσει να κρυφτεί πίσω από τις τυπικότητες της πολιτικής γραφειοκρατίας, όταν όλοι μας, και όλος ο κόσμος, θα γνωρίζουμε πως η επώνυμη πλειοψηφία θέλει κατάλυση του Συστήματος;
Και πόσο ‘’αδικαιολόγητη’’ και ‘’απαράδεκτη’’ θα είναι η οποιαδήποτε έξαρση επεισοδίων και συγκρούσεων των διαμαρτυρομένων σε οιαδήποτε αδιαφορία για κάτι τόσο δημοκρατικό και λαϊκό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου