Αν θα μπορούσα να εντάξω τον ηθοποιό Θανάση Βέγγο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, αλλά και της εποχής που έζησε και ζήσαμε και θα ζούμε και εμείς μαζί του, θα τον φανταζόμουνα ως τον μοναδικό τύπο που μπόρεσε να αποστάσει την αποδοχή, τον σεβασμό και την παραδοχή από όλους ανεξαιρέτους τους πολιτικό-κοινωνικούς φορείς της χώρας.
Ο Θανάσης Βέγγος, ήταν ο Θανάσης ‘’μας’’, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ‘’μας’’ δεν σημαίνει ‘’εμείς και όχι εκείνοι’’, αλλά σημαίνει με έναν ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο ‘’εμείς, και εκείνοι, και οι άλλοι και όλοι μαζί’’.
Και αυτό, δυστυχώς πλέον για τον ελληνικό πολιτισμό, είναι κάτι που δεν συμβαίνει πολύ συχνά.
Ο Βέγγος, με το λαϊκό του στυλ, με το αριστερό του παρελθόν, με την αντιπροσώπευση του φτωχού και μεροκαματιάρη, του δύσμοιρου, του κυνηγημένου, του μετανάστη στη Γερμανία, έγινε αποδεκτός από όλους. Και τους δεξιούς, και τους αριστερούς.
Ο Βέγγος ο πατριώτης, ο Έλληνας που πολεμάει τον κατακτητή, ο Έλληνας που μάχεται ενάντια σε κακουχίες, ο Έλληνας που κλαίει με δάκρυα βαριά, απάνω από τη σημαία, έγινε αποδεκτός από όλους. Και τους δεξιούς, και τους αριστερούς.
Ο Βέγγος έγινε αποδεκτός από όλους, μέσους, ακραίους και ‘’μη ακραίους’’.
Και αυτό δεν υπήρξε τυχαίο.
Δεν οφειλόταν στην εποχή τους, ή στις εποχές των ταινιών του.
Ούτε ήταν αποτέλεσμα της εικόνας του μέσω των ταινιών του.
Αυτό οφείλεται κυρίως, στην εικόνα που γνωρίσαμε μέσω της ζωής του. Από την αρχή, έως τον αποχαιρετισμό του.
Ο Θανάσης Βέγγος έφυγε εχθές, αλλά είχε φύγει πριν πολύ καιρό από την καθημερινότητά μας. Εν αντιθέσει με άλλους ‘’συναδέλφους του’’, που πασχίζουν με δόντια και με νύχια να παραμείνουν στην καθημερινότητα των Ελλήνων, ο Βέγγος εκουσίως επέλεξε να απομακρυνθεί από το κοινό του. Πολύ πριν την ασθένεια του.
Ίσως δεν άντεχε την ψεύτικη τροπή που είχε πάρει ο κλάδος του, από το ναδίρ του τομέα της ποιότητας, έως το ζενίθ του τομέα του ναρκισσισμού και της αλαζονείας.
Ίσως δεν άντεχε την ψεύτικη τροπή που είχε πάρει εν γένει η ζωή στη χώρα που έζησε, μεγάλωσε και προσπάθησε μέσω της δουλειάς του να εξυψώσει…
Το σίγουρο πάντως είναι πως ο Βέγγος, κατάφερε και έδειξε προς τους Έλληνες, ακόμη και με αυτόν το σεμνό του αποχαιρετισμό, προς όλους τους Έλληνες, τον τρόπο που πρέπει κάποιος να αποσύρεται με ψηλά το κεφάλι και με την ευχαρίστηση πως , τουλάχιστον, εκείνος έκανε αυτό που έπρεπε.
Θανάση Βέγγο, εσύ τουλάχιστον έκανες αυτό που έπρεπε.
Και σε ευχαριστούμε.
ΥΣ Ο Θανάσης Βέγγος, μας αποχαιρέτησε στις 3 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα του Γέλιου. Ήθελε με χαμόγελο να φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου