Επεισόδια και ΣΥΡΙΖΑ

Η προχθεσινή επίθεση στον Λοβέρδο, δεν ήταν άσχετη με όσες παρόμοιες επιθέσεις σε πολιτικούς διαδραματίστηκαν τον τελευταίο καιρό. Από τις μπουνιές στο πρόσωπο του Χατζιδάκη, έως τις ‘’γαλλικές’’ γιούχες και τα γιαουρτώματα του Πάγκαλου, όλες μα όλες οι επιθέσεις έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία.

Αυτά τα κοινά στοιχεία, ακριβώς επειδή είναι πάρα πολλά, ελλοχεύουν το ‘’κίνδυνο’’ να μπορέσουν να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να ξυπνήσουν ερεθίσματα, να ξυπνήσουν σκέψεις.

Φανταστείτε τα κοινά αυτά στοιχεία, να είναι μια διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή. Σκεφτείτε τώρα, αν αυτά τα στοιχεία είναι πολλά ή λίγα.

Αν είναι λίγα, θα περιοριστούνε σε μια γωνιά έξω από τη Βουλή, θα φωνάξουν θα σηκώσουν πανό, θα διαμαρτυρηθούν όσο θέλουν αλλά δεν θα κάνουν τίποτα περισσότερο. Ο κόσμος που περνάει καθημερινά από τη Βουλή, θα συνεχίσει να περνάει από τη Βουλή, και πιθανόν λόγω της φασαρίας ή του μικρού αριθμού των διαδηλωτών, ούτε θα τους παρατηρήσει, μα θα συνεχίσει αδιάφορος το βήμα του, για να πάει στη δουλειά του.

Αν είναι όμως πολλά, πάρα πολλά, τότε η διαδήλωση θα είναι μεγαλύτερη. Οι φωνές πιο δυνατές, τα πανό πιο πολλά, η ίδια η παρουσία τους θα είναι πιο αισθητή. Ο περαστικός κόσμος από εκείνο το κεντρικό σημείο της πόλης, θα σταματάει το βήμα του, να κοιτάξει να δει τι γίνεται. Θα αναρωτηθεί ‘’προς τι αυτή η φασαρία’’ και πιθανόν το ερμόφυτο αίσθημα της περιέργειας να τον οδηγήσει να πλησιάσει.

Τότε, θα ελλόχευε ο κίνδυνος, ο υπαρκτός κίνδυνος, οι περαστικοί που πλησίαζαν, να εμπνέονταν από τις αγωνίες και τις ανησυχίες των διαδηλωτών, να εμπνέονταν από τις αξίες της διαμαρτυρίας, από τα αιτήματά της, από τις διεκδικήσεις της,  και να αποφάσιζαν να διακόψουν το όποιο πρόγραμμά τους, και να συμμετέχουν και οι ίδιοι στην διαδήλωση.

Και από πολλοί, να γίνονταν αυτόματα πιο πολλοί. Και από πιο πολλοί, να γίνονταν πάρα πιο πολλοί. Και τότε, πραγματικά θα υπήρχε κίνδυνος για την Βουλή.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τα κοινά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις επιθέσεις στους πολιτικούς που σημειώνονται το τελευταίο διάστημα. Είναι πολλά.

Και αν είναι πολλά, ελλοχεύει ο κίνδυνος να αναγνωριστούν από πολλούς και να εμπνεύσουν περισσότερους.

Αυτό δεν συμφέρει τους πολιτικούς. Δεν συμφέρει το Σύστημα Εξουσίας που εκπροσωπούν. Όχι, δεν το συμφέρει.

Αυτό που θα σύμφερε, θα ήταν τα κοινά στοιχεία, να ήταν ελάχιστα. Όσο γίνεται πιο λίγα. Αν μπορούσε, να ήταν μόνο ένα. Τότε, δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος να ξεσηκώσει περισσότερους.

Και αυτό προσπαθεί να κάνει το Σύστημα.

Να περάσει την εντύπωση πως όλες αυτές οι επιθέσεις, έχουν μόνο ένα κοινό στοιχείο. Να παραπληροφορήσει τους πολίτες, πως αυτές οι επιθέσεις, έχουν μόνο έναν κοινό παράγοντα, έναν κοινό φορέα, ένα κοινό σημείο αφετηρίας και δράσης.

Και σε αυτή του την επιθυμία βρίσκει πολλούς ‘’καλοθελητές’’ που το βοηθούν να την πετύχει.

Οι ίδιοι οι πολιτευτές, τα τσιράκια του δηλαδή (του Συστήματος), πρώτοι από όλοι έσπευσαν να βοηθήσουν το Σύστημα, να κατευθύνει προς μια και μόνο κατεύθυνση την αξιολόγηση των επεισοδίων. Πρώτοι έσπευσαν να ‘’προσωποποιήσουν’’ τις διαμαρτυρίες, να τις μαντρώσουν όλες μα όλες σε ένα μόνο μαντρί, για να μπορέσουν να τις πολεμήσουν πιο εύκολα.

Το μαντρί αυτό, τον διάλεξαν επίτηδες μικρό και κακοφτιαγμένο, για να υπάρξει συνωστισμός, στριμωξίδι και να εγκλωβίσει όλα τα κοινά στοιχεία, να τα συμπιέσει και να τα κάνει με το ζόρι ένα.

Το μαντρί επέλεξαν να είναι το ΣΥΡΙΖΑ.

Εντελώς αυθαίρετα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, έσπευσαν όλοι, μα όλοι οι πολιτικοί, να χαρακτηρίσουν όλες τις επιθέσεις προς πολιτικούς, ως προσχεδιασμένες ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωσε την επίθεση του Πάγκαλου στην Γαλλία, ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στον Χατζηδάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε γιαούρτια, ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε πέτρες, ο ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει γροθιές και κλωτσιές.

Αποφασίζουν να παραβλέψουν τα πάντα, να αδιαφορήσουν για την γενικευμένη οργή που έχει ξεχειλίσει από τις ψυχές των πολιτών, να κλείσουν τα μάτια από την συλλογική διαμαρτυρία όλων των πολιτών απέναντι στα όσα συμβαίνουν, και να τα περιορίσουν σε ένα μικρό κόμμα, ένα κόμμα που μόλις πρόσφατα, τον Οκτώβρη του 2009, έλαβε ένα ελάχιστο ποσοστό.

Έτσι, σαφώς και περιορίζουν την δυναμική που εκπέμπουν τα επεισόδια αυτά στις συνειδήσεις των πολιτών, εφόσον περιορίζοντάς τα κάτω από μια κομματική σημαία, αυτομάτως χάνουν το κύριο χαρακτηριστικό τους, το πιο επικίνδυνο από όλα, αυτό της συλλογικότητας και της γενικευμένης συσσώρευσης οργής.

Σε αυτή την πρόθυμη συνεισφορά των πολιτικών να στηρίξουν το Σύστημα, περιορίζοντας τη δυναμική που εκπέμπουν τα κοινά στοιχεία των επιθέσεων, υπάρχει και άλλος μεγάλος Σύμμαχος, το δυνατότερος. Τα ΜΜΕ. Όλα μα όλα τα ΜΜΕ, σπεύδουν να αποδεχθούν άκριτα και χωρίς τεκμηρίωση, τα όσα οι πολιτικοί υποστηρίζουν περί κατευθυνόμενων επεισοδίων όχι από μια συσσωρευμένη και συλλογική οργή, αλλά ένα κόμμα και δη το ΣΥΡΙΖΑ του 4%.

Ως αυτόκλητοι δικαστές και δικηγόροι, σπεύδουν και αυτά (τα ΜΜΕ) να κατακρίνουν αυτές τις ‘’τακτικές’’, σαφώς αποδεχόμενα το ότι αυτές προέρχονται από συζητήσεις και αποφάσεις που παίρνονται μέσα σε κομματικά γραφεία. Το να είναι αποτέλεσμα γενικευμένης οργής, δεν το σκέφτονται καθόλου. Για όλα τα ΜΜΕ, τα επεισόδια είναι προεπιλεγμένα’’ σημεία δράσης ενός κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ και ως τέτοια και μόνο τέτοια τα χαρακτηρίζουν και τα συμπεριφέρονται.

Σε αυτό δε ,βοηθάει και το ίδιο το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτό, όπως οι παραπάνω (πολιτικοί και ΜΜΕ), λειτουργεί ως Σύμμαχος στην προσπάθεια του Συστήματος Εξουσίας, να καταστείλει, να περιορίσει και εν τέλει να συρρικνώσει τα πάρα πολλά κοινά σημεία των επεισοδίων σε ένα μόνο μικρό, ακίνδυνο και σε καταστολή μαντρί.

Μπορεί να το κάνει εν αγνοία του. Μπορεί να το κάνει από ανάγκη. Μπορεί να το κάνει παρά τη θέλησή του.

Αλλά το κάνει.

Με τη στάση του, βοηθάει να καταφέρει το Σύστημα, να περιορίσει τη δυναμική των επεισοδίων.

Αποδεχόμενο, με την σιωπηλή του στάση, τον ‘’άτυπο’’ ρόλο του ‘’υποκινητή’’ των επεισοδίων, αυτομάτως συμμετέχει εκουσίως, στον περιορισμό της δυναμικής του.

Το ΣΥΡΙΖΑ, πρώτο από όλα τα κόμματα, όφειλε να αναγνωρίσει στο ‘’πρόσωπο’’ των επεισοδίων, τη συσσωρευμένη, τη γενικευμένη οργή που τα γεννάνε, που τα δημιουργούν. Όφειλε, πρώτα από όλα, να αποδεχθεί πως όλα τα επεισόδια δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου ‘’κομματικού μηχανισμού’’, αλλά αποτέλεσμα της ασυγκράτητης ,πλέον, οργής του κόσμου.

Και αυτό, κάποιος που το αποδέχεται πραγματικά, και δεν εποφθαλμιά να βγάλει κάποιο κέρδος από αυτή την πλαστή σύγχυση, το κάνει όχι μόνο με λόγια , βγαίνοντας μετά από κάθε επεισόδιο και μετά από κάθε κατηγορία από πολιτικούς ή ΜΜΕ και διαψεύδοντας τις κατηγορίες ή φωνάζοντας για ‘’στημένες κατηγορίες’’ και ‘’στοχευμένες επιθέσεις στο συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ’’,   αλλά και με πράξεις, με πράξεις που πραγματικά δηλώνουν πως όντως αποδέχεται πραγματικά την μόνη πραγματική αλήθεια του αιτίου των επιθέσεων-την οργή του κόσμου.

Και πρώτα από όλα, πρέπει να το πράξει με σεμνότητα. Σεμνότητα.

Και η σεμνότητα , σε τέτοια αιμοβόρα και στυγνή επίθεση που δέχεται η λαϊκή οργή και η λαϊκή αντίδραση, από ένα Σύστημα που θέλει να καταστείλει κάθε έννοια λαϊκής και συλλογικής αγανάκτησης, αποδεικνύεται ΜΟΝΟ με μια επιλογή-τη σεμνή απόσυρση από τα φώτα της δημοσιότητας, από το κέντρο των συζητήσεων.

Όταν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις με τη στάση σου, το λαϊκό κίνημα αγανάκτησης να ξεχειλίσει πάνω από τα πελώρια τείχη που χτίζει γύρω του το Σύστημα για να προφυλαχθεί, τότε, και εφόσον βλέπεις πως κάποιοι σε χρησιμοποιούν για να καταστείλουν αυτή την οργή, τότε οικιοθελώς αποσύρεσαι. Οικιοθελώς, πηγαίνεις σε μια γωνιά, ώστε να μην εμποδίζεις τους άλλους, να βλέπουν το πραγματικό υποκινητή των επεισοδίων-την λαϊκή αγανάκτηση, αλλά απαγορεύοντας συγχρόνως σε κάθε κακοθελητή να σε χρησιμοποιήσει ως μέσο καταστολείς οποιαδήποτε συλλογικής προσπάθειας.

Το ΣΥΡΙΖΑ, αν πραγματικά ήθελε να ενισχύσει αυτό το κίνημα οργής και αγανάκτησης που γεννάνε και δυναμώνουν τα επεισόδια κατά των πολιτικών, όφειλε πρωτίστως να αποδεχθεί πως δεν οργανώνει ή δεν συμμετέχει ή δεν πρωτοστατεί σε αυτά τα επεισόδια. Όχι επειδή το ίδιο τα καταδικάζει. Αλλά επειδή δεν χρειάζεται. Έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό η οργή και η αγανάκτηση των πολιτών, που πλέον δεν χρειάζεται ένα κόμμα να ξεσηκώσει τους πολίτες να επιτεθούν στους πολιτικούς, δεν απαιτείται μια οργανωμένη προσπάθεια, ένα οργανωμένο σχέδιο.

Τα επεισόδια αυτά, δεν είναι γεννήματα οργανωμένου σχεδιασμού. Είναι αυθόρμητες αντιδράσεις πολιτών που καθημερινά πνίγονται από οργή και αγανάκτηση.

Και έτσι πρέπει να το δει το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι πρέπει να ξεκινάει και ολοκληρώνει την όποια ‘’απολογία του’’ επιθυμεί να χρησιμοποιήσει απέναντι στις κατηγορίες των πολιτικών του αντιπάλων και των ΜΜΕ.

Και οφείλει άμεσα να αποσύρεται σε μια γωνιά, ώστε να βοηθήσει τη φλόγα της οργής των πολιτών να μεγαλώσει, να γίνει φωτιά που θα κάψει  το σάπιο Σύστημα. Διότι όσο μένει στο προσκήνιο, και αυθαίρετα καπηλεύεται την ‘’πρωτοκαθεδρία’’ αυτής της αυθόρμητης αγανάκτησης των πολιτών, μόνο κακό κάνει στο κίνημα. Στο όποιο κίνημα.

Οφείλει να αναγνωρίσει το κάθε κόμμα που στοχεύει σε μια πραγματική αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης, πως το όφελος από μια συσσωρευμένη εκδήλωση της οργής των πολιτών απέναντι στο υπάρχον Σύστημα, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από την όποια πλαστή και παροδική ωφέλεια της ψηφοθηρίας που προκύπτει από μια ψεύτικα αποδιδόμενη πρωτοκαθεδρία που σκοπίμως δίδεται και σκοπίμως υπολογίζεται σε μια ελάχιστα αυξημένη τάση πρόθεσης ψήφου. Οι λίγες χιλιάδες ψήφοι που θα έρθουν μέσω της ψεύτικης ηγετικής παρουσίασης του ΣΥΡΙΖΑ, ως πρωτοστάτης των επεισοδίων, είναι κατά πολύ μικρότεροι σε δυναμική, από όσες αλλαγές μπορεί να φέρει μια ξεκάθαρη εμφάνιση των επεισοδίων αυτών ως αποτέλεσμα μιας συλλογικής, γενικευμένης οργής και αγανάκτησης σε όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου κομματικής ή όποιας άλλης ταυτότητας.

Η Αλήθεια σώζει, έλεγαν οι μεγάλοι ‘’προφήτες’’ και φιλόσοφοι.

Και αυτή η αλήθεια, η αποδοχή πως το ‘’κίνημα’’ των επεισοδίων οφείλεται όχι σε κομματική γραμμή, αλλά σε κοινωνική και συλλογική ανάγκη να ξεσπάσουν οι Έλληνες σε αυτό το σάπιο κατεστημένο, είναι η μοναδική που μπορεί να βοηθήσει τη χώρα να ανταπεξέλθει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Και το ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει όντως το καλό του τόπου, αυτό πρέπει να το αναγνωρίσει. Να αποδεχθεί οικιοθελώς να χάσει τα ψίχουλα που του πετάει το Σύστημα Εξουσίας, που μεταφράζονται σε ελάχιστες χιλιάδες, παροδικές και επιστρεφόμενες ψήφους.

Και το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσα άλλα κόμματα, θέλουν όντως να βοηθήσουν τη χώρα να απαλλαγή από αυτό το σάπιο Σύστημα Εξουσίας που καταδικάζει τη χώρα σε αιώνια σκλαβιά.