Γενιές ηρώων και γενιές ''φλώρων''

Μου ήρθε ένα mail πρόσφατα, από εκείνα που στέλνονται κατά δεκάδες, για να σου φτιάξουν λίγο το κέφι.

Στο mail αυτό, υπήρχε ένας μονόλογος στον οποίο ο ομιλητής-γραφών, προσπαθούσε να βρει τα καλά της οικονομικής κρίσης, στην καθημερινότητά του.

Ατάκες, πλέον γνωστές, όπως για παράδειγμα ‘’λόγω ακρίβειας, έκοψα το τσιγάρα, άρα αισθάνομαι πιο υγιής’’, ή ‘’λόγω ακρίβειας, δεν παίρνω πια το αυτοκίνητο, αλλά πάω με τα πόδια’’, ή ‘’λόγω ανεργίας, στα καφενεία συναναστρέφομαι με άνεργους επιστήμονες και αυξάνω τις γνώσεις μου’’, που μας δημιουργούν ένα ασυναίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπο διαβάζοντάς τες.

Το συγκεκριμένο mail, έκλεισε με μια πρόταση, που , πέραν από το ασυναίσθητο χαμόγελο, μου γέννησε έναν πολύ συγκεκριμένο προβληματισμό.

Η πρόταση αυτή, ήταν η εξής:

‘’γουστάρω την κρίση, διότι ενώ οι προηγούμενες γενιές είχανε να λένε για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την Κατοχή, για τη Χούντα, το Πολυτεχνείο, η δικιά μας η γενιά, αν δεν είχε την κρίση, θα φαινόμασταν πολύ φλώροι’’.

Χαριτωμένο όντως. Και έξυπνο επίσης.

Αλλά, πόσο τραγικό επίσης είναι για την δική μας γενιά αυτό το υποκατάστατο;

Η προηγούμενη γενιά του Πολυτεχνείου, μια γενιά που, όπως λένε οι περισσότεροι, έφερε αυτή τη κρίση, μιας και οι περισσότεροι από όσους συμμετείχαν ενεργά, ξεπούλησαν τις αρχικές τους ιδέες και ενσωμάτωσαν ενισχύοντας το σημερινό σύστημα διαφθοράς, τουλάχιστον εξεγέρθηκε.

Δεν κρίνω τις ιδέες που τους ώθησαν στην εξέγερση. Άλλοι είναι υπέρ (εγώ ένας από αυτούς), άλλοι είναι κατά. Δεν τις κρίνω. Κρίνω την διάθεσή τους, να διεκδικήσουν δυναμικά τα όσα η δική τους γενιά διεκδίκησε.

Η πιο προηγούμενη, των παππούδων μας, ρακένδυτοι και πάμπτωχοι, έκαναν κάτι το ίδιο. Έβαλαν την αξιοπρέπειά τους πιο πάνω από την πείνα τους, την ανασφάλειά τους για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους, τις άθλιες συνθήκες ζωής, και έτρεξαν με περίσσιο θάρρος και ενθουσιασμό στα βουνά της Πίνδου και στην Αλβανία, για να βροντοφωνάξουν στους ξένους πως μπορεί να τους πάρουν τη ζωή τους, αλλά δεν θα μπορέσουν να τους πάρουν την ελευθερία.

Δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε καταστάσεις, συνθήκες ή κίνητρα, της κάθε γενιάς. Δεν χρειάζεται ούτε καν να συγκρίνουμε εποχές, διασφαλίσεις ή κινδύνους.

Αυτές οι συγκρίσεις είναι για όσους αναζητούν δικαιολογίες για να υπερασπιστούν την αναβλητικότητά τους.

Ξεπερνώντας τις παραπάνω συγκρίσεις, φτάνεις στο σημείο της διάθεσης και επιθυμίας να διεκδικήσει μια γενιά τα δικαιώματά της, τα δικά της και των παιδιών της.

Οι προηγούμενες γενιές, επαναλαμβάνω ακόμη μια φορά, χωρίς να κρίνω τις αξίες και τις αρχές που υπερασπίστηκαν, επέλεξαν να τις υπερασπίσουν δυναμικά, ενεργά και μαχητικά.

Βγήκαν απέναντι στο εκάστοτε ‘’εχθρό’’, και πρόταξαν τα στήθη τους απέναντι στις κάνες των όπλων των ισχυρών τους αντιπάλων.

Αυτό δε, από μόνο του δείχνει και μια τάση υπεράσπιση των αξιών σου, άσχετα αν αυτές κρίνονται από μεταγενέστερους ως ορθές ή λανθασμένες.

Το γεγονός πως έβαλαν ως ασπίδες τα ίδια τους τα κορμιά, δηλώνει και το πόσο αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι γενιές πίστευαν στο χρέος που έχει κάθε ελεύθερος άνθρωπος, να υπερασπίζεται έως τέλους τις αρχές του.

Γράφει λοιπόν στον μονόλογό του, ο χαριτωμένος αποστολέας του mail, πως ‘’πάλι καλά που έχουμε την κρίση, να λέμε και εμείς κάτι, και να μην φανούμε στους επόμενους ως φλώροι’’.

Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει όμως, είναι πως ο χαρακτηρισμός ‘’φλώροι’’ δεν έχει να κάνει με το πόσες δυσκολίες συνάντησες στη ζωή σου, αλλά με το πώς αντέδρασες σε αυτές τις δυσκολίες που συνάντησες στη ζωή σου.

Αν σκύβεις υποτακτικά το κεφάλι, και το μόνο που χρησιμοποιείς ως αντίδραση είναι η…υπομονή σου, τότε σαφώς και θα ονομαστείς ‘’φλώρος’’ από τις επόμενες γενιές, άσχετα με το πόσες δυσκολίες μπόρεσες να ‘’αντέξεις’’.

Αν όμως σηκώσεις ψηλά το κεφάλι, και στηθείς αγέρωχος απέναντι στις δυσκολίες, τότε και μόνο τότε, θα μπορείς να διεκδικήσεις κάποιο εγκώμιο από επόμενες γενιές.

Οι προηγούμενες γενιές, δεν ‘’έχουν να λένε για τη χούντα ή την κατοχή’’.

Αυτό που έχουν να μνημονεύουν είναι ‘’για τον αγώνα που έκαναν ενάντια στη χούντα ή στην κατοχή’’.

Αυτό που ξεχωρίζει τον ‘’φλώρο’’ από τον ‘’ήρωα’’, έγκειται μόνο στο πως αντιδράς στις δυσκολίες.

Και για αυτό, αυτές οι γενιές (οι δύο προηγούμενες), μνημονεύονται.

Για τον αγώνα τους.

Ο φίλος του mail που μονολογεί, θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό.

Και θα πρέπει να γνωρίζει, πως η ύπαρξη και μόνο της κρίσης, δεν μας καθιστά ‘’μη φλώρους’’ στα μάτια των επόμενων γενεών.

Η αντίδρασή μας κατά της κρίσης, είναι αυτή που θα μας χαρακτηρίσει στις επόμενες γενιές.

Και όσο αυτή γίνεται με ‘’ωχαδελφίστικες’’ μεθόδους, τόσο θα γινόμαστε άξιοι χαρακτηρισμών όπως αυτόν που ευελπιστεί να αποφύγει ο φίλος του mail.