Τελικά έχουμε την Αστυνομία που μας αξίζει...

Πολύ ντόρος τον τελευταίο καιρό, γίνεται για την νοοτροπία και την στάση της Αστυνομίας στα Εξάρχεια.

Τα πρόσφατα επεισόδια με πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με διανοούμενους της αριστεράς, στα πλαίσια μιας παρουσίασης βιβλίου, με δυνάμεις της αστυνομίας που εκείνη την ώρα παρευρέθηκαν στο χώρο, επεισόδια που οδήγησαν σε συλλήψεις, σε τηλεοπτικές καταδίκες, σε δημόσιες συγγνώμες και σε παραιτήσεις-απολύσεις στελεχών της αστυνομίας, ήρθαν να συμπληρώσουν το πάζλ του προβλήματος. Ενός προβλήματος που όλοι μας γνωρίζουμε πως υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία, και πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις τον Δεκέμβριο του 2008, με τα επεισόδια που ακολούθησαν τη δολοφονία του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Το πρόβλημα της αντίληψης που έχει σχηματίσει η κοινωνία για την Αστυνομία.

Τα γεγονότα με τους πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η παρουσία των δυνάμεων της αστυνομίας, θεωρήθηκε από ενοχλητική έως προβοκατόρικη και η ένταση της διαμαρτυρίας οδήγησε σε συμπλοκή των αγανακτισμένων πολιτών με την αστυνομία που οδήγησε σε προπηλακισμούς και σε συλλήψεις.

Η είδηση εδώ:http://www.google.com/hostednews/epa/article/ALeqM5iZc0TLZoeawQJKFNdRDaSM8HZGJQ

Βέβαια, και όπως ήταν φυσικό, όλα τα ΜΜΕ προσπάθησαν να συνδυάσουν το συγκεκριμένο περιστατικό με την έντονη παρουσία των δυνάμεων της αστυνομίας στη περιοχή των Εξαρχείων που έλαβε χώρα το τελευταίο καιρό.

Το τελευταίο διάστημα, η αστυνομία αυξάνει την παρουσία της στην περιοχή των Εξαρχείων με γεωμετρικούς ρυθμούς.

Πολλοί διερωτούνται γιατί.

Άλλοι διερωτούνται γιατί τώρα;

Οι κάτοικοι των Εξαρχείων είναι χωρισμένοι.
Κάποιοι βλέπουν θετική αυτή την εξέλιξη. Φοβισμένοι και αγανακτισμένοι πολίτες, που βλέπουν την περιοχή τους να βρίθει από εγκληματικότητα και παρανομία, που ζούνε καθημερινά την ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, πορνείας και βίας, θεωρούν την παρουσία της αστυνομίας ως την καθυστερημένη μεν, αλλά απαραίτητη δε, απόφαση της εξουσίας να αντιμετωπίσει ένα χρόνιο πρόβλημα, που έχει πάρει τον κινηματογραφικό τίτλο ‘’άβατο των Εξαρχείων’’. Οι εικόνες ντροπής που όλοι έχουμε δει στα Εξάρχεια, είναι σίγουρα ένα εκ των κυριότερων προβλημάτων που κάθε υγιή κοινωνία οφείλει να θέσει προτεραιότητα στις δράσεις της.
Κάποιοι άλλοι, θεωρούν πως η παρουσία της Αστυνομίας στα Εξάρχεια δεν στοχεύει σε καμία λύση των προβλημάτων που αναφέραμε πριν (ναρκωτικά, εγκληματικότητα κτλ), αλλά απλά σε μια καταστολή της ελεύθερης διακίνησης των Ιδεών και των Απόψεων που πηγάζουν από το συγκεκριμένο χώρο, που είναι γεμάτος από Πανεπιστήμια και Σχολές, από Πολιτισμό και Τέχνες.

Δείτε τις διαφορετικές οπτικές εδώ:
http://www.tvxs.gr/v24097
http://www.tvxs.gr/v24098
http://www.tvxs.gr/v23593/1/3

Αυτό που σαφώς προβληματίζει κάποιον είναι πως γίνεται, εν έτη 2010, να θεωρούμε ακόμη πως η αστυνομία μπορεί να καταστείλει απόψεις και ιδέες.

Από τον πιο απλό πολίτη, έως τον πιο περισπούδαστο Νομικό, όλοι μας, γνωρίζουμε πλέον το που ξεκινούν αλλά και το που σταματούν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της αστυνομίας. Και όλοι, μα όλοι, γνωρίζουμε και τα δικαιώματα που έχουμε, απέναντι σε περιπτώσεις παράβασης του νόμου από έναν αστυνομικό.

Γιατί λοιπόν να με φοβίζει η παρουσία ενός αστυνομικού; Τι μπορεί να μου κάνει ένας αστυνομικός, όταν και εφόσον είμαι νόμιμος;

Μπορεί να μου απαγορεύσει να ομιλώ;

Μπορεί να μου απαγορεύσει να σκέφτομαι;

Διαμαρτύρονται αρκετοί, πως η αστυνομία θέλει να καταστείλει την ελευθερία σκέψης και κριτικής που γεννιέται στα Εξάρχεια;

Πως όμως, με ποιο τρόπο, μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει, δεν μας το εξηγούν.

Πως μπορεί μια διμοιρία των ΜΑΤ, να απαγορεύσει σε μια ομάδα ατόμων να συνομιλούν; Πως μπορεί να τους απαγορεύσει να σκέφτονται;

Και όταν ερωτώ ‘’πως’’ δεν περιορίζω την ερώτηση μονάχα στον τρόπο.

Ομιλώ και στην δυνατότητα Νομιμότητας της πράξης.

Ποιος Νόμος δίνει το δικαίωμα σε έναν αστυνομικό να σου απαγορεύσει να εκφράζεσαι;

Οι εποχές που ο αστυνόμος έκρινε από μόνος του, σύμφωνα με άνωθεν εντολές, τι πρέπει να λέει και να σκέφτεται ένας πολίτης, έχουν περάσει ανεπιστρεπτή.

Σήμερα, ένας αστυνομικός δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τι λες και τι σκέπτεσαι.

Του το απαγορεύει ο Νόμος.

Μπορείς να βγεις και να φωνάξεις ‘’η κυβέρνηση δεν σκέπτεται το καλό του λαού, αλλά το καλό του κεφαλαίου’’, χωρίς να ανησυχείς αν σε συλλάβει κάποιος.

Μπορείς να βγεις και να φωνάξεις ‘’όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες’’, χωρίς να ανησυχείς αν σε συλλάβει κάποιος.

Ξέρετε πότε μπορεί να σε συλλάβει; Μόνο αν κάνεις πράξη, ή σχεδιάζεις να κάνεις πράξη κάτι που ο Νόμος κρίνει παράνομο. Μόνο τότε, μπορεί ο αστυνομικός να σε συλλάβει. Μόνο όταν παρανομείς ή σχεδιάζεις να παρανομήσεις.

Και ξαναρωτώ λοιπόν. Γιατί μας ενοχλεί η παρουσία της αστυνομίας; Σύμφωνα με τα παραπάνω , ο μοναδικός που θα ένιωθε ανασφάλεια με την παρουσία της αστυνομίας δίπλα του, θα ήταν εκείνος που έχει παρανομήσει ή εκείνος που σχεδιάζει να παρανομήσει. Κανένας άλλος δεν χρειάζεται να ανησυχεί, διότι τον προστατεύει ο Νόμος.

Θα μου πείτε, δεν υπάρχουν παραδείγματα παράβασης των Νόμων από αστυνομικούς, στα οποία ο αστυνομικός παραβαίνοντας τις εντολές του, προέβη σε πράξεις βίας και καταστολής χωρίς καμία αιτία;

Το γεγονός του προηγούμενου Δεκέμβρη, με το νεκρό πιτσιρικά, αποδεικνύουν πως όντως υπάρχουν. Αλλά, είναι αυτά ο κανόνας, ή είναι οι εξαιρέσεις;

Πόσοι μεθυσμένοι οδηγοί, έχουν σκοτώσει και έχουν σκοτωθεί; Μας δημιουργεί φόβο για το αυτοκίνητο, ή φόβο για τον συνδυασμό αλκοόλ με οδήγηση; Απλοϊκό παράδειγμα, θα πούνε κάποιοι. Έστω. Είναι λίγο δύσκολο για κάποιον να κάνει άμεσα τον συσχετισμό του παραδείγματος. Ας το δούμε αλλιώς.

Είμαι της άποψης πως η αστυνομία κάθε χώρας, ανταποκρίνεται στην ποιότητα των πολιτών της. Πως κάθε κοινωνία, έχει την αστυνομία που της αξίζει. Έχω ταξιδέψει και ζήσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Από Γερμανία και Σουηδία, έως Βουλγαρία και Γαλλία. Και φυσικά και Ελλάδα. Το παραπάνω συμπέρασμα, πηγάζει από την νοοτροπία που έχουν οι κάτοικοι κάθε χώρας απέναντι στο Νόμο.

Όσον πιο πολύ σεβασμό δείχνει ένας πολίτης μιας χώρας, απέναντι στον Νόμο, τόσο πιο πολύ σεβασμό δείχνουν οι αστυνομικοί αυτής της χώρας, απέναντι στο Νόμο. Όσο ασεβής είναι ο πολίτης μιας χώρας απέναντι στο Νόμο, τόσο πιο ασεβής είναι και η αστυνομία της χώρας αυτής.

Εδώ στην Ελλάδα, συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Από μικροί, και λόγω της ιστορίας μας, μαθαίνουμε για την αντίσταση του λαού, απέναντι στην εξουσία. Στην εξουσία που χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης την αστυνομία. Από μικροί, μαθαίνουμε να βλέπουμε τους αστυνομικούς ως το κομμάτι εκείνο του συστήματος που είναι το πιο βρώμικο, το πιο διεφθαρμένο, το πιο υποτακτικό στο σύστημα εξουσίας. Και μεγαλώνουμε με συνθήματα που βάζουν τους ‘’μπάτσους’’ πάντα απέναντι σε λαϊκές απαιτήσεις, σε λαϊκές διεκδικήσεις, σε λαϊκούς αγώνες.

Από την άλλη, ενώ όλοι αποδεχόμαστε πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε θεσμούς όπως της Δικαιοσύνης, της Υγείας, της Πολιτικής Εξουσίας, εξακολουθούμε να θεωρούμε πως σε αυτούς τους θεσμούς υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης και ‘’παραδείγματα εξαίρεσης’’ τη στιγμή που ορκιζόμαστε πως στην αστυνομία δεν υπάρχει καμία μα καμία προοπτική εντοπισμού μιας σωστής κίνησης ή ενός ‘’φωτεινού παραδείγματος’’.

Όλοι οι μπάτσοι είναι ρουφιάνοι. Όλοι οι μπάτσοι είναι γουρούνια.

Δεν λέμε, όλοι οι Δικαστές είναι ρουφιάνοι, ούτε όλοι οι Δημοσιογράφοι είναι χαφιέδες.

Λέμε όμως με πάσα βεβαιότητα πως όλοι οι μπάτσοι είναι γουρούνια.

Είναι κάτι που μεγαλώνουμε μαζί του και είναι πλέον συνειδησιακό βίωμα για όλη μας τη ζωή.
Δεν θα μας ενοχλήσει ένας δημοσιογράφος δίπλα μας.

Θα μας ενοχλήσει ένας μπάτσος.
Δεν θα μας ενοχλήσει ένας Δικαστής ή ένας Δικηγόρος δίπλα μας.

Θα μας ενοχλήσει ένας αστυνομικός.
Άσχετα που ως θεσμοί, όλοι τους βρίθουν από διαφθορά, διαπλοκή και υπέρβαση καθήκοντος.
Εμάς μας ενοχλεί ο μπάτσος. Αυτός είναι ο εχθρός μας.

Πάμε λιγάκι στο περιστατικό των ΣΥΡΙΖέων. Έγινε μια πνευματική εκδήλωση, μια παρουσίαση ενός βιβλίου. Καλώς-κακώς, η αστυνομία, κυνηγώντας κάποιους ταραξίες, θεώρησε πως έπρεπε να ελέγξει και τον εκεί χώρο. Ποια ήταν η αντίδραση των παρευρισκομένων; Αμέσως, αγανακτισμένοι, άρχισαν να διαμαρτύρονται πως η παρουσία της αστυνομίας ήταν προκλητική. Θεώρησαν πως η αστυνομία προκαλούσε με την παρουσία της, πως δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί, πως δεν έχουν δικαίωμα να αναζητούν εγκληματίες ανάμεσά τους. Άρχισαν να διαμαρτύρονται. Άρχισαν να φωνάζουν και να ζητούν την αποχώρηση των αστυνομικών. Άρχισαν να απωθούν και να χειρονομούν. Ένας μάλιστα, καπηλευόμενος τον ρόλο του, και θεωρώντας πως έχει δικαίωμα να υπερβεί τον Νόμο, δοκίμασε να βγάλει την μάσκα ενός αστυνομικού, ώστε να φανερωθεί το πρόσωπό του. Και εκεί άρχισαν όλα. Υπήρξαν συλλήψεις, προπηλακισμοί και βιαιότητες. Κυρίως από τους αστυνομικούς, το είδαμε όλοι.

Το βίντεο εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=wvTT57ZMYFQ&feature=related

Γιατί όμως υπήρχε αυτή η αντίδραση από τους παρευρισκομένους στη παρουσίαση βιβλίου; Τι ήταν εκείνο που θεώρησαν πως θίγεται με την παρουσία της αστυνομίας στο χώρο τους; Όπως όλοι μάθαμε, από τους ίδιους τους διαμαρτυρομένους πολίτες, οι συλλήψεις και οι προπηλακισμοί, συνέβησαν μετά την έντονη διαμαρτυρία τους, όχι πριν. Άρα ήταν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της έντονης διαμαρτυρίας, και όχι το ΑΙΤΙΟ αυτής.

Ποιο λοιπόν ήταν το αίτιο της διαμαρτυρίας; Γιατί θεώρησαν οι ΣΥΡΙΖέοι πως η αστυνομία δεν είχε καμία δουλειά στο χώρο τους;

Ας δούμε τι λένε οι ίδιοι:
1) http://www.tvxs.gr/v23042
2) http://www.youtube.com/watch?v=fK7Ts3sLAMw
3) http://www.tvxs.gr/v22915

Το συμπέρασμα, πάνω-κάτω, είναι πως οι ίδιοι, ένιωσαν ή κατάλαβαν πως η παρουσία της αστυνομίας δεν είχε σκοπό την αναζήτηση κανενός ταραξία από τα προηγούμενα επεισόδια, αλλά απλά ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους παρόντες και να περάσουν διάφορα μηνύματα. Μηνύματα καταστολής, μηνύματα περιορισμού της ελεύθερης Σκέψης και της ελεύθερης διακίνησης των Ιδεών.

Εδώ λοιπόν θέλω να σταθούμε. Και να κοιτάξουμε όλοι μας την Αλήθεια κατάματα.
Υπάρχει άραγε έστω και ένας σήμερα, που να θεωρεί πως το σύστημα εξουσίας χρησιμοποιεί την αστυνομία για να καταστείλει Ιδέες και Απόψεις; Υπάρχει έστω και ένας που να θεωρεί πως ένας αστυνομικός μπορεί να σου απαγορεύσει να σκέφτεσαι και να εκφράζεσαι;;

Να το προεκτείνω;

Υπάρχει σήμερα, έστω και ένας που να μην αναγνωρίζει πως το σύστημα εξουσίας χρησιμοποιεί πιο αποτελεσματικούς φορείς για να καταστείλει Ιδέες και Απόψεις, από ότι την αστυνομία;

Υπάρχει έστω και ένας που να μην αναγνωρίζει πως το σύστημα εξουσίας χρησιμοποιεί τα Μέσα Ενημέρωσης, για να καταστείλει ή να καθοδηγήσει συνειδήσεις, ελευθερίες σκέψης και αυτονομία απόψεων;;

Ποιος τελικά σήμερα πετυχαίνει πιο εύκολα την καταστολή Ιδεών; Η αστυνομία ή τα ΜΜΕ;

Ποιος τελικά σήμερα χρησιμοποιείται εντέχνως από την Εξουσία για να περιορίσει την Ελευθερία Σκέψης, η αστυνομία ή η Δημοσιογραφία;

Απαντήστε όλοι ειλικρινά.

Ποιος μας περιορίζει τις πνευματικές μας ελευθερίες; Ο μπάτσος ή ο δημοσιογράφος;

Όλοι, μα όλοι, αριστεροί και δεξιοί, κεντρώοι και ακραίοι, πράσινοι και μπλέ, κόκκινοι και γαλάζιοι, όλοι μας, θεωρούμε και αναγνωρίζουμε πως τα ΜΜΕ παίζουν τον πλέον σημαντικό ρόλο καταστολής της συνείδησης, της ελεύθερης σκέψης και της αυτόνομης κρίσης. Όλοι μας το αποδεχόμαστε. Και όποιος θα βγει και θα πει το αντίθετο, απλά ψεύδεται. Όχι σε κάποιον άλλο. Πρωτίστως ψεύδεται στον εαυτό του.

Πάμε λοιπόν στο συγκεκριμένο γεγονός. Ενόχλησε η παρουσία της αστυνομίας.

Διότι, όπως μα λένε, θεώρησαν πως αποσκοπούσε στον περιορισμό της ελευθερίας τους στη σκέψη και στις ιδέες.

Και την ίδια ώρα, δίπλα τους ακριβώς, είχαν ως συν-παρουσιαστές στην εκδήλωση, δημοσιογράφους και ανθρώπους των ΜΜΕ.

Την ίδια ώρα που έβλεπαν στους μπάτσους την καταστολή της ελεύθερης διανόησης, είχαν δίπλα τους την προσωποποίηση της καταστολής της ελεύθερης έκφρασης.

Δεν τους ενόχλησε καθόλου η παρουσία Δημοσιογράφων στην εκδήλωσή τους, δημοσιογράφων, που όπως οι ίδιοι πολλές φορές λένε, παίζουν τον ρόλο της καταστολής συνείδησης, αλλά τους ενόχλησε η παρουσία των μπάτσων.

Δεν τους ενόχλησε που δίπλα τους, υπήρχαν υπάλληλοι των ΜΜΕ, που οι ίδιοι κατηγορούν για τη σχέση τους με το Σύστημα Εξουσίας, αλλά τους ενόχλησε η παρουσία της διμοιρίας των ΜΑΤ.

Και που πήγαν να διαμαρτυρηθούν όταν συνέβησαν ότι συνέβησαν;

Στα ΜΜΕ. Στα ελεγχόμενα και προβοκατόρικα ΜΜΕ, έτρεξαν να πούνε τα παράπονά τους. Στους ‘’πληρωμένους’’ δημοσιογράφους και στα ‘’ξεπουλημένα’’ κανάλια.

Είναι ή όχι υποκριτικό;

Είναι ή όχι τραγωδία;

Θεωρείς τον Μπάτσο ως όργανο καταστολής, και δεν θεωρείς τον Δημοσιογράφο;

Το σημερινό Δημοσιογράφο;

Που όλοι μας, και αυτοί οι ίδιοι που διαμαρτυρήθηκαν για την παρουσία της αστυνομίας εκεί, θεωρούν και θεωρούμε ως τους πλέον έμμισθους υπαλλήλους του Συστήματος για την καταστολή της ελεύθερης σκέψης;;;;;

Αυτοί που προχθές, διαμαρτύρονταν στα κανάλια, παραπροχθές ομιλούσαν για στημένη δημοσιογραφία και πουλημένα ΜΜΕ. Αλλά αυτά παραπροχθές. Διότι προχθές, τα ΜΜΕ έγιναν οι υπέρμαχοι της ελεύθερης άποψης. Έγινα οι υποστηριχτές της ‘’λαϊκής’’ αγανάκτησης.

Τι υποκριτές θεέ μου…

Τελικά, κάθε λαός, έχει την αστυνομία που του αξίζει. Όσο ασεβείς είμαστε εμείς, απέναντι πρωτίστως στους εαυτούς μας, αλλά και στους Νόμους, τόσο ασεβής είναι και η αστυνομία μας.

Όσο διαφθαρμένοι είμαστε εμείς, τόσο διεφθαρμένη είναι και αυτή.

Και όσο αρνούμαστε εμείς, να βελτιώσουμε την κρίση και την αντίληψή μας, τόσο θα αρνείται και αυτή. Διότι, και η αστυνομία, ένα κομμάτι της κοινωνίας μας είναι. Με τα ίδια βιώματα που μεγαλώσαμε εμείς, μεγάλωσαν και οι αστυνομικοί μας. Τις ίδιες ‘’αρρώστιες’’ που κουβαλάμε εμείς, κουβαλάνε και αυτοί. Και όσα περιθώρια έχουμε και εμείς να βελτιωθούμε, τόσα έχουν και αυτοί.

Για όποιον θεωρεί πως η παρουσία της αστυνομίας στα Εξάρχεια, σκοπεύει στον περιορισμό της Ελεύθερης Διακίνησης Ιδεών που γεννάει η περιοχή, του λέω ξεκάθαρα:

Τα ΜΜΕ και οι Δημοσιογράφοι, περιορίζουν πολύ πιο αποτελεσματικά την Ελευθερία Σκέψης, από ότι όλες οι Διμοιρίες ΜΑΤ της χώρας. Διότι το κάνουν ασυνείδητα.

Και η διαφορά μιας συνειδητής από μιας ασυνείδητης καταστολής, έγκειται στο ότι η μεν πρώτη, λόγω συνειδητοποίησης, περιορίζεται ως προς τη δράση και τις τακτικές της, ενώ η δεύτερη, ως ασυνείδητη, δρα ανεξέλεγκτα , χωρίς περιορισμούς και χωρίς όρια.

Νόμους που να μας προστατεύουν από ‘’κακούς’’ μπάτσους έχουμε.

Νόμους που να μας προστατεύουν από ‘’κακούς’’ δημοσιογράφους, δεν έχουμε.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό.

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.