Ψινάκης και Φερεγγυότητα του ΛΑΟΣ

Τώρα που τελείωσαν οι εκλογές, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρηθεί μια κριτική σε κάποιες ενέργειες ή πράξεις ενός κόμματος, κατά την προεκλογική περίοδο, ως κακοπροαίρετη προβοκάτσια, που σκοπό έχει να πλήξει το κόμμα,
θεωρώ πως ήρθε ο καιρός, ώστε να ασχοληθούμε ΣΟΒΑΡΑ με την υπόθεση Ψινάκη.

Τα στελέχη του ΛΑΟΣ, αλλά και όλοι σχεδόν οι άκριτοι χειροκροτητές του, θεώρησαν αυτή την κίνηση ως μια έξυπνη κίνηση.
Κατατέθηκαν πάρα πολλά επιχειρήματα, που αιτιολογούσαν την απόφαση της ηγεσίας του Κόμματος, να προσκαλέσουν στις αγωνιστικές τους τάξεις, έναν άνθρωπο, όπως ο γνωστός manager.
Μίλησαν για έξυπνη κίνηση, που σκοπό είχε να προσεγγίσει όλα τα α-politic άτομα, να ανοίξει τη πόρτα στο ΛΑΟΣ, σε άτομα που δεν αδιαφορούν για την πολιτική, που είναι μιας διαφορετικής ‘’φιλοσοφίας’’ (δανεική έκφραση) ζωής, που βλέπουν τον καιρό από την Πετρούλα (με λίγα λόγια).
Υπεραμύνθηκαν δε, αυτή την απόφαση, θεωρώντας πως το ΛΑΟΣ, ως κομματικός φορέας, ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ, είχε από μια τέτοια υποψηφιότητα, προεξοφλώντας στην ουσία, πως τέτοιου είδους άνθρωποι, όπως αυτοί που πίστεψε πως θα προσέγγιζε με την κίνηση Ψινάκη, δεν υπήρχε άλλος λόγος να το εμπιστευτούν.

Δεν θα αξιολογήσω καθόλου τα άνω επιχειρήματα. Δεν θα τα κρίνω, αν ισχύουν ή όχι, δεν θα ασχοληθώ αν ευσταθούν ή όχι.Θα δεχθώ, για χάρη της συζήτησης-κριτικής, που επιθυμώ να κάνω, πως πραγματικά ισχύουν. Θα τα δεχθώ αυτούσια, και χωρίς σχολιασμό, διότι θέλω να σταθώ σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Αν σταθώ σε αυτά τα επιχειρήματα, η κριτική μου, θα είναι ανούσια. Διότι, πολύ εύκολα, κάποιος εκ των χειροκροτητών, θα μας απαντήσει ‘’τι μας λες; Αφού τελικά ο Ψινάκης, δεν έγινε υποψήφιος. Γιατί κρίνεις μια ‘’πράξη’’ που δεν έγινε ποτέ πράξη;’’.
Και θα είχαν δίκαιο, αν στεκόμουν στα παραπάνω επιχειρήματα.
Πολύ εύκολα, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος χειροκροτητής, πως τελικά, όλη η κριτική που θα ασκούσαμε πιθανώς πάνω στα παραπάνω επιχειρήματα, θεωρήθηκαν εκ των προτέρων ως σωστά και στο κόμμα, και τελικά αποφασίσθηκε να μην γίνει αποδεκτή η πρόταση Ψινάκη.

Εγώ όμως θα μιλήσω για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Θα μιλήσω για Αρχές και Αξίες. Θα μιλήσω για Θεωρία και Πράξη.
Δεν θα ασχοληθώ με ποσότητα ψήφων, ούτε με προσέγγιση ανθρώπων α-politic.
Θα μιλήσω για Ιδεολογία.

Όταν το ΛΑΟΣ, δημιουργήθηκε, υποστήριξε πως απάντησε σε μια ξεκάθαρη ανάγκη δημιουργίας μιας καινούριας αντίληψης για την Πολιτική.
Καταδίκασε την διαφθορά και την διαπλοκή, καταδίκασε την αναξιοκρατία και την οικογενοκρατία, καταδίκασε τη σχέση δούναι-λαβείν του πολίτη με τα υπάρχοντα κόμματα.
Αυτά θέλησε να πολεμήσει και για αυτά, συνεχίζει να υποστηρίζει πως μάχεται.

Μάχεται, να φέρει μια νέα νοοτροπία στ χώρο της Πολιτικής,
μια νοοτροπία Αξιοκρατίας, Αδιάφθορης Αντίληψης, Άμεμπτης Κριτικής,
μια νοοτροπία που ταιριάζει περισσότερο στις Αρχές και Αξίες που υποστηρίζει πως αντιπροσωπεύει, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα.
Πολλοί λοιπόν, αιφνιδιάστηκαν όταν είδαν πως αυτό το κόμμα, προσπαθεί να φέρει κάποιες ‘’νέες Αρχές και Αξίες’’ με τους παλιούς κλασικούς τρόπους της ψηφοθηρίας (τύπου Σαρρή κτλ) και της λαϊκίστικης τακτικής της ‘’άμεμπτης συμπεριφοράς’’.

Αλλά, όπως είπα, δεν θα ασχοληθώ με αυτό.
Δεν θα κρίνω την κίνηση Ψινάκη, ως προς το ψηφοθηρικό της μέρος.

Θα κρίνω την κίνηση Ψινάκη, ως προς το Ηθικό της μέρος.
Που για εμένα, είναι το πλέον σημαντικό.

Χωρίς να έχω την παραμικρή επιθυμία να κριτικάρω τον γνωστό manager, θα κάνω μια μικρή αναφορά στο ρόλο του, σε αυτό που ονομάζουμε ελληνικό star system, ελληνική show business.

Η Ελληνική Show Biz, είναι γνωστή σε όλους μας.
Αποτελείται από νοοτροπίες σαφώς επηρεασμένες ως επί το πλείστον, από το Αμερικάνικο Μοντέλο και , για εμένα προσωπικά, έχει μια πορεία κατιούσα.

Οι Έλληνες καλλιτέχνες, έχουν χάσει τον αρχικό τους προορισμό και τον καθορισμένο τους ρόλο στην ελληνική κοινωνία και καλλιτέχνες τύπου Σεφέρη, Ελύτη, Χορν, Ειρήνη Παπά και άλλων, έχουν αντικατασταθεί από ‘’καλλιτέχνες’’ τύπου Βανδή, Βίσση, Φλωρινιώτη, Νίνο, Γκλέτσο, Λαζόπουλο, Τάκη Γαβαλά και άλλων.

Την ίδια ώρα, έχουν αλλάξει και τα ‘’μοντέλα’’, τα πρότυπα δηλαδή, των καλλιτεχνών.
Το πρότυπο ενός επιτυχημένου καλλιτέχνη σήμερα, έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Πρώτα από όλα, και κυριότερα, αν μιλάμε για άντρα καλλιτέχνη, οφείλει να είναι συγκεκριμένης σεξουαλικής προτίμησης. Βλέπουμε παντού στη τηλεόραση, στο κινηματογράφο, στη μουσική, στο θέατρο, στη ποίηση, πως για να γίνει κάποιος διάσημος, οφείλει να ανήκει σε συγκεκριμένο ‘’club σεξουαλικών προτιμήσεων’’.
Μπορεί να μιλάμε με υπονοούμενα, αλλά ΟΛΟΙ ΜΑΣ γνωρίζουμε το πόσο αλήθεια είναι η παραπάνω άποψη.
Το μοντέλο των γυναικών, από την άλλη, σε αυτό το κομμάτι, παραμένει στο πιο ‘’παρωχημένο’’, μιας και εξακολουθεί να θεωρείται προτέρημα και όχι μειονέκτημα (εν αντιθέσει με τους άντρες καλλιτέχνες) το να προτιμάει μια γυναίκα καλλιτέχνης τον ‘’παρωχημένο’’ τρόπο σεξουαλικής επιλογής.
Στο σύνολο, και άντρες και γυναίκες, προωθείται ένα μοντέλο συμπεριφοράς που μειώνει την αισθησιακή αντίληψη περί ‘’ανεξάρτητης και ποιοτικής’’ καλλιτεχνικής προσωπικότητας.
Βλέπουμε καθημερινά, ανθρώπους που δεν έχουν να προσφέρουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ στο χώρο της Τέχνης, ‘’ηθοποιούς’’, ‘’τραγουδιστές’’, ‘’σχεδιαστές μόδας’’, ‘’ζωγράφους’’, ‘’γλύπτες’’, και άλλους, να αναγνωρίζονται ως ‘’πολύτιμα κεφάλαια για την Τέχνη’’, απλά επειδή γνωρίζουν τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις.
Βλέπουμε καθημερινά, το απόλυτα τίποτα να θεωρείται Τέχνη.
Βλέπουμε καθημερινά την απόλυτη πνευματική πτώση, θα θεωρείται ‘’Πολιτισμός’’.

Όλα αυτά, είναι τα αποτελέσματα του προβλήματος, που μαστίζει γενικά, το χώρο της Τέχνης στη χώρα, αλλά και πιο γενικά την ίδια τη Χώρα.
Είναι το φαινόμενο της Αναξιοκρατίας.

Υπάρχει μεγάλη Αναξιοκρατία στο χώρο της Τέχνης, σήμερα στην Ελλάδα.
Στο χώρο της Μουσικής, βλέπουμε εντελώς ατάλαντους στιχουργούς να γράφουν στίχους για εντελώς ατάλαντους τραγουδιστές.
Στο χώρο του Θεάτρου-Κινηματογράφου, βλέπουμε ατάλαντους σεναριογράφους, να γράφουν ρόλους για ατάλαντους ηθοποιούς.
Στο χώρο της Τέχνης, γενικά, βλέπουμε το φαινόμενο της Αναξιοκρατίας σε όλο του το μεγαλείο.

Πολλές φορές, βλέπουμε ένα νέο πρόσωπο να εμφανίζεται και μπορούμε αυτομάτως να γνωρίζουμε τι το ‘’ξεχωριστό’’ έχει από τους άλλους, και πόσο καιρό θα θεωρείται ‘’ξεχωριστός’’.

Όλα τα παραπάνω, τα βλέπουμε, και τα γνωρίζουμε.

Ως πολίτες που επιθυμούμε μια βελτίωση των Αξιών και των Αρχών της Κοινωνίας μας, δεν μπορούμε παρά να επιθυμούμε και τη βελτίωση των Αξιών και των Αρχών και της Τέχνης.
Διότι, όπως υποστήριζαν και οι γεννήτορες των Τεχνών, οι αρχαίοι μας πρόγονοι, η Τέχνη, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της Παιδείας μια Κοινωνίας.
Και προφανώς, η σημερινή Τέχνη, και το σύστημα που τη περιβάλει, φέρει και μεγάλη ευθύνη για την Παιδεία της σημερινής μας Κοινωνίας.

Ρωτώ λοιπόν, όλους τους χειροκροτητές της κίνησης Ψινάκη,
όλους όσους θεώρησαν και εξακολουθούν να θεωρούν πως ο Ψινάκης,
θα μπορούσε να μας ανοίξει το χώρο και σε άτομα που δεν μπορούσαν να προσεγγίσουμε αλλιώς:
Ανήκει ή όχι ο κ. Ψινάκης σε όλο το παραπάνω σύστημα που περιέγραψα, και πιστεύω πως όλη συμφωνούμε πως πάνω-κάτω αντικατοπτρίζει και την πραγματικότητα;

Ανήκει ή όχι ο κ. Ψινάκης στον ‘’κύκλο’’ εκείνο που καθορίζουν τα μοντέλα και τα πρότυπα της ελληνικής show business;;

Ανήκει η όχι ο κ. Ψινάκης, στο κεντρικό πυρήνα της ‘’αξιολόγησης’’ των επόμενων ‘’ελπιδοφόρων’’ καλλιτεχνών μας;;

Κρίνει ή όχι ο κ. Ψινάκης για το ποιος θα γίνει ο επόμενος ‘’τραγουδιστής’’ μας, σύμφωνα με συγκεκριμένα κριτήρια που ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ δεν έχουν με το πόσο καλλίφωνος ή αρμονικός φωνητικά είναι;;;

Πιστεύω πως όλοι θα συμφωνήσουμε πως ο κ. Ψινάκης, ανήκει, στηρίζει και ,γιατί όχι, διαμορφώνει, όλο αυτό το σύστημα Αναξιοκρατίας και Διαπλοκής που μαστίζει το χώρο της Ελληνικής Τέχνης.

Πως λοιπόν, πιστεύει κάποιος πως μια τέτοια προσέγγιση, μπορεί να αναδείξει την επιθυμία του κόμματος, να επαναφέρει μια διαφορετική νοοτροπία στη Πολιτική;;

Πως μπορείς να πείσεις τους ίδιους σου τους ψηφοφόρους, πρωτίστως, και τους υπόλοιπους ψηφοφόρους, κατά επέκταση,
πως θέλεις πράγματι να χτυπήσεις την Αναξιοκρατία και την Διαφθορά στην ελληνική κοινωνία,
όταν ζητάς από έναν εκπρόσωπο της Αναξιοκρατίας και της Διαφθοράς σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας,
να σε εκπροσωπήσει.

Πως μπορείς να φανείς φερέγγυος ως προς τις Αρχές που λες πως υπερασπίζεσαι, όταν θεωρείς πως αυτές τις Αρχές μπορείς να τις υπερασπιστείς με τη βοήθεια ενός ανθρώπου που όχι μόνο δεν τις εφαρμόζει, αλλά δείχνει και να μην τις πιστεύει;;;

Να το πω αλλιώς;;;
Πως μπορεί ένας άνθρωπος, που έχει μια πολύ σημαντική θέση στο χώρο του, και έχει αποκτήσει μια νοοτροπία του στυλ ‘’για να σε αναδείξω, πρέπει να μου φιλήσεις τα...πόδια’’, όταν του δώσεις περισσότερη και μεγαλύτερη δύναμη, να αλλάξει μονομιας νοοτροπία;;;
Πως μπορεί ένας άνθρωπος, που στον επαγγελματικό του χώρο, έχει συνηθίζει (αν δεν έχει επιβάλλει) να ‘’κάνει χάρες’’ και να ‘’δέχεται χάρες’’, να αλλάξει νοοτροπία όταν αναλάβει έναν δημόσιο ρόλο;;;

Η κριτική μου είναι πολύ σοβαρή.
Πως μπορεί το ΛΑΟΣ να θεωρεί πως μερικές δεκάδες, ίσως και χιλιάδες, ψήφοι, μπορούν να υπερκαλύψουν μια τέτοια αφερέγγυα, με τις Αρχές του, κίνηση;;;

Προσωπικά πιστεύω πως δεν μπορεί.
Προσωπικά πιστεύω πως δεν θα μπορέσει ποτέ.

Και με εκπλήσσει τα μέγιστα, πως μέσα στο κόμμα, μέσα στην ίδια μας την ηγεσία, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν το ανέφικτο μιας τέτοιας κίνησης.
Με εκπλήσσει πως ο αρχηγός μας παράταξης που θέλει να ενστερνίζεται τέτοιες Αρχές και Αξίες,
δεν μπόρεσε να κατανοήσει το αδιέξοδο μιας τέτοιας πολιτικής πράξης.
Με τρομάζει που ο ηγέτης ενός κόμματος που έρχεται να αλλάξει την νοοτροπία του ‘’φιλάω κατουρημένες ποδιές για να αναδειχθώ’’, επιλέγει ως σύμμαχο έναν άνθρωπο που βιώνει το ‘’φιλάω κατουρημένες ποδιές για να αναδειχθώ’’ ως κυρίαρχο τρόπο δράσης.

Με τρομάζει βεβαίως, όταν συνδέω αυτή την πρόταση του προέδρου, με άλλες προηγούμενες, που ήταν εξίσου αφερέγγυες με τις αρχές του κόμματος.

Ήρθε η ώρα, να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Εξίσου αυστηρή, όπως οφείλουμε να κάνουμε πρωτίστως σε εκείνους που νοιαζόμαστε για το καλό τους.
Υπέρμετρα αυστηρή, για το Χώρο που θεωρούμαι πως μπορεί να φέρει Νέες Ιδέες στη Πολιτική Ζωή του τόπου μας.

Ήρθε η ώρα, να κρίνουμε το τι ηγεσία μας αξίζει και μας αρμόζει, ως Πολιτικός Χώρος.