Χορήγηση Άδειας Κουφοντίνα - Ισονομία ή όχι;

Η παροχή 48ωρης άδειας στονΚουφοντίνα, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση όχι μόνο ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, αλλά και μέσα στην κοινωνία.

Οι μεν υποστηρίζουν πως κακώς δόθηκε άδεια σε έναν τρομοκράτη που ακόμη και σήμερα δηλώνει αμετανόητος και καλεί –προσκαλεί για συνέχιση της ένοπλης πάλης, οι δε υποστηρίζουν πως ο Νόμος που καθορίζει τα κριτήρια της χορήγησης αδειών σε βαρυποινίτες, πρέπει να ισχύει για όλους, ανεξαρτήτως αν δηλώνουν ή όχι μεταμέλεια.

Το παρών Blog, βασίζει την κριτική του πάνω σε συγκεκριμένες Αξίες, μια εκ των οποίων και βασική, είναι η Αξία της Ισονομίας – οι Νόμοι πρέπει να ισχύουν για όλους.

Καλώς ή κακώς, ο ισχύων Νόμος που καθορίζει και ορίζει τα κριτήρια για την παροχή αδειών σε κρατούμενους, δεν θέτει ως κριτήριο ούτε υπολογίζει στο ελάχιστο, το αν ο κρατούμενος δήλωσε μεταμέλεια για τα αδικήματα ή εγκλήματα που τον οδήγησαν στην φυλακή.

Εδώ να ξεκαθαριστεί πως η κάθε περίπτωση ‘’δήλωση μεταμέλειας’’ δεν σημαίνει πραγματικά κάτι, μιας και είναι μια προσωπική δήλωση που ενδεχομένως να πηγάζει στην διαμόρφωση συναισθημάτων ευαισθησίας και τίποτα παραπάνω. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να δηλώνει ‘’μετανιωμένος’’ χωρίς να το εννοεί πραγματικά, απλά για το θεαθήναι.

Ακριβώς για αυτό το λόγο, έχουν σημειωθεί στο παρελθόν περιστατικά όπου εγκληματίες έλαβαν άδεια από τις φυλακές, και προέβησαν ξανά σε εγκληματικές πράξεις.

Ως εκ τούτου, αν και ο Νόμος δεν απαιτεί δήλωση μεταμέλειας, ακόμη και αν απαιτούσε, αυτή (η δήλωση μεταμέλειας) δεν θα μπορούσε να ‘’δεσμεύει’’ επ’ ουδενί κανέναν, ούτε τον κατάδικο, ούτε βεβαίως τους υπευθύνους που κρίνουν και χορηγούν τις άδειες.

Πάμε όμως στο προκείμενο, για να αναλύσουμε και τις δύο απόψεις αυτής της διαφωνίας.

Οι υπέρμαχοι της άδειας στον Κουφοντίνα, βασίζονται κυρίως σε δύο επιχειρήματα:

α) ο Κουφοντίνας, πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει η υπάρχουσα Νομοθεσία, και ακριβώς επειδή πρέπει ο Νόμος να ισχύει για όλους, πρέπει να ισχύει και για τον εκτελεστή της τρομοκρατικής συμμορίας της 17Ν.

β) όπως έλαβαν άδεια ‘’χειρότεροι’’ εγκληματίες , όπως πχ ο Πατακός που μπήκε στη φυλακή λόγω των εγκλημάτων του κατά την διάρκεια της Χούντας, έτσι και ο Κουφοντίνας, δικαιούται άδεια.

Όσο αφορά για το α’ επιχείρημα, όπως κάθε λογικός νους μπορεί να αντιληφθεί, η έκφραση ‘’πληροί τις πρϋποθέσεις’’ είναι μια νομικίστικη (και όχι νομική) ορολογία, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να ορίσει ή να διασφαλίσει πως ο κατάδικος δεν θα προβεί σε νέες εγκληματικές πράξεις κατά την διάρκεια της άδειας του – όπως αναφέραμε, η μεταμέλεια δεν θεωρείται όρος ή κριτήριο.

Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να θεωρηθεί ως όρος – κριτήριο του κατά πόσο ένας κατάδικος ‘’πληροί τις προϋποθέσεις’’ είναι το κατά πόσο ο ίδιος ο κρατούμενος δηλώνει ευθαρσώς πως είναι υπερήφανος για τις πράξεις του και καλεί-προσκαλεί και άλλους να τον μιμηθούν – κάτι που ισχύει για τον Κουφοντίνα.

Για να γίνει κατανοητό το παραπάνω, ας δούμε την περίπτωση με ένα παράδειγμα.

Ένας παιδεραστής, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για τον βιασμό 11 ανήλικων παιδιών. Μετά από το χρονικό διάστημα που απαιτείται, αιτείται την χορήγηση άδειας. Αν καθ΄όλο το προηγούμενο διάστημα, ο παιδεραστής αυτός δηλώνει πως ‘’δεν μετανιώνει για τις πράξεις του’’, γράφει βιβλίο που υμνεί τις πράξεις του και μάλιστα καλεί και άλλους να κάνουν τις ίδιες πράξεις, θα υπολογιστεί ή όχι αυτό στο κατά πόσο ‘’πληροί τις προϋποθέσεις’’ για την χορήγηση άδειας;

Ο Νόμος δεν απαιτεί ‘’δήλωση μετάνοιας’’. Η κοινωνία όμως το απαιτεί. 

Ένας καταδικασμένος παιδεραστής δεν δικαιούται καμία άδεια, κανένα ‘’ανθρώπινο δικαίωμα’’ αν συνεχώς διατυμπανίζει πως ‘’αισθάνομαι υπερήφανος για τις πράξεις μου’’.

Στο παραπάνω παράδειγμα, γίνεται ξεκάθαρο τι σημαίνει πραγματικά ο όρος Ισονομία και πως αυτή θα πρέπει πρωτίστως να απαντάει στις ανάγκες προστασίας της Κοινωνίας και όχι απλά στην τυφλή υπακοή ενός Νόμου.

Όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, ο Νομοθέτης θα πρέπει να αντιλαμβάνεται τον Νόμο και να τον διαμορφώνει αν μια περίπτωση έρχεται σε αντίθεση με την Ουσία του (του Νόμου).

Στην περίπτωση Κουφοντίνα, ο Νόμος τηρήθηκε χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ούτε ο κίνδυνος που ελλοχεύει από την χορήγηση άδειας σε έναν τόσο απάνθρωπο εγκληματία (ας θυμηθούμε την περίπτωση του Χριστόφορου Ξηρού που δεν επέστρεψε από την άδεια του) αλλά ούτε το ότι ο συγκεκριμένος εγκληματίας συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσκαλεί και άλλους στο να μιμηθούν τις πράξεις του.

Είναι σαν να χορηγείται άδεια σε έναν κατάδικο παιδεραστή ο οποίος συνεχώς δηλώνει πως θα βιάσει ξανά παιδιά όταν του δοθεί η ευκαιρία.

Πάμε στο δεύτερο επιχείρημα, το οποίο είναι κυρίως ‘’πολιτικό’’. Η μία πολιτική πλευρά, προσπαθεί να αποστομώσει την άλλη πολιτική πλευρά, χρησιμοποιώντας παραδείγματα του τύπου ‘’εδώ πήρε άδεια ο Πατακός, ο Κουφοντίνας σας πείραξε’’.

Πρώτα από όλα, οι δύο περιπτώσεις είναι εντελώς άσχετες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που δεν σχετίζεται με το δικαίωμα χορήγησης άδειας.

Στο θέμα της χορηγήσεως άδειας όμως, υπάρχει εξίσου μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις που αναφέρονται σε αυτό το επιχείρημα.

Ο Πατακός, ο κατάδικος για τα εκλήματα επί Χούντας, πήρε άδεια σε μια ηλικία και σε μια κατάσταση υγείας, που και να ήθελα να διαπράξει νέα εγκλήματα δεν θα μπορούσε. Ο άνθρωπος, ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε καλά-καλά, περπατούσε με το ζόρι και μάλιστα σε συνεντεύξεις που έδωσε, έδειχνε περισσότερο την εικόνα ενός ταλαιπωρημένου ηλικωμένου που του έχει σαλέψει η βίδα, παρά ενός επικίνδυνου εγκληματία που μπορεί να προβεί σε παράνομες πράξεις.

Ο Κουφοντίνας από την άλλη, είναι σε μια ηλικία που δύναται, αν το επιθυμεί, και να δραπετεύσει, να εγκληματήσει ξανά αλλά και να ηγηθεί μιας νέας τρομοκρατικής οργάνωσης.  Σε συνδυασμό με τις συνεχείς του δηλώσεις περί ‘’υπερηφάνειας’’ για τις πράξεις του, ο ίδιος καταργεί κάθε ομοιότητα με οποιαδήποτε άλλη περίπτωση που καλείται να συγκριθεί, ιδίως με την σύγκριση με τον Πατακό.

Ας δούμε όμως και εκείνους που κόπτονται κατά της χορήγησης άδειας στον Κουφοντίνα.

Οι περισσότερες κραυγές, έχουν ως κίνητρο την πολιτική αντιπαράθεση και όχι την ουσία της υπόθεσης. Η ΝΔ και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης (εκτός από το ΚΚΕ που ούτως ή άλλως δεν κάνει ποτέ αντιπολίτευση) προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το θέμα μόνο ως ένα νέο πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για αυτούς δεν θα χρειαστεί να επιχειρηματολογήσουμε.

Οι ουσιαστικές φωνές όμως που καταδικάζουν την χορήγηση άδειας στον Κουφοντίνα, και είναι οι φωνές των συγγενών των θυμάτων του δολοφόνου της 17Ν, είναι αυτές που ουσιαστικά επικεντρώνονται στο κύριο ζήτημα – αν ο δολοφόνος αυτός δικαιούται άδεια.

Ο σεβασμός στους συγγενείς των θυμάτων είναι δεδομένος. Όπως άλλωστε και ο σεβασμός στον Νόμο και στην Ισονομία.

Αυτές οι φωνές, δεν έχουν δίκαιο. Αυτές οι φωνές πηγάζουν από την οργή αυτών των ανθρώπων για την δολοφονία των δικών τους ανθρώπων. Και αν θέλουν όντως να δικαιώσουν τις ψυχές των ανθρώπων τους, θα πρέπει να κατευθύνουν τις φωνές τους στο κενό του Νόμου, όχι στο αποτέλεσμα του Νόμου.

Ο Κουφοντίνας εκμεταλλεύτηκε το κενό του Νόμου. Δεν έκανε κάτι παράνομο αιτούμενος άδεια, απλά πάτησε πάνω στον ισχύων Νόμο.

Αν κάποιοι θεωρούν λάθος την χορήγηση άδειας σε εγκληματίες τέτοιου βαθμού, θα πρέπει να διαμαρτυρηθούν για τον ίδιο τον Νόμο, όχι για τα αποτελέσματά του.

Συλλογικά και μεθοδευμένα, οφείλουν να απευθυνθούν στους αρμοδίους για την αλλαγή του συγκεκριμένου Νόμου, και όχι να κατηγορούν κάποιον , όσο και να τον βαρύνουν επαίσχυντα εγκλήματα, που ‘’πάτησε’’ πάνω στην ισχύουσα Νομοθεσία για να διεκδικήσει ένα δικαίωμά του.

Η Ισονομία είναι μια αθάνατη θεά που διασφαλίζει την Δημοκρατία σε μια κοινωνία. 

Το αν ο Νόμος είναι λάθος, δεν πρέπει να βαραίνει την ισχύ της.