Πολιτικές Φατρίες και Δημοκρατία

Μια ιστορική σύνοψη.

Στην Πολιτική ζωή της Ελλάδος, εξ’απανέκαθεν κυριαρχούσαν οι φατρίες.
Παλαιότερα ήταν οι γαιοκτήμονες. Μετά ήταν οι έμποροι. Αργότερα οι βιομήχανοι, οι ιατροί, οι εφοπλιστές.

Πέρασαν χρόνια, η Πολιτική έγινε από μονάχη της ένα ξεχωριστό επάγγελμα, αλλά οι φατρίες δεν έπαψαν να κυριαρχούν πάνω της.

Τα προηγούμενα χρόνια, κυρίαρχη θέση στο φατριακό πάνθεον της Πολιτικής στη χώρα, ήταν οι Δικαστικοί. Δικηγόροι, Δικαστικοί, Ποινικολόγοι  ήταν αυτοί που ως επί το πλείστον κρατούσαν τις κυρίαρχες θέσεις της νεότερης Πολιτικής κλίκας της χώρας.

Τα τελευταία χρόνια βεβαίως, σε αυτή κυριάρχησαν με βίαιο τρόπο και μέσω αλλεπάλληλων μνημονίων και επιτροπών οικονομικών ελέγχων, οι τραπεζίτες και οι οικονομολόγοι.

Το τελευταίο διάστημα, μέσω της απίστευτης απληστίας που διέπει την ίδια τη φύση των τραπεζο-οικονομικών θεωριών, η φατρία των τραπεζικών και οικονομολόγων έχουν διαρθρώσει τις ρίζες του Συστήματος Φατριο-κρατίας της Πολιτικής ζωής, που νέες φατρίες φαίνονται να ξεπετάγονται για να διεκδικήσουν τη δική τους θέση στο Πολιτικό Σύστημα.

Το παράδειγμα του Ποταμιού, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Το Ποτάμι, ένα κομματικό μόρφωμα που εν μια νυκτία απαίτησε και έλαβε απλόχερα την δημοσιότητα που άλλοι κομματικοί σχηματισμοί, με πλουσιότερο υπόβαθρο και κυρίως πιο ξεκάθαρες θέσεις , διεκδικούν ασκόπως εδώ και χρόνια, εκπροσωπεί τη φατρία των Δημοσιογράφων.

Ένας γραφικός δημοσιογράφος, που αυτό που τον χαρακτηρίζει δεν είναι κάποιο θέμα του, ή έστω κάποιο ντοκυμαντέρ του, αλλά ένα σακίδιο στη πλάτη (όπως πχ ο Άι Βασίλης), ηγήθηκε το κόμμα χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο όχι κάποιες πολιτικές του γνώσεις, αλλά απλά και μόνο το Επάγγελμά του.

Αυτομάτως, η Φατρία των Δημοσιογράφων έσπευσαν να τον προωθήσουν. Με το έτσι θέλω, η Φατρία τρύπωσε στις συνειδήσεις μας, μέσω της άκρατης προβολής του σε όλα τα Δημοσιογραφικά Μέσα, δίνοντας στη Φατρία τη δυνατότητα να μπορεί να διαπραγματεύεται με το ρόλο του ‘’καθοριστικού παράγοντα’’.

Ασχέτως αν τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα το έβγαλαν πίσω ακόμη και από το παραπαίων ΠΑΣΟΚ, τα Δημοσιογραφικά Μέσα συνεχίζουν να το δίνουν με υπερβολική αισιοδοξία το ρόλο του ρυθμιστή στην επόμενη κυβέρνηση.

 Με αυτό τον τρόπο, η Φατρία των Δημοσιογράφων διεκδικεί την επίσημη είσοδό της ως ξεχωριστή πλέον φατρία στην Πολιτική.

Τα προηγούμενα χρόνια, οι Δημοσιογράφοι λάμβαναν απλά το ρόλο του Παπαγάλου, τους Υπερασπιστή, του Προπαγανδιστή των υπολοίπων Πολιτικών Φατριών, σαν πιστά σκυλάκια που κουνάνε πιστά την ουρά τους σε κάθε εντολή του αφεντικού τους.

Στα μνημόνια βεβαίως, τους παρουσιάστηκε η καλύτερη ευκαιρία για να διεκδικήσουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Όλοι μας θυμόμαστε την περίοδο που μέσω Μνημονίων, οι εξελίξεις απαιτούσαν τη διάλυση του Ασφαλιστικού Ταμείου των Δημοσιογράφων και την συνένωσή του με τα υπόλοιπα διαλυόμενα ταμεία της χώρας.

Εκείνη τη στιγμή, η Δημοσιογραφική Φατρία έδειξε τα δόντια της στο Σύστημα, απαιτώντας ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Με μια σφοδρή επίθεση στα πρώτα χρόνια της πολιτικής κρίσης, κατάφερε και απέσπασε την εύνοια της Πολιτικής κλίκας της χώρας, διασφαλίζοντας τα αιτήματά της και τη θέση της.

Το ίδιο έκαναν και άλλες δευτεροκλασάτες φατρίες, όπως πχ οι Ιατροί, οι Δικηγόροι και Δικαστικοί, οι Εφοπλιστές και οι Βιομήχανοι.

Η διαφορά όμως της Φατρίας των Δημοσιογράφων ήταν πως αυτή, διαπιστώνοντας τις δυνάμεις που γεννιούνται στο χάος της μνημονιακής κρίσης, έκαναν και το βήμα παραπάνω.

Το Ποτάμι, έρχεται να εισέλθει στην κλίκα της Πολιτικής, όχι ως απλώς Παπαγάλος, αλλά ως Συμμετοχικός Ρυθμιστής.

Το έχτιζε για χρόνια. Το ετοίμαζε δεκαετίες πριν.

Προσπάθησε με δεκάδες περιπτώσεις ‘’επιφανών’’ δημοσιογράφων που ενεπλάκησαν ενεργά με την Πολιτική, μέσω άλλων κομμάτων. Δυστυχώς όμως η γλαφυρότητα που έβγαινε από τους χαρακτήρες των ‘’επιφανέστατων’’ αυτών, όταν φορούσαν το μανδύα του Πολιτικού, έκανε το λαό να μην δείχνει την αρμόζουσα σημασία στους εκφραστές της Φατρίας των Δημοσιογράφων. Πιπιλίδες και Παναγιωτόπουλοι, μάλλον έβαζαν εμπόδια παρά εξυπηρετούσαν τη Φατρία των δημοσιογράφων.

Αντιθέτως, δημοσιογράφοι που έμεναν στο ρόλο του πιστού σκύλου, όπως πχ ο Πρετεντέρης, ο Παπαχελάς, οι Παπαδημητρίου και Πορτοσάλτε, εξυπηρετούσαν ορθότερα τον εκφραστή του καθοριστικού ρόλου της Φατρίας τους στις πολιτικές εξελίξεις.

Ο μανδύας του Δημοσιογράφου-Παπαγάλου, ταίριαζε περισσότερο στον άγαρμπο ρόλο του υπερασπιστή των Πολιτικών και ως εκ τούτου, η Φατρία αποφάσισε με αυτό το μανδύα να απαιτήσει κάτι παραπάνω.

Ο κομματικός Φορέας των Δημοσιογράφων, του ανθρώπου της ‘’ενημέρωσης’’ και του σακιδίου, έρχεται να προσφέρει στη Φατρία αυτό που πραγματικά της αξίζει. Ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Με το ίδιο σκεπτικό, προφανώς και οι υπόλοιποι Κλάδοι θα πρέπει να διεκδικήσουν έναν μεγαλύτερο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Αν υπάρχει ένας τρόπος να σταματήσουν οι Τραπεζίτες και οι Οικονομολόγοι να νομοθετούν υπέρ των δικών τους συμφερόντων και κατά όλων των υπολοίπων κλάδων, είναι να διεκδικήσουν και οι υπόλοιποι Κλάδοι, θέση στο τραπέζι των αποφάσεων.

Αν πχ οι Ιδιωτικοί Υπάλληλοι φτιάξουν Κόμμα και εκλέξουν Βουλευτές, αν κάνουν το ίδιοι και οι Αλιείς, οι Γεωργοί, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι Μικροεπιχειρηματίες, οι Αυτοαπασχολούμενοι κ.α., τότε προφανώς και οι υπάρχουσες Φατρίες θα χάσουν δυναμική, και θα πρέπει να αποδεχθούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι αποφάσεων με τους εκπροσώπους όλων των ‘’φατριών’’.

Τότε, και μόνο τότε θα λειτουργήσει σωστά η Δημοκρατία μας.

Διότι, τίποτα άλλα δεν ενισχύει μια Δημοκρατία, από ότι η Κοινωνική Συνοχή.

Ούτε Έθνος, ούτε Θρησκεία, ούτε τίποτα άλλο Μεγάλο και Αθάνατο, δεν μπορεί να καταστήσει μια Δημοκρατία εδραιωμένη και σίγουρη, όσο η Συνοχή των διαφορετικών κοινωνικών και επαγγελματικών τάξεων.

Έτσι ήταν πάντα, έτσι θα συνεχίζει να είναι.

Διότι η Δημοκρατία είναι ένα Πολιτικό Σύστημα. Και ως τέτοιο, δεν χαρακτηρίζεται από ‘’συνοχή έθνους’’ ή ‘’κοινή θρησκεία’’, αλλά από τη Συνοχή του Δήμου, δηλαδή της Κοινωνίας.

Και μια κοινωνία, έχει ανάγκη όλους τους κλάδους, όλες τις φατρίες.

Και αυτό, δεν μπορεί να το επιβάλει μια ‘’Εθνικιστική Πολιτική’’, παρά μόνο με τη Βία.

Μόνο βιαίως μπορείς να επιβάλεις έναν Εφοπλιστή να νοιαστεί πραγματικά για τις ανάγκες ενός Υπαλλήλου supermarket ή ενός Τραπεζικού για τις ανάγκες ενός ψαρά.

Η βία όμως είναι ο πρώτος παράγοντας διάλυσης της Δημοκρατίας.

Δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία, μέσω Βίας. Η μία καταργεί την άλλη.

Από αυτή την εις άτοπο αναγωγής, ο μοναδικός τρόπος εγκαθίδρυσης της πραγματικής Δημοκρατίας, είναι η συμμετοχή όλων των Φατριών-Κλάδων του επαγγελματικού μικρόκοσμου της χώρας στο τραπέζι των αποφάσεων.

Μόνο έτσι μπορεί να επέλθει η Αρμονία που πρέπει και οφείλει να διέπει μια υγιή Πολιτική ζωή.