Αντιμετώπιση του Συστήματος έως την Λαϊκή Σύγκρουση

Για όλους εκείνους, που θεωρούν προϊόν πλάνης ή λάθους τις ψήφους που έλαβαν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή, όντας για τους ίδιους ακραία κόμματα που μόνο δύσκολες καταστάσεις μπορούν να επιφέρουν, θα πρέπει να σκεφτούν την παρακάτω οπτική:

Το Σύστημα αυτό πρέπει να αλλάξει. Για να αλλάξει, θα πρέπει να πέσει. Και για να πέσει, πρέπει να επέλθει σύγκρουση (η χρόνια επιβίωσή του, το έχει κάνει αλαζονικό στο βαθμό να αυτοπροσδιορίζεται ως η μοναδική λύση, μη επιτρέποντας την δυνατότητα της αμφισβήτησής του).

Η σύγκρουση όμως δεν θα είναι κάτι απλό.

Έως μια αξιοπρεπή αριθμητικά ομάδα ανθρώπων, αποφασίσει να διώξει τη σαπίλα του Συστήματος, με ανοιχτό αγώνα εναντίων του,

μην περιμένουμε όσους έχουν κατανοήσει ήδη την αναγκαιότητα αλλαγής του,

να αποφασίσουν να ‘’ανεβούνε’’ στα βουνά για να πολεμήσουν με τα τουφέκια τους το Σύστημα.

Θα αναμένουν βεβαίως την συσπείρωση ενός αξιοπρεπή αριθμό ατόμων, ώστε να μπορέσουν να τα βάλουν με τους μηχανισμούς του Συστήματος,

αλλά δεν θα το ‘’κάνουν από τον καναπέ τους’’.

Μέσω των δυνατοτήτων που το αλαζονικό αυτό Σύστημα τους επιτρέπει,  αλλά και ο μικρός αριθμός ομοϊδεατών τους , τους επιβάλει, θα προσπαθούν να το ‘’πληγώσουν εκ των έσω’’.

Πως;

Ένας αποδοτικός τρόπος, είναι να αναγκάζεις το Σύστημα, να ‘’φάει  τις σάρκες του’’.

Να το βάζεις στη διαδικασία, να δημιουργεί συγκρούσεις με τον εαυτό του, συγκρούσεις όχι ‘’πλαστές και στημένες’’, όπως πχ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά αληθινά αποτελεσματικές, βάση των αποκαλύψεων που αυτές θα φέρουν.

Πιο αναλυτικά:

Μια σύγκρουση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από μια ξαναζεσταμένη σούπα.

Έχουν τόσο χορτάσει από Εξουσία τα δύο αυτά κόμματα, έχουν τόσο εισχωρήσει παράλληλα μέσα στη Διαφθορά και την Διαπλοκή, που κάθε σύγκρουσή τους, θα είναι σύγκρουση χωρίς κανένα τριγμό για το ίδιο το Σύστημα. Γνωρίζουν το παιχνίδι της Συγκάλυψης, όσο κανένας άλλος, τα δύο κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ).

Μια σύγκρουση όμως δύο άπειρων, σε θέματα υπεράσπισης του Συστήματος, κομμάτων (που ακόμη και τα ίδια πιθανόν να εξυπηρετούν), ενδέχεται να είναι πολύ ‘’ηχηρή’’.  Η απειρία τους, μπορεί να φέρει σε τόσο δύσκολη και εκτεθειμένη θέση το ίδιο το Σύστημα, που ενδεχομένως να χρειάζεται ‘’μια μόνη σπρωξιά’’ για να πέσει.

Δύο άπειρα κόμματα, στη θέση των δύο μεγάλων, συμφέρει όσους επιθυμούν διακαώς να πέσει αυτό το Σύστημα Εξουσίας.

Το καθιστά ευάλωτο και απροστάτευτο από το ισχυρότερο μηχανισμό ασφαλείας του, την Νομοθετική Εξουσία, ως θεσμός πλήρως εξαρτημένος από την Πολιτική Εξουσία.

Αυτό είναι ένα καλό πλάνο, μια καλή προοπτική όσων πραγματικά θέλουν να αλλάξει (και όχι απλά να βελτιωθεί) το υπάρχων Σύστημα.

Ποιος πιο απλός λοιπόν τρόπος, επίτευξης αυτού του πλάνου, από το να ανεβάζεις τα ποσοστά δύο άπειρων κομματικών φορέων, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι μέρη αυτού του Συστήματος, δίνοντας τη δυνατότητα να αναλάβουν πιο σημαντικά καθήκοντα από αυτά που έχουν εκπαιδευτεί ή εξασκηθεί;

Το όλο πλάνο, βασίζεται στην απειρία (λειτουργώντας αρνητικά) που θα έχουν αυτά τα κόμματα, στη διαχείριση πολιτικών κρίσεων, οικονομικών κρίσεων, κοινωνικών κρίσεων.

Τρανό παράδειγμα, το ΚΚΕ στις προηγούμενες εκλογές.

Ξαφνικά, χωρίς το ίδιο να το περιμένει και να το θέλει, βρέθηκε στη ‘’δυσάρεστη για αυτό’’ (όπως αποδείχθηκε) θέση, να συγκαταλέγεται στις εκλογικές επιλογές της πλειοψηφίας των Ελλήνων ψηφοφόρων που ήθελαν να αλλάξει το Σύστημα (και αυτή τη φορά ήταν πολλοί).

Το ΚΚΕ, ως σοβαρό και αυτοπροστατευτικό κόμμα, κατάλαβε τον κίνδυνο που διέτρεχε, να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, στη δυσάρεστη θέση να αποδείξει στην πράξη αν όλα όσα λέει εδώ και χρόνια, είναι εφικτά ή όχι, και για το αν τελικά το Ελληνικό ΚΚΕ, έχει αποκτήσει την πείρα και την ικανότητα, να εφαρμόσει καλύτερα τον Κομμουνισμό από τους Σοβιετικούς (τους γεννήτορές του).

Και επειδή δεν είχαν χρόνο να αλλάξουν το πρωτόκολλο για να κάνουν ένα έκτακτο συνέδριο, στο οποίο θα προεπέλεγαν την στάση τους ως πρωταγωνιστική δύναμη, έκαναν την πιο ‘’σοφή’’ (και συγχρόνως τόσο αποκαλυπτική) κίνηση. Αρνήθηκαν να διεκδικήσουν τη ψήφο του κόσμου.

Η ίδια η Παπαρήγα, σε προεκλογική της συνέντευξη (αν θυμάμαι καλά στον ΑΝΤ1, στη Χούκλη), υποστήριξε την απόφαση του κόμματος να μην διεκδικήσουν τη ψήφο των πολιτών.

Στις προηγούμενες εκλογές όμως, υπήρχαν και άλλες εναλλακτικές. Το ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ ή το ‘’φαινόμενο Χρυσή Αυγή’’, ήταν δύο πολύ καλές εναλλακτικές.

Η εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε πως ήταν η μοναδική  που έπειθε να μπορεί να πάρει μία εκ των δύο, έως εχθές, κατοχυρωμένες θέσεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Και πράγματι. Το ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την μία θέση (του ΠΑΣΟΚ)  του διπολισμού, και έχει δείξει από νωρίς το πόσο ορθή είναι η αρχική τοποθέτηση. Η απειρία του, το εκθέτει τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στο ίδιο το Σύστημα , βάζοντας συχνά σε θέση αμηχανίας όλους τους Μηχανισμούς Ασφαλείας του Συστήματος.

Είτε θελημένα, είτε άθελα, το ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μια αρχική κατάσταση πλήρης διάλυσης του Συστήματος.  Αλλά αρχικής.

Από μόνο του το ΣΥΡΙΖΑ δεν φθάνει. Χρειάζεται βοήθεια. Ενίσχυση.

Η ενίσχυση αυτή μπορεί να είναι πραγματική, μόνο μέσω δύο οδών.

Η πρώτη, είναι η συλλογική αποδοχή των ιδεών του, των Αξιών και των πολιτικών του, από το Σύνολο των Πολιτών της χώρας.

Σε αυτή την περίπτωση, είτε λόγω απειρίας και αφερεγγυότητας των θεωριών του, είτε λόγω της πραγματικής του ικανότητας, θα σπάσει τον τοίχο προστασίας του Συστήματος.

Η δεύτερη, είναι να του διαθέσεις έναν εξίσου νέο και άπειρο σύμμαχο. Ένα νέο κόμμα, παντελώς άπειρο, άκομψο και ακραίο σε σχέση με ‘’τα παιχνίδια της συγκάλυψης’’, που θα ενισχύσει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν στις δύο θέσεις του πολιτικού μας διπολισμού, ανέλθουν δύο ‘’άπειρα στους κανόνες του Συστήματος’’ κόμματα, το Σύστημα δεν θα μπορέσει να προστατευτεί.

Θα αποκαλυφθεί, θα δυσλειτουργήσει, θα κλονιστεί.  

Και θα πέσει.

Σε αυτό το blog, ειπώθηκε μετεκλογικά, πως η ψήφος στη Χρυσή Αυγή, μετουσίωσε σε πράξη όσους ήθελαν να πετάξουν έναν κουβά σκατά μέσα στη Βουλή.

Και στις δύο περιπτώσεις, θεωρώ ως μη χαμένη ψήφο σε ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή, και γροθιά στο στομάχι του Κατεστημένου.