Το "τέλος του κόσμου" και το τέλος της Λογικής

Έχω έναν γνωστό μέσω διαδικτύου, με τον οποίο που και που πίνουμε και κάνα καφεδάκι. Τον τύπο, τον γνώρισα μέσω διαδικτύου, κυρίως μέσω της κοινής μας πατριωτικής ματιάς των γεγονότων, και αυτό λειτούργησε καταλυτικά στο να κρατήσουμε και μια εκτός διαδικτύου επαφή.

Ο συγκεκριμένος, αν και πολλές φορές επιλέγει κάποιες ακραίες και πολύ επιθετικές αναλύσεις, εξίσου πολλές φορές μπορεί να επεξηγεί καταστάσεις με τόσο ξεκάθαρο τρόπο, που με ξαφνιάζει. Ίσως οφείλεται και στο γεγονός πως λόγω κοινωνικής τάξης (ανήκει στην λεγόμενη πνευματική τάξη της πόλης), είτε λόγω επαγγελματικής τάξης (άμεση σχέση με πολιτικούς, βιομηχάνους, τραπεζίτες), πάντα αναφέρετε σε γεγονότα που ‘’θα συμβούν’’ και πάντα συμβαίνουν.

Προχθές, συζητούσαμε για το πανικό που έχει ξεσπάσει σχετικά με το πολύ ειπωμένο ‘’τέλος του κόσμου στις 21.12.2012’’.

Και ενώ του εξηγούσα πως εγώ τουλάχιστον, στα 36 μου έχω ήδη προλάβει άλλες δύο τέτοιες παγκόσμιες υστερίες, με αντίστοιχα ‘’τέλη του κόσμου’’ προηγούμενων ετών, και μάλιστα πιο τρομακτικών επιπτώσεων υστερίας (ποιος δεν θυμάται κάτι μαζικές αυτοκτονίες θρησκευόμενων Κινέζων), εκφράζοντας την άποψη πως το όλο θέμα δεν αφορά τον πολύ τον κόσμο, μιας και όσοι πιστεύουν στην συγκεκριμένη άποψη είναι ελάχιστοι, αυτός με κοίταξε με το συνωμοσιολογικό του ύφος.

Η ιστορία του έχει ως εξής:

Πριν  ένα χρόνο περίπου, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, πήγε με τον προϊστάμενό του στις ΗΠΑ. Εκεί, κάποια μέρα μετά τη δουλειά συνάντησε έναν τύπο, μεγάλης ηλικίας, πρόεδρο μιας επαγγελματικής ένωσης των ΗΠΑ. Ήταν Έλληνας μετανάστης (παιδί μεταναστών) και έτσι η συζήτηση κάποια στιγμή, ξέφυγε από τα επαγγελματικά και πήγε σε φιλικό επίπεδο.

Μόλις είχε ξεκινήσει η όλη αύξηση της θερμότητας του θέματος ‘’το τέλος του κόσμου στις 21.12.2012’’ σε κάποιες επαρχίες στις ΗΠΑ, και η συζήτηση έφτασε κάποια στιγμή και στο θέμα.

Ο γνωστός μου, άρχισε να ειρωνεύεται την αντίδραση ορισμένων αμερικανών, το να σπεύδουν να ‘’προετοιμάζονται με προμήθειες και extra επισκευές των σπιτιών τους’’, αλλά ο ηλικιωμένος, τον κοιτούσε βλοσυρά, λες και εμμέσως, ένιωθε ο ίδιος θιγμένος για τη χλεύη.

Χωρίς να πει κάτι, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στη βιβλιοθήκη του (η συνάντηση ήταν στο γραφείο του). Πήρε τέσσερα βιβλία και τα ακούμπησε στο τραπέζι. Είχε συγκεκριμένες σελίδες σημαδεμένες με κίτρινα με post it, και τις άνοιξε κατευθείαν. Άρχισε να του διαβάζει αναφορές διαφόρων παλαιών πολιτισμών, όχι μόνο των Μάγιας, που μιλούσαν για το τέλος του κόσμου μέσω φυσικών καταστροφών. Αναφέρθηκε σε αναφορές από αρχαία Ινδία, από αρχαία Κίνα, από αρχαία Ελλάδα καθώς και από Περσία. Όλες μα όλες, μιλούσαν για μια περιοδικότητα στην επερχόμενη καταστροφή του κόσμου.

Ο γνωστός μου τον άκουγε αμίλητος.

Ο ηλικιωμένος αμέσως μετά, σημείωσε σε ένα χαρτί, όλες τις αναφορές πάνω στους υπολογισμούς όλων των περιόδων όπως αυτοί ορίζονταν σε κάθε μία από τις αρχαίες αναφορές, όλων των διαφορετικών λαών που είχε εκφωνήσει προηγουμένως. 

Πήρε ένα ακόμη βιβλίο από την βιβλιοθήκη του, και άρχισε να αναλύει πως επεξηγούνται χρονολογικώς με τη σημερινή χρονολόγηση, όλοι εκείνοι οι αρχαίοι μύθοι.

Ανάλυσε την ινδική παραδοχή, την ελληνική, την περσική , την κινέζικη και βεβαίως εκείνη των Μάγια.

Ο γνωστός μου, όπως και εγώ βεβαίως, δεν είχε ποτέ ενημερωθεί πως έγινε εκείνη η μεταχρονολόγηση της μυθολογίας των Μάγιας, που κατέληξε στο αρχικό συμπέρασμα της 21^ης .12.2012 και η όλη ανάλυση του κέντρισε τον ενδιαφέρον. Με έκπληξη άκουγε τον συνομιλητή του, να του μεταφράζει μια προς μία τις διάφορες μυθολογίες, που σημειωτέων  διάφεραν τόσο χρονολογικά όσο και πολιτισμικά μεταξύ τους, καταλήγοντας όλο και περισσότερο στην ταυτοποίηση όλων των τόσο διαφορετικών μετρικών χρονολογήσεων σε μια κοινή συνισταμένη συνάρτηση με το δικό μας χρονικό μετρικό σύστημα, που ο γνωστός μου άρχισε να νιώθει άβολα.

Όταν τελείωσε ο ηλικιώμενος την ανάγνωση των χωρίων των συνομήλικών του βιβλίων που είχε μπροστά του, έβγαλε τα γυαλιά του και κοίταξε σοβαρά τον προσκεκλημένο του.

‘’Νιώθεις πως όλα αυτά, είναι τυχαία?’’, τον ρώτησε.

Ο γνωστός μου, προσπαθώντας να βρει μια λογική απάντηση, του είπε πως ακόμη και έτσι να είναι, και οι ημερομηνίες όλων εκείνων των μυθολογιών να συμπίπτουν σε μια συγκεκριμένη, ακόμη και τότε, η αντίληψη για το τι είναι ‘’ το τέλος του κόσμου’’ για έναν Κινέζο της εποχής των σαμουράι, ή έναν Έλληνα της εποχή του Ορφέα, ή ένα Μάγια της εποχής των πυραμίδων του, διαφέρουν τα μέγιστα στο πως ορίζεται ‘’το τέλος του κόσμου’’ για έναν πολιτισμό όπως αυτός του 21^ου αιώνα.

Ο ηλικιωμένος γέλασε.

«Έχεις δίκαιο», είπε χαμογελώντας. «Ένας τυφώνας ή ένα τσουνάμι για έναν αρχαίο Κινέζο, φαντάζει πιο τρομακτικό, από ότι έναν σημερινό Αμερικάνο ή Ευρωπαίο, που είδε το Τσουνάμι στο CNN και έμαθε για κάποιον τυφώνα μέσω internet».

Ο γνωστός μου χαμογέλασε και αυτός, κυρίως λόγω της ανακούφισης που άρχισε να νιώθει, μετά τον καταιγισμό των πληροφοριών που είχε γίνει δέκτης και είχαν προς στιγμή κλονίσει την έως τότε πίστης του.

Ο ηλικιωμένος όμως έσπευσε να σοβαρέψει αμέσως το ύφος του.

«Η αλήθεια είναι, πως θα έχουμε τρομερά καιρικά φαινόμενα σε μερικούς μήνες. Οι τυφώνες θα εμφανίζονται παντού, πλημύρες θα εμφανίζονται συχνά λόγω έντονων βροχοπτώσεων, οι άνεμοι θα σηκώνουν τεράστια κύματα που θα εξαφανίζουν λιμάνια, ηφαίστεια για χρόνια ανενεργά θα βγάλουν λάβα, σεισμοί θα συμβαίνουν σε γη και θάλασσα», είπε απευθυνόμενος κυρίως στον εαυτό του. Έμεινε αμίλητος για λίγα λεπτά, όχι περιμένοντας τον συνομιλητή του να απαντήσει, αλλά μάλλον επειδή σκεφτόταν. Σήκωσε το βλέμμα του ξανά προς τον γνωστό μου.

«Η ανθρωπότητα θα μπορέσει να επιβιώσει. Δεν θα καταστραφεί η Γη βεβαίως. Η ανθρωπότητα έχει πλέον τα μέσα για να μην ‘’τελειώσει’’ (χρησιμοποίησε τη λέξη finish) από αυτά τα καιρικά φαινόμενα», είπε και πλησίασε τον συνομιλητή του. «Η Γη δεν θα ‘’τελειώσει’’ ,αλλά οι πόλεις των ανθρώπων», του είπε ψιθυριστά.

Ο γνωστός μου ένιωσε να μην καταλαβαίνει και ο ηλικιωμένος το κατάλαβε. «Οι καταιγίδες και οι καταστροφές, θα χτυπήσουν τις μεγάλες πόλεις. Τις περιοχές που πολλοί άνθρωποι επέλεξαν να δημιουργήσουν μεγάλες πόλεις. Κοντά στη θάλασσα ή μέσα σε πεδιάδες. Εκεί να χτυπήσουν οι καταστροφές. Τα βουνά θα κατεβάζουν τόνους νερού, οι θάλασσες θα στέλνουν χιλιάδες τεράστια κύματα στις παραθαλάσσιες περιοχές. Οι ανθρώπινες πόλεις που βρίσκονται εκεί, θα χαθούν. Νησιά θα σβήσουν από το χάρτη, κοιλάδες θα γίνουν λίμνες, ποτάμια θα γίνουν θάλασσες. Το καταλαβαίνεις?», τον ρώτησε.

Ο γνωστός μου, δεν μπόρεσε να πει λέξη. Τον άκουγε αμίλητος. Ο ηλικιωμένος σηκώθηκε από το κάθισμα και του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Κατευθύνοντας προς το πίσω μέρος του γραφείου του, σε μια πόρτα. «Η ανθρωπότητα βεβαίως δεν είναι μόνο στις πόλεις. Πολλά βουνά θα παραμείνουν ανέπαφα και ότι αυτά φιλοξενούν» είπε συμπληρώνοντας γελώντας «χωριά, μικρές πόλεις αλλά και τουριστικά θέρετρα».

Μπήκαν σε ένα μικρό δωμάτιο όπου υπήρχε μια μακέτα φανταστικής σε σύλληψη και λεπτομέρεια μικρογραφίας ενός κτηρίου. Η μακέτα έδειχνε το κτήριο πάνω σε μια βουνοκορφή και είχε χιλιάδες λεπτομέρειες. Διαμερίσματα, γήπεδα, διαμερίσματα έως και πισίνες. «Αυτό είναι ένα project που έχουμε ξεκινήσει εδώ και 3 χρόνια και το οποίο είναι έτοιμο προς χρήση», του είπε υπερήφανος, έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του πάνω στην τελειότητα της μακέτας. Χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει το γνωστό μου, που παρακολουθούσε και αυτός με δέος την τελειότητά της, συνέχισε: «βρίσκεται στην κορυφή Acrodectes (ακροδέκτες???) και μπορεί να φιλοξενήσει έως και 2.000 ενήλικα άτομα και 500 παιδιά έως 13 ετών».

Ο γνωστός μου ένιωσε ξανά να μην καταλαβαίνει. «Τι εννοείς ‘’να φιλοξενήσει’’», ρώτησε.

Ο ηλικιωμένος, πήγε και κάθισε απέναντι από τη μακέτα, σε ένα μικρό καναπέ. «Όταν η κυβέρνηση μας ανακοίνωσε το τι έρχεται, μας ενημέρωσε τους όρους που θα πρέπει να πληρούν όσοι θα επιλεχθούν για τις ‘’κιβωτούς’’ τους». Χαμογέλασε και συνέχισε: «Κιβωτούς. Έτσι τις ονομάζουν. Ειρωνικό, έτσι;», του είπε.

Ο γνωστός μου άρχισε να νιώθει έντονη συγκίνηση. «Τι είναι αυτά που λες», τον ρώτησε δείχνοντάς του την ενόχληση που ένιωθε. «Τα βουνά που θα μείνουν, δεν θα χωρέσουν όλη την ανθρωπότητα φίλε μου. Ήδη, οι κυβερνήσεις του κόσμου, ετοιμάζουν τις …κιβωτούς τους, για να γλιτώσουν από τις επερχόμενες καταστροφές. Αυτό σου λέω».

Του έδειξε την μακέτα. «Απλά, η δική μας κυβέρνηση, έθεσε πολύ αυστηρά κριτήρια για το ποιους θα επιλέξει τα φιλοξενήσει στις δικές της κιβωτούς. Όλοι εμείς, που γνωρίζαμε πως είτε οι ίδιοι, είτε οι κοντινοί μας δεν θα επιλεγόμασταν, αποφασίσαμε να φτιάξουμε την δική μας ‘’κιβωτό’’. Αυτή η μακέτα, χτίστηκε με κεφάλαια ιδιωτών», του είπε.

Ο γνωστός μου άρχισε να εκνευρίζεται. «Πιστεύεις πως θα έρθει το τέλος του κόσμου;», του είπε. «Όχι, αλλά το τέλος του πολιτισμού που ξέρεις σήμερα», του απάντησε ψύχραιμα.

«Οι καταστροφές θα επιφέρουν τεράστια μείωση του ανθρωπίνου πληθυσμού. Χώρες χωρίς υποδομές θα δεχθούν τεράστιες απώλειες. Οι οικονομίες θα καταρρεύσουν. Και μαζί με αυτές, και η ζωή που γνωρίζουμε σήμερα.  Αλλά τα δυνατά κράτη, θα μπορέσουν να συνεχίσουν την ύπαρξή τους. Από τα βουνά και τα ψηλά υψόμετρα. Εκεί θα συνεχίσει η ζωή των ανθρώπων».

Σε αυτό το σημείο, ένιωσα την ανάγκη να διακόψω για πρώτη φορά, εδώ και πολύ ώρα, την αφήγηση του δικτυακού μου φίλου. «Μα, καλά, πιστεύεις σοβαρά τις θεωρίες του», τον ρώτησα. Γύρισε και με κοίταξε με ύφος περίλυπο. «Δεν θα σώσουν όλους τους ανθρώπους, διότι βασίζονται στην καταστροφή και στον αφανισμό των εκατομμυρίων ανθρώπων», μου απάντησε.

«Ακόμη και σε περιοχές που δεν θα χτυπήσουν τα καιρικά φαινόμενα, με την τεχνολογία τους, θα δημιουργήσουν ακραίες συμπεριφορές της φύσης, ώστε να επέλθει ο αφανισμός που τόσο πολύ θέλουν. Καταλαβαίνεις? Θα δημιουργήσουν καταιγίδες και τσουνάμια και σεισμούς και νεροποντές, διότι θέλουν οι ανθρώπινες πόλεις να διαλυθούν».

Αντέδρασα με οργή, όπως κάθε φορά που τον άκουγα να αναλύει σενάρια συνομωσίας: «Τι βλακείες κάθεσαι και μου λες? Είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο και όλοι εμείς να καθόμαστε άπραγοι?», ρώτησα.

Χαμογέλασε. Μου είπε πως για τις εορτές, θα φύγει με την σύζυγό του και τα παιδιά του, μεγάλα πλέον με δικά τους παιδιά, για ‘’διακοπές’’ στην Αμερική. Θα επισκεφτούν τον φίλο του, στο καταυλισμό στην κορυφή Acrodectes.

Είναι όντως κουτό, το πόσο εύκολα πείθονται οι άνθρωποι για γεγονότα τα οποία με καμία λογική, δεν θα τα δέχονταν υπό διαφορετικές συνθήκες.