Η επιβίωση της Αριστεράς, στο τέλος του θεωρητικού Καπιταλισμού

Η κρίση που βιώνει όλος ο πλανήτης, καταρρίπτει στην θεωρεία, το Καπιταλισμό. Ένα σύστημα που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια κρίση, δεν νοείται να θεωρείται από κανέναν,  άξιο περαιτέρω συζήτησης. 

Μέσα σε αυτή την πτώση της θεωρητικής ισχύς του Καπιταλισμού, η Αριστερά, ως ‘’αντίθετο’’ δέος, προσπαθεί να επιβιώσει.

Είναι τόσο στενά δεμένη η θεωρία της Αριστεράς, με την θεωρία του Καπιταλισμού, έχει σε  τέτοιο βαθμό εξάρτηση της ύπαρξής της, με την ύπαρξη του Καπιταλισμού, ως αντίθετου δέους, που είναι σχεδόν σίγουρο, πως η πτώση του μπορεί να την συμπαρασύρει, τόσο στη συνείδηση του κόσμου, όσο κυρίως στα θεμέλιά της, την βαρύγδουπη θεωρία της.

Παλεύει για την επιβίωσή της λοιπόν. Σε όλο τον κόσμο.

Εδώ στην Ελλάδα, μπόρεσε και διεκδίκησε, και τελικά κατάφερε να πάρει, ένα μερίδιο της ‘’τελευταίας’’ πίτας της μεταπολίτευσης, που αν το χειριστεί καλά, θα μπορέσει εν τέλει να επιβιώσει.

Ένα κομμάτι της Αριστεράς, που απευθύνεται σε κάποιους ιδεολόγους, που συνεχίζουν να πιστεύουν στην πρακτική ποιότητα της αριστερής άποψης, μπήκε στην Κυβέρνηση.

Ο Κουβέλης, το κομμάτι της Αριστεράς εκείνο, που θεωρεί τον ρόλο της ως μια ενδιαφέρουσα πολιτική άποψη, που αξίζει να βρίσκεται στα πράγματα, άσχετα αν βρίσκεται στη γωνία, μονάχη και αδύναμη, χωρίς κανένας να δίνει λογαριασμό στην ‘’ενδιαφέρουσα’’ άποψή της, μπήκε στην Κυβέρνηση, για να σώσει την εικόνα της Αριστεράς, για εκείνους που την θεωρούν ως απαραίτητη την προσαρμογή της στις υπάρχουσε καταστάσεις.

Συμμετέχει ο Κουβέλης στις επίσημες συζητήσεις, βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και λέει ελεύθερα την άποψή της. Στο τέλος βέβαια, δεν γίνεται τίποτα από όσα λέει, και ο Κουβέλης βγαίνει και παραδέχεται πως ‘’δώσαμε μια μάχη, συνεχίζουμε’’.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, το κομμάτι εκείνο που διεκδικεί την άποψη πως ‘’αυτό που θέλω να γίνει, θα γίνει θέλουν δεν θέλουν κάποιοι άλλοι’’, παίζει τον αντίστοιχο ρόλο, για εκείνους που θέλουν την Αριστερά ουτοπιστικά επαναστατική, ρομαντικά αντιδραστική και γοητευτικά ακραία.

Παίρνοντας τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μπορεί σαφώς να επιβιώσει οικονομικά, τις δύσκολες τούτες ώρες, αφετέρου, παίρνει και δικαιωματικά τα ινία ‘’του αγώνα ενάντια στον εχθρό’’. Βέβαια, εκ των προτέρων γνωρίζει πως δεν μπορεί να τα βάλει με τον συγκεκριμένο εχθρό, όπως επίσης και πως ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί -ηθελημένα ή όχι- ως τροχοπέδη μια ενιαίας λαΐκής εξέγερσης , συνεχίζοντας την εμμονή της σε μερικά θέματα taboo , αλλά όπως λένε και σε όλες τις θεωρίες του marketing ‘’η κακή διαφήμιση, παραμένει διαφήμιση’’.

Με τον ένα η τον άλλο τρόπο, και η μερίδα των ψυχρών ρεαλιστών και η μερίδα των ουτοπιστών ρομαντικών, η αριστερά φαίνεται να προσπαθεί με επιτυχία να επιβιώσει της πτώσης του Καπιταλισμού.

Η τρίτη μερίδα, πάντως, εκείνη που όχι μόνο γνωρίζει την αδυναμία της να εφαρμόσει τις θεωρίες της Αριστεράς, αλλά και έχει αποδείξει πολλάκις φορές τη γνώση της αυτή ολοφάνερα, με την άρνησή της να αρπάξει το ρόλο που τόσο πολύ ζητάει εδώ και χρόνια , όταν οι συνθήκες ή οι εποχές της τον έδωσαν, φαίνεται πιο ψύχραιμη από όλες τις υπόλοιπες.

Με ωριμότητα και σοβαρότητα, βλέπει τον Καπιταλισμό να καταρρέει, και προβλέπει τις άμεσες επιπτώσεις που θα φέρει σε όλο το Πολιτικό Σύστημα όπως και αν αυτό εκφράζεται μέσα από τον κομματισμό, την ηγετική ιεραρχία, την άκριτη υπακοή στους ‘’εκλεγμένους’’, την νομοτελειακή εκπροσώπηση.

Το ΚΚΕ, σε αυτή την φάση, αποφάσισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, εδώ και τόσες δεκαετίες.

Να κρυφτεί.

Να κρυφτεί πίσω από παλαιές παραλλαγές, πίσω από ξεπερασμένες κρυψώνες.

Αυτοαπομονώθηκε, επιλέγοντας με τη στάση της να λάβει έναν πολύ μικρό ρόλο στην πολιτική σκηνή της σημερινής κατάστασης, πιστεύοντας πως όσο ‘’δεν ακούγεται, τόσο λιγότερα θα του χρεώσουν’’.

Την ώρα που ο κόσμος είναι έτοιμος να οργιστεί πραγματικά, να αρχίσει να φωνάζει με βροντερή φωνή, το ΚΚΕ επιλέγει να συνεχίζει να οργανώνει μόνο του τις δράσεις του, να συνεχίζει να υψώνει τοίχο με συρματόπλεγμα για όσους θέλουν να ενωθούν μόνο για τον αγώνα, συνεχίζει να θεωρεί ως απαραίτητη πρόταση μιας συμμαχίας, την πλήρη υποταγή της άλλης πλευράς, στα θέλω του.

Και οι τρεις δείχνουν κάτι να καταφέρνουν.

Ο Κουβέλης, περνάει την εικόνα του αριστερού που ‘’σήκωσε τα μανίκια’’ για να δουλέψει για την σωτηρία της χώρας. Κάνει ότι μπορεί (‘’το παλικάρι’’), αλλά η κατάσταση είναι τέτοια, που δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε περισσότερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, αρχίζει και προετοιμάζει την παραγωγή χιλιάδων νέων gadget με τη φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα.  Έχοντας σηκώσει τη σημαία της σταυροφορίας κατά των αντιλαϊκών μέτρων, ευελπιστεί περισσότερο για την εικόνα του, παρά για κάτι πιο ουσιώδες. Το νεαρό της ηλικίας θες, η αδυναμία της απειρίας θες, όπως και να το δεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή, με τη στάση που κρατάει ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, μάλλον διευκολύνει την σωτηρία του Συστήματος παρά το πολεμάει.

Το ΚΚΕ τέλος, κάθεται ήσυχο στη γωνία, σφυρίζοντας αδιάφορα καθώς προσπαθεί να κρατήσει το ηθικό των ιδεολόγων οπαδών του, κρατημένο σε επίπεδο λήθης.