ΣΥΡΙΖΑ και καταστολή της Οργής του λαού

Γράφω πρώτη φορά μετά τις Εθνικές Εκλογές του Ιουνίου.

Όχι γιατί δεν είχα τίποτα να καταθέσω, αλλά επειδή περίμενα.

Η αρχική μου απογοήτευση για την μανιώδη προσκόλληση των συμπατριωτών μου, των αναγκαστικών μου συγκατοίκων σε αυτή τη χώρα, σε κόμματα και πρόσωπα που εδώ και τόσες δεκαετίες μόνο δεινά έχουν  να επιδείξουν, ήρθε να ισορροπηθεί με την πρωτόγνωρη (τουλάχιστον από τότε που θυμάμαι), στήριξη νέων ανθρώπων έστω και στο ρόλο της Αντιπολίτευσης.

Την οργή μου, για τους Έλληνες που ψήφισαν ξανά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ότι συνεπάγεται αυτό (διαπλοκές, μίζες, ρουσφέτια, Siemens, Χρηματιστήρια, βίλες, νόμοι υπέρ των εγκληματιών κτλ), ήρθε να ηρεμίσει η ελπίδα που γέννησαν όλοι εκείνοι οι Έλληνες που δεν τους ψήφισαν.

Με την Άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις πολλών εκ των Ελλήνων που συνειδητοποίησαν την αναγκαιότητα της ενίσχυσης μιας νέας δύναμης, αντιστάθμισης με την δύναμη των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αυξήθηκαν.

Ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, η Αριστερά που ‘’εξέφραζε’’ το ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα προηγούμενα χρόνια που ήταν μη υπολογίσιμη δύναμη, θα μπορούσε να διεκδικήσει, να απαιτήσει αλλά και να κερδίσει πολλά.

Ποιος δεν θυμάται από εμάς το ΣΥΡΙΖΑ του Αλαβάνου, του Τσίπρα αλλά και του Κωνσταντόπουλο ο ΣΥΝ παλαιότερα, να μιλάνε για τα δικαιώματα των νέων, των αδυνάτων, των φτωχών και των κατατρεγμένων;

Λογικό λοιπόν να αναμένουν πολλοί, κάτι το διαφορετικό με το ΣΥΡΙΖΑ του ανερχόμενου και δυναμικού, του αδιάφθορου και μαχητικού Τσίπρα, ως Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Το ίδιο ανέμενα να δω και εγώ.

Αντιδράσεις και πολιτικές κινήσεις που θα συνάδουν με τη στήριξη που έλαβε στις τελευταίες εκλογές.

Και περίμενα. Περίμενα να δω πως θα μπορέσουν τη θεωρία να την μετουσιώσουν σε πράξη.

Από τις εκλογές και μετά, δεν έχω δει τίποτα. Τίποτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να τσιρίζει μονάχος του, να μιλάει μονάχος του και ενίοτε να σφυρίζει αδιάφορα.

Η ηγεσία του, λες και επαναπαύτηκαν στη θέση τους, φαντάζουν σαν συμβιβασμένοι υπερήλικες που ‘’περιμένουν τη σύνταξή τους’’.

Πέρασε ο Ιούλιος, πέρασε ο Αύγουστος και ήρθε ο Σεπτέμβριος. Καταλυτικός μήνας, μιας και τον Σεπτέμβριο, κάθε χρόνο στα εγκαίνια της ΔΕΘ, οργισμένοι πολίτες συγκεντρώνονται να διαμαρτυρηθούν.

Έως πέρσι, με το ΣΥΡΙΖΑ ως κομπάρσο στην πολιτική ζωή, έβλεπες τα στελέχη του να πρωτοστατούν στην εκδηλώσεις οργής των πολιτών έξω από την ΔΕΘ, συνήθως τη μέρα που ερχόταν ο εκάστοτε πρωθυπουργός να μιλήσει στους δημοσιογράφους.

Πέρσι, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που πρωτοστάτησε στα εκτενή επεισόδια τη μέρα που ο George Papandreou βρέθηκε για την ομιλία του στο Βελίδειο Μέγαρο.

Αν και μικρή κομματική δυναμική, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να κρατά υπερήφανα τη ‘’σημαία’’ της Αριστεράς όταν πχ το ΚΚΕ, θεώρησε σκόπιμο να μην προχωρήσει προς το Μέγαρο, αλλά απλά να κλείσει την Τσιμισκή.

Και ήταν κάτι που το καθιέρωσε στις συνειδήσεις των οργισμένων πολιτών.

Εφέτος, οι προσδοκίες των πολιτών ήταν μεγαλύτερες.

Το γεγονός πως ένα κόμμα που συμμετείχε και πρωτοστατούσε στις περσινές διαδηλώσεις οργής, φέτος βρίσκεται στη νομοτελιακή θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έδινε στις καρδιές όλων των πολιτών που γνώριζαν και αποφάσισαν να συμμετέχουν τις εκδηλώσεις οργής, φτερά και ελπίδες για κάτι το μεγαλύτερο, κάτι το ουσιαστικότερο.

Και ήρθε η εποχή της ΔΕΘ. Και ήρθε η μέρα των πορειών.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μεγάλος ΑΠΩΝ.

Όχι τόσο λόγω της απουσίας του ως παρουσία. Αλλά κυρίως ως άρνηση να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που το ίδιο ζήτησε στις προηγούμενες εκλογές από το λαό, και ο λαός (ένα κομμάτι του) επέλεξε να του το δώσει.

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τίποτα το διαφορετικό να προσφέρει πέρσι με φέτος.

Τίποτα το ουσιαστικότερο, τίποτα το μεγαλύτερο.

Ως Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν στάθηκε επάξια των προσδοκιών χιλιάδων οργισμένων Ελλήνων, που είδαν ακόμη μια χρονιά, η διάθεση του λαού για διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, να πνίγονται στις στημένες σκηνές βίας μεταξύ των κρατικών μηχανισμών αποχαύνωσης

Το υπάρχον Σύστημα Εξουσίας, είναι πολύ ισχυρό. Έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια, τέτοιους μηχανισμούς ασφαλείας, που μπορεί να καταστέλλει υποχθόνια και χωρίς ‘’να ανοίξει μύτη’’, κάθε δυναμική αντίδρασης και αμφισβήτησής του.

Ακόμη και όταν υπάρχει αυξημένη τάση για την αναγκαιότητα ευρέσεως μιας νέας εναλλακτικής πρότασης, το Σύστημα Εξουσίας, δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια.

Δημιουργεί πλαστές ‘’εναλλακτικές’’, που κύριο σκοπό έχουν να μαζέψουν όλη την οργισμένη δυναμική και να την περιορίσουν σε σημείο καταστολής.

Εφέτος, οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από την ΔΕΘ, δεν θύμιζαν σε τίποτα τις περσινές ή τις προπέρσινες.

Εφέτος, οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, δημιουργούσαν χασμουρητά και βαρεμάρα.

Και αυτό, είναι σίγουρα μια μεγάλη επιτυχία του Συστήματος Εξουσίας.