Η Διάσπαση της Αριστεράς ως δείγμα δειλίας.

Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει πως όταν βρεθούν δύο αριστεροί μεταξύ τους, θα κάνουν επιτροπή, αλλά αν βρεθούν τρείς μεταξύ τους , θα κάνουν διάσπαση.

Το ανέκδοτο αυτό, καυτηριάζει πολύ εύστοχα το πόσο πολλές διαφωνίες υπάρχουν μέσα στο χώρο της αριστεράς.

Οι ‘’βιαστικοί’’ θα σπεύσουν να υποστηρίξουν πως ‘’αυτό αποδεικνύει την ανεκτικότητα , την συγκαταβατικότητα και την ευελιξία στην εξέλιξη και ανάπτυξη των ιδεών, στον άνευ ορίων και στεγανών χώρο της αριστεράς.

Ίσως και να είχαν δίκαιο, αν δυστυχώς, δεν είμαστε όλοι μας μάρτυρες ,πως στην ποικίλη διαφοροποίηση απόψεων στο χώρο της αριστεράς, δεν υπάρχει ούτε ανεκτική ούτε συγκαταβατική, ούτε ευέλικτη ανάπτυξη ιδεών.

Όταν δύο αριστεροί διαφωνών, διαφωνούν σε ακραίο σημείο.  Καμία ανεκτικότητα, καμία συγκατάβαση.

Ενώ πχ θα μπορούσε να διαφωνούν σε πολλά μεταξύ τους, αλλά να μην αφήνουν τις διαφωνίες τους να λειτουργήσουν ‘’διασπαστικά’’ μεταξύ τους, δύο αριστεροί , όταν διαφωνούν, αφήνουν στην άκρη, όλα όσα τους ενώνουν,  κατατάσσοντάς τους θεωρητικώς στον ίδιο χώρο, και ανακηρύσσουν ως πρωτεύουσας σημασίας,  το ένα και μοναδικό σημείο που μπορεί να διαφωνούν.

Συνήθως δε, ένας αριστερός, θέτει σε τέτοιο βαθμό σπουδαιότητας το ‘’1’’ που μπορεί να διαφωνεί με έναν άλλο αριστερό, από τα ‘’1000’’ μου μπορεί να συμφωνεί μαζί  του, που τον οδηγεί σε σημείο να προτιμάει την διάσπαση, ως μοναδική και ωφελιμότερη λύση.

Και βεβαίως αν αντί για ‘’1’’, διαφωνούν σε ‘’10’’ ή σε ‘’20’’, τότε δεν μιλάμε απλά για διάσπαση, αλλά για ‘’κήρυξη πολέμου’’.

Το φαινόμενο ‘’διάσπαση’’, στο χώρο της αριστεράς σπάει όλα τα ρεκόρ γελοιότητας!!!

Η αριστερά διασπάται και συνεχίζει να διασπάται εδώ και χρόνια.

Το ένα κόμμα έγινε δύο, τα δύο τρία, τέσσερα, πέντε, δέκα και ούτω καθεξής.

Αυτό, ως ένα σημείο, θα ήταν υγιές.

Στο βαθμό της αριστεράς όμως, καταντάει αρρώστια.

Αυτό που συμβαίνει με την αριστερά στην Ελλάδα του 2012, είναι απλά γελοίο.

Τόσο γελοίο, που πλέον μόνο μια ερώτηση αρμόζει προς όλους όσους τυχαία βρέθηκαν ή επέλεξαν να βρεθούν στην ηγεσία των αριστερών πολιτικών φορέων  της χώρας, αυτή την δύσκολη για τη χώρα στιγμή.

Αν σήμερα, εν μέσω πλήρης πολιτικό-κοινωνικής κατάρρευσης και αμφισβήτησης , της ‘’δεξιάς’’, καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής αντίληψης, η αριστερά δεν μπορεί να περιορίσει τις όποιες μεγάλες ή μικρές διαφορές που έχουν τα επί μέρους μέλη που την αποτελούν, και ενωμένη και αποφασισμένη, να σταθεί απέναντι στον ‘’μισητό από όλους’’ κοινό εχθρό, ώστε να τον συντρίψει και να τον εξαφανίσει, πότε θα τον μπορέσει να το κάνει;

Την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, η πτώση αξιών και θεσμών της ‘’απέναντι’’ άποψης, έχει φέρει όλο τον κόσμο, έξω από την ‘’πόρτα’’ της αριστεράς,  από άκρη σε άκρη της Ελλάδος, από άκρη σε άκρη της Ευρώπης, από άκρη σε άκρη του πλανήτη.

Η κοινωνία , χτυπάει εν αγωνία την πόρτα της αριστεράς, ζητώντας απαιτητικά την έμπρακτη πλέον παρουσία της, με ενεργό πλέον ρόλο,  στην διαμόρφωση ενός καλύτερου μέλλοντος. Και το ζητάει συνειδητοποιημένα, όχι εν σύγχυση

Μέσα όμως από την πόρτα, η αριστερά συνεχίζει να μαλώνει και να φωνάζει τόσο δυνατά με ‘’τον εαυτό της’’, που δεν ακούει την κοινωνία από έξω να ζητάει την βοήθειά της.

Με έκπληξη βλέπουμε σήμερα, τον Τσίπρα και την Παπαρήγα, τον Αλαβάνο και τον Κουβέλη, το ‘’αριστερό ΠΑΣΟΚ’’ και τους άλλους αριστεριστές της πολιτικής μας ζωής, να προτιμούν να πηγαίνουν ο καθένας μόνος του απέναντι στο ‘’πληγωμένο’’ θηρίο που αργοπεθαίνει, λες και ο στόχος δεν είναι να σκοτώσουν το θηρίο, αλλά να βρούνε ποιος είναι εκείνος που κατάφερε να σκοτώσει το θηρίο.

Τώρα που το ‘’τέρας’’ είναι τόσο ευάλωτο που εύκολα μπορεί να ‘’σκοτωθεί’’, οι αριστεροί συνεχίζουν να μην τα βρίσκουν μεταξύ τους.

Ο εγωισμός τους, τους τυφλώνει.

Σε σημείο που τους κάνει κακό.

Αυτό που ξεχνάνε όλοι τους οι αριστεροί ‘’ανεξάρτητοι μαχητές’’, είναι πως ένα πληγωμένο θηρίο, είναι πιο επικίνδυνο από ένα άλλο.

Και όσο συνεχίζουν να προτιμάνε τον ρόλο του ‘’long ranger’’ στη προσπάθεια ρήξης του υπάρχοντος κατεστημένου, και να αρνούνται το ενδεχόμενο, όλοι μαζί οι εχθροί του Συστήματος, να ενωθούν τώρα που αυτό το καθεστώς κλονίζεται, και να του ρίξουν μια να το εξαφανίσουν, τόσο θα χάνουν όλο και περισσότερο την δύναμή τους, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον κόσμο, τον λαό, τους πολίτες.

Όσο οι πολίτες βλέπουν σε αυτή την υπάρχουσα κατάσταση, την αριστερά να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί την στιγμή, να πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά, και, ενωμένη και αποφασισμένη,  να αλλάξει τα πράγματα, τόσο θα αντιλαμβάνεται πως κάτι τρέχει μαζί της, κάτι τρέχει με την αριστερά.

Διότι, μια τέτοια αμέλεια, αναβλητικότητα και ολιγωρία, σε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία, μόνο δύο πράγματα μπορούν να σημαίνουν.

Ή η αριστερά είναι ακόμη τόσο ανώριμη, σε σημείο που δεν έχει την ωριμότητα να θέσει ως προτεραιότητα τις κεντρικές ιδέες που την χαρακτηρίζουν, εν αντιθέσει με τις επιμέρους ιδέες που ακόμη τις ψάχνει και τις αναζητά και άρα δεν είναι ούτε ώριμη και έτοιμη να ηγηθεί και να συμμετέχει στη διαμόρφωση της επόμενης κοινωνίας,

ή η αριστερά, σκοπίμως δεν εκμεταλλεύεται τις σημερινές συνθήκες, επειδή ο κόσμος, οι λαοί, δεν είναι ακόμη ώριμοι.

Την πιθανότητα η αριστερά να γνωρίζει εξ αρχής πως όσα λέει είναι αδύνατα δεν την συζητάω καθόλου. Προς το παρών.

Αν ισχύουν οι δύο παραπάνω πιθανότητες, τότε , σε κάθε περίπτωση, η αριστερά θα πρέπει να αποδεχθεί την σημερινή της, έστω προσωρινής, κατάσταση, και να αποδεχθεί τον μικρό της ρόλο.

Είτε ο κόσμος είναι ακόμη ανώριμος, είτε οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες, είτε η ίδια η αριστερά δεν αισθάνεται ακόμη έτοιμη, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Η αριστερά, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν μπορεί να ηγηθεί της μάχης κατά του Συστήματος.

Οφείλει στον εαυτό της και στα όσα διατυμπανίζει, να αποδεχθεί την αν -ετοιμότητά της.

Αν το αποδεχθεί, τότε θα κάνει το μοναδικό καλό που μπορεί να κάνει κάποιος ‘’δευτεραγωνιστής’’ , κάποιος ‘’βοηθητικός’’ σε μια μάχη.

Θα βοηθήσει εκείνον που είναι έτοιμος, να αναλάβει την επόμενη μέρα, έστω και αν ‘’νομίζει’’ πως μπορεί να αναλάβει, να κερδίσουν μαζί τον πόλεμο με το υπάρχον Σύστημα.

Και , όπως ένας καλός βοηθητικός, που αποδέχεται πως δεν είναι ακόμη έτοιμος να ηγηθεί μιας μάχης, δίδει οικιοθελώς την θέση της πρώτης γραμμής σε εκείνον που δέχεται να αναλάβει τις ευθύνες της μάχης, διότι απώτερος σκοπός και των δύο, παραμένει η νίκη ενάντια στον κοινό εχθρό, έτσι και η αριστερά, θα πρέπει να βάλει πίσω τον εγωισμό της και να δώσει την ‘’καυτή πατάτα’’ που η ίδια δεν θέλει να πάρει στα χέρια της, στα χέρια εκείνου ή εκείνων που παίρνουν την ευθύνη να την κουβαλήσουν.

Διότι, όπως συμβαίνει με τον βοηθητικό και τον ηγέτη, απώτερος σκοπός παραμένει να χτυπηθεί αυτό το Σύστημα.

Τώρα, που είναι ευάλωτο. Τώρα, που ο κόσμος είναι έτοιμος να ξεπεράσει όλους τους ‘’μηχανισμούς ασφαλείας και προστασίας’’ που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια αυτό το αισχρό Σύστημα Αξιών που βλέπουμε μπροστά μας να πέφτει.

Αν, σε μια τόσο σημαντική ευκαιρία, η αριστερά επιλέγει να συνεχίσει τον μικρό της ρόλο, εγκλωβισμένη στις ατελείωτες διαφωνίες με τον εαυτό της για θεωρίες και φιλοσοφίες, είναι δικαίωμά της.

Αυτό όμως που δεν είναι δικαίωμά της, αλλά υποχρέωσή της, είναι σε αυτή την μάχη να μην ρίξει ασπίδα. Να δώσει το παρών.

Έστω και ως ‘’βοηθητικός’’.

Αυτή η μάχη, είναι η μεγαλύτερη της γενεάς μας.

Είναι η μάχη που θα αναδείξει τον νικητή, σε έναν πόλεμο που κρατάει από το τέλος του Β’ΠΠ.

Και σε αυτή τη μάχη, χρειάζονται όλοι.

Είτε σαν πρώτη γραμμή, είτε σαν βοηθητικοί.

Ριψάσπιδες δεν πρέπει να υπάρξουν.

Διότι, με το ''μέτωπο του εχθρού έτοιμο να πέσει'', εκείνος που θα επιλέξει να μην πολεμήσει, δεν θα θεωρηθεί απλά δειλός.

Σε μια τόσο σπουδαία μάχη, όποιος δεν σταθεί απέναντι στο Σύστημα, που ως ‘’πληγωμένο θηρίο’’ έχει γίνει περισσότερο επικίνδυνο, δεν θα θεωρηθεί ούτε ‘’ουδέτερος’’ ούτε ‘’αμέτοχος’’.

Όποιος δεν χτυπήσει σήμερα το Σύστημα, από όποια θέση και αν μπορεί, θα θεωρηθεί απλά σύμμαχός του.

Όποιος επιλέγει αυτή τη στιγμή να μείνει αμέτοχος, για τους χ ή ψ λόγους, στην μάχη με το Σύστημα, στην ουσία βοηθάει την παράταση της παντοδυναμίας του.

Και αυτό, θα πρέπει εκεί πέρα στην αριστερά, να το σκεφτούν πολύ σοβαρά.