Έως τώρα, κάθομαι και παρατηρώ τι συμβαίνει στη χώρα. Όχι από τον καναπέ μου. Βλέπω στον καναπέ μου βεβαίως τι ακριβώς αποφασίζουν, πράττουν και διοργανώνουν οι πολιτικοί μας. Αλλά δεν κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια.
Έχω πάει σε πορείες, έχω κατέβει σε πλατείες, έχω πάει έξω από τη Βουλή (μένω Θεσσαλονίκη), έχω συμμετέχει σε συγκεντρώσεις, μεγάλες ή μικρές, ήμουν παρών σε επεισόδια, σε ορισμένες περιπτώσεις ήμουν και μέσα σε επεισόδια.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, παρατηρούσα και τις αντιδράσεις του κόσμου , των πολιτών δηλαδή που επίσης βλέπουν στον καναπέ τους, και οργίζονται, με ότι αποφασίζουν , πράττουν και διοργανώνουν οι πολιτικοί μας.
Ως εθνικιστής βεβαίως, δεν μπορώ να αποφύγω μια πιο φιλοσοφική ματιά των όλων γεγονότων. Φιλοσοφική ματιά, όσο αφορά κυρίως και την δική μου πολιτική αντίληψη και οπτική.
Για αυτό, και η σύγκριση της σημερινής κατάστασης, με καταστάσεις γνήσιας εθνικιστικής αντιμετώπισης, δεν θα μπορούσε να λείψει.
Το συμπέρασμα που έχω βγάλει, είναι τραγικό για εμένα, και τη βάση της πολιτικής μου οπτικής.
Τι παρατήρησα λοιπόν.
Όσο αφορά την πολιτική ηγεσία, να συνεχίζει να συμπεριφέρεται ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, άσχετα με το πόσο προκλητικό φαίνεται πλέον αυτό το μοτίβο, με τους χιλιάδες των πολιτών στους δρόμους.
Το παραπάνω δεν μου έκανε καμία αίσθηση. Αναμενόμενο ήταν και απλώς επιβεβαίωσε την αρχική μου διαίσθηση.
Ο κόσμος όμως. Ο κόσμος συμπεριφέρεται περίεργα.
Όχι επειδή κατεβαίνει στους δρόμους. Αυτό το έκανε και παλαιότερα. Κάθε τρεις και λίγο, παλαιότερα, μια ή περισσότερες ομάδες πολιτών, κατέβαιναν στους δρόμους και έκαναν σαματά.
Η διαφορά με το σήμερα είναι πως παλαιότερα, οι διαμαρτυρόμενοι διαλύονταν όταν έσκαγε η πρώτη σύγκρουση με τα ΜΑΤ.
Σήμερα, ο κόσμος δεν διαλύεται.
Συνεχίζει να κάθεται και να παρατηρεί από κοντινή απόσταση, λίγα μέτρα πιο πέρα να συγκρούονται οι ‘’γνωστοί άγνωστοι’’ με τις ομάδες καταστολής.
Παλαιά έφευγε. Σήμερα όχι.
Παραμένει εκεί, αποφασισμένος να μην αφήσει ορισμένους ‘’κουκουλοφόρους’’ ή κρανιοφόρους να του αποτρέψουν την παρουσία του εκεί.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Το να μην κάνεις πίσω. Αλλά να παραμένεις σταθερά στη θέση σου.
Το επόμενο βήμα, είναι να κάνεις και ένα βήμα μπροστά.
Αυτό ακόμη δεν έχει έρθει η σειρά του να γίνει.
Προς το παρών, έγινε το πρώτο βήμα. Συγκεκριμένα, δεν έγινε το ‘’βήμα πίσω’’.
Το παραπάνω συμπέρασμα, θα μπορούσε να είναι θετικό νέο.
Μια θετική εξέλιξη.
Είναι όμως;
Εδώ και έναν χρόνο, τα συνταρακτικά γεγονότα που ακολουθούν την κατάπτωση της δημοκρατίας μας, έχουν τραγικές συνέπειες στην καθημερινότητα όλης της κοινωνίας, λίγο ή πολύ, περισσότερο ή λιγότερο.
Και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Και δεν έκανε βήμα πίσω, όταν το γνωστό ‘’θέατρο’’ παρόμοιων ‘’έργων’’ άρχισε να προβάλλεται.
Αλλά πότε θα γίνει το επόμενο βήμα;
Τι άλλο, χειρότερο ή μη αναστρέψιμο, πρέπει να συμβεί για να κατανοήσει η κοινωνία των πολιτών, πως ήρθε πλέον η ώρα να κάνουν το ‘’βήμα μπροστά’’;
Και τις συνέπειες θα έχει στην αποτελεσματικότητα ενός ‘’βήματος μπροστά’’, η συνεχόμενη αναβλητικότητά του;
Τα συμπεράσματα των παραπάνω προβληματισμών, είναι εκείνα που δεν με αφήνουν να χαρώ το ‘’πρώτο βήμα’’ της κοινωνίας μου.
Δυστυχώς, η χώρα αυτή, δεν αποτελείται από πολίτες που σχετίζονται με ότι εγώ ήθελα έως σήμερα να πιστεύω πως αποτελείτο.
Πιο συγκεκριμένα:
Η πολιτική μου οπτική, η δική μου βάση πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης, ήταν το Έθνος. Οτιδήποτε προερχόταν ή γεννιόταν μέσα στα πεδία της πολιτικής ή της κοινωνίας, θεωρούσα πως προϋποθέτουν, και πρέπει να προϋποθέτουν, την έννοια Έθνος.
Η Ιδέα και Άποψη, πως η έννοια Έθνος, είναι μια πολύ σπουδαία έννοια, μια Αξία που προσφέρει στην κοινωνία πολλά θετικά χαρακτηριστικά, ήταν ένας αδιαμφισβήτητος παράγοντας στην παραπάνω θέση.
Το Αληθές είναι και Εθνικόν και το Εθνικόν είναι και Αληθές, όπως θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, ποιητική αδεία.
Τώρα όμως, μετά από όλο αυτό το διάστημα, που παρατηρώ τις αντιδράσεις της πολιτικής εξουσίας, και τις αντίστοιχες αντιδράσεις της πλειονότητας του κόσμου που οργίζεται για τις αντιδράσεις της πολιτικής εξουσίας, έχω καταλήξει σε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα.
Το ελληνικό έθνος, έτσι όπως το είχα συλλάβει στο μυαλό μου, δεν υφίσταται.
Δεν υπάρχει και ούτε πλέον μπορεί να υπάρξει.
Αν και δεχόμουν τους όρους του ‘’αρχαίου έλληνα’’ και του ‘’νεοέλληνα’’, κυρίως για να σατιρίσω ή να αιτιολογήσω ορισμένες καταστάσεις, κάνοντας στην ουσία έναν διαχωρισμό μεταξύ σύγχρονης και παλαιάς Ελλάδος, αλλά πάντα με την αγωνία και την αυστηρότητα που κρύβει ο κοινός παρανομαστής ‘’έλληνας’’ ως συνθετικός στους δύο όρους, σήμερα, 1,5 χρόνο περίπου μετά Μνημονίου, είμαι απόλυτα βέβαιος για το πόσο ανούσιος και εντελώς ανύπαρκτος είναι ο παραπάνω διαχωρισμός.
Δεν υπάρχουν ‘’αρχαίοι έλληνες’’ και ‘’νεοέλληνες’’.
Δεν υπάρχει λόγος χρησιμοποίησης οποιουδήποτε κοινού παρονομαστή, κανενός συνθετικού.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, δεν σχετίζονται καθόλου στο ελάχιστο με ότι τέλος πάντων εμπεριέχει ο όρος ‘’παλαιός Έλληνας’’.
Είναι κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό.
Η παραπάνω διαπίστωση, είναι πολύ εύκολα να τεκμηριωθεί από κάθε έναν που θα αναζητήσει στην ιστορία αυτού του τόπου, πως αντέδρασαν οι κάτοικοί της, σε περιπτώσεις και εποχές παρόμοιες με αυτές που ζούμε σήμερα με το Μνημόνιο.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όσες φορές βρέθηκαν αντιμέτωποι με παρόμοια γεγονότα, αντέδρασαν.
Με διαφορετικούς τρόπους, αλλά αντέδρασαν. Με διαφορετικά αποτελέσματα, αλλά αντέδρασαν.
Κάποτε, πολύ παλιά, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, μαζεύτηκαν καμιά 3-3,5 χιλιάδες, κλείστηκαν σε κάποια στενά στις Θερμοπύλες, και στάθηκαν απέναντι από εκατοντάδες χιλιάδες εχθρών, μόνο και μόνο για να διασφαλίζουν την Ελευθερία τους και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους τρόπο ζωής.
Αρκετά χρόνια αργότερα, κάποιοι επόμενοι κάτοικοι αυτής της χώρας, ξεσηκώθηκαν μονάχοι του, ρακένδυτοι και πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι και πληγωμένοι ενάντια σε μια ολάκαιρη αυτοκρατορία. Την οποία νίκησαν και μάλιστα έδωσαν το έναυσμα για να διαλυθεί.
Μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.
Μόλις λίγα χρόνια πριν, οι λιγοστοί και φτωχοί κάτοικοι αυτής της χώρας, πρώτοι σε όλο τον κόσμο, αποφάσισαν πως άξιζε το κόπο να σταθείς απέναντι σε ένα τεράστιο αιμοβόρο κτήνος που είχε βγει από τη φωλιά του να κυνηγήσει, έχοντας κουκουλωθεί με μια σβάστιγγα και χρησιμοποιώντας πολύ πιο σύγχρονα μέσα πολέμου από τους ίδιους.
Δεν κατάφεραν βέβαια να νικήσουν, αλλά και μόνο η διάθεσή τους να μην διαπραγματευτούν την βολική σκλαβιά από την άβολη αντίσταση, τους καθιέρωσε τόσο στα μάτια των επόμενων συμμάχων τους, όσο και στα μάτια του εχθρού τους.
Μερικές δεκαετίες πίσω, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, κλείστηκαν μέσα σε μια σχολή, και αντιστάθηκαν σε ντόπιες και ξένες δυνάμεις εξουσίας, που εντέχνως είχαν εισέλθει παρανόμως στην διακυβέρνηση της χώρας. Αντιστάθηκαν και κατάφεραν να υπερισχύσουν απέναντι στους αντιπάλους τους. Έστω και προσωρινά.
Σήμερα, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, βρίσκονται στο ίδιο εκείνο στάδιο ύψιστης ασφάλειας της ίδια της ύπαρξής τους, ως οντότητες, προσωπικότητες και μέλη μιας ενιαίας κοινωνίας, και παρ’ όλα τα προηγούμενα παραδείγματα, οι σημερινοί κάτοικοι της χώρας, θεωρούν ως πρώτο και σημαντικό βήμα, το να μην ‘’κάνουν βήμα πίσω’’.
Εκεί αρχίζει και προς το παρών σταματάει η αντίδρασή τους.
Θα πει κάποιος ‘’το πρώτο βήμα είναι το πλέον σημαντικό’’.
Ίσως.
Ίσως, για παράδειγμα, αν τότε στις Θερμοπύλες, οι 3,5 χιλιάδες που είχαν μαζευτεί, δεν είχαν ζωστεί με ασπίδες και δόρατα, αλλά έκλειναν τα Στενά με ανθρώπινες αλυσίδες και συνθήματα σε πανό, να είχε καλύτερα αποτελέσματα.
Ή πάλι, όταν το ναζιστικό κτήνος χτυπούσε τη πόρτα της Ελλάδος, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να διαδηλώνανε οι τότε κάτοικοι σε κεντρικές πλατείες και δρόμους, κατά του κατακτητή.
Πριν λίγα χρόνια, ίσως αν αντί να κλείνονταν στο Πολυτεχνείο ορισμένοι εκ των κατοίκων αυτής χώρας, προτιμούσαν να έσπαγαν τα μάρμαρα έξω από τη Βουλή και να τις πετούσαν στους τότε ΜΑΤατζίδες, τα πράγματα να πήγαιναν καλύτερα.
Ίσως.
Ίσως και όχι όμως.
Ίσως, αυτός ο μοναδικός τρόπος που έχει μάθει αυτή η γη που πατούμε, να υπερασπίζεται την Ελευθερία της και την Ανεξαρτησία της, να υπερασπίζεται τα μονάκριβά της τέκνα, την Δημοκρατία και την Ισονομία, να είναι ο μόνος που μπορεί να ‘’ταιριάξει’’ σε κάθε εποχή, στους κατοίκους αυτής της χώρας.
Αν το παραπάνω ίσχυε όντως, θα μπορούσα να υποστηρίξω, πως σε αυτό το τόπο, οι κάτοικοι που ζούνε σήμερα, είναι ένα και το αυτό Έθνος, με τους προηγούμενους κατοίκους.
Ναι, θα βροντοφώναζα. Είμαστε παιδιά και εμείς αυτής της οικογένειας, μιας και ‘’ότι μάθαμε’’, το κάνουμε πράξη.
Δεν κωλώνουμε. Δεν συμβιβαζόμαστε. Δεν υποχωρούμε. Δεν παραδινόμαστε. Τουλάχιστον αμαχητί. Δεν δεχόμαστε να στερηθούμε την Ελευθερία μας, ούτε στο ελάχιστο, έναντι κάθε τεχνικού παραδείσου, πλαστού ή όχι.
Αν το κάναμε, θα έλεγα πως ‘’ναι, είμαστε Έλληνες, όπως ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, ο Κολοκοτρώνης, ο Μελάς, ο Μεταξάς’’.
Τώρα που δεν το κάνουμε, θα μπορέσω να το πω;
Ναι, αν θεωρήσω πως τα αίτια της σημερινής μας απραγίας είναι διαφορετικά και δεν σχετίζονται επ’ ουδενί με οποιαδήποτε αναφορά στον όρο Έθνος.
Μπορώ όμως να υποστηρίξω κάτι τέτοιο;
Όταν οι ορδές του Πέρση, έφτασαν στις Θερμοπύλες, βρέθηκαν μπροστά σε 3,5 χιλιάδες ‘’παλαβούς’’ που τους έφραζαν το δρόμο. Ήταν μαζεμένοι μόνο 3,5 χιλιάδες, επειδή οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, είτε φοβήθηκαν τον όγκο του εχθρού, είτε δεν ήταν έτοιμοι, είτε ακόμη-ακόμη εποφθαλμιούσαν κάποια άλλα οφέλη.
Από το σύνολο των τότε κατοίκων, μόνο 3,5 χιλιάδες βρέθηκαν εκεί, στα Στενά, και καμία ‘’πλειοψηφική απραγία’’ δεν στάθηκε ικανή να τους καταστείλει εκείνη την επιθυμία να αγωνιστούν για την Ελευθερία τους.
Σήμερα όμως, αν και σίγουρα μέσα στους εκατοντάδες χιλιάδες των οργισμένων και αγανακτισμένων κατοίκων, θα υπάρχουν παραπάνω από 3,5 χιλιάδες άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν έστω και έως θανάτου, σε εισαγωγικά και μη, η ‘’πλειοψηφική ανετοιμότητα’’, η ‘’πλειοψηφική ανωριμότητα’’, η ‘’πλειοψηφική απραγία’’ , φαντάζει ικανός λόγος και αιτία να μην ξεσηκωθούν έστω και ελάχιστοι για αυτό τον αγώνα.
Δεν είναι έτοιμος ο κόσμος, υποστηρίζουν οι περισσότεροι.
Δεν είναι έτοιμος για το ‘’επόμενο βήμα’’, λένε και μένουν ικανοποιημένοι με την εξέλιξη των τελευταίων εκδηλώσεων αντίστασης, της παρουσίας δηλαδή χιλιάδων πολιτών ακόμη και εν δράση των επεισοδίων.
Αλλά δεν είναι έτσι.
Όταν βρέθηκαν κάποιοι προγενέστεροι κάτοικοι αυτού του τόπου, σε καταστάσεις όπως η σημερινή, όπου διακινδυνεύεται η ίδια η ύπαρξή τους ως κοινωνικό σύνολο, δεν στάθηκαν ικανοποιημένοι σε δικαιολογίες περί ‘’ανετοιμότητας’’, ‘’ανωριμότητας’’ και ‘’ευνοϊκών συνθηκών’’.
Άλλοτε 300, άλλοτε 1000, άλλοτε 100.000 βρέθηκαν έτοιμοι να αγωνιστούν με πιο δραστικά μέσα για την Ελευθερία τους.
Υπήρξε και ένας Λεωνίδας, θα σπεύσει κάποιος να πει και να αναπολήσει πως ‘’τότε είχαμε ηγέτες. Τώρα ποιος θα εμπνεύσει’’, δικαιολογώντας όμως την δικιά του αναβλητικότητα στην προσδοκία ενός Μεσσία.
Την ίδια ώρα όμως που θα γνωρίζει σίγουρα, πως δεν ήταν ‘’ο Λεωνίδας’’ που ξεκίνησε εκείνη την αντίσταση.
Ήταν ολόκληρη η κοινωνία.
Και η κοινωνία εκείνη, είχε πολλούς ‘’Λεωνίδες’’. Ακόμη και να δεν υπήρχε ο Λεωνίδας, ένας οποιοσδήποτε από τους 3οο, θα μπορούσε να γίνει ‘’Λεωνίδας’’.
Σήμερα, κανένας δεν περιμένει κάποιον Λεωνίδα. Ούτε Θεμιστοκλή. Ούτε Ρήγα ούτε Καποδίστρια. Διότι κανένας δεν είναι άξιος, να γίνει ένας Λεωνίδας, ένας Ρήγας, ένας Καποδίστριας. Η ίδια η κοινωνία μας, δεν μπορεί πλέον να γεννήσει έναν Ρήγα ή έναν Θεμιστοκλή. Αδυνατεί.
Έχει καταλυθεί το κράτος, το μέλλον των παιδιών μας αλλά και των ιδίων μας, φαντάζει παραπλήσιο με γαλέρες των ρωμαϊκών χρόνων, η Δημοκρατία χάνει την σημασία της σε έννοιες όπως ‘’τετραετίες’’, ‘’εκλογές’’ και ‘’ευέλικτη νομοθεσία’’ και βλέπεις τους σημερινούς πολίτες να κάθονται απέναντι στους εχθρούς του και να ‘’φωνάζουν συνθήματα’’. Να σηκώνουν πλακάτ, να ρίχνουν καμιά πέτρα, να σπάζουν μάρμαρα, να χτυπιούνται με ρόπαλα πάνω σε κράνη (σαν τα καρτούν-ποιος θα αντέξει περισσότερο).
Κανείς δεν υπάρχει να πάει να ‘’κλειστεί στις Θερμοπύλες’’.
Δεν υπάρχει κανείς.
Ούτε καν 3,5 χιλιάδες, ούτε καν χίλιοι, ούτε καν μερικές δεκάδες ‘’τρελοί’’.
Και αυτό αποδεικνύει πως οι κάτοικοι αυτή της γης, σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τους προηγούμενους κατοίκους αυτής της χώρας.
Αν τότε, βρέθηκαν 3,5 χιλιάδες ή αργότερα μερικές δεκάδες χιλιάδες σε παρόμοιες περιπτώσεις άνθρωποι να σταθούν αγέρωχοι απέναντι στους εχθρούς, σήμερα δεν υπάρχει κανένας.
Που να βρεθεί άλλωστε.
Αυτή η γη, έμαθε σε έναν τρόπο αντίστασης.
Σήμερα, προσπαθούμε να ‘’εξ ευρωπαϊστούμε’’ . Να γίνουμε ‘’μοντέρνοι’’.
Με μοντέρνους τρόπους και μοντέρνες μεθόδους αντίστασης.
Να κλείνουμε καμία πλατεία, να ρίχνουμε καμιά πέτρα, και γιατί όχι, να συμμετέχουμε και σε κυβερνήσεις ‘’εθνικής σωτηρίας’’.
Τα πάντα, αρκεί να μην κάνουμε το χρέος μας, ως έστω και προσωρινοί κάτοικοι αυτής της γης.
Να αγωνιστούμε για την Ελευθερία μας.
Ίσως και οι νέοι αυτοί τρόποι, να είναι πιο αποτελεσματικοί.
Άλλωστε, στο εξωτερικό πέτυχαν ορισμένοι.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας ή το αντίστοιχο των λατινικών χωρών της Αμερικής, είναι στοιχεία που ενισχύουν μια τέτοια πιθανότητα.
Με μια διαφορά.
Εκεί η πολιτική και κοινωνική αντίληψη, ήταν πολύ διαφορετική από την δική μας.
Και αν κρίνουμε ως απαραίτητο της επιτυχίας αυτών των νέων μεθόδων, την προηγηθείσα αλλαγή της δικής μας πολιτικό- κοινωνικής αντίληψης, τότε για μία ακόμη φορά, επιβεβαιώνεται η άποψη πως κοινό Έθνος πλέον δεν υπάρχει.
Δεν κάνω ότι έκαναν παλιά οι Έλληνες, αλλά αυτά που κάνω, για να πετύχω, πρέπει να τα κάνω όπως ο Ισλανδός, ο Βολιβιανός, ο Αργεντίνος, ο Σουηδός.
Πετύχει δεν πετύχει το εγχείρημα, το βέβαιο είναι ένα.
Ακόμη και αν τελικά καταφέρουμε και κάνουμε όσα κατάφεραν οι Ισλανδοί, ή ονειρεύονται πχ οι κομμουνιστές, και επιτύχουμε και κερδίσουμε και απεγκλωβιστούμε, θα πρέπει προηγουμένως να αποφασίσουμε να γίνουμε ‘’κάποιοι άλλοι’’.
Ίσως βέβαια και αυτή να είναι η δική μας μοίρα.
Ίσως πάλι, όχι.
Το αύριο θα δείξει.
Προσωπικά, και βάση του παραπάνω συλλογισμού που με προβληματίζει πολύ καιρό τώρα, πλέον έχοντας ως δεδομένο πως το ‘’Έθνος’’ δεν υπάρχει και ούτε θα μπορέσει να υπάρξει, προτιμώ να αντιδράσω σε όσα συμβαίνουν γύρω μου, έστω και αν χρειαστεί να το κάνω όχι ως Έλληνας, αλλά ως ‘’Νεοέλληνας’’ (δηλαδή κάτι διαφορετικό).
Προτιμώ να ασπαστώ τα ήθη και τα έθιμα των Ισλανδών ή των Αιγυπτίων, πχ, και να υπερασπιστώ την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία μου, παρά να μείνω προσκολλημένος σε ήθη και έθιμα που ορίζουν τον αγώνα για την Ελευθερία σε πορείες στο Σύνταγμα και συγκεντρώσεις στη ΔΕΘ.
Διότι τέτοια ήθη, δεν μου αρέσουν. Προτιμώ τα ήθη και τις αρχές που βάζουν πρώτη την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια, την Ανεξαρτησία και την Ισονομία, πάνω από οικονομικούς παραδείσους, στατιστικές ανεργίας και αύξησης των ΑΕΠ, ποσοστά ανάπτυξης και ‘’νόμους της αγοράς’’.
ΥΣ πάντως, και ως κολλημένος εθνικιστής, αν μπορούσα εγώ να επέλεγα τα ‘’ξένα ήθη και έθιμα’’ που θα ασπάζονταν οι σημερινοί κάτοικοι της χώρας Ελλάδος, ώστε να αγωνιστούν εμπράκτως και αποτελεσματικά ενάντια στους δεσπότες τους, θα επέλεγα την ξένη χώρα ‘’Παλαιά Ελλάδα’’. Ξένη μεν και αυτή, αλλά με πολύ ισχυρά και αιώνια ήθη και έθιμα που καθιστούσαν για πολλούς αιώνες τις παραπάνω Αξίες, ως πρώτες και μη συμβιβάσιμες.
Έχω πάει σε πορείες, έχω κατέβει σε πλατείες, έχω πάει έξω από τη Βουλή (μένω Θεσσαλονίκη), έχω συμμετέχει σε συγκεντρώσεις, μεγάλες ή μικρές, ήμουν παρών σε επεισόδια, σε ορισμένες περιπτώσεις ήμουν και μέσα σε επεισόδια.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, παρατηρούσα και τις αντιδράσεις του κόσμου , των πολιτών δηλαδή που επίσης βλέπουν στον καναπέ τους, και οργίζονται, με ότι αποφασίζουν , πράττουν και διοργανώνουν οι πολιτικοί μας.
Ως εθνικιστής βεβαίως, δεν μπορώ να αποφύγω μια πιο φιλοσοφική ματιά των όλων γεγονότων. Φιλοσοφική ματιά, όσο αφορά κυρίως και την δική μου πολιτική αντίληψη και οπτική.
Για αυτό, και η σύγκριση της σημερινής κατάστασης, με καταστάσεις γνήσιας εθνικιστικής αντιμετώπισης, δεν θα μπορούσε να λείψει.
Το συμπέρασμα που έχω βγάλει, είναι τραγικό για εμένα, και τη βάση της πολιτικής μου οπτικής.
Τι παρατήρησα λοιπόν.
Όσο αφορά την πολιτική ηγεσία, να συνεχίζει να συμπεριφέρεται ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, άσχετα με το πόσο προκλητικό φαίνεται πλέον αυτό το μοτίβο, με τους χιλιάδες των πολιτών στους δρόμους.
Το παραπάνω δεν μου έκανε καμία αίσθηση. Αναμενόμενο ήταν και απλώς επιβεβαίωσε την αρχική μου διαίσθηση.
Ο κόσμος όμως. Ο κόσμος συμπεριφέρεται περίεργα.
Όχι επειδή κατεβαίνει στους δρόμους. Αυτό το έκανε και παλαιότερα. Κάθε τρεις και λίγο, παλαιότερα, μια ή περισσότερες ομάδες πολιτών, κατέβαιναν στους δρόμους και έκαναν σαματά.
Η διαφορά με το σήμερα είναι πως παλαιότερα, οι διαμαρτυρόμενοι διαλύονταν όταν έσκαγε η πρώτη σύγκρουση με τα ΜΑΤ.
Σήμερα, ο κόσμος δεν διαλύεται.
Συνεχίζει να κάθεται και να παρατηρεί από κοντινή απόσταση, λίγα μέτρα πιο πέρα να συγκρούονται οι ‘’γνωστοί άγνωστοι’’ με τις ομάδες καταστολής.
Παλαιά έφευγε. Σήμερα όχι.
Παραμένει εκεί, αποφασισμένος να μην αφήσει ορισμένους ‘’κουκουλοφόρους’’ ή κρανιοφόρους να του αποτρέψουν την παρουσία του εκεί.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Το να μην κάνεις πίσω. Αλλά να παραμένεις σταθερά στη θέση σου.
Το επόμενο βήμα, είναι να κάνεις και ένα βήμα μπροστά.
Αυτό ακόμη δεν έχει έρθει η σειρά του να γίνει.
Προς το παρών, έγινε το πρώτο βήμα. Συγκεκριμένα, δεν έγινε το ‘’βήμα πίσω’’.
Το παραπάνω συμπέρασμα, θα μπορούσε να είναι θετικό νέο.
Μια θετική εξέλιξη.
Είναι όμως;
Εδώ και έναν χρόνο, τα συνταρακτικά γεγονότα που ακολουθούν την κατάπτωση της δημοκρατίας μας, έχουν τραγικές συνέπειες στην καθημερινότητα όλης της κοινωνίας, λίγο ή πολύ, περισσότερο ή λιγότερο.
Και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Και δεν έκανε βήμα πίσω, όταν το γνωστό ‘’θέατρο’’ παρόμοιων ‘’έργων’’ άρχισε να προβάλλεται.
Αλλά πότε θα γίνει το επόμενο βήμα;
Τι άλλο, χειρότερο ή μη αναστρέψιμο, πρέπει να συμβεί για να κατανοήσει η κοινωνία των πολιτών, πως ήρθε πλέον η ώρα να κάνουν το ‘’βήμα μπροστά’’;
Και τις συνέπειες θα έχει στην αποτελεσματικότητα ενός ‘’βήματος μπροστά’’, η συνεχόμενη αναβλητικότητά του;
Τα συμπεράσματα των παραπάνω προβληματισμών, είναι εκείνα που δεν με αφήνουν να χαρώ το ‘’πρώτο βήμα’’ της κοινωνίας μου.
Δυστυχώς, η χώρα αυτή, δεν αποτελείται από πολίτες που σχετίζονται με ότι εγώ ήθελα έως σήμερα να πιστεύω πως αποτελείτο.
Πιο συγκεκριμένα:
Η πολιτική μου οπτική, η δική μου βάση πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης, ήταν το Έθνος. Οτιδήποτε προερχόταν ή γεννιόταν μέσα στα πεδία της πολιτικής ή της κοινωνίας, θεωρούσα πως προϋποθέτουν, και πρέπει να προϋποθέτουν, την έννοια Έθνος.
Η Ιδέα και Άποψη, πως η έννοια Έθνος, είναι μια πολύ σπουδαία έννοια, μια Αξία που προσφέρει στην κοινωνία πολλά θετικά χαρακτηριστικά, ήταν ένας αδιαμφισβήτητος παράγοντας στην παραπάνω θέση.
Το Αληθές είναι και Εθνικόν και το Εθνικόν είναι και Αληθές, όπως θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, ποιητική αδεία.
Τώρα όμως, μετά από όλο αυτό το διάστημα, που παρατηρώ τις αντιδράσεις της πολιτικής εξουσίας, και τις αντίστοιχες αντιδράσεις της πλειονότητας του κόσμου που οργίζεται για τις αντιδράσεις της πολιτικής εξουσίας, έχω καταλήξει σε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα.
Το ελληνικό έθνος, έτσι όπως το είχα συλλάβει στο μυαλό μου, δεν υφίσταται.
Δεν υπάρχει και ούτε πλέον μπορεί να υπάρξει.
Αν και δεχόμουν τους όρους του ‘’αρχαίου έλληνα’’ και του ‘’νεοέλληνα’’, κυρίως για να σατιρίσω ή να αιτιολογήσω ορισμένες καταστάσεις, κάνοντας στην ουσία έναν διαχωρισμό μεταξύ σύγχρονης και παλαιάς Ελλάδος, αλλά πάντα με την αγωνία και την αυστηρότητα που κρύβει ο κοινός παρανομαστής ‘’έλληνας’’ ως συνθετικός στους δύο όρους, σήμερα, 1,5 χρόνο περίπου μετά Μνημονίου, είμαι απόλυτα βέβαιος για το πόσο ανούσιος και εντελώς ανύπαρκτος είναι ο παραπάνω διαχωρισμός.
Δεν υπάρχουν ‘’αρχαίοι έλληνες’’ και ‘’νεοέλληνες’’.
Δεν υπάρχει λόγος χρησιμοποίησης οποιουδήποτε κοινού παρονομαστή, κανενός συνθετικού.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, δεν σχετίζονται καθόλου στο ελάχιστο με ότι τέλος πάντων εμπεριέχει ο όρος ‘’παλαιός Έλληνας’’.
Είναι κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό.
Η παραπάνω διαπίστωση, είναι πολύ εύκολα να τεκμηριωθεί από κάθε έναν που θα αναζητήσει στην ιστορία αυτού του τόπου, πως αντέδρασαν οι κάτοικοί της, σε περιπτώσεις και εποχές παρόμοιες με αυτές που ζούμε σήμερα με το Μνημόνιο.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όσες φορές βρέθηκαν αντιμέτωποι με παρόμοια γεγονότα, αντέδρασαν.
Με διαφορετικούς τρόπους, αλλά αντέδρασαν. Με διαφορετικά αποτελέσματα, αλλά αντέδρασαν.
Κάποτε, πολύ παλιά, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, μαζεύτηκαν καμιά 3-3,5 χιλιάδες, κλείστηκαν σε κάποια στενά στις Θερμοπύλες, και στάθηκαν απέναντι από εκατοντάδες χιλιάδες εχθρών, μόνο και μόνο για να διασφαλίζουν την Ελευθερία τους και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους τρόπο ζωής.
Αρκετά χρόνια αργότερα, κάποιοι επόμενοι κάτοικοι αυτής της χώρας, ξεσηκώθηκαν μονάχοι του, ρακένδυτοι και πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι και πληγωμένοι ενάντια σε μια ολάκαιρη αυτοκρατορία. Την οποία νίκησαν και μάλιστα έδωσαν το έναυσμα για να διαλυθεί.
Μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.
Μόλις λίγα χρόνια πριν, οι λιγοστοί και φτωχοί κάτοικοι αυτής της χώρας, πρώτοι σε όλο τον κόσμο, αποφάσισαν πως άξιζε το κόπο να σταθείς απέναντι σε ένα τεράστιο αιμοβόρο κτήνος που είχε βγει από τη φωλιά του να κυνηγήσει, έχοντας κουκουλωθεί με μια σβάστιγγα και χρησιμοποιώντας πολύ πιο σύγχρονα μέσα πολέμου από τους ίδιους.
Δεν κατάφεραν βέβαια να νικήσουν, αλλά και μόνο η διάθεσή τους να μην διαπραγματευτούν την βολική σκλαβιά από την άβολη αντίσταση, τους καθιέρωσε τόσο στα μάτια των επόμενων συμμάχων τους, όσο και στα μάτια του εχθρού τους.
Μερικές δεκαετίες πίσω, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, κλείστηκαν μέσα σε μια σχολή, και αντιστάθηκαν σε ντόπιες και ξένες δυνάμεις εξουσίας, που εντέχνως είχαν εισέλθει παρανόμως στην διακυβέρνηση της χώρας. Αντιστάθηκαν και κατάφεραν να υπερισχύσουν απέναντι στους αντιπάλους τους. Έστω και προσωρινά.
Σήμερα, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, βρίσκονται στο ίδιο εκείνο στάδιο ύψιστης ασφάλειας της ίδια της ύπαρξής τους, ως οντότητες, προσωπικότητες και μέλη μιας ενιαίας κοινωνίας, και παρ’ όλα τα προηγούμενα παραδείγματα, οι σημερινοί κάτοικοι της χώρας, θεωρούν ως πρώτο και σημαντικό βήμα, το να μην ‘’κάνουν βήμα πίσω’’.
Εκεί αρχίζει και προς το παρών σταματάει η αντίδρασή τους.
Θα πει κάποιος ‘’το πρώτο βήμα είναι το πλέον σημαντικό’’.
Ίσως.
Ίσως, για παράδειγμα, αν τότε στις Θερμοπύλες, οι 3,5 χιλιάδες που είχαν μαζευτεί, δεν είχαν ζωστεί με ασπίδες και δόρατα, αλλά έκλειναν τα Στενά με ανθρώπινες αλυσίδες και συνθήματα σε πανό, να είχε καλύτερα αποτελέσματα.
Ή πάλι, όταν το ναζιστικό κτήνος χτυπούσε τη πόρτα της Ελλάδος, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να διαδηλώνανε οι τότε κάτοικοι σε κεντρικές πλατείες και δρόμους, κατά του κατακτητή.
Πριν λίγα χρόνια, ίσως αν αντί να κλείνονταν στο Πολυτεχνείο ορισμένοι εκ των κατοίκων αυτής χώρας, προτιμούσαν να έσπαγαν τα μάρμαρα έξω από τη Βουλή και να τις πετούσαν στους τότε ΜΑΤατζίδες, τα πράγματα να πήγαιναν καλύτερα.
Ίσως.
Ίσως και όχι όμως.
Ίσως, αυτός ο μοναδικός τρόπος που έχει μάθει αυτή η γη που πατούμε, να υπερασπίζεται την Ελευθερία της και την Ανεξαρτησία της, να υπερασπίζεται τα μονάκριβά της τέκνα, την Δημοκρατία και την Ισονομία, να είναι ο μόνος που μπορεί να ‘’ταιριάξει’’ σε κάθε εποχή, στους κατοίκους αυτής της χώρας.
Αν το παραπάνω ίσχυε όντως, θα μπορούσα να υποστηρίξω, πως σε αυτό το τόπο, οι κάτοικοι που ζούνε σήμερα, είναι ένα και το αυτό Έθνος, με τους προηγούμενους κατοίκους.
Ναι, θα βροντοφώναζα. Είμαστε παιδιά και εμείς αυτής της οικογένειας, μιας και ‘’ότι μάθαμε’’, το κάνουμε πράξη.
Δεν κωλώνουμε. Δεν συμβιβαζόμαστε. Δεν υποχωρούμε. Δεν παραδινόμαστε. Τουλάχιστον αμαχητί. Δεν δεχόμαστε να στερηθούμε την Ελευθερία μας, ούτε στο ελάχιστο, έναντι κάθε τεχνικού παραδείσου, πλαστού ή όχι.
Αν το κάναμε, θα έλεγα πως ‘’ναι, είμαστε Έλληνες, όπως ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, ο Κολοκοτρώνης, ο Μελάς, ο Μεταξάς’’.
Τώρα που δεν το κάνουμε, θα μπορέσω να το πω;
Ναι, αν θεωρήσω πως τα αίτια της σημερινής μας απραγίας είναι διαφορετικά και δεν σχετίζονται επ’ ουδενί με οποιαδήποτε αναφορά στον όρο Έθνος.
Μπορώ όμως να υποστηρίξω κάτι τέτοιο;
Όταν οι ορδές του Πέρση, έφτασαν στις Θερμοπύλες, βρέθηκαν μπροστά σε 3,5 χιλιάδες ‘’παλαβούς’’ που τους έφραζαν το δρόμο. Ήταν μαζεμένοι μόνο 3,5 χιλιάδες, επειδή οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, είτε φοβήθηκαν τον όγκο του εχθρού, είτε δεν ήταν έτοιμοι, είτε ακόμη-ακόμη εποφθαλμιούσαν κάποια άλλα οφέλη.
Από το σύνολο των τότε κατοίκων, μόνο 3,5 χιλιάδες βρέθηκαν εκεί, στα Στενά, και καμία ‘’πλειοψηφική απραγία’’ δεν στάθηκε ικανή να τους καταστείλει εκείνη την επιθυμία να αγωνιστούν για την Ελευθερία τους.
Σήμερα όμως, αν και σίγουρα μέσα στους εκατοντάδες χιλιάδες των οργισμένων και αγανακτισμένων κατοίκων, θα υπάρχουν παραπάνω από 3,5 χιλιάδες άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν έστω και έως θανάτου, σε εισαγωγικά και μη, η ‘’πλειοψηφική ανετοιμότητα’’, η ‘’πλειοψηφική ανωριμότητα’’, η ‘’πλειοψηφική απραγία’’ , φαντάζει ικανός λόγος και αιτία να μην ξεσηκωθούν έστω και ελάχιστοι για αυτό τον αγώνα.
Δεν είναι έτοιμος ο κόσμος, υποστηρίζουν οι περισσότεροι.
Δεν είναι έτοιμος για το ‘’επόμενο βήμα’’, λένε και μένουν ικανοποιημένοι με την εξέλιξη των τελευταίων εκδηλώσεων αντίστασης, της παρουσίας δηλαδή χιλιάδων πολιτών ακόμη και εν δράση των επεισοδίων.
Αλλά δεν είναι έτσι.
Όταν βρέθηκαν κάποιοι προγενέστεροι κάτοικοι αυτού του τόπου, σε καταστάσεις όπως η σημερινή, όπου διακινδυνεύεται η ίδια η ύπαρξή τους ως κοινωνικό σύνολο, δεν στάθηκαν ικανοποιημένοι σε δικαιολογίες περί ‘’ανετοιμότητας’’, ‘’ανωριμότητας’’ και ‘’ευνοϊκών συνθηκών’’.
Άλλοτε 300, άλλοτε 1000, άλλοτε 100.000 βρέθηκαν έτοιμοι να αγωνιστούν με πιο δραστικά μέσα για την Ελευθερία τους.
Υπήρξε και ένας Λεωνίδας, θα σπεύσει κάποιος να πει και να αναπολήσει πως ‘’τότε είχαμε ηγέτες. Τώρα ποιος θα εμπνεύσει’’, δικαιολογώντας όμως την δικιά του αναβλητικότητα στην προσδοκία ενός Μεσσία.
Την ίδια ώρα όμως που θα γνωρίζει σίγουρα, πως δεν ήταν ‘’ο Λεωνίδας’’ που ξεκίνησε εκείνη την αντίσταση.
Ήταν ολόκληρη η κοινωνία.
Και η κοινωνία εκείνη, είχε πολλούς ‘’Λεωνίδες’’. Ακόμη και να δεν υπήρχε ο Λεωνίδας, ένας οποιοσδήποτε από τους 3οο, θα μπορούσε να γίνει ‘’Λεωνίδας’’.
Σήμερα, κανένας δεν περιμένει κάποιον Λεωνίδα. Ούτε Θεμιστοκλή. Ούτε Ρήγα ούτε Καποδίστρια. Διότι κανένας δεν είναι άξιος, να γίνει ένας Λεωνίδας, ένας Ρήγας, ένας Καποδίστριας. Η ίδια η κοινωνία μας, δεν μπορεί πλέον να γεννήσει έναν Ρήγα ή έναν Θεμιστοκλή. Αδυνατεί.
Έχει καταλυθεί το κράτος, το μέλλον των παιδιών μας αλλά και των ιδίων μας, φαντάζει παραπλήσιο με γαλέρες των ρωμαϊκών χρόνων, η Δημοκρατία χάνει την σημασία της σε έννοιες όπως ‘’τετραετίες’’, ‘’εκλογές’’ και ‘’ευέλικτη νομοθεσία’’ και βλέπεις τους σημερινούς πολίτες να κάθονται απέναντι στους εχθρούς του και να ‘’φωνάζουν συνθήματα’’. Να σηκώνουν πλακάτ, να ρίχνουν καμιά πέτρα, να σπάζουν μάρμαρα, να χτυπιούνται με ρόπαλα πάνω σε κράνη (σαν τα καρτούν-ποιος θα αντέξει περισσότερο).
Κανείς δεν υπάρχει να πάει να ‘’κλειστεί στις Θερμοπύλες’’.
Δεν υπάρχει κανείς.
Ούτε καν 3,5 χιλιάδες, ούτε καν χίλιοι, ούτε καν μερικές δεκάδες ‘’τρελοί’’.
Και αυτό αποδεικνύει πως οι κάτοικοι αυτή της γης, σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τους προηγούμενους κατοίκους αυτής της χώρας.
Αν τότε, βρέθηκαν 3,5 χιλιάδες ή αργότερα μερικές δεκάδες χιλιάδες σε παρόμοιες περιπτώσεις άνθρωποι να σταθούν αγέρωχοι απέναντι στους εχθρούς, σήμερα δεν υπάρχει κανένας.
Που να βρεθεί άλλωστε.
Αυτή η γη, έμαθε σε έναν τρόπο αντίστασης.
Σήμερα, προσπαθούμε να ‘’εξ ευρωπαϊστούμε’’ . Να γίνουμε ‘’μοντέρνοι’’.
Με μοντέρνους τρόπους και μοντέρνες μεθόδους αντίστασης.
Να κλείνουμε καμία πλατεία, να ρίχνουμε καμιά πέτρα, και γιατί όχι, να συμμετέχουμε και σε κυβερνήσεις ‘’εθνικής σωτηρίας’’.
Τα πάντα, αρκεί να μην κάνουμε το χρέος μας, ως έστω και προσωρινοί κάτοικοι αυτής της γης.
Να αγωνιστούμε για την Ελευθερία μας.
Ίσως και οι νέοι αυτοί τρόποι, να είναι πιο αποτελεσματικοί.
Άλλωστε, στο εξωτερικό πέτυχαν ορισμένοι.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας ή το αντίστοιχο των λατινικών χωρών της Αμερικής, είναι στοιχεία που ενισχύουν μια τέτοια πιθανότητα.
Με μια διαφορά.
Εκεί η πολιτική και κοινωνική αντίληψη, ήταν πολύ διαφορετική από την δική μας.
Και αν κρίνουμε ως απαραίτητο της επιτυχίας αυτών των νέων μεθόδων, την προηγηθείσα αλλαγή της δικής μας πολιτικό- κοινωνικής αντίληψης, τότε για μία ακόμη φορά, επιβεβαιώνεται η άποψη πως κοινό Έθνος πλέον δεν υπάρχει.
Δεν κάνω ότι έκαναν παλιά οι Έλληνες, αλλά αυτά που κάνω, για να πετύχω, πρέπει να τα κάνω όπως ο Ισλανδός, ο Βολιβιανός, ο Αργεντίνος, ο Σουηδός.
Πετύχει δεν πετύχει το εγχείρημα, το βέβαιο είναι ένα.
Ακόμη και αν τελικά καταφέρουμε και κάνουμε όσα κατάφεραν οι Ισλανδοί, ή ονειρεύονται πχ οι κομμουνιστές, και επιτύχουμε και κερδίσουμε και απεγκλωβιστούμε, θα πρέπει προηγουμένως να αποφασίσουμε να γίνουμε ‘’κάποιοι άλλοι’’.
Ίσως βέβαια και αυτή να είναι η δική μας μοίρα.
Ίσως πάλι, όχι.
Το αύριο θα δείξει.
Προσωπικά, και βάση του παραπάνω συλλογισμού που με προβληματίζει πολύ καιρό τώρα, πλέον έχοντας ως δεδομένο πως το ‘’Έθνος’’ δεν υπάρχει και ούτε θα μπορέσει να υπάρξει, προτιμώ να αντιδράσω σε όσα συμβαίνουν γύρω μου, έστω και αν χρειαστεί να το κάνω όχι ως Έλληνας, αλλά ως ‘’Νεοέλληνας’’ (δηλαδή κάτι διαφορετικό).
Προτιμώ να ασπαστώ τα ήθη και τα έθιμα των Ισλανδών ή των Αιγυπτίων, πχ, και να υπερασπιστώ την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία μου, παρά να μείνω προσκολλημένος σε ήθη και έθιμα που ορίζουν τον αγώνα για την Ελευθερία σε πορείες στο Σύνταγμα και συγκεντρώσεις στη ΔΕΘ.
Διότι τέτοια ήθη, δεν μου αρέσουν. Προτιμώ τα ήθη και τις αρχές που βάζουν πρώτη την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια, την Ανεξαρτησία και την Ισονομία, πάνω από οικονομικούς παραδείσους, στατιστικές ανεργίας και αύξησης των ΑΕΠ, ποσοστά ανάπτυξης και ‘’νόμους της αγοράς’’.
ΥΣ πάντως, και ως κολλημένος εθνικιστής, αν μπορούσα εγώ να επέλεγα τα ‘’ξένα ήθη και έθιμα’’ που θα ασπάζονταν οι σημερινοί κάτοικοι της χώρας Ελλάδος, ώστε να αγωνιστούν εμπράκτως και αποτελεσματικά ενάντια στους δεσπότες τους, θα επέλεγα την ξένη χώρα ‘’Παλαιά Ελλάδα’’. Ξένη μεν και αυτή, αλλά με πολύ ισχυρά και αιώνια ήθη και έθιμα που καθιστούσαν για πολλούς αιώνες τις παραπάνω Αξίες, ως πρώτες και μη συμβιβάσιμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου