Λαθρομετανάστες, Άσυλο και Αριστερά

Ας δούμε μια διαφορετική, παντελώς διαφορετική οπτική του γνωστού και επίκαιρου θέματος της υπόθεσης των λαθρομεταναστών και της εισόδους τους στο Πανεπιστήμιο.

Η αριστερά, και πιο συγκεκριμένα ένα και των δεκάδων παρακλαδιών της, αποφασίζει να φέρει διακόσιους παρανόμως εισαχθέντων και ή έστω νομίμως διαμένων μετανάστες -ανθρώπους πάνω από όλα- από την Κρήτη στην Αθήνα, ώστε να μπορέσουν να διαδηλώσουν στην ίδια την πρωτεύουσα, και να διεκδικήσουν μέσα στο επίκεντρο της καθημερινότητας  , με την βοήθεια των ΜΜΕ της Αθήνας, τα δικαιώματά τους, όσο αφορά το κομμάτι της νομιμοποίησής τους.

Και για να είναι σίγουροι πως δεν θα βασιστεί κάποιους κακοπροαίρετος, που τάσσεται για τους δικούς του σκοπούς, ενάντια στα όσα διεκδικούν οι άνθρωποι αυτοί, στην μη νόμιμη είσοδό τους στη χώρα, και να βαπτίσει ‘’παράνομη’’ την διαδήλωσή τους, είχε την φαεινή ιδέα η αριστερά μας, να προτείνει ως τοποθεσία που θα λάβει χώρα η διαδήλωση, να είναι μέσα στο Πανεπιστήμιο, για να τους προστατεύει και το Άσυλο.

Έστω ότι η αριστερά, είχε πράγματι, αυτόν το καλό σκοπό. Να βοηθήσει δηλαδή τους μετανάστες, να διεκδικήσουν με αξιώσεις όσα ζητάνε.

Ποια είναι τα αποτελέσματα.

Οι μετανάστες, δεν δέχθηκαν την βοήθεια των ΜΜΕ της Αθήνας.

 Άμεσα και συλλογικά, όλα τα ΜΜΕ της Αθήνας, και άρα της χώρας όλης, τέθηκαν απέναντι στις διεκδικήσεις των ανθρώπων αυτών, χαρακτηρίζοντας με ύφος αγανάκτησης την είσοδό τους στο Πανεπιστήμιο, και γυρίζοντας την ματιά των τηλεθεατών τους, από τις διεκδικήσεις των μεταναστών, στο κατά πόσο το κράτος, η αντιπολίτευση, η αστυνομία, η πρυτανεία της σχολής, αποφασίσουν από κοινού, ποιος θα τους διώξει από εκεί μέσα.

Πλαστά ή όχι διλλήματα, αυτά δημιούργησε η κίνηση αυτή των μεταναστών , κίνηση που καλοπροαίρετα έστω, αποφάσισε η αριστερά.

Ο κόσμος, αντί να συζητάει το ποια είναι τα δικαιώματα που ζητάνε να αποκτήσουν οι διαμαρτυρόμενοι μετανάστες, μάθαινε για το τι λέει ο Νόμος, για το ποιος πρέπει να αποφασίσει να διώξει τους μετανάστες από τη Νομική.

Πλήρης αποτυχία δηλαδή, όσο αφορά την επιλογή της τοποθεσίας της διαμαρτυρίας, και της ελπίδας πως τα ΜΜΕ της Αθήνας, θα σε καλύψουν και θα κάνουν επίκαιρο θέμα τις διεκδικήσεις των μεταναστών.

Αντί να ασχολούμαστε με τους μετανάστες, ασχολούμασταν με το αν θα αποφασίσει ο Πρύτανης, η κυβέρνηση, το ΛΑΟΣ, ο Σύριζα ή η αστυνομία, το πώς και πότε θα φύγουν οι μετανάστες , και το πού και πότε θα μεταφερθούν σε νέο κτήριο (MEGA, ANT1, ALTER, SKAI κτλ) ή το Life Style του νεοκλασικού που μεταφέρθηκαν τελικά οι μετανάστες (STAR).

Άλλα και η επιλογή της χρησιμοποίησης του Ασύλου ως ασπίδα για την επιτυχία της διεκδίκησης των μεταναστών από την αριστερά, είχε εξίσου αισχρά αποτελέσματα. Αντί να συζητάμε για το κατά πόσον έχουν δίκαιο οι μετανάστες στις διεκδικήσεις τους, συζητούσαμε για το αν θα πρέπει να καταργηθεί ή όχι το Άσυλο, και για το αν θα πρέπει ή όχι να αποφασίσει άλλος για το θέμα τους διωγμού των μεταναστών από τη Νομική, πέραν του Πρύτανη της Σχολής.

Εν τέλει, το Άσυλο γύρισε μπούμεραγκ στις διεκδικήσεις των μεταναστών, μια και χρησιμοποιήθηκε , εντέχνως ή από σύμπτωση, ως μέσο λήξης της διαμαρτυρίας τους, παρά ως μέσο ενίσχυσής της.

Οι μετανάστες έφυγαν από τη Σχολή, χωρίς να προκύψει θέμα ενίσχυσής τους από το Άσυλο, αλλά προκύπτοντας κίνδυνος κατάλυσής του, και μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο, άσχετο κτήριο, που δεν λειτουργεί ούτε καν ως ΚΕΠ, ούτε καν σαν εφορία ή μουσείο, ή έστω ένα Μακεδονίας-Θράκης (το μοναδικό υπουργείο, που είχε περισσότερο κόσμο, όταν το έκλειναν διαδηλωτές, παρά όταν ήταν ανοιχτό για το κοινό), και αναγκασμένοι να συνεχίσουν την διαμαρτυρία τους εκεί (‘’ησύχως’’), σίγουροι πως σε 2-3 μέρες, άντε μια εβδομάδα, το θέμα θα ξεχαστεί και θα ‘’ξεπεραστεί’’ από την επικαιρότητα.

Τι κατάφεραν λοιπόν οι μετανάστες; Κανείς δεν ασχολήθηκε, στα ‘’5 λεπτά’’ δημοσιότητας που δέχθηκαν και αποδέχθηκαν να ‘‘σπαταλήσουν’’ την αξιοπρέπεια των διεκδικήσεών τους, με την ουσία των αιτημάτων τους, αλλά ασχολήθηκαν με το αν θα φύγουν από την μπροστά ή πίσω πόρτα και το αν θα πάνε να μετεγκατασταθούν σε δημοτικό, σε δημόσιο ή σε κομματικό χώρο.

Σε λίγο καιρό, θα έχουν ξεχαστεί από την σκέψη της κοινής γνώμης, και θα μείνουν μονάχοι απέναντι στο κράτος που, έστω και ανεπιτυχώς, προσπάθησαν να το εκθέσουν. Τότε ίσως να είναι αργά να διεκδικήσουν σοβαρά και με επιτυχία τα αιτήματά τους.

Τι κατάφερε και η αριστερά, ή έστω το ένα και των δεκάδων παρακλαδιών της;

Κατάφερε να μπει στην Ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, η σκέψη για κατάργηση του Ασύλου.

Δείχνοντας δειλία μπροστά στην απειλή του Συστήματος  για κατάργηση του Ασύλου, και μαζεύοντας βιαστικά –βιαστικά της πρωταρχικές της διεκδικήσεις, μέσω των διεκδικήσεων των μεταναστών (νομιμοποίησης, πιο ανθρωπιστική συμπεριφορά στους μετανάστες), έδωσε ξεκάθαρα το μήνυμα στο Σύστημα Εξουσίας, να χρησιμοποιήσει ξανά στο μέλλον αυτή την απειλή, μιας  και όπως αποδέχθηκε, η αριστερά (σε όλο της το φάσμα), δείχνει ιδιαίτερα ευαίσθητη στο θέμα του Ασύλου.

Αποδέχθηκε στην ουσία, σκύβοντας το κεφάλι μπροστά στο Σύστημα Εξουσίας , πως η απειλή της κατάργησης του Ασύλου, είναι πολύ ισχυρό όπλο, και η ίδια (η αριστερά) δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του. Όταν το χρησιμοποιεί το Σύστημα, η αριστερά θα κάνει πίσω.

Τι ένδειξη δειλίας , αλήθεια;

Διότι, τι πιο άρρωστο ώστε να ξεπουλάς τις ιδέες σου, στο όνομα ενός Ασύλου, όταν το ίδιο το Άσυλο , που για χάρη του παραιτείσαι των αρχών σου, δεν μπορεί να προστατέψει 200 ανθρώπους που διεκδικούν κάποια δικαιώματά τους.

Το Άσυλο που εναποθέτει τόσες και τόσες ελπίδες η αριστερά, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα σε κάποιες, για τους αριστερούς όλης της χώρας (και όλων των μορφών της) δίκαιες και ανθρωπιστικές διεκδικήσεις 200 ανθρώπων.

Και παρ’ όλα αυτά, η αριστερά επέλεξε να ‘’ρίξει’’, να ‘’πουλήσει’’ τους 200 αυτούς ανθρώπους, για να προστατέψει το Άσυλο, που ‘’δέχθηκε άδικες επιθέσεις’’ από το περιστατικό αυτό.

Οπότε, τι ακριβώς συμβαίνει;

Η κ. Αριστερά μας, είναι τόσο εκτός πραγματικότητας, που δεν μπορεί να προβλέψει πως θα αντιδράσει το Σύστημα εξουσίας , και πως θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί υπέρ του,  μια κίνηση όπως αυτή της διεκδίκησης των  μεταναστών;

Ή τελικά είναι τόσο βαλτή, ώστε να εξαναγκάζει το λαό να επιλέγει τόσο λανθασμένους τρόπους αντίδρασης, που να μην μπορέσει ποτέ να αλλάξει τα πράγματα;

Το Άσυλο, κύριοι και κυρίες της αριστεράς, δεν πρόκειται να καταργηθεί   π – ο – τ – έ!

Και δεν πρόκειται να καταργηθεί, διότι όπως αποδείχθηκε, και αυτή τη φορά, το Άσυλο χρησιμοποιήθηκε εντέχνως από το Σύστημα Εξουσίας, ώστε να τραβήξουν τα βλέμματα από το θέμα της διεκδίκησης των μεταναστών σε άλλα θέματα δευτερευούσης σημασίας.

Αυτό όμως που καταργήθηκε, με αυτή την υπόθεση, είναι ακόμη μια φορά, η πιθανότητα να ξεσηκωθεί ο λαός κατά των όσων συμβαίνουν.

Όταν κύριοι της αριστεράς, ο Έλληνας βλέπει να ξεσηκώνονται οι πάντες, για να απαγορεύσουν την διαδήλωση ή την διεκδίκηση κάποιων δικαιωμάτων που για όλους τους Έλληνες, θεωρούνται βασικά, πως θα γαλουχήσει ή θα αποκτήσει κάποτε την ανάγκη να ξεσηκωθεί για να διεκδικήσει όλα όσα ο ίδιος θεωρεί ‘’ακατόρθωτα να συμβούν’’;

Όταν βλέπει τα κόμματα να μαλώνουν και να καπελώνουν την διεκδίκηση κάποιων για το δικαίωμα της ύπαρξης σε αυτή τη χώρα, πως θα αποφασίσει να βγει έξω και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή σε αυτή τη χώρα;

Όταν βλέπει την αριστερά να πιέζει τους διαμαρτυρόμενους προς μια κίνηση διαμαρτυρίας, αλλά την κρίσιμη στιγμή να κάνει πίσω και να προσπαθήσει να δώσει ‘’μια άλλη λύση’’, πως θα μπορέσει να υπολογίσει και να ελπίσει σε μια ενίσχυση της δικής του αυριανής διεκδίκησης;

Ο στόχος του στημένου αυτού επεισοδίου, ήταν μόνο ένας.

Να μειωθεί η αντιδραστική φλόγα που , λογικά, έχει αρχίσει να σιγοβράζει στην ψυχή των Ελλήνων. 

Βλέποντας το δύσκολο παρών, συγκρίνοντας τη θέση τους σε αυτό το παρών, με τη ασχημότερη θέση αυτών των ανθρώπων, και παρατηρώντας την συλλογική αντίδραση όλων των φορέων της χώρας κατά μιας αντίδρασης τέτοιου βαθμού, προϋποθέτει πως κάτι παρόμοιο, θα γίνει και στην δική του περίπτωση, αν και όταν αποφασίσει να αντιδράσει.

Η διασπαστική τροπή, δε, που πήρε το όλο θέμα, με τον κόσμο να χωρίζεται ανάλογα με το τι το δικό του κόμμα έλεγε, ή και έπαιρνε πίσω, ο ελληνικός λαός μόνο αρνητικά μηνύματα έλαβε από την κίνηση αυτή.

Και οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Και σε επικίνδυνους καιρούς, ο κόσμος είτε ξεσηκώνεται, είτε αναγκάζεται σε υποταγή.

Η αριστερά, ηθελημένα (λόγω σκοπιμότητας) ή άθελα (λόγω βλακείας) βοήθησε άμεσα και έμμεσα προς της υπόταξη της γαλούχησης της επιθυμίας προς αντίδραση.

Και εκεί ακριβώς , χάνει η αριστερά. Εκεί ακριβώς, δεν μπορεί με τίποτα, να πείσει έναν άνθρωπο σαν και εμένα, πατριώτη και υποστηριχτή της ιδέας και της φιλοσοφίας του Έθνους και της Εθνικής Κληρονομιάς.

Και όταν εννοώ πατριώτη, δεν εννοώ ούτε τον Άδωνη, που παίζει τον ρόλο της αριστεράς για τους δεξιούς, ούτε τον Καρατζαφέρη, που πήρε επάξια το ρόλο του αποθανόντος πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ,  Γιαννόπουλου.

Τι δεν μπορώ με τίποτα να αποδεχθώ στην αριστερά;

Αυτή την μανιώδη αντίληψή της, περί συλλογικής ‘’συνειδητοποίησης’’ της ανάγκης για ‘’ρήξη και ανατροπή’’. Όλοι θα πρέπει συνειδητά να αλλάξουμε, για να αλλάξουμε και πρακτικά τον κόσμο.

Αυτό το αιώνιο κόλλημα της αριστεράς, πως η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει αν δεν υπάρχει συλλογική και μαζική συνειδητή ευλογία αυτής, από το σύνολο των πολιτών.

Εμείς οι εθνικιστές, δεν είμαστε αυτής της άποψης. Δεν μπορώ να περιμένω πότε θα ξυπνήσει η κ. Κούλα απέναντι ή ο κ. Τάκης από παραπέναντι, για να κατέβει μαζί μου στο δρόμο. 

Αν είχα την δυναμική που έχει σήμερα η αριστερά, θα είχα κάνει ήδη επανάσταση. Θα έβγαινα στο δρόμο, και δεν θα έκαιγα τους κάδους, τα μπατσικά και τα Πανεπιστήμια, αλλά θα έκαιγα την Βουλή, τα Υπουργεία και τα κοσμικά τους κέντρα.

Δεν θα έσπαγα βιτρίνες, αλλά θα έσπαγα τις πόρτες τις Βουλής.

Και θα άλλαζα τα πράγματα, χωρίς την κ. Κούλα ή τον κ. Τάκη, αν οι ίδιοι δεν αισθάνονταν την ανάγκη να με ακολουθήσουν.

Ναι, θα μπορούσε να είχε χειρότερη ή εξίσου κακή κατάληξη η προσπάθειά μου, αλλά τουλάχιστον θα άρπαζα την ευκαιρία να προσπαθήσω να αλλάξω τα πράγματα.

Η αριστερά, από την άλλη, θα περιμένει αιωνίως να ξυπνήσει η κ. Κούλα, ώστε να μην τολμήσει κανείς να την κατηγορήσει (την αριστερά) πως προσπάθησε να αλλάξει κάτι, χωρίς να συμμετέχει η κ. Κούλα.

Κολλημένοι αριστεροί, δείτε τη γίνεται στον κόσμο ολόκληρο.

Στην Αίγυπτο, ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους και πολεμάει (κυριολεκτικά πολεμάει) με το καθεστώς. Στην Γαλλία, την Ιταλία, την Αμερικάνικη Ήπειρο, την Ασία, ο κόσμος ξεσηκώνεται και δίνει μάχες για να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον.

Ως πότε σε αυτή την κωλοχώρα, η αριστερά θα συνεχίζει να καθοδηγεί και να ελέγχει τους τρόπους που πρέπει να αντιδράσει ο λαός; Ως πότε το κριτήριο μιας δίκαιης ή όχι διαμαρτυρίας ή ενός σωστού ή λάθος τρόπου διαμαρτυρίας θα είναι η αριστερά;

Στο γεγονός των μεταναστών, αποδείχθηκε πως η αριστερά δεν μπορεί πλέον να επιλέξει έναν αποδοτικό τρόπο διεκδίκησης κάποιων αιτημάτων. Όλης της η σκέψη ήταν λανθασμένη. Κανένα εκ των πλάνων της, δεν είχε αποτέλεσμα. Απέτυχε παταγωδώς.

Χρέος της, στο όνομα της όποιας της προσφορά της στον τόπο, και της όποιας εναπομείναντης αξιοπρέπειάς της, είναι να αποσυρθεί στην άκρη, αποδεχόμενη την ανικανότητά της.

Θα βγείτε και θα πείτε ‘’μα αν φύγουμε εμείς, ποιοι θα μείνουν; Ο Μιχαλολιάκος, ο Άδωνης, ο Καρατζαφέρης, ο Σαμαράς, ο Παπανδρέου και η Dora;;;;’’.

Ίσως να μείνουν μόνο αυτοί.

Ίσως όμως, βγούνε στην επιφάνεια, κάποιοι άλλοι, πολύ αξιότεροι από εσάς, που σήμερα, εκουσίως και αυτοβούλως βρίσκονται στο περιθώριο, ακριβώς λόγο της δικής σας πολιτικής παρουσίας.

Υπάρχει κόσμος που θέλει να αντιδράσει. Και δεν τολμάει να το κάνει, διότι αν το κάνει, γνωρίζει εκ των προτέρων πως είτε θα γίνει θήραμα των μεν (Καρατζαφέρη, Σαμαρά, Doras και ΠΑΣΟΚ), είτε θα γίνει θήραμα των δε (αριστερά με όλα τα παρακλάδια της).

Κάντε μας τη χάρη, αποτυχημένοι αριστεροί, και αδειάστε μας τη γωνιά. Βοηθήστε στο ελάχιστο, αποσύροντας από την πρώτη γραμμή της μάχης, το πιο αδύνατο (ή χαλασμένο) όπλο. Τον εαυτό σας.