Φοβού τους...Γερμανούς

Συμβολική μέρα η προχθεσινή.

Έτσι μας είπαν τα κανάλια και τα υπόλοιπα ΜΜΕ, για την χθεσινή ανακοίνωση των Ευρωπαίων Ηγετών, περί του σχεδίου στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας.
Το σχέδιο στήριξης, στην ουσία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το να κλείνεις την πληγή μιας σφαίρας, με έναν απλό επίδεσμο.

Τι μας είπαν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι: ‘’πάρτε μια παράταση ζωής, και τον Μάιο, Ιούλιο, αν δεν τα καταφέρετε, τραβήξτε για το Δ.Ν.Τ.’’.
Σαν την δασκάλα, που δίνει μια ακόμη ευκαιρία στον μαθητή, όχι για να του βάλει κακό βαθμό, αλλά για να τον αφήσει στην ίδια τάξη.

Και σαφώς και τους είμαστε ευγνώμονες. Δεν είχαν καμία υποχρέωση να μας δώσουν άλλη μια ευκαιρία. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν αυτή την δική μας κακοδιαχείριση.
Τι μας είπαν; ‘’Μόρτες, πάρτε από εμάς, τώρα, αλλά την επόμενη φορά, μην ξαναρθείτε σε εμάς’’.

Και πανηγυρίζει η χώρα μας.
Πανηγυρίζουν οι πολιτικοί μας και τα ΜΜΕ.
‘’Οι Ευρωπαίοι μας βοήθησαν. Ναι, μας έδωσαν αυτό που θέλαμε. Μια μικρή βοήθεια για να βγάλουμε το μήνα. Μετά, θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Θα ξεπεράσουμε μόνοι μας το πρόβλημα, το δικό μας πρόβλημα. Το μόνο που ζητήσαμε ήταν ,αυτή την δύσκολη στιγμή, να μας δώσουν ένα χέρι βοηθείας’’.
Και το πήραμε το χέρι βοηθείας. Θα την ‘’σκαπουλάρουμε’’ και αυτή τη φορά. Και αν γίνουμε πιο σωστοί, πιο σοβαροί, πιο νομοταγείς, θα μπορέσουμε, όχι εύκολα φυσικά, αλλά με δυσκολία, με κόπο και σκληρή προσπάθεια, αλλά εν τέλει θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτή την άσχημη κατάσταση.

Πανηγυρίζουνε τα ελληνικά ΜΜΕ. Μπράβο μας! Μπράβο στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά και σε όλη την πολιτική αντιπολίτευση, που ,από θέση υπευθυνότητας, βοήθησε στο να πείσουμε τους Ευρωπαίους, πως αξίζουμε μια ακόμη ευκαιρία.
Και εχθές, οι κύριοι τίτλοι των δελτίων ειδήσεων, ήταν διθύραμβοι.
Κερδίσαμε τους Ευρωπαίους, κερδίσαμε την εμπιστοσύνη τους.
Έχασε η Μέργκελ, η Γερμανίδα, που είχε σκληρή στάση κατά της στήριξης. Επικράτησαν οι υποστηριχτές της Ένωσης, όχι οι κατακριτές της, είπαν τα κανάλια μας.

Φοβού τους Γερμανούς, και δώρα φέροντες, λέω εγώ.

Όποιος διαβάσει τους όρους του σχεδίου Στήριξης, θα καταλάβει σε πόσο δύσκολη θέση, μπαίνει πλέον το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σαφώς, και εδώ στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή εμείς ήμασταν το επίκεντρο του Σχεδίου, δεν έχουμε τη δυνατότητα, μέσα στην ανακούφιση που νιώθουμε, να δούμε ξεκάθαρα τα αρνητικά των όρων που επέβαλαν οι Γερμανοί.
Προς το παρών, ξαπλώνουμε ανακουφισμένοι στην πολυθρόνα, ευγνώμονες για τη χείρα βοηθείας, μαζεύοντας δυνάμεις για την μεγάλη πορεία που απλώνεται μπροστά μας.
Αλλά, είμαι σίγουρος, πως αν δεν ήμασταν το επίκεντρο του σχεδίου, θα μπορούσαμε πιο καθαρά να μελετήσουμε το ίδιο το σχέδιο, και θα προβληματιζόμασταν πάρα πολύ, για ορισμένα ‘’ψηλά γράμματα’’.

Έχασε η Μέρκελ, μας λένε. Έβαλε όρους σκληρούς, αλλά δεν πέτυχε να στείλει την Ελλάδα στο Δ.Ν.Τ.

Για να δούμε όμως τι κατάφερε η Μέρκελ.
Πέραν από τα προφανή, πως η Ελλάδα θα πρέπει να αποδείξει ότι θα τα καταφέρει, πως θα χρειαστεί να ελεγχθεί η πολιτική μας, ώστε να πείσουμε για την ικανότητά μας, να διαχειριστούμε την κρίση μας, υπάρχει και κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει πολύ.
Όχι επειδή αφορά την Ελλάδα. Αυτό το ‘’ψηλό γράμμα’’, αφορά όλες τις χώρες τις Ε.Ε. Δεν αφορά μόνο την τωρινή κατάσταση της χώρας μας. Αφορά το μέλλον των χωρών της Ένωσης, από εδώ και πέρα.

Το ‘’ψηλό γράμμα’’, που με προβληματίζει, έγκειται σε έναν παράγοντα του Σχεδίου, που δεν σχολιάστηκε τόσο όσο οι υπόλοιποι. Ίσως, διότι είναι το μόνο, που δεν αφορούσε άμεσα την Ελλάδα και την δύσκολη στιγμή που διανύει.

Τι λέει λοιπόν το Σχέδιο; Τι αποφάσισε;

Πως, η Ε.Ε. θα φέρει πλέον, πλήρης και αποκλειστική ευθύνη να καθορίζει τις Οικονομίες έκαστης χώρας-μέλους.

Θα με ρωτήσει κάποιος ‘’ε, και; Έως τώρα, κάτι τέτοιο δεν γινότανε; Δεν μας έλεγε η Ευρώπη τι να παράγουμε, τι να εξάγουμε, τι να εισάγουμε; Δεν έλεγχε στην ουσία την οικονομία, κατά μεγάλο βαθμό;’’.

Λοιπόν, η Οικονομία δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Η Οικονομία, περιέχει όχι μόνο την παραγωγή και εμπορευματοποίηση του Πλούτου, αλλά περιέχει και την διαχείρισή του.

Τι σημαίνει αυτό;
Πως, έως σήμερα, κάθε χώρα-μέλος της Ε.Ε. έπαιρνε σαφώς εντολές ως προς την παραγωγή και την εμπορευματοποίηση του Πλούτου, αλλά έως σήμερα, η κάθε χώρα-μέλος, αποφάσιζε μονάχη της, ποια διαχείριση θα έκανε με τα κέρδη της.
Ήθελε πχ η Γαλλία, να διέθετε τα κεφάλαιά της για να προσφέρει Υπηρεσία Δωρεάν Γιατρού στο σπίτι; Το έκανε χωρίς να ζητάει έγκριση για τη διάθεση αυτών των κεφαλαίων από τα υπόλοιπα μέλη της Ένωσης.
Ήθελε η Πορτογαλία να διαθέσει τα κέρδη της από την αλιεία στην Παιδεία. Το έκανε χωρίς να ζητάει το οκ από τους υπόλοιπους.
Ήθελε η Ελλάδα να αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Δεν ζητήσαμε το οκ της Ε.Ε.

Σαφώς και τα κεφάλαια των διαφόρων επενδύσεων, εξαρτιόνταν άμεσα από τις εντολές της Ένωσης, αλλά η διαχείρισή τους, αφορούσε μονάχα τα εκάστοτε κράτη.
Και γιατί όχι άλλωστε. Σε μια εμπορική συνεργασία, αναλαμβάνεις πλήρως τις υποχρεώσεις σου, συμφωνώντας εκουσίως ναν αποδέχεσαι την εκάστοτε κοινή απόφαση, αλλά η διαχείριση των κερδών σου, από αυτή την συνεργασία, είναι δική σου υπόθεση.

Κάποιος συνέταιρος, θα πάρει αυτοκίνητο, άλλος θα πάει ένα ταξίδι, άλλος θα τα επενδύσει κάπου αλλού, άλλος θα προσπαθήσει να κλείσει κάποιες άλλες προσωπικές του τρύπες.
Ποιος συνέταιρος μπορεί να φέρει άποψη για το πώς θα ξοδέψει τα κέρδη του, ο συνέταιρός του;

Ε, λοιπόν, από εχθές, στις Βρυξέλες, αποφασίστηκε αυτό ακριβώς.

Η Ε.Ε. πλέον, θα φέρει άποψη για την διαχείριση των εθνικών οικονομιών της κάθε χώρας-μέλους.

Ίσως, επειδή είμαστε τυφλωμένοι απόν τη χαρά της ανακούφισης, δεν το είδαμε.
Ίσως πάλι, να το είδαμε, αλλά, λόγω των προηγούμενων κακοδιαχειρίσεων που είχαμε, να το θεωρούμε και σωστό.

Είναι όμως;
Μπορεί να σου πει, αύριο μεθαύριο η Ένωση, αν , λέμε τώρα, θα βγεις από την κρίση, και καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου, πώς να διαχειριστείς τα κέρδη σου;
Που να δώσεις κονδύλια; Ποιο τομέα της κοινωνίας σου, να ενισχύσεις; Ποιον να αποφασίσεις να ‘’ρίξεις’’ στη μοιρασιά;

Μπορεί να έρθει η Ε.Ε. και να μου πει ‘’δεν χρειάζεται να δώσεις τόσα στην Παιδεία. Δώστε εκεί που θεωρώ εγώ πως είναι καλύτερα’’;;
Μπορεί άραγε;

Ρητορικό το ερώτημα, που αφορά μόνο το Ηθικό Δίλλημα.
Διότι πρακτικά, από εχθές, μπορεί.

Κοινή απόφαση όλων των Ευρωπαίων Ηγετών, η Ένωση να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο των Οικονομιών.
Είναι υποχρέωση, σύμφωνα με την απόφαση, της Ένωσης, να προλάβει τυχών παρόμοιες καταστάσεις, με εκείνες που οδήγησαν την Ελλάδα, σε μια τόσο άσχημη θέση.

Θετική πρόθεση.
Θα έχει όμως και θετική πρακτική εξέλιξη;

Τι θα γίνει αν αύριο, βγαίνοντας από την κρίση, αποφασίσει η Ελλάδα, να διαθέσει ένα μεγάλο μέρος των επενδυτικών της κερδών, ας υποθέσουμε για την Δημόσια Υγεία;
Θα πρέπει να εγκριθεί από το σύνολο των υπολοίπων κρατών-μελών;
Και τι θα γίνει αν αρνηθεί σε αυτή την πρόταση μια άλλη χώρα, ας υποθέσουμε μια χώρα που έχει συμφέροντα από επενδύσεις στον Ιδιωτικό Τομέα Υγείας;
Θα μπορέσει να λειτουργήσει ως τροχοπέδη στην επιθυμία της Ελλάδος, να διαθέσει κεφάλαια ώστε να επενδύσει στην Δημόσια Υγεία;

Τι θα γίνει, αν αύριο, μια άλλη χώρα, ας πούμε η Γαλλία, θελήσει να επενδύσει στην Ιδιωτική Παιδεία στη χώρα της; Θα μπορέσει μια άλλη χώρα, που έχει επενδύσει στην εισροή χιλιάδων φοιτητών, προερχόμενων από χώρες που δεν έχουν ιδιωτική παιδεία, στα δικά της ιδιωτικά ιδρύματα εκπαίδευσης, να σταθεί εμπόδιο σε κάτι τέτοιο;

Τι θα γίνει επίσης, αν αποφασίσει μια χώρα-μέλος, να αγοράσει, ας πούμε, αεροπλάνα όχι από χώρα-μέλους της Ένωσης, αλλά από κάπου αλλού;
Θα μπορεί να επεμβαίνει η Ένωση σε αυτές τις αποφάσεις; Θα μπορεί η Ένωση να επεμβαίνει στην διαχείριση των δαπανών κάθε χώρας;

Αν αύριο-μεθαύριο, υποθέσουμε, πως κερδίζει στις εκλογές, ένα λαϊκό κόμμα. Και αποφασίζει να μοιράσει τις δαπάνες της μόνο στην Υγεία και στην Παιδεία, ή μόνο στην Κοινωνική Ασφάλιση, θα μπορεί η Ένωση να σταθεί απέναντί της και να της το
απαγορεύσει;

Θα μου πει κάποιος καλοπροαίρετος ‘’μην το βλέπεις μόνο από την αρνητική του πλευρά. Δες πόσες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης όπως πχ των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων, θα μπορούσαν να προληφθούν. Σκέψου πόσο άσκοπα σπαταλημένο χρήμα θα μπορούσε να σωθεί’’

Το δέχομαι. Είναι σαφώς καλό να υπάρχει πρόβλεψη.
Αλλά έως σε ποιο σημείο;

Τα παραδείγματα που έφερα, δεν ήταν τυχαία.
Έως σήμερα, αν πχ η Ελλάδα δεν θα αγόραζε πολεμικά σκάφη από την Γερμανία, αλλά από την Κίνα, η Γερμανία μπορούσε να ασκήσει πιέσεις ‘’κάτω από το τραπέζι’’ ώστε να διασφαλίσει τα συμφέροντά της. Και πολλές φορές μπορεί και να το κατάφερνε.
Το γίνεται όμως τώρα, όμως που αυτές οι ‘’πιέσεις’’ δεν θα χρειαστεί να γίνονται πλέον κάτω από το τραπέζι, αλλά θα μπορούν να πέφτουν ελεύθερα πάνω σε αυτό;

Πόσο ευάλωτες θα γίνουν οι Ευρωπαϊκές Οικονομίες σε πιέσεις χωρών-μελών με μεγαλύτερη ισχύ;;

Έχασε η Μέρκελ, υποστήριξε ο περισσότερος Τύπος εχθές, ελληνικός και ξένος.
Δεν κατάφερε να περάσει το δικό της, είπαν.

Εγώ, γιατί θεωρώ πως τελικά, το δικό της πέρασε; Γιατί θεωρώ πως η χθεσινή ανακοίνωση, άνοιξε ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι για το μέλλον της Ένωσης; Γιατί θεωρώ πως δεν θα αργήσουμε να δούμε το πόσο άσχημες εξελίξεις θα επιφέρει για την αρμονική συμβίωση των χωρών-μελών μια τέτοια υπόθεση.

Σκεφτείτε πόσο πολύ επεμβαίνει αυτή η απόφαση, στην πολιτική ζωή της χώρας μας.
Σκεφτείτε τι περιθώρια δίνει πλέον σε λαϊκά κόμματα, που δεν ορίζουν την έξοδο της Ελλάδος από την Ε.Ε. ως προτεραιότητα μιας δική τους νίκης, αλλά διακηρύττουν την δική τους πολιτική άποψη μέσα στα πλαίσια της Ένωσης.

Για παράδειγμα το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα αριστερό κόμμα, που δεν θέτει ως απαραίτητο παράγοντα μιας λαϊκής πολιτικής, την έξοδο από την Ένωση, όπως κάνει πχ το ΚΚΕ.
Τι περιθώρια δίνει πλέον μια τέτοια απόφαση σε κόμματα όπως το ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρουν να πείσουν τους πολίτες για την αποτελεσματικότητα των πολιτικών του θέσεων;

Πως μπορεί ,για παράδειγμα, το ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζει την απαγόρευση της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης, όταν θα πρέπει να πείσει όλους τους Ευρωπαίους για να το κάνει πράξη;
Πως θα μπορεί να υπόσχεται ,για παράδειγμα, διαφορετική πολιτική συνταξιοδότησης, όταν θα πρέπει να πάρει πρώτα το οκ από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;

Αλλά, μην περιορίσουμε το όλο θέμα μόνο πάνω στα ελληνικά συμφέροντα. Ας το δούμε πάνω στα συμφέροντα όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Η Ελλάδα αποτελεί μόνο το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Τι θα γίνει αύριο-μεθαύριο που στη θέση της δική μας, θα έρθει η Ισπανία; Τι θα γίνει αργότερα, που θα έρθει σε αυτή τη θέση η Ιταλία; Ή κάποια άλλη χώρα.

Κλείνοντας, θα θέλω να εστιάσω στο εξής.
Στην σύγχρονη πολιτική, το πρωταρχικό στάδιο μιας επιβαλλόμενης πολιτικής άποψης, είναι πάντα το οικονομικό πεδίο.
Πριν γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρώτα ορίστηκε το Οικονομικό πλαίσιο των συνεργασιών. Πρώτα έγινε η ΕΟΚ και μετά η Ε.Ε.

Είναι δεδομένο πως για να μπορέσεις να κάνεις ένα βήμα παραπάνω στον έλεγχο της προσωπικής ζωής, θα πρέπει πρωτίστως να ελέγξεις την οικονομική ζωή.

Και βάση του παραπάνω σκεπτικού, προβληματίζομαι πολύ στο κατά πόσο αυτή η απόφαση, η οποία επιτρέπει την Ένωση να ελέγχει τις οικονομίες των κρατών-μελών, δεν οδηγεί σταδιακά στο να ελέγχει και την ίδια την πολιτική τακτική κάθε χώρας.
Να το δούμε σε ένα παράδειγμα; Προς το παρών, μπορούμε να σταθούμε απέναντι, έστω και μόνοι μας, σε μια υβριστική αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία. Τι θα γίνει όμως αύριο;