Ο κ. Νίμιτς, έφθασε σήμερα στην Ελλάδα, ως άλλος ‘’Δαναός που φέρει δώρα’’, οπότε, όλοι εμείς οφείλουμε να φοβόμαστε για τα ‘’δώρα’’ που θα μας φέρει.
Η ερώτηση όλων των προβληματισμένων με το θέμα πολιτών, είναι τι πρόταση θα μας φέρει αυτή τη φορά (όλη λένε για Βόρεια ‘’Μακεδονία’’), και ποια θα είναι η αντίδραση της Ελλάδος, και της υπουργού ‘’μας’’, κ. Doras.
Άραγε, η απορία μας έχει βάση;;
Μήπως θεωρούμε πως η ελληνική πλευρά, θα λάβει την πρόταση του Νίμιτς, θα την μελετήσει, θα την προσμετρήσει, θα κατανείμει τα θετικά και τα αρνητικά, και εν τέλει θα αποφασίσει ποιο είναι το καλύτερο για το ελληνικό έθνος;;;
Μήπως αυτή είναι η πίστη μας;;;
Μήπως αυτή είναι η ελπίδα μας;;;
Άραγε, είμαστε τόσο πολύ πλανεμένοι;;;
Στις 13 Απριλίου 1992, λίγο καιρό μετά την διεκδίκηση των Σκοπίων για το όνομα της Μακεδονίας, έλαβε χώρα το γνωστό πλέον Συμβούλιο Αρχηγών Κομμάτων, παρουσία του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή.Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με τον τότε υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τους αρχηγούς των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη (τότε ΣΥΝ) και φυσικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Κανείς δεν γνωρίζει τι ειπώθηκε εκεί μέσα.
Λίγα πράγματα έγινα γνωστά.
Το σημαντικότερα ήταν πως, από κοινού, αποφασίσθηκε πως η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίζει ονομασία που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία ή ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΑ της.
Θα μου πεις, πολύ καλή απόφαση.
Ήταν όμως έτσι, ή απλά αυτό ανακοινώθηκε ώστε να καλμάρει ο ήδη εκνευρισμένος κόσμος;;;
Θυμίζω τα εξής γεγονότα:
1. Αμέσως μετά τη Συνάντηση, ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Καραμανλής, στις δηλώσεις του, τόνισε κλαίγοντας πως ‘’η Μακεδονία είναι Ελληνική’’.
Δείτε το :
http://www.youtube.com/watch?v=fIzQ6fbC5Rw&feature=related
Η ερώτηση όλων των προβληματισμένων με το θέμα πολιτών, είναι τι πρόταση θα μας φέρει αυτή τη φορά (όλη λένε για Βόρεια ‘’Μακεδονία’’), και ποια θα είναι η αντίδραση της Ελλάδος, και της υπουργού ‘’μας’’, κ. Doras.
Άραγε, η απορία μας έχει βάση;;
Μήπως θεωρούμε πως η ελληνική πλευρά, θα λάβει την πρόταση του Νίμιτς, θα την μελετήσει, θα την προσμετρήσει, θα κατανείμει τα θετικά και τα αρνητικά, και εν τέλει θα αποφασίσει ποιο είναι το καλύτερο για το ελληνικό έθνος;;;
Μήπως αυτή είναι η πίστη μας;;;
Μήπως αυτή είναι η ελπίδα μας;;;
Άραγε, είμαστε τόσο πολύ πλανεμένοι;;;
Στις 13 Απριλίου 1992, λίγο καιρό μετά την διεκδίκηση των Σκοπίων για το όνομα της Μακεδονίας, έλαβε χώρα το γνωστό πλέον Συμβούλιο Αρχηγών Κομμάτων, παρουσία του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή.Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με τον τότε υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τους αρχηγούς των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη (τότε ΣΥΝ) και φυσικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Κανείς δεν γνωρίζει τι ειπώθηκε εκεί μέσα.
Λίγα πράγματα έγινα γνωστά.
Το σημαντικότερα ήταν πως, από κοινού, αποφασίσθηκε πως η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίζει ονομασία που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία ή ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΑ της.
Θα μου πεις, πολύ καλή απόφαση.
Ήταν όμως έτσι, ή απλά αυτό ανακοινώθηκε ώστε να καλμάρει ο ήδη εκνευρισμένος κόσμος;;;
Θυμίζω τα εξής γεγονότα:
1. Αμέσως μετά τη Συνάντηση, ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Καραμανλής, στις δηλώσεις του, τόνισε κλαίγοντας πως ‘’η Μακεδονία είναι Ελληνική’’.
Δείτε το :
http://www.youtube.com/watch?v=fIzQ6fbC5Rw&feature=related
Ο τόνος της φωνής του, η δυσαρεστημένη του όψη, οι λυγμοί του, καταμαρτυρούν πως, μπορεί να έλεγε στους δημοσιογράφους ότι έλεγε, αλλά μέσα του, ήξερε πως οι τέσσερις τους, είχαν βρεθεί μάρτυρες της μεγαλύτερης Εθνικής Ήττας στην ιστορία των Εθνών, μιας και αποδέχθηκε, όπως φαίνεται το ξεπούλημα της Ιστορίας.
Τα δάκρυα στα μάτια του, το κλάμα του, έδειξε πως ο ίδιος δεν ήθελε αυτή την εξέλιξη, αλλά για κάποιον, άγνωστο σε εμάς, λόγο, αναγκάστηκε να δεχθεί αυτό που δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει στους πολίτες.
2. Λίγο καιρό μετά το Συμβούλιο, ο Υπουργός Εξωτερικών, κ. Αντώνης Σαμαράς, παραιτείται.
Αν και νέος και γεμάτος ελπίδες και οράματα πολιτικός, ο Σαμαράς, κάτι άκουσε σε εκείνη την συγκέντρωση Αρχηγών, που σίγουρα τον ώθησε προς την παραίτηση.
Κάτι ειπώθηκε που γκρέμισε μέσα του, όλα όσα είχε στο μυαλό του, όταν ξεκινούσε την πολιτική του καριέρα.
Κάτι ειπώθηκε που ανάγκασε τον Σαμαρά να διαφωνήσει ανοιχτά με τις απόψεις των άλλων, να αναγκάσει τον Καραμανλή να ζητήσει ο ίδιος την παραίτηση του υπουργού, και να ωθήσει τον Σαμαρά στην δημιουργία ενός νέου κόμματος και την σύσταση των γνωστών πλέον ‘’7 σημείων’’ του θέματος του χειρισμού της Ελλάδος στην αναγνώριση των Σκοπίων.
3. Λίγο καιρό μετά, λιγότερο από ένα χρόνο, ο Μητσοτάκης, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας ‘’μας’’, υπογράφει το σύμφωνο Οικοδομικής Εμπιστοσύνης του Σάιρους Βάνς, όπου μεταξύ άλλων, αναφέρει ‘’Η Ελλάδα, θα αναγνωρίσει επισήμων τη Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας’’. Συγχρόνως δηλώνει το απερίγραφτο ‘’μετά από 10 χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται το Σκοπιανό’’, και υποβάλει ,ως πρωθυπουργός της Ελλάδος, την αίτηση πρότασης αναγνώρισης των Σκοπίων με ΣΥΝΘΕΤΗ ονομασία, κάτι που λιγότερο από ένα χρόνο, είχαν δηλώσει (δεν λέω πως είχαν αποφασίσει) να μην δεχθούν.
Τρία πολύ γνωστά γεγονότα, που όμως λένε τόσα πολλά, αν τα μελετήσεις μακριά από φανατισμούς και υποκειμενικότητες.
Οι Αρχηγοί της χώρας συσκέπτονται.
Από τη σύσκεψη, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, βγαίνει με δάκρυα στα μάτια και προσπαθεί μέσα σε λυγμούς να μας πει πως η Μακεδονία είναι Ελληνική.
Ο υπουργός Εξωτερικών παραιτείται και κατηγορεί ευθέως τη κυβέρνηση αλλά και όλη την πολιτική εξουσία (αντιπολίτευση) για τους χειρισμούς της στο θέμα.
Ο πρωθυπουργός, ένα χρόνο μετά τη δήλωση πως η Ελλάδα, σε από κοινού συμφωνία κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, δεν θα δεχθεί σύνθετη ονομασία, υπογράφει πως πλέον η Ελλάδα προτείνει από μόνη της σύνθετη ονομασία. Μόλις λίγο καιρό πριν, έχει δηλώσει πως ‘’οι Έλληνες, θα ξεχάσουν το θέμα, μετά από λίγο καιρό’’.
Που μπορεί να μεταφραστεί εύκολα σε ''δώστε μου 10 χρόνια, και θα κάνω τους Έλληνες να το ξεχάσουν''...
Αναλύοντας όλα αυτά, ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η ελληνική κυβέρνηση, η όποια ελληνική κυβέρνηση, θα ‘’μελετήσει’’ και θα ‘’αξιολογήσει’’ την νέα πρόταση Νίμιτς;;
Το 1992, οι αρχηγοί των κομμάτων, ο υπουργός εξωτερικών και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν όχι τι τακτική θα ακολουθήσουν ως προς τα Σκόπια, αλλά ως προς την Ελλάδα, ως προς τους Έλληνες.
Η απόφαση είχε ήδη παρθεί, ως προς την ονομασία.
Ο τότε πρωθυπουργός, αδιαμφισβήτητα, ο πλέον αμερικάνικος δάκτυλος στα ελληνικά θέματα, απλά μετέφερε στους παρευρισκόμενους την ήδη ειλημμένη απόφαση.
Ο τότε αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το σύνδρομο του Ελληναρά που τον χαρακτήριζε σε όλη του τη ζωή, συμβιβάστηκε με την ειλημμένη απόφαση, και απλά προσπάθησε να κερδίσει όσα ο ίδιος θα μπορούσε.
Ο νεαρός υπουργός, ακούει ότι ακούει και αποφασίζει να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας και το πολιτικό φορτίο της απόφασής του.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατία, ακούει την ήδη ειλημμένη απόφαση, και προσπαθεί να βρει τρόπο να αποκρύψει το δυσάρεστο νέο από τους πολίτες της χώρας. Αλλά, δεν μπορεί άλλο να υποκριθεί. Δάκρυα κυλούν στα μάτια του, και λυγμοί πνίγουν τα λόγια του.
Ως άλλος Φειδιππίδης, αναλαμβάνει το χρέος, αυτός, ο λιγότερο υπεύθυνος, λόγω της τωρινής του θέσης, αλλά ο περισσότερο υπεύθυνος λόγω της πολιτικής του παρουσίας τα τελευταία χρόνια, να περάσει το μήνυμα στους συμπατριώτες του.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν είναι το Νενικήκαμεν, που βγαίνει από το στόμα του.
Αυτή τη φορά, ξεκινάει η μεγαλύτερη παραπληροφόρηση έθνους, στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οπότε, το βάρος αυτό, λυγίζει τον γνωστό πολιτικό.
Τα δάκρυά του, οι λυγμοί του, καταδεικνύουν την ήδη ειλημμένη απόφαση.
Ηττήθηκε η Ιστορία.
Αναλύοντας όλα αυτά, ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η ελληνική κυβέρνηση, η όποια ελληνική κυβέρνηση, θα ‘’μελετήσει’’ και θα ‘’αξιολογήσει’’ την νέα πρόταση Νίμιτς;;
Το 1992, οι αρχηγοί των κομμάτων, ο υπουργός εξωτερικών και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν όχι τι τακτική θα ακολουθήσουν ως προς τα Σκόπια, αλλά ως προς την Ελλάδα, ως προς τους Έλληνες.
Η απόφαση είχε ήδη παρθεί, ως προς την ονομασία.
Ο τότε πρωθυπουργός, αδιαμφισβήτητα, ο πλέον αμερικάνικος δάκτυλος στα ελληνικά θέματα, απλά μετέφερε στους παρευρισκόμενους την ήδη ειλημμένη απόφαση.
Ο τότε αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το σύνδρομο του Ελληναρά που τον χαρακτήριζε σε όλη του τη ζωή, συμβιβάστηκε με την ειλημμένη απόφαση, και απλά προσπάθησε να κερδίσει όσα ο ίδιος θα μπορούσε.
Ο νεαρός υπουργός, ακούει ότι ακούει και αποφασίζει να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας και το πολιτικό φορτίο της απόφασής του.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατία, ακούει την ήδη ειλημμένη απόφαση, και προσπαθεί να βρει τρόπο να αποκρύψει το δυσάρεστο νέο από τους πολίτες της χώρας. Αλλά, δεν μπορεί άλλο να υποκριθεί. Δάκρυα κυλούν στα μάτια του, και λυγμοί πνίγουν τα λόγια του.
Ως άλλος Φειδιππίδης, αναλαμβάνει το χρέος, αυτός, ο λιγότερο υπεύθυνος, λόγω της τωρινής του θέσης, αλλά ο περισσότερο υπεύθυνος λόγω της πολιτικής του παρουσίας τα τελευταία χρόνια, να περάσει το μήνυμα στους συμπατριώτες του.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν είναι το Νενικήκαμεν, που βγαίνει από το στόμα του.
Αυτή τη φορά, ξεκινάει η μεγαλύτερη παραπληροφόρηση έθνους, στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οπότε, το βάρος αυτό, λυγίζει τον γνωστό πολιτικό.
Τα δάκρυά του, οι λυγμοί του, καταδεικνύουν την ήδη ειλημμένη απόφαση.
Ηττήθηκε η Ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου