Ο Σωκράτης, ίσως έγινε ‘’ο Σωκράτης’’ λόγω του θανάτου του.

Βλέπω καθημερινά ανθρώπους να αντιστέκονται. Πραγματικά τους βλέπω. Όχι μονάχα απέναντι σε μεγάλα και τεράστια προβλήματα (βλέπω και τέτοιους). Ακόμη και σε μικρά προβλήματα, σχεδόν καθημερινά.
Από τη γειτόνισσά μου την κ. Τούλα, που τη βγάζει με ‘’μια παλιο-σύνταξη’’, η οποία συνεχίζει να αντιστέκεται στο ‘’παλιο-κράτος’’, και εξακολουθεί να τα χώνει συνεχώς στη κυβέρνηση, τη κάθε κυβέρνηση, άσχετα αν το ξεχνάει κάθε τέσσερα (περίπου) χρόνια.
Έως και τη ψιλικατζού της γειτονιάς μας, τη κ. Μαρία, που στα σαράντα- φεύγα της, αποφάσισε να μπει, για πρώτη φορά στη ζωή της, στον κόσμο του εμπορίου. Και πασχίζει να τα βάλει με το (ή συνήθως τα) supermarket(s) της γειτονιάς μας.

Τους βλέπω και τους χαίρομαι. Όλους τους. Όχι διότι νομίζω ή φαντάζομαι πως κάνουν κάτι πολύ σπουδαίο ή πολύ ‘’επαναστατικό’’. Όχι για αυτό. Απλά διότι χαίρομαι πραγματικά, που βλέπω ανθρώπους, ανθρώπους κάθε φύσης, να αντιστέκονται, σε ότι ο καθένας τους, θεωρεί ή αντιλαμβάνεται πως είναι η δική του, προσωπική, προτεραιότητα. Άλλος αισθάνεται ή αντιλαμβάνεται το Α θέμα ως πρωτεύον, άλλος αντιλαμβάνεται το Β. Άλλος το Γ, άλλος το Δ. Το θέμα είναι πως βλέπω καθημερινά, ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να αντιστέκονται, να αντιδρούν. Και αυτό με χαροποιεί.

Με χαροποιεί ιδιαιτέρως.Σαφώς και αποδέχομαι πλήρως πως ίσως το Α ή το Β θέμα, να μην συγκρίνονται ‘’ποιοτικώς’’ με το Γ ή το Δ, αλλά αποδέχομαι επίσης πως μια αντίσταση του κάθε Α ή του κάθε Β, όταν αυτή γίνεται με το 100% των διαθέσιμων δυνατοτήτων, τότε σίγουρα είναι κάτι καλό, κάτι σπουδαίο. Και αυτό, διότι δεν υπήρχαν πάντα και σε ‘’ποσότητα’’ όσοι τώρα αποφασίζουν να αντισταθούν στο Α, στο Β, στο Γ, στο Δ. Όσοι ελάχιστοι είναι στην παγκόσμια κοινότητα οι Τσε Γκεβάρες, οι Κολοκοτρώνηδες και οι Αϊνστάινιδες, τόσοι λίγοι είναι και στη κοινότητα της γειτονιάς μου, η κάθε κ. Τούλα και η κάθε κ. Μαρία.
Το τελευταίο καιρό, όμως βλέπω καθημερινά όλο και περισσότερους ανθρώπους να αντιστέκονται. Και αυτό με χαροποιεί.

Βλέπεις, τελικός σκοπός μιας αντίστασης, είναι πάντα η νίκη. Είναι να καταφέρεις να αντισταθείς έως το τέλος. Έως το πραγματικό τέλος. Και σαφώς, αναλογικώς με το επίπεδο δυσκολίας του Α, του Β ή του Γ, απαιτούνται και περισσότερες δυνάμεις. Δυνάμεις ψυχικές ή δυνάμεις, ας πούμε, εξωτερικές, όπως πχ περισσότερες ‘’συμμαχίες’’, περισσότερη ‘’συμμετοχή’’ στην αντίσταση που έχεις αποφασίσει να ασκήσεις (σε περιπτώσεις ‘’θα σώσω τον κόσμο’’, ‘’την κοινωνία’’, ‘’την καρέτα/καρέτα’’).

Έτσι, πάντα αναλογικώς, χαίρομαι όταν βλέπω αντιστάσεις επιπέδου Α, Β ή Γ, άσχετα το μέγεθος ή , ακόμη αν θέλεις, τη σημασία της αντίστασης, να επιτυγχάνονται. Διότι όπως είπα, τελικός σκοπός είναι η νίκη. Να αντισταθείς έως το τέλος. Και αναλογικά με το μέγεθος και τη σημασία του ‘’τέλους’’ που έχεις ορίσει στην αντίστασή σου, αντιλαμβάνεσαι και πιο εύκολα πως ένα κτήριο μπορεί να πέσει με μια δυνατή και , πάντα , κατευθυνόμενη, έκρηξη, η οποία θα ρίξει και τους τέσσερις ορόφους με τη μία, αλλά μπορεί να πέσει και με πολλές μικρές και επίσης κατευθυνόμενες και στοχευμένες εκρήξεις σε κάθε όροφο ξεχωριστά (ίσως ούτε καν στοχευμένες, αν είναι τόσο πολλές οι μικρο-εκρήξεις).
Και σαφώς και ‘’το μέγεθος της κάθε προσωπικής ικανότητας για αντίσταση’’ δεν παίζει τόσο ρόλο, όσο η ‘’όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή για αντίσταση’’, αναλογικά, πάντα και ξεκάθαρα, με το μέγεθος και τη ‘’ποιότητα’’ της αντίστασης, οπότε είναι απόλυτα φυσιολογικά να χαίρομαι όταν παρατηρώ ολοένα και αυξανόμενη τάση, σε κάθε είδος αντίστασης, είτε της Α, είτε της Β, είτε της Γ, είτε ακόμη και της Δ (που τόση ώρα την έχουμε ξεχάσει).

Αυτό όμως, που με λυπεί πραγματικά, είναι όταν βλέπω άτομα που έχουν αποφασίσει να αντισταθούν στην ίδια κατάσταση, είτε στην Α, είτε στη Β, καταναλώνουν ενέργεια όχι στην ‘’συμμαχική αντίσταση’’, αλλά στον ΄’θεωρητικό ανταγωνισμό’’ του , με απλά λόγια , ‘’καλύτερου τρόπου αντίστασης’’.
Με λυπεί πραγματικά να βλέπω ανθρώπους που, κατά βάθος, αντιστέκονται στην ίδια κατάσταση, αντί να αντιστέκονται πραγματικά, χέρι-χέρι, αναλώνονται στο να ‘’ανταγωνίζονται’’ μεταξύ τους, για το βραβείο ‘’καλύτερης θεωρίας’’.

Πρόσφατα, κάθισα να ασχοληθώ με ένα θέμα στο πολύ ενδιαφέρον blog, jungle report.
Το θέμα, μπορείτε να το βρείτε εδώ http://jungle-report.blogspot.com/2009/07/blog-post.html , και επί τροχάδην, είχε να κάνει με τη γνωστή διαμάχη, για την απαγόρευση-απόσυρση ή μη, του βιβλίου ‘’Εβραίοι, όλη η Αλήθεια’’ του συγγραφέα Κ. Πλεύρη.
Η γνώμη του συγκεκριμένου blog (για όποιον δεν θα κάτσει να διαβάσει το θέμα-κάτι που θα το μετανιώσει), εν τάχη, είναι υπέρ της απόσυρσης-απαγόρευσης του εν λόγω βιβλίου.
Η γνώμη η δική μου, είναι αυτή :
http://www.haloscan.com/comments/junglereport/4715722161955592684/
(πρώτο Post) και εν τάχη, (πάλι για όποιον δεν θα κάτσει να το διαβάσει), λέει πως ‘’όπως είναι κακό, να κλείνει πχ η φωνή του indymedia, είναι κακό να «κλείνει» κάθε στόμα’’.

Σε αυτή την άποψη, η οποία θεωρώ πως είναι μια ‘’μέση λύση’’ κατάσταση, δέχθηκα σωρεία απαντήσεων του στυλ ‘’τι είναι αυτά που λες;;;’’, ‘’πως συγκρίνεις το ένα με το άλλο’’, ‘’το ένα είναι έτσι, το άλλο είναι αλλιώς’’, ‘’εφόσον συγκρίνεις αυτά τα δύο, τότε και εσύ είναι (βάλε ότι θέλεις)-ιστής’’ και ποικίλες άλλες.
Και αυτό με λυπεί. Με λυπεί πραγματικά.

Με λυπεί πραγματικά να βλέπω τόση ‘’σπαταλημένη’’, τόσο άδικα ‘’σπαταλημένη’’ ενέργεια. Κάθονται οι Sayδες, οι Spyδες, μαζί με τους Shyδες και παραδίπλα τους Digoυς, και αυτο-περιορίζουν την αντίστασή τους σε ‘’ανταγωνισμό θεωρίας’’.
«Όχι», λένε, «το θέμα είναι σημαντικό. Το indymedia, είναι διαφορετικό από την περίπτωση του Πλεύρη». Και χάνουν τη ουσία, ακριβώς την στιγμή που λένε κάτι τέτοιο. Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, και συμφωνώ απόλυτα, το θέμα είναι να μην κλείνει καμία φωνή. Ούτε του Α, ούτε του Β.

Γιατί, αν θέσεις τέτοια ψευτο-διλήμματα, του πότε το Α ή το Β, θα επιτρέπεται να ομιλούν και πότε θα επιβάλλεται να σιωπούν, πάντα , μα πάντα, θα υπάρχει έστω 1/1000 πιθανότητα να σφάλεις στην αξιολόγηση των κριτηρίων του Α ή του Β. Και σαφώς και όχι εσύ ο ίδιος, αλλά πιθανόν οι εκάστοτε αρμόδιοι που ορίζονται να κρίνουν το κάθε Α ή το κάθε Β. Για οποιοδήποτε λόγο. Μπορεί, 1/1000 να σφάλουν. Και αυτό που ‘’ενδέχεται να συμβεί’’, αν η αρχική σου στάση, ο αρχικός σου λόγος αντίστασης, είναι η ‘’ελευθερία του λόγου’’, πρέπει να σε λυπεί. Το ότι μπορεί, έστω, από λάθος, έστω από μια πιθανότητα 1/1000 να απαγορευθεί η ελευθερία του λόγου από κάποιον άνθρωπο ή φορέα, είναι όπως και να το κάνουμε, βαρύ πλήγμα στην αντίσταση για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Κάποιους τους αφήνει εντελώς αδιάφορους, το παραπάνω θέμα. Αποδέχονται αυτή την , έστω και απειροελάχιστη πιθανότητα 1/1000 να συμβεί ένα σφάλμα. Και το αποδέχονται, έως όταν, αυτή η 1/1000 πιθανότητα συμβεί, οπότε και τότε ακόμη, αποφασίζουν όχι να δώσουν περισσότερη ενέργεια στην αντίδραση, αλλά περισσότερη ενέργεια, στη διαμάχη της θεωρίας του στυλ ‘’οφείλεται στον τάδε ή στο δείνα λόγο, που εν τέλη συνέβει αυτή η 1/1000 πιθανότητα’’.

Και μπαίνουν στη διαδικασία να προσπαθούν να εξηγήσουν πρωτίστως στους ίδιους τους εαυτούς τους, και μετά στους ‘’απέναντί’’ για ποιο λόγο θεωρούν πως το κάθε Α είναι καλό ή το κάθε Β είναι κακό.

Και όση ώρα το κάνουν, κλείνει η φωνή και του Α και του Β.

Και αυτό με λυπεί.

Με λυπεί διότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν αποδέχονται γενικά ‘’να κλείνουν φωνές’’ και συνεχίζουν να εστιάζουν σε αυτό, χωρίς να χάνουν χρόνο στο να ‘’κρίνουν’’ με ποια φωνή συμφωνούν και με ποια όχι, επιμένοντας να αντιστέκονται όχι με υποκειμενικά κριτήρια αλλά με αντικειμενικά Αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι. Και μένουν μόνοι (θα ξαναμιλήσουμε για αυτούς αργότερα).

Οι περισσότεροι, καταναλώνουν ενέργεια όχι στο να βαδίζουν στη κύρια οδό της αντίστασή τους, άλλα σε παράπλευρες οδούς, και μάλιστα, τόσο παράπλευρες, που πολλές φορές απομακρύνεσαι εντελώς από τη κύρια οδό (όταν πχ τελικά κλείσει και η φωνή του indymedia και η φωνή του Πλεύρη). Αυτό δε, είναι ξεκάθαρη ήττα της εκάστοτε αντίστασης, συγκεκριμένα της αντίστασης για ‘’την ελευθερία του λόγου και της διακίνησης των ιδεών’’.

Φανταστείτε δυο μικρά παιδιά. Έχουν βάλει κοινό στόχο να ρίξουν με πέτρα, ένα άδειο κουτάκι αναψυκτικού, που βρίσκεται πάνω σε έναν αυλότοιχο. Τώρα, φανταστείτε πως τα δύο παιδιά, αντί να σταθούν δίπλα-δίπλα, και να σημαδέψουν μαζί, κάθονται το ένα απέναντι από το άλλο. Δημιουργείται αμέσως ο κίνδυνος, να ξεφύγει μια πέτρα και να χτυπήσει ένα από τα δύο παιδιά. Μιας και είναι το ένα απέναντι από το άλλο, υπάρχει έστω 1/1000 πιθανότητα, να φύγει μια πέτρα λίγο πιο άτσαλα, λίγο πιο δυνατά, και να χτυπήσει το απέναντι παιδί. Αυτό είναι η ‘’παράπλευρη οδός’’.
Φανταστείτε τώρα, να συμβεί αυτή η 1/1000 πιθανότητα. Και αντί, αυτή η απειροελάχιστη περίπτωση, να συνετίσει τα δύο παιδιά, ώστε να αποφασίσουν πως τελικά είναι καλύτερα να ρίχνουν τις πέτρες, δίπλα-δίπλα ο ένας με τον άλλον, φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Φανταστείτε να τσατιστεί το ένα παιδί με το άλλο, και να αρχίσουν να πετάνε πέτρες, το ένα στο άλλο. Τώρα ο κίνδυνος να χτυπήσουν και τα δύο είναι πλέον ορατός. Και αυτό είναι ‘’πλήρης απομάκρυνση από το στόχο’’.

Βάλτε τώρα στη θέση του άδειου κουτιού του αναψυκτικού, τον περιορισμό της ελευθερίας στη διακίνηση ιδεών και λόγου. Και βάλτε στη θέση του ενός παιδιού το κάθε jungle report ή bloopers team, και στη θέση του άλλου παιδιού τον κάθε έναν, που είτε θέλει να κλείσει το indymedia, είτε θέλει να μην απαγορευτεί ο λόγος στο Πλεύρη, είτε θέλει να συμβούν και τα δύο. Πόσες ‘’πέτρες’’ σηκώνει μια τέτοια αντιπαράθεση;;;; Και πως τελικά θα ‘’πέσει’’ το άδειο κουτί, από τον αυλότοιχο, αν τελικά οι ‘’πέτρες’’ αλλάξουν στόχο;;; Ίσως και να μην ‘’πέσει’’ ποτέ. Ίσως η αντίσταση για την ελευθερία του λόγου, δεν επικρατήσει ποτέ. Μονάχα βέβαια, αν τελικά, το ένα παιδί, φανεί πιο δυνατό, και χτυπήσει τόσο άσχημα το άλλο παιδί, ώστε να το βγάλει από τη μέση, αποκτώντας ξανά την ηρεμία και το χρόνο, να ασχοληθεί με το ‘’κουτί’’.

Αλλά ακόμη και τότε, ακόμη και αν καταφέρει να ρίξει το ‘’κουτί’’, θα είναι άσκοπο. Ήδη θα έχει ‘’φιμώσει’’ κάποιον ‘’Εις το Όνομα της Ελευθερίας του Λόγου!!!!’’.

Προσπαθώ εδώ και πάρα πολύ καιρό, να κατανοήσω τους γύρω μου και τις αντιδράσεις τους σε παρόμοιες καταστάσεις. Επικοινωνώ και με τους μεν (jungle report) και με τους δε (βλέπε ότι ‘’αντι-jungle ιδεολογίας’’ θέλεις) και πάντα, μα πάντα, προσπαθώ να περάσω την άποψη πως , τις περισσότερες φορές, η ‘’σωστή’’ λύση, είναι η ‘’μέση’’ λύση, και όχι η ‘’δική μου’’ ή η ‘’δική σου’’ λύση.

Για το συγκεκριμένο θέμα, η ‘’μέση’’ λύση είναι και η καταφανέστατη. Η ελευθερία του λόγου οφείλει να είναι απόλυτα άνευ ορίων. Δεν νοείται ελευθέρια του λόγου ‘’με μέτρο’’ ή με περιορισμούς.

Και ποίου λόγου βεβαίως;;
Μα, φυσικά του αντίθετου από του δικού μας.
Ο όρος ‘’ελεύθερη διακίνηση’’ έχει να κάνει με τις ιδέες που ΔΕΝ μας βρίσκουν σύμφωνους. Εκείνες που μας βρίσκουν σύμφωνους, είναι λογικό να κυκλοφορούν ‘’ελεύθερα’’ ανάμεσά μας. Δεν κινδυνεύουν από εμάς. Εκείνες που κινδυνεύουν από εμάς, είναι εκείνες που δεν μας βρίσκουν σύμφωνες. Σε αυτές, που δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, πρέπει να παρέχουμε δικαίωμα στη διακίνησή τους. Έτσι επιτυγχάνεται η ελευθερία στη διακίνηση ιδεών και λόγων.

Θυμάστε τα λόγια του Βολτέρου;;;
Δεν εννοώ, το γνωστό ‘’δεν συμφωνώ με ότι λες, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες’’. Αυτό, είμαι σίγουρος πως το θυμόμαστε όλοι, άσχετα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι.
Μιλάω για το άλλο ρητό. ‘’Η ελευθερία του ενός, σταματάει στην ελευθερία του άλλου’’. Θυμάστε αυτή τη πρόταση;; Ακούγεται σπουδαία. Και είναι, όντως.

Αυτοί που διαμαρτύρονται για το κλείσιμο της φωνής του Indymedia, αισθάνονται να περιορίζεται η ελευθερία του λόγου.
Αυτοί που διαμαρτύρονται για το φίμωμα του Πλεύρη, αισθάνονται πως περιορίζεται ακριβώς το ίδιο, η ελευθερία του λόγου.

Και οι δύο, αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν την θιγμένη ελευθερία του λόγου. Και αντί να διαμαρτυρηθούν ενωμένοι, αναλώνονται σε ανταγωνισμούς της ‘’πρώτης θέσης’’ στο μελόδραμα επιπέδου ταινιών Μάρθα Βούρτση ‘’ποιο κλείσιμο φωνής θίγει περισσότερο την ελευθερία’’. Που να χύσουμε δηλαδή περισσότερα δάκρυα. Αμάρτησα για το παιδί μου....
Klain Main, κύριοι Shy, Sky, Spy, και λοιποί. Αλλά και εσείς του ‘’απέναντι’’ παραθύρου. Klain Main.

Θέλετε κύριοι του jungle να μην κλείσει το indymedia;; Υποστηρίξτε το δικαίωμα του Πλεύρη να εκφέρει λόγο. Θέλετε εσείς, συνήγοροι του Πλεύρη, να μην φιμωθεί ο λόγος του;; Υποστηρίξτε το ίδιο και για το Indymedia.

Αυτή είναι η ‘’μέση’’ λύση. Αυτή η λύση, θα ενώσει όλες τις μαχόμενες δυνάμεις, υποστήριξης της ελευθερίας του λόγου, όσο ‘’απομακρυσμένες’’ και να είναι μεταξύ τους, κάτω από τον κοινό στόχο. Να υπερασπιστεί η ελευθερία του λόγου. Του όποιου λόγου. Του κάθε λόγου. Και του Indymedia, και του Πλεύρη.
Θα μου πει κάποιος ‘’μα καλά, αφού είναι τόσο ‘’επικίνδυνα’’ αντίθετη η φωνή του Πλεύρη;;;’’. Όπως θα μου πει κάποιος άλλος ‘’μα καλά, αφού είναι τόσο ‘’επικίνδυνα’’ αντίθετη η φωνή του indymedia;;’’.

Σφάλουν και οι δύο.
Στον λόγο (ή Λόγο κ. Digo), δεν υπάρχει τίποτα ‘’τόσο επικίνδυνο’’. Ξέρετε γιατί;; Διότι, εν αντιθέσει με άλλες αντιδικίες, όπως οικονομικές ή κοινωνικές, η αντιδικία του λόγου, μπορεί να ξεπεραστεί απλά και μόνο, πάλι με λόγο. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Ούτε νόμους, ούτε ποινές. Ο λόγος, αντιμετωπίζεται επάξια, απλά με λόγο.
Δεν σου αρέσει το indymedia;; Δώσ’ του την ελευθερία και ανέλαβε την υποχρέωση να το αντιμετωπίσεις με λόγο.
Δεν σου αρέσει ο Πλεύρης; Κάνε το ίδιο ακριβώς.

Θα πεταχτούν ξανά οι δύο προηγούμενοι ‘’μα, καλά, αφού το Indymedia δεν δέχεται το διάλογο;;’’, ‘’μα, καλά, αφού ο Πλεύρης, λέει μεν πως δέχεται το διάλογο, αλλά χρησιμοποιεί ύβρεις και προκλητικά σχόλια, ώστε τον απαξιώνει’’, πως στην ευχή θα τους αντιμετωπίσω με λόγο;;;

Εδώ λοιπόν είναι το ζητούμενο. Δώστε βάση ,κύριοι bloopers, που πέραν από ύβρεις και δικτυακές απειλές, δεν μπορείτε να βάλετε το μυαλό σας να δουλεύει:

Το ότι ‘’εκπρόσωποι’’ τω δύο τάσεων, έχουν αυτο-ορισθεί από τη μια το indymedia, και από την άλλη ο Πλεύρης, που, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο, και οι δύο αρνούνται τον διάλογο, οφείλει να μας προβληματίσει κατά πόσο τελικά το ζήτημα αφορά την ελευθερία του λόγου ή εν τέλει τον περιορισμό του λόγου.
Το ότι η μια πλευρά, υπερασπίζεται το δικαίωμα του indymedia να απαγορεύει τον διάλογο στους απέναντί του, την ώρα που η άλλη πλευρά, υπερασπίζεται το δικαίωμα του Πλεύρη να απαξιώνει τον διάλογο (με ύβρεις και προκλήσεις) με τους δικούς του ‘’απέναντι’’, αποδεικνύει πως τελικά, η οδός προς την ‘’ελευθερία του λόγου’’ βρίσκεται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά μας.

Ρε συ Spy, δεν γουστάρεις Πλεύρη;; Στα ‘’παπάρια σου’’ (τα εισαγωγικά, διότι αγνοώ το φύλο). Αγνόησέ τον.
Ρε συ πχ neos-forum, δεν γουστάρεις indymedia;;; Αγνόησέ το και εσύ.

Επικεντρωθείτε στο στόχο. Στην ελευθερία του λόγου.

Εξακολουθεί να σε ενοχλεί η φωνή του Πλεύρη ή του indymedia;;;
Αποδέξου πως αυτό είναι ένα τίμημα της ελευθερίας του λόγου.

Ή καλύτερα, προβληματίσου, μήπως τελικά αυτός είναι και ο σκοπός ύπαρξής τους;;; Να σου αποσπάσουν τη προσοχή από τον στόχο σου. Να σε ‘’τριπλάρουν’’...

Να φωνάζεις εσύ από τη μία: ΄’ρε’σεις, κλείσατε το indymedia;;; Πάτε καλά;;;’’,
και να σου απαντάνε οι ‘’απέναντι΄’ από την άλλη: ‘’τι μιλάς ρε, και εσύ;; Εσείς φιμώσατε τον Πλεύρη!!!’’
Και να κατεβάζετε και οι δύο το κεφάλι, είτε από ντροπή, είτε για να κρύψετε το εγωιστικό σας χαμόγελο που αναλύεται σε ‘’έχασα και εγώ, αλλά δες και τι έχασαν και οι απέναντι’’;;;;

Και συγχρόνως, κουβέντα για ελευθερία λόγου. Μονάχα για περιορισμό.

Με λυπεί πραγματικά αυτή η κατάσταση που συμβαίνει. Διότι ,και εγώ θέλω να ‘’παλέψω’’ για την ελευθερία του λόγου. Και ενώ βλέπω πως εγώ συνεχίζω να εστιάζω στον αρχικό στόχο, να βαδίζω στον κύριο δρόμο, κοιτάζω πίσω και βλέπω, συνοδοιπόρους μου, να έχουν σταματήσει και να μαλώνουν μεταξύ τους. Με λυπεί διότι αυτή η κατάσταση, περιορίζει τις επιλογές.

Μονάχα δύο επιλογές υπάρχουν.
Είτε γυρίζεις πίσω και προσπαθείς να συνετίσεις τους συνοδοιπόρους σου, να ξανά –εστιάσουν στον κύριο δρόμο, είτε αποφασίζει να συνεχίσει τη πορεία μόνος του. Αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος. Όπως είπαμε και παραπάνω, όσο δύσκολη είμαι μια κατάσταση, τόσο περισσότερες ‘’φίλιες δυνάμεις’’ απαιτεί η αντίστασή της. Σκεφτείτε το μέγεθος και τη σημασία της ‘’ελευθερίας του λόγου’’. Φανταστείτε τι χρειάζεται, τι απαιτεί η υπεράσπισή της.

Μερικοί άνθρωποι, αποφασίζουν να γυρίσουν πίσω. Απαιτείται ‘’συστράτευση δυνάμεων’’ οπότε όλοι χρειάζονται. Να μην μείνει κανείς πίσω.

Άλλοι αποφασίζουν να συνεχίσουν μόνοι τους. Και όσο αντέξουν. Όσο πάει. Αυτοί είναι λίγοι. Και ξεχωρίζουν. Αυτοί φθάνουν έως το τέλος. Και είτε νικούνε, είτε χάνουν. Είτε κερδίζουν τα πάντα, είτε χάνουν τα πάντα. Χάνουν τα πάντα.

Ο Σωκράτης, υπήρξε ένας τέτοιος άνθρωπος. Συνέχισε μόνος του, απέναντι σε όλους, έως το τέλος. Το τραγικό τέλος. Ο Σωκράτης, θεωρητικά, δεν ‘’νίκησε΄’. Δεν κατάφερε να αλλάξει αυτό που ήθελε. Και έχασε. Καταδικάστηκε σε θάνατο. Ούτε τότε όμως φοβήθηκε. Ούτε τότε, κόμπιασε. Δεν ‘’σταμάτησε’’ την πορεία, περιμένοντας, μεταφορικά, να τον φθάσουν και οι άλλοι, οι συνοδοιπόροι του, που στο μεταξύ είχαν μείνει πιο πίσω. Προχώρησε με το ίδιο βήμα, έως το τέλος και όλοι γνωρίζουμε ποίο ήταν αυτό το τέλος.

Πολλοί θαυμάζουμε τον Σωκράτη. Η στάση του, απέναντι στην υπεράσπιση των απόψεών του, είναι μνημονική. Σε τέτοιο βαθμό, που ίσως να ξεπερνάει ακόμη και αυτές τις ίδιες τις απόψεις του. Η πίστη του, πως αυτά που λέει , έχει δικαίωμα (ο ίδιος θεωρούσε υποχρέωσή του) να τα λέει, όχι κάπου αλλού, αλλά στην ίδια του την πατρίδα, τον οδήγησε στο να επιλέξει εκουσίως το θάνατο, από το να παραβεί τις αρχές του. Ούτε συμβιβάστηκε, ούτε αναπροσάρμοσε τις αρχές του. Δεν προσπάθησε να περιορίσει τις Αρχές του, ούτε με όρια, ούτε με άλλους περιορισμούς. Δεν είπε ‘’καλά όλα όσα λέω, αλλά σε αυτή την περίπτωση, που κινδυνεύει η ζωή μου, μπορεί να ισχύει κάτι άλλο’’. Έμεινε πιστός έως το τέλος στις Αρχές του. Και θανατώθηκε.

Για αυτό και κάποιοι πιστεύουν πως τελικά ο Σωκράτης νίκησε. Με τη στάση του, απέναντι στο θάνατο, η οποία από ορισμένους μνημονεύεται περισσότερο και από τις απόψεις του, δικαιώθηκε. Όχι αμέσως. Αλλά ούτε και πολύ αργά. Λίγο καιρό μετά, όλοι όσοι τον θανάτωσαν, κατάλαβαν το σφάλμα τους.
Όχι αμέσως, διότι, όπως είπαμε, αναλόγως με την αξία για την οποία μάχεσαι (και πεθαίνεις), απαιτούνται και οι κατάλληλες δυνάμεις. Και ο Σωκράτης, ήταν τότε μόνος του.
Αλλά ούτε πολύ αργά. Διότι ο θάνατός του, ανάγκασε τους συνοδοιπόρους του, να αφήσουν τους όποιους λόγους καθυστέρησής τους, και να βαδίσουν γρήγορα προς εκείνον.

Οι ιδέες του ακόμη και σήμερα θεωρούνται άριστες. Είτε επειδή εκτιμάς τις ίδιες, είτε επειδή εκτιμάς το σημείο στο οποίο έφθασε ο Σωκράτης για να τις υπερασπιστεί, εν τέλει, θεωρείς τις απόψεις του, άριστες.

Είτε ο Σωκράτης έγινε ‘’ο Σωκράτης’’ για τις απόψεις του, είτε οι απόψεις έγιναν άριστες εξαιτίας του σημείου που έφθασε η υπεράσπισή τους, ο Σωκράτης νίκησε. Έφερε μια αλλαγή. Άνοιξε νέους δρόμους.

Διότι, εν τέλει, είτε χρησιμοποιείς τον έναν τρόπο, είτε τον άλλο, σκοπός είναι να πετύχεις τον αρχικό σου στόχο. Να βελτιώσεις μια κατάσταση.

Λυπάμαι που κάποιοι μένουν πίσω, στην πορεία προς την ελευθερία του λόγου. Κάποιοι Sayδες, κάποιοι Spyδες, κάποιοι από τους ‘’απέναντι’’ των Say, Sky, Spy.

Λυπάμαι για δύο λόγους.
Πρώτον διότι σε αυτή την πορεία, χρειάζονται όλοι.
Δεύτερον, διότι υπάρχει 1/1000 πιθανότητα, κάποιος νέος ‘’Σωκράτης’’, να παραμένει και αυτός πίσω, εγκλωβισμένος συνεχώς στις αναγκαστικές στάσεις των συνοδοιπόρων της ελευθερίας του λόγου.

Συγχρόνως όμως χαίρομαι. Χαίρομαι διότι βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους, να ξεφεύγουν από αυτές τις αναγκαστικές στάσεις. Σε άλλο επίπεδο, για διαφορετικές καταστάσεις, βλέπω ανθρώπους να μάχονται, να αντιστέκονται. Μπορεί όχι για την ελευθερία του λόγου. Μπορεί όχι για τη διάσωση της καρέτα/καρέτα. Αλλά για απλά, καθημερινά πράγματα. Να αντιστέκονται στην επιβολή ενός διπολικού συστήματος. Να αντιστέκονται στην επιβολή ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Η κ. Μαρία, η ψιλικατζού της γειτονιάς, τα βάζει με το επιβαλλόμενο supermarket. Και μάχεται με νύχια και με δόντια, καθημερινά, να επιβιώνει στον εμπορικό κόσμο. Η κ. Τούλα, μάχεται να ξεφύγει από το διπολικό σύστημα. Και στο τέλος θα τα καταφέρει.

Και κάποιοι άλλοι, συνεχίζουν να μάχονται για την ελευθερία του λόγου. Και ίσως, κάποια στιγμή, να τα καταφέρουν και αυτοί.