Θρήνος για έναν Χώρο που χάνεται

Ανέκαθεν, ο πατριωτικός χώρος της Ελλάδος είχε πολλές ασθένειες. Τα τελευταία χρόνια όμως, η κατάσταση είναι πέραν του δέοντος αποκαρδιωτική.

Ο χώρος είναι διαλυμένος. Σαν ένα παραμελημένο και κακοσυντηρημένο σπίτι, μπάζει από πολλές μεριές. Οι ‘’σοβάδες’’ πέφτουν εδώ και καιρό, οι αρμοί στην τοιχοποιία μπάζουν αέρα, ενώ το πιο σημαντικό είναι πως τα ίδια τα θεμέλια έχουν αρχίσει να υποχωρούν.

Η ιστορία του πατριωτικού ελληνικού χώρου στην Ελλάδα, είναι μεγάλη. Και με πολλές ανακατατάξεις, τόσο όσο αφορά την δυναμική του όσο αφορά κυρίως την ποιότητα των εκπροσώπων του.

Πριν πολλά χρόνια, ο χώρος ήταν μοιρασμένος σε πολλά, πάρα πολλά κομμάτια, με διαφορετικές συνιστώσες και διαφοροποιημένες προσεγγίσεις, έχοντας ως αποτέλεσμα να υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία κομμάτων, κινημάτων, φορέων, αλλά με μηδαμινή παρουσία και άρα με μηδενική επιρροή στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας.

Για μια μεγάλη περίοδο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, στις εκλογές υπήρχαν δεκάδες διαφορετικοί πολιτικοί συνδυασμοί, με έντονο πατριωτικό προφίλ, οι οποίοι είχαν πάντα κάτι σημαντικό που τους διαχώριζε μεταξύ τους και απαγόρευε ουσιαστικά έναν κοινό σχηματισμό.

Κάποια στιγμή, ένας εκδιωγμένος από την Νέα Δημοκρατία πολιτικός, ο Καρατζαφέρης, αποφάσισε να ενώσει τον χώρο, προσκαλώντας στο νεοσύστατο κόμμα του, ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτικούς κόσμους, έχοντας ως συνδετικό κρίκο την πατριωτική προσέγγιση της πολιτικής. Τότε, για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, ο χώρος κατάφερε να μετρήσει τις δυνάμεις και την δυναμική του. Ενώνοντας πολλά κόμματα που έως τότε ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μπόρεσε να αναδειχθεί μια δυναμική που εμψύχωσε τους ανά την Ελλάδα Πατριώτες, κάτω από μια κοινή συνισταμένη.

Ήταν τότε και η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, που ένα πατριωτικό κόμμα κατάφερε να μπει στην Βουλή, και μάλιστα με εννέα (9) Βουλευτές, μεταξύ των οποίων οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε, Μάκης Βορίδης, Γεωργιάδης Άδωνης, Βελόπουλος, υιός Πλεύρη, οι οποίοι πλαισιώνοντας από άλλους γνωστούς στις τοπικές τους περιοχές για τις πατριωτικές τους θέσεις.

Εμείς οι απλοί Πατριώτες, είχαμε αναθαρρήσει. Επιτέλους, μετά από χρόνια, θα μπορούσαμε να εκπροσωπούμαστε στη Βουλή, στο κέντρο των αποφάσεων, από ανθρώπους που γνωρίζαμε τα προηγούμενα χρόνια, ανθρώπους που αν και παλαιότερα διαφωνούσαν μεταξύ τους, πλέον θα πορεύονται όλοι μαζί με κοινούς στόχους και κοινά οράματα.

Η εξέλιξη βεβαίως, δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μας. Η γλύκα της καρέκλας, η βουλευτική μηνιαία αποζημίωση, τα υπερβολικά υψηλά έσοδα και τα ‘’δωράκια’’ χρηματικά ή μη, έδειξαν από πολύ αρχή πως διαβάλουν και αποπροσανατολίζουν πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα, αστραπιαία θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, όλους τους ανθρώπους.

Από την αρχή, από τις πρώτες παρουσίες των εκπροσώπων του κόμματος, Καρατζαφέρη και βουλευτών, ως πλέον ίσως συνομιλητών σε δημόσιες πολιτικές συζητήσεις, αποδείχθηκε μέσω σωρείας λαθών, λανθασμένων ενεργειών και επικοινωνιακών σφαλμάτων, πως η όλη προσπάθεια ουδεμία σχέση δεν είχε με αρχές και αξίες που διέπουν τον πατριωτικό χώρο και πως η όλη προσπάθεια βαίνει με μαθηματική ακρίβεια πως τον εξευτελισμό της.

Ο δε πρόεδρος του κόμματος, μέρα με την μέρα, αποδείκνυε πως έβλεπε ξεκάθαρα καιροσκοπικά την όλη προσπάθεια, προσπαθώντας να πείσει τα υπόλοιπα κόμματα όχι για την διαφορετική οπτική των πραγμάτων που θεωρητικά έχει ο χώρος που εκπροσωπούσε, αλλά κυρίως την επιθυμία του να συνάψει συνεργασίες μαζί τους πάνω σε θέματα εξουσίας, αποδεχόμενος και σε αρκετές ‘’υποχωρήσεις’’.

Τα παραδείγματα πολλά, η απογοήτευση μεγάλη.

Έως και σε ‘’συγκυβέρνηση’’ συμμετείχε, και μάλιστα ανταλλάσσοντας τις αρχές και αξίες του χώρου, με 2 υπουργικές θέσεις.

Τα μηνύματα μιας ενδεχόμενης διάλυσης του συσπειρωμένου χώρου, και αφομοίωσης από τα συστημικά κόμματα γινόντουσαν ολοένα και πιο φανερά.

Μέσα από το κόμμα, φωνές άρχισαν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, να εκφράζουν τις ανησυχίες τους και τον προβληματισμό τους. Η απάντηση των στελεχών του κομματικού σωλήνα ήταν ‘’ξέρουμε εμείς, μην αντιδράτε’’.

Τελικά, έγινε ότι οι περισσότεροι περιμέναμε.

Το κόμμα που εξέφραζε τον πατριωτικό χώρο, αφομοιώθηκε εξ’ολοκλήρου από την Νέα Δημοκρατία που εκείνη την περίοδο προέτασσε το προσωπείο του Πατριώτη.

Το κόμμα διαλύθηκε, τα στελέχη μετακόμισαν σε άλλους πολιτικούς χώρους που έως τη προηγούμενη κατηγορούσαν ως διεθνιστικά και ο κόσμος που τους είχε στείλει στη Βουλή, ξέχασε την συσπείρωση και διασκορπίστηκε όπως παλαιότερα.

Η συνέχεια ήταν πιο τρομακτική όμως.  

Το κενό που δημιουργήθηκε από την διάλυση του κόμματος, ήταν δέλεαρ για τα πιο ακραία τμήματα της προηγούμενης συσπείρωσης, που έβλεπαν ως άλλος Ιζνογκούντ (χαλίφης στη θέση του χαλίφη) μια ευκαιρία να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε συνδυασμός με την τότε περίοδο, την περίοδο των Μνημονίων, ξεπετάχθηκε η ακραία και ρατσιστική Χρυσή Αυγή, διακηρύσσοντας αρχικώς πως αυτοί είναι οι γνήσιοι εκφραστές του Πατριωτικού Χώρου.

Με προσωπεία αγνών Πατριωτών, θέλησαν και σε ένα βαθμό το κατάφεραν, να προσελκύσουν τους δυσαρεστημένους και απογοητευμένες ψηφοφόρους του Καρατζαφέρη, και να ενισχύσουν την πολιτική τους δύναμη, καταφέρνοντας και αυτοί να μπούνε στην Βουλή, με αρκετούς βουλευτές.

Η αλήθεια βεβαίως είναι, πως εν αντιθέσει με την προηγούμενη φορά, η καφρίλα και ξιπασιά των χρυσαυγιτών ήταν τόσο μεγάλη, που δεν χρειάστηκε και πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να γίνει ξεκάθαρο στους πάντως, φίλους και εχθρούς, πως το συγκεκριμένο κόμμα ουδεμία σχέση δεν είχε με τον Πατριωτισμό και ότι αυτός ορίζει ως βασικές θεμελιώδεις αρχές και αξίες.

Τόσο τα ίδια τα στελέχη τους, με το χαμηλό πνευμαντικό τους υπόβαθρο, όσο κυρίως και ακραίες τους δράσεις, έδειχνα καθημερινά πως αυτοί οι άνθρωποι, ουδεμία σχέση δεν είχαν με τον Πατριωτισμό και τις Αξίες του. Ήταν ξεκάθαρα μια φασιστική οργάνωση, που χρησιμοποιούσε τον Πατριωτισμό απλά για να προσελκύει κόσμο. Απευθυνόταν στους Πατριώτες, μιλούσε για Ελλάδα και ελληνικά Ιδεώδη, χωρίς όμως ούτε να τα πιστεύει, ούτε βεβαίως να τα τιμάει.

Δυστυχώς εκείνη την περίοδο, η οικονομική κατάσταση ήταν τόσο άσχημη, που πολλοί δεν μπόρεσαν να διακρίνουν εύκολα αυτή την καμουφλαρισμένη παγίδα – συνέχιζαν να ακολουθούν και να στηρίζουν την χρυσή αυγή, παρά τα όσα καθημερινά μαθαίναμε για την δράση και τις απόψεις της.

Κάποια στιγμή βεβαίως, το Σύστημα αποφάσισε να ξεμπερδεύει μαζί τους, κυρίως όταν κατάλαβε πως δεν μπορεί να συνεχίζει να κάνει τα στραβά μάτια, πως η ωφέλεια του να τους ανέχεται δεν ήταν μεγαλύτερη από την δυσφήμιση που τους παρείχε η παρουσία τους. Και ήταν εύκολο να τους διαλύσει – τα στοιχεία ήταν πολλά.

Συνειδησιακά ήταν πιο εύκολα να διαλυθούν, κυρίως στις σκέψεις των Πατριωτών που έψαχναν έναν φορέα να τους εκπροσωπεί. Ούτως ή άλλως, ο χώρος δεν εκπροσωπούνταν στην κυριολεξία από την χρυσή αυγή, ασχέτως αν αυτοί διατυμπάνιζαν πως είναι Πατριώτες.

Με την διάλυση της χρυσής αυγής, ο χώρος συνέχιζε να παραμένει χωρίς εκπρόσωπο.

Ακολούθησαν πολλές προσπάθειες διαφόρων να αυτοανακηρυχθούν αυτόκλητα οι εκπρόσωποι του χώρου, αλλά ο κόσμος πλέον είχε κουραστεί, είχε απογοητευτεί και κυρίως είχε αποδεχθεί πως ο χώρος αυτός συρρικνώνεται, δεν μπορεί να αναπτυχθεί.

Και φτάνουμε στο σήμερα.

Ο χώρος σήμερα δεν εκπροσωπείται. Εδώ και πολύ καιρό, υπάρχει ένα κενό.

Αποτυχημένες εκ της γεννήσεώς τους προσπάθειες δημιουργίας ενός κομματικού μηχανισμού που θα μπορέσει να συσπειρώσει ξανά τον χώρο, υπάρχουν κυρίως για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς καμία ουσιαστική πιθανότητα επιτυχίας.

Ο υγιείς κόσμος που ενίσχυε τον χώρο τα προηγούμενα χρόνια, έχει επιλέξει συνειδητά να απέχει από κάθε προσπάθεια που δεν δίνει τις απαραίτητες εγγυήσεις πως δεν θα είναι ακόμη μια τυχοδιωκτική κίνηση.

Αυτό από μόνο του, είναι κάτι θετικό.

Το ότι ο κόσμος που εκφράζεται από τις αξίες του χώρου, δεν δέχεται πλέον να στηρίξει ανθρώπους που δεν μπορούν να διασφαλίζουν την προάσπιση αυτών των αξιών, είναι κάτι ουσιώδες που διασφαλίζει την αποτροπή σε καιροσκόπους να εμπλακούν σε μια τέτοια κατάσταση, κυριότερα δε, διασφαλίζει πως ο χώρος δεν θα δεχθεί άλλα χτυπήματα.

Ο χώρος είναι ένα πληγωμένο ζώο, που προσπαθεί να γιάνει τις πληγές του.

Δεν μπορούμε προς το παρών να σηκώσουμε κεφάλι. Έχουμε δεχθεί τόσα χτυπήματα, εκ των έσω και εκ των έξω, που το σώμα μας είναι καταστραμμένο.

Σαν το σπίτι, στην αρχική μεταφορά, που λόγω κακής συντήρησης, κακών ‘’ενοίκων’’ και κακών υλικών, αρχίζει να διαλύεται.

Το πιο σημαντικό όμως και τρομερό συγχρόνως, είναι το θέμα των θεμελίων.

Τα θεμέλια, αν είναι ισχυρά και ακλόνητα, είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που διασφαλίζει την συνέχεια. Γκρέμισε και χτίσε όσες φορές θέλεις, πάνω σε γερά θεμέλια.

Όταν όμως τα θεμέλια αρχίσουν και διαβρώνονται, τότε όντως υπάρχει πρόβλημα.

Εδώ και πολλά χρόνια, τα θεμέλια του χώρου συρρικνώνονται.

Τα θεμέλια στον χώρο, ήταν και είναι οι πνευματικοί εκείνοι άνθρωποι, που ακόμη και σε περιόδους που ο χώρος ήταν ασύνδετος, διαιρεμένος και συρρικνωμένος, με τον λόγο και τα έργα τους, κρατούν αναμμένη την φλόγα της επανασύστασης.

Άνθρωποι που δεν είχαν καμία διάθεση να εμπλακούν με την πολιτική, αλλά με το έργο τους και τις πράξεις τους, ενέπνεαν νέους ανθρώπους, που ασπάζονταν τις ίδιες ιδέες, να συμμετέχουν ενεργά, αγωνιζόμενοι για τις αρχές και τις αξίες του.

Πόσα χρόνια έχουμε να δούμε έναν τέτοιο άνθρωπο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που εμφανίστηκε ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος να εμπνεύσει και να ενισχύει συναισθηματικά την νέα γενεάς Πατριωτών;

Τα θεμέλια σάπισαν.

Το σπίτι πλέον δεν μπορεί να χτιστεί ξανά.

Ο κύκλος έκλεισε.

Ο κόσμος αλλάζει, και στον νέο αυτό καινούριο κόσμο, δυστυχώς δεν υπάρχει καμία θέση για τον πατριωτικό χώρο.

Αυτό που οφείλει να κάνει ο καθένας μας, είναι να διατηρήσει άσβεστη την φλόγα του Πατριωτισμού μέσα του, να κρατάει ζωντανές τις αξίες του στην καθημερινή του ζωή, στις διαπροσωπικές του σχέσεις, στην εργασία του, στην οικογένειά του.

Ο κόσμος αλλάζει, αλλά αλλάζει συνεχώς. Και όπως μας έχει αποδείξει η ίδια η Ιστορία, η Ζωή είναι κύκλος.

Κάποια στιγμή, η ίδια η εξέλιξη, η ίδια η πορεία του Ανθρώπου, θα καταστήσει αναγκαία την επιστροφή σε Αρχές και Αξίες που βασίζονται στα θεμελιώδη συστατικά του Ελληνικού Τρόπου Σκέψης, και ίσως τότε, δούμε ξανά μια αναγέννηση αυτού που σήμερα θρηνούμε.