Η πραγματική διάσταση του θέματος της ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία

Αυτή την εβδομάδα, στην Θεσσαλονίκη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, πέραν τις βαρύγδουπες δηλώσεις των πολιτικών μας στην ΔΕΘ 2016, συζητείται έντονα και η στάση των τοπικών κοινωνιών απέναντι στην προσπάθεια της Πολιτείας να εντάξει τους πρόσφυγες και μετανάστες στις κοινότητες των ντόπιων.

Εντάσεις προξένησε η άρνηση του Συλλόγου Γονέων του σχολείου Ωραιοκάστρου να δεχθεί παιδιά προσφύγων ή μεταναστών στις ίδιες αίθουσες που μαθητεύουν τα παιδιά τους. Λόγοι υγιεινής λένε κάποιοι, λόγοι ασφάλειας κάποιοι άλλοι, λόγοι ρατσισμού και ξενοφοβίας κάποιοι άλλοι.

Η κοινωνία ακόμη μια φορά διχάζεται.

Ποιος έχει δίκαιο;

Αυτός που δεν θέλει ένα 17χρονο προσφυγόπουλο από μια χώρα που θεωρούν τον βιασμό ως δικαίωμα του άντρα στην γυναίκα στην ίδια αίθουσα με ένα κορίτσι 8ετών;

Ή εκείνος που θέλει τα παιδιά των μεταναστών και προσφύγων να ενταχθούν στο θεσμό της σχολικής παιδείας, επιδιώκοντας να τους χαρίσει κάτι απαραίτητο για αυτή την ηλικία;

Οι μεν κατηγορούν τους δε, χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες εκφράσεις που πολλές φορές φανερώνουν πως δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το θέμα της διαφωνίας τους, αλλά πάθη και παθογένειες γενικής αντίληψης των πραγμάτων.

Βγαίνουν οι μεν και αρνούνται να δεχθούν τους μετανάστες-πρόσφυγες στην κοινότητές τους. Και βγαίνουν και οι άλλοι, και λένε πως είμαστε υποχρεωμένοι στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να τους δεχθούμε.

Και οι δύο όμως, φαίνεται να αποφασίζουν για τους μετανάστες-πρόσφυγες χωρίς να λογαριάζουν την άποψη των προσφύγων-μεταναστών.

Είναι τελικά απόφαση των ντόπιων, υποστηριχτών ή αρνητών της ένταξης των προσφύγων-μεταναστών στην ελληνική κοινωνία;

Οι πρόσφυγες-μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα αλλά ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ σε αυτή την απόφαση;

Μήπως το πιο σωστό θα ήταν να ρωτήσουμε τους ίδιους τους μετανάστες-πρόσφυγες αν θέλουν να ενταχθούν σε αυτή την κοινωνία, την ελληνική; Αν δηλαδή αποδέχονται τις Αρχές και τις Αξίες που αυτή η κοινωνία θέτει και ορίζει ως Κύριες και Χαρακτηριστικές της, και αν με την αποδοχή αυτή αναλαμβάνουν και την ΕΥΘΥΝΗ της τήρησης των Νόμων, γραπτών και άγραφων, που αυτή η κοινωνία αποδέχεται;

Κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτό το θέμα.

Και είναι λογικό.

Έχουμε αποδεχθεί σε τέτοιο βαθμό τον αποπροσανατολιστικό διχασμό της κοινωνίας μας, που ακόμη και σε ένα τόσο απλό θέμα, που θα μπορούσε να λυθεί με τόσο απλό τρόπο, επιλέγουμε εγωιστικά να βασιστούμε στην ‘’αυθεντία’’ μας, αποφασίζοντας χωρίς τον ‘’ξενοδόχο’’.

Τι να το κάνω αν τελικά επικρατήσει η άποψη εκείνων που θέλουν τους μετανάστες-πρόσφυγες να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, αν τελικά οι ίδιοι οι μετανάστες-πρόσφυγες αρνηθούν να ενταχθούν σε αυτή;

Πως θα μπορέσει να επέλθει η ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία, αν οι μετανάστες-πρόσφυγες επιλέξουν τα τηρούν για παράδειγμα τις δικές τους τοπικές απόψεις περί της θέσης της γυναίκας απέναντι στον άντρα ή περί της συμπεριφοράς απέναντι στους πιστούς μιας άλλης θρησκείας από την δική τους;

Οι μετανάστες-πρόσφυγες που βρίσκονται στην Ελλάδα, δεν έρχονται από τον ίδιο πολιτισμικό και πολιτιστικό κόσμο που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν χαώδεις διαφορές σε βασικά θέματα καθημερινότητας τα οποία θα σταθούν απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια ένταξής τους στην κοινωνία μας, αν οι ίδιοι, εκ των προτέρων, δεν αποδεχθούν και δεν αναλάβουν την ευθύνη της μη συμμόρφωσής τους με αυτή την αποδοχή.

Ως εκ τούτου, αντί εσείς οι ‘’αυθεντίες’’ να σπεύδετε να κατηγορείτε οι μεν τους δε για το ποιος είναι ο ρατσιστής, ποιος είναι ο εθνοπροδότης και ποιος είναι ο ξενοφοβικός, προσπαθώντας να αποφασίσετε μόνοι σας αν τελικά θα ενταχθούν ή όχι οι πρόσφυγες-μετανάστες στην ελληνική κοινωνία,

αφήστε τους ίδιους τους πρόσφυγες-μετανάστες να επιλέξουν αν αποδέχονται αυτοβούλως να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, σεβόμενοι τις Αρχές και τις Αξίες της, αν δηλαδή αποδέχονται τα χαρακτηριστικά της.

Η δική τους απόφαση, ούτως ή άλλως θα δείξει αν η ένταξη θα είναι ή όχι εφικτή στην πραγματικότητα, ή απλά θα οδηγήσει σε μελλοντικά προβλήματα.