Πλεύση Ελευθερίας & Νέα Δεξιά: ίδιοι λόγοι ύπαρξης.

Βλέποντας την συνέντευξη του Κρανιδιώτη για το νέο κόμμα Νέα Δεξιά, μου δημιουργήθηκε ο ίδιος προβληματισμός που μου είχε δημιουργηθεί όταν παρακολούθησα πριν ημέρες, την συνέντευξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου για το νέο κόμμα της Πλεύση Ελευθερίας.

Είδα όλη την συνέντευξη του Κρανιδιώτη για την Νέα Δεξιά, την παρουσίαση των αναγκών που καθιστούν επιτακτική την δημιουργία και ύπαρξής της, τα κενά που θέλει να καλύψει, τις αρχές που υπερασπίζεται και τους στόχους που θέτει.

Εγώ καλοπροαίρετα θα τα δεχθώ όλα, και μάλιστα θα επιβραβεύσω την εισαγωγή περί αναγκαιότητας της λαϊκής προέλευσης της Δεξιάς και πως Δεξιά που δεν πηγάζει και δεν υπερασπίζεται τον λαό, δεν μπορεί να θεωρηθεί Δεξιά.

Αλλά, πραγματικά τώρα, όταν ένας τύπος όπως ο Κρανιδιώτης, πρέπει να φτάσει έως τα 40-45 χρόνια (δεν ξέρω την ηλικία του) για να καταλάβει πως η Νέα Δημοκρατία δεν υπήρξε ΠΟΤΕ μια Λαϊκή Δεξιά (όπως αυτός την όρισε), πως δεν είχε ΠΟΤΕ προέλευση από τον λαό (Μητσοτάκηδες και Καραμανλήδες μια ζωή) και βεβαίως οι αρχές της ΠΟΤΕ δεν συνέδεαν με τις ‘’αρχές’’ που ο ίδιος όρισε ως αρχές της ‘’σωστής’’ Δεξιάς,

σε συνδυασμό δε πως αυτή η κατανόηση, δεν είχε τόσο σχέση με την ηλικία ή την ωριμότητά του, αλλά με την διαγραφή του από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας,

τι είναι πραγματικά αυτό που κάνει κάποιους να θεωρούν τις προθέσεις του Κρανιδιώτη υγιείς, σοβαρές και ταυτισμένες με τα όσα είπε στην συνέντευξη που παρέθεσε;

Πως μπορεί να ζητάει να τον εμπιστευτούν οι πολίτες, όταν αυτός έως τα τώρα του, δεν μπορούσε να κατανοήσει το πόσο απείχε η Νέα Δημοκρατία από τα όσα ο ίδιος ΣΗΜΕΡΑ υποστηρίζει πως πρέπει να εκφράζει η Δεξιά;

Ποιος θα εμπιστευτεί τον Κρανιδιώτη, όταν ‘’είδε την Αλήθεια’’ για την Νέα Δημοκρατία, όχι όσο ήταν ενεργός μέσα σε αυτήν, αλλά ΜΟΝΟ όταν η Νέα Δημοκρατία του έδειξε την πόρτα της εξόδου;

Είναι παρόμοιος προβληματισμός με την περίπτωση Κωνσταντοπούλου, η οποία έρχεται με το κόμμα της να ζητήσει να την εμπιστευτούμε, όταν η ίδια αποδέχεται πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ, όντως τόσο κοντά στον Τσίπρα να καταλάβει ποιος ήταν πραγματικά ο ηγέτης που ακολουθούσε.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν ήταν ένα απλό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που διαπιστώνοντας την αφερεγγυότητα του Τσίπρα με τα όσα ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ έλεγε (και έταζε), αποφάσισε να διαγραφεί και να δημιουργήσει ένα δικό της φορέα. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, η ίδια ήταν ΤΟ στέλεχος, ήταν το δεξί του χέρι, που βρισκόταν πάντα δίπλα του στη Βουλή, όταν ο ίδιος ήταν αντιπολίτευση, που συζητήσουν μαζί όλα τα θέματα, που συναποφάσιζαν τις τακτικές και ενέργειές του κόμματος.

Όταν λοιπόν εσύ ρε Ζωή, δεν μπορείς να διακρίνεις την ‘’υποκριτικότητα’’ του Τσίπρα, πως μπορείς να ζητάς να σου εμπιστευτούμε την τύχη της χώρας μας στα χέρια σου, στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους;

Και οι δύο περιπτώσεις των νέων κομμάτων, της Πλεύσης Ελευθερίας της Ζωής και της Νέας Δεξιάς του Φαήλου, δεν έχουν τίποτα να προσθέσουν στον πολιτικό χάρτη της χώρας, ούτε κάποια κενά να καλύψουν. Είναι δημιουργήματα ξεκάθαρα του εγωισμού των ιδρυτών τους, ξεκάθαρα και ολοφάνερα μέσα για τις προσωπικές τους επιδιώξεις να μην ξεπέσουν στην πολιτική αφάνεια, και ουδεμία ωφέλεια δεν έχουν τα προσφέρουν στην χώρα.