Αριστείδης και Θεμιστοκλής στο...Eurogroup

25/06/2015 και ολημερίς ασχολούμαστε τι σκατά θα γίνει με την περιβόητη συμφωνία.

Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν σαν τρένο, χωρίς να υπολογίζουν ποιος κακόμοιρος έχει κολλήσει στις ράγες μπροστά του. Το τι θα γίνει άγνωστο.

Προσωπικώς, θεωρώ πως η αντιπρόταση των Ευρωπαίων στην πρόταση της Ελλάδος, έχει ως στόχο να γλυκάνει το χάπι των αυστηρών μέτρων της ελληνικής κυβέρνησης των ‘’επαναστατών’’ και των ‘’σκίζω τα μνημόνια’’.

Στην ουσία, στο τέλος θα γίνουν δεκτές οι ελληνικές προτάσεις και στα κανάλια θα ακούμε ‘’πάλι καλά που κατάφεραν να μην περάσουν τα μέτρα των Ευρωπαίων’’.

Ο πρωθυπουργός μας που θα χτυπούσε το ντέφι και η Ευρώπη θα χόρευε, επέλεξε μνημόνιο για να … αγοράσει το ντέφι με δανεικά.

Αυτά όμως είναι υποθέσεις.

Το δεδομένο όμως που προβληματίζει κάθε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα, και που κριτικάρει αυτό το κείμενο είναι το εξής παράλογο:

Τις τελευταίες ημέρες, η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται καθημερινώς στις Βρυξέλες.
Εδώ και ημέρες επίσης, ο πρόεδρος της ΝΔ, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρος του Ποταμιού , βρίσκονται επίσης στις Βρυξέλες, αγωνιώντας και αυτοί για τις εξελίξεις και προφανώς επιδιώκοντας να προετοιμάσουν τις συμμαχίες τους σε περίπτωση ανακατατάξεων που θα προκύψουν από την συμφωνία για το ελληνικό ή ευρωπαϊκό μνημόνιο.

Και το μεγάλο ερώτημα είναι πως σε μια τέτοια περίοδο, που το μέλλον της Ελλάδος παίζεται στα ζάρια των Ευρωπαίων τραπεζιτών και των Ελλήνων βιομηχάνων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, δεν έχουν αποφασίσει ακόμη να συναντηθούν όλοι μαζί.

Να βρεθούν σε μια αίθουσα, σε ένα ξενοδοχείο, σε μια καντίνα έστω, και να ενημερώσουν ο ένας τον άλλο για τις πληροφορίες τους, τις επαφές τους, τις γνώμες των ευρωπαίων που ακούνε ο καθένας με τα δικά του αυτιά.

Να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να πούνε ‘’μάγκες, η κατάσταση έχει ως εξής’’. Και ας μιλήσει ο καθένας από την δική του οπτική.

Ας καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι και ας μαλώσουν στο τέλος. Αρκεί να μοιραστούνε τις πληροφορίες που έχουν πάρει ο καθένας από τον δικό του κύκλο, από τις δικές του επαφές.

Το τελευταίο που θα περίμενε κανείς από τους ηγέτες της κομματικής ηγεσίας της χώρας, θα ήταν τουλάχιστον σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα θελήσουν έστω και για τα μάτια του κόσμου να δείξουν πως τουλάχιστον, τουλάχιστον ο καθένας από την πλευρά του και όλοι μαζί, βρίσκονται εκεί για να ‘’υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας’’.

Ασχέτως αν ο καθένας από αυτούς, ορίζει το ‘’συμφέρον της χώρας’’ διαφορετικά, έστω στο όνομα του ‘’κοινού τίτλου’’, θα όφειλαν να βρεθούν όλοι μαζί.

Και το ξαναλέω, ακόμη και ας διαφωνήσουν στο τέλος.

Δεν νοείται ο Τσίπρας να προσπαθεί μόνος του να τα βάλει με όλη την Ευρώπη, όταν ο Σαμαράς κάνει συναντήσεις με τους ευρωπαίους που ζητάνε αλλαγή κυβέρνησης, η Γεννηματά συναντάται με τους ευρωπαίους που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την Ελλάδα και ο Θεοδωράκης συναντάται με τους Ευρωπαίους που δεν νοιάζονται για το μέλλον της Ελλάδος, και να μην αποφασίσουν να συναντηθούν έστω για να δείξουν προς όλες τις κατευθύνσεις πως τουλάχιστον ο κάθε ένας από αυτούς έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα των απόψεων και θέσεων όλων των παραπάνω πλευρών.

Πριν χιλιάδες χρόνια, όταν οι Πέρσες έκαιγαν την Αθήνα, οι Αθηναίοι στριμωγμένοι στην Σαλαμίνα, είδαν τους δύο μεγάλους αντιπάλους, τον Αριστείδη και τον Θεμιστοκλή, να αγκαλιάζονται και να δίνουν τα χέρια. Ο Αριστείδης είχε εξοριστεί από τον Θεμιστοκλή, όντας ένας εκ των πολιτικών του αντιπάλων. Όταν όμως έφτασε η στιγμή που οι άντρες αποδεικνύουν την αξία τους, ο Αριστείδης πήγε στη σκηνή του Θεμιστοκλή και τον ενημέρωσε πως ο ίδιος και όσες δυνάμεις ο ίδιος είχε, θα ακολουθήσουν πιστά την κοινή γραμμή αμύνης (Βίοι). Ο Πλούταρχος γράφει πως αυτό έγινε μέσω ενός προσωπικού τετ-α-τετ, αλλά θέλω να πιστεύω πως αυτό έγινε παρουσία των υπολοίπων Αθηναίων, για να δείξουν σε όλους, φίλους ή εχθρούς, πως μονιασμένοι αντιμάχονται για την σωτηρία τους.

Μεγάλοι άνδρες. Αθάνατοι.

Οι σημερινοί όμως ηγέτες της στιγμής, φαντάζουν μικρότεροι των περιστάσεων. Πασχίζουν μονάχοι τους μέσα στα θηρία της Ευρώπης, να κατοχυρώσουν την καρέκλα τους, ασχέτως αν τελικά αυτή θα μείνει όρθια σε μια καμένη γη.

Είναι κύριο χαρακτηριστικό του ΝεοΈλληνα ο άκρατος εγωισμός, η ικανοποίηση που νιώθει κάποιος όταν βλέπει τον άλλο να βουλιάζει, ασχέτως αν βουλιάζει και ο ίδιος μαζί του.

Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης νιώθουν μια δικαίωση για την αποτυχία της κυβέρνησης, η κυβέρνηση νιώθει μια δικαίωση για την παρουσία της αντιπολίτευσης στα τραπέζια συζητήσεων των εκβιαστών της.

Και κάπου στη μέση, βρίσκεται ο κακόμοιρος ο Έλληνας.

Ο κακόμοιρος ο Έλληνας, που βλέπει τις τελευταίες ημέρες να παίζουν το μέλλον του σε μία ρουλέτα, όπου το μαύρο και κόκκινο έχει αντικατασταθεί με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και όπου το ‘’ουδέτερο μηδέν’’ έχει αφαιρεθεί από το τραπέζι.

Ο κακόμοιρος ο Έλληνας, που ενώ έχει μια τεράστια ιστορία να παραδειγματιστεί για το ποιοι ηγέτες είναι πραγματικοί ηγέτες, συνεχίζει να εναποθέτει τις φρούδες ελπίδες του σε ανθρώπους – υπάλληλοι των κομματικών τους στρατών, γραμμών και στόχων.

Και κάπου εκεί, τίθεται το συμπέρασμα:

Τελικά, όντως, έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν.