Η δική μας γενεά θα είναι προς μίμηση ή προς αποφυγή;

Κάποιοι μακρινοί μας πρόγονοι, στάθηκαν στο στενό των Θερμοπυλών, απέναντι σε χιλιάδες βαρβάρους που θέλησαν να διαπράξουν ύβρη απέναντι στις δύο Αξίες που γέννησε αυτή η γη, την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία, και όταν ο αγγελιοφόρους τους ζήτησε σε αντάλλαγμα του πλούτου και της ευμάρειας που παρείχε ο Πέρσης δεσπότης τα όπλα τους, εκείνοι απάντησαν ‘’μολών λαβέ’’. Σήμερα, τους τιμούμε, όπως επιτρέπει στον καθένα η γνώση της Ιστορίας, η Παιδεία και η Ικανότητα Αντίληψής μας.

Ένα χρόνο μετά, κάποιοι επίσης μακρινοί μας πρόγονοι, στάθηκαν στην πεδιάδα των Πλαταιών σε εξίσου χιλιάδες βαρβάρους για να υπερασπιστούν τις Αξίες αυτές. Όταν έληξε η νικηφόρα για τους προγόνους μας μάχη, ο στρατηγός των Ελλήνων ζήτησε και ετοιμάστηκαν δίπλα-δίπλα, το μεσημεριανό γεύμα του βαρβάρου στρατηγού, με το συνηθισμένο γεύμα του ιδίου. Μάζεψε όλους τους συμπατριώτες του και δείχνοντας τη χλιδή και ευμάρεια του βαρβαρικού γεύματος, σε σχέση με το λιτό ελληνικό γεύμα, είπε γελώντας «Να ποιος είναι ο βάρβαρος – ενώ είχε αυτά, ήρθε στην χώρα μας να μας πάρει αυτά’’. Σήμερα, τους τιμούμε και αυτούς, όπως επίσης επιτρέπει στον καθένα από εμάς η Γνώση, η Παιδεία και η Ικανότητα Αντίληψής μας.

 Χίλια και βάλε χρόνια μετά, κάποιοι πρόγονοί μας σηκώθηκαν και έσπασαν τις αλυσίδες τους, ακριβώς επειδή από τα βάθη της Μνήμης τους, αναγεννήθηκαν οι ίδιες εκείνες Αξίες που γέννησε αυτή η γη. Και στάθηκαν απέναντι σε μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Και νίκησαν. Στο ζύγι μεταξύ της υπομονετικής υποταγής επέλεξαν τα κουρέλια της Ελευθερίας τους. Τους τιμούμε κάθε χρόνο με παρελάσεις και επετειακές εορτές.

Πριν μερικές δεκαετίες, οι παππούδες μας, επέλεξαν να αγωνιστούν ενάντια σε νέους βαρβάρους, που ήρθαν να καταστείλουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους. Κουρελιασμένοι, φτωχοί και πεινασμένοι, αγωνίστηκαν για τις αξίες αυτές, επιλέγοντας οικιοθελώς την φτώχια και την πείνα, από την υποταγή και την σκλαβιά.

Τους τιμούμε και αυτούς, ως παράδειγμα προς μίμηση κάθε χρόνο, με παρελάσεις και επετείους.

Η προηγούμενη γενεά, η γενεά των γονέων μας, επέλεξαν κάτι διαφορετικό από τους προγόνους μας. Επέλεξαν να υποταχθούν, επέλεξαν να ανταλλάξουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους, στο όνομα του ‘’πλούτου’’, της πλασματικής ‘’ευμάρειας’’ και του καταναλωτικού μοντέλου ζωής.
Αυτή την γενεά, δεν θα την τιμήσουμε ποτέ. Δεν θα γίνουν ποτέ παρελάσεις, δεν θα την γιορτάσουμε ποτέ.

Σήμερα, είναι η ώρα της δικής μας γενεάς.

Και τα έφερε έτσι η ζωή, που βρεθήκαμε ξανά στο ίδιο αυτό δίλλημα ,που λες και το τραβάει σαν μαγνήτη αυτή η γη, να επιλέξουμε δηλαδή ανάμεσα στον αγώνα και την αξιοπρέπεια, έναντι της υποταγής και της πλασματικής ασφάλειας.

Μιας πλασματικής ασφάλειας που χαρίζει απλόχερα η συμμετοχή μας σε μια Ευρώπη της elit των ολίγων, σε μια Νομισματική Ένωση των τραπεζιτών και των διαπλεκομένων.

Έναντι ενός αγώνος και μιας αξιοπρέπειας που γεννάτε από την επιλογή να αντισταθούμε, μόνοι μας ακόμη μια φορά, απέναντι σε εχθρούς αγέρωχους, προαιώνιους και ληστρικούς. Ενός δρόμου που θα είναι στρωμένος με αγκάθια, με κοφτερούς βράχους και δυσπρόσιτα μονοπάτια, αλλά θα έχει ως οδηγό την Αξιοπρέπεια που γεννάει η Ελευθερία και η Ανεξαρτησία.

Όπως ο Ηρακλής στον Μύθο, καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ της οδού της Αρετής και της Κακίας, μεταξύ του δύσκολου και του εύκολου.

Και η απάντησή μας η απάντηση της δικής μας γενεάς σε αυτό το δίλλημα, θα αποφασίσει αν στα επόμενα χρόνια, η δική μας γενεά θα τιμάται ή όχι από τους απογόνους μας.

Η απόφαση δική μας. Όλων μας.