Όχι πλέον Αν, αλλά Πότε

Διάβασα το συγκεκριμένο άρθρο, και σκέφτηκα  πως

άν πιστεύει κάποιος πως απαιτείται η παράθεση ενός τέτοιου όγκου πληροφοριών, ως επιχείρημα για το αν η χώρα κερδίζει ή όχι, από την είσοδο και παραμονή της στην ευρωζώνη,

τότε αυτομάτως δίνει άθελά του, το δικαίωμα σε κάποιους να χρησιμοποιήσουν την παπαρολογία τους (εκπαιδευμένοι σε αυτήν) για να πιάσουν λέξη-λέξη του τεραστίου αυτού κειμένου, για να ''ανοίξουν συζήτηση για το θέμα''.

Αυτομάτως έτσι, άθελά του ακυρώνει το τελικό ερώτημα του ίδιου του κειμένου ''όχι αν πρέπει, αλλά πότε θα γίνει''.

Το ακυρώνει διότι αντί για το ''πότε'', ξεκινά ξανά να συζητά (με παπαρολόγους) για το ''αν πρέπει''.

Για εμένα το επιχείρημα ξεκινάει και τελειώνει στο ''έως να αποκτήσουμε Πολιτική Παιδεία, δεν είμαστε έτοιμοι για τους Νόμους και τις Αρχές που διέπει και διέπεται μια κοινωνία ευρωζώνης''. Μία και εκ των Αρχών είναι αυτή του Διαλόγου.

Σκάνδαλα, διαφθορά, διαπλοκή, κροκοδείλια δάκρυα και λυκοφιλίες μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, πνευματικός κορεσμός, πολιτισμός του σκυλάδικου, νησιά που ακόμη και τώρα δεν έχουν γιατρό, σχολεία χωρίς βιβλία, νοσοκομεία χωρίς μηχανήματα ή προσωπικό και τόσα άλλα, όλοι μας αποδεχόμαστε πως δεν υπάρχει Παιδεία, πως δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, πως δεν υπάρχει Ισονομία, και όμως κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν στους ίδιους και στους ίδιους.

Σε σημείο όμως, που αρχίζεις να αμφισβητείς την αφέλειά τους, τη βλακεία τους ή ακόμη και την εντελώς διαφορετική οπτική,
και να αντιλαμβάνεσαι μια ξεκάθαρη εμμονή λόγω προσωπικού, εντελώς εγωιστικά προσωπικού, συμφέροντος.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, δεν περιμένεις να ''πείσεις'' αυτά τα άτομα.
Αντιλαμβάνεσαι πως η μανία τους να θεωρούν το ξεκάθαρο τρελό ως ''καλό υπό την οπτική τους'',
εκφράζει μόνο την εγωιστική του μανία για προσωπικό όφελος, χωρίς να νοιάζεται για τους γύρω του, ή για τον συνάθρωπό του.

Άρα, δεν μπορείς να τον πείσεις.

Άρα, απαντάς στο τελικό ερώτημα ''όχι πλέον αν πρέπει, αλλά πότε''.

Και αποδέχεσαι πως για να πετύχεις το ''πότε'', θα πρέπει να πατήσεις πάνω στα κορμιά όσων ακόμη ''διερωτώνται'' ακόμη, ''αν πρέπει''.

Συμφωνώ με τον αρθρογράφο:
Πότε λοιπόν;