Έθνος και Διέξοδο από την Κρίση

Τι είναι το Έθνος…

Ορισμούς θα βρεις πολλούς. Διαφωνίες, μεταξύ των διαφόρων ορισμών, άλλες τόσες.

Εν τούτοις, αν θα θέλαμε να ορίσουμε όχι θεωρητικά τι είναι το Έθνος, αλλά ξεκάθαρα πρακτικά, θα μπορούσαμε να βασιστούμε στο τι μας έχει διδάξει η Ιστορία της Ανθρωπότητας για τα έθνη.

Έθνος, παλαιότερα, ήταν η πεποίθηση και η βεβαιότητα που γέμιζε τις ψυχές των ανθρώπων, πως ότι και να γίνει, όσα δύσκολα εμπόδια και ακραίες καταστάσεις μπορεί να βιώσει στη ζωή του κάποιος , υπάρχουν δίπλα του άλλοι άνθρωποι, που μπορεί να τους απλώσει το χέρι και να λάβει βοήθεια, ασχέτως αν δεν είναι μέλη της οικογένειάς του ή γνωστοί του.

Αυτό το γέμισμα ψυχής, οδηγούσε πριν χρόνια τους πρώτους μετανάστες, να ζητάνε ως δεδομένη τη βοήθεια από ομοεθνείς τους σε ξένες χώρες, αλλά και αυτοί με τη σειρά τους να τη δίνουν απλόχερα ως δεδομένη.

Αυτό το γέμισμα ψυχής, οδηγούσε παλαιότερα τους κατοίκους αυτής της χώρας, να συσπειρώνονται γεωγραφικά και κοινωνικά, σε περιόδους αναγκαίας συσπείρωσης, ή να εξαπλώνονται πάλι με γεωγραφικούς όρους, όταν η περίοδος απαιτούσε εξάπλωση.

Από τα αρχαία χρόνια, αυτή η χώρα έβγαζε ‘’μετανάστες’’.

Από την εποχή του Ομήρου, η χώρα αυτή έστελνε ‘’εκπροσώπους’’ της στα πέρατα της Γης, από άκρη σε άκρη, για να μείνουν μόνιμα, να αναπτύξουν και να αναπτυχθούν, να δημιουργήσουν.

Και συνεχίζει να στέλνει έως και σήμερα.

Έλληνες μεταναστεύουν σε άλλες χώρες, αλλά ως επί το πλείστον, σε χώρες που έχουν ήδη μεγάλες ελληνικές κοινότητες.

Είναι λογικό, εφόσον όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η αίσθηση μιας κοινής εθνικής ταυτότητας, κάνει τον καθένα να νιώθει πιο ασφαλή, όταν αποφασίζει να μεταναστεύσει.

Αυτή η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας, είναι επίσης το ερέθισμα το οποίο οδήγησε ,όταν στο παρελθόν χρειάστηκε συσπείρωση και συγκέντρωση, τους κατοίκους αυτής της χώρας να κατευθυνθούν στα μέρη που ένιωθαν πως υπήρχαν ''κοινά χαρακτηριστικά'' με τους κατοίκους τους, ως απαραίτητο στοιχείο της επιβίωσής τους (κάθε φορά που χανόταν έδαφος, οι κάτοικοι κινούνταν προς τα ενδότερα).

Η έννοια του έθνους, θα μπορούσε να αντιστοιχεί με μια εικόνα:

Σε μια συνεχόμενη (μέσα στους χρόνους της ιστορίας) κίνηση των ανθρώπων πάνω σε αυτό το πλανήτη, μια ομάδα ανθρώπων, για λόγους καθαρά ιδίας ιδιοσυγκρασίας και ιδίων κοινών χαρακτηριστικών (γλώσσα, ήθη, αντίληψη*), αποφασίζει να τον διαβεί ως σύνολο και ως συνοδοιπόροι. Με τους δικούς τους ρυθμούς, που αποφασίζουν από κοινού, με τους δικούς τρόπους, με τις δικές τους ‘’ταχύτητες’’.

Σε αυτή την από κοινού πορεία, η ομάδα αυτή των ανθρώπων, θα αποφασίζει η ίδια, με όποιον τρόπο εκείνη θέλει, το πώς θα κινηθεί. Θα αποφασίζει επίσης από κοινού, αν θα μείνει στάσιμη ή αν θα χρειαστεί να αλλάξει κατεύθυνση.

Αυτό είναι το Έθνος. Πρακτικά, και έξω από θεωρητικούς και φιλοσοφικούς ορισμούς.

Μια ομάδα ανθρώπων, που αποφασίζουν συλλογικά, με γνώμονα το κοινό συμφέρον, να δράσουν ή να αντιδράσουν γενικευμένα. Οι παράγοντες που δημιουργούν τους συνδέσμους αυτής της συλλογικότητας, είναι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω και χαρακτηρίζουν μια ''Εθνική Συνείδηση''.

Από την άλλη, η μη ύπαρξη Έθνους, η έλλειψη μιας κοινής εθνικής συνείδησης, δημιουργεί κωλυσιεργίες, τροχοπέδια ή καθυστερήσεις σε συλλογικές δράσεις ή αντιδράσεις.

Όταν το αρχέγονο αίσθημα του εθνικού δεσμού απουσιάζει, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αντιδράσουν συλλογικά και γενικευμένα. Δυσκολεύονται να ενταχθούν σε συλλογικές προσπάθειες.

Μια τέτοια περίπτωση, βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Σε μια γωνιά της Ευρώπης, έχουν πέσει όλοι οι καρχαρίες και τα τσακάλια της παγκόσμιας monopoly, και έχει γίνει το έλα να δεις.

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας τα έχουνε χαμένα. Δεν ξέρουν πως πρέπει να αντιδράσουν. Κάποιοι προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν στους δρόμους. Κάποιοι άλλοι περιορίζουν την αντίδρασή τους μέσω των εκλογών. Κάποιοι άλλοι τα γράφουν όλα και αποφασίζουν να φύγουν μακριά. Κάποιοι πάλι, αρκετοί, αποδέχονται στωικά  τις καταστάσεις, μην κάνοντας τίποτα. Είτε λόγω απάθειας, είτε λόγω του ότι δεν μπορούν να καταλάβουν ποιες από όλες τια αντιδράσεις είναι η πιο σωστή.

Η αιτία αυτής της γενικευμένες ασυνεννοησίας, είναι απόλυτα κατανοητή σε όσους γνωρίζουν έστω και ελάχιστα από Ψυχολογία.

Η απουσία, ο στοχευμένος περιορισμός εδώ και χρόνια, της εθνικής συνείδησης.

Δυστυχώς, αυτή τη χρονική περίοδο, το έθνος δεν λειτουργεί.

Αυτή τη δύσκολη περίοδο, ο λαός δεν έχει συλλογική αντίδραση. Δεν αντιδράει ως έθνος (ο όρος δεν έχει καμία σημασία ‘’εθνικής υπερηφάνειας’’ ή ‘’εθνικής ωφέλειας’’, αλλά καθαρά σημασία συλλογικότητας).

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, έχουν πάψει από καιρού να αισθάνονται την ασφάλεια που προδιάθετε μια εθνική ταυτότητα παλαιότερα.

Η εθνικής μας συνείδηση έχει πολεμηθεί, έχει δεχθεί άπειρα πυρά, και έχει ματώσει.

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, βρίσκονται εδώ και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες σε μια πολύ δύσκολη θέση.

Το κενό που άφησε στην συνείδηση των κατοίκων αυτής της χώρας, η αρχέγονη αίσθηση της εθνικότητας, καλούνται να συμπληρώσουν διάφορα άλλα κοινωνικά (ή για κάποιους ταξικά) χαρακτηριστικά, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν.

Μάταια προσπαθούν οι κακόμοιροι οι αριστεριστές να πείσουν τον κόσμο πως μπορούν να ενωθούν ταξικά ή κοινωνικά.

Είναι αδιανόητο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, δεν μπορεί μια ‘’ταξική αντίληψη’’ να αντικαταστήσει μια ‘’εθνική αντίληψη’’. Μπορεί να τη συμπληρώσει, σαφώς, αλλά όχι να την αντικαταστήσει.
Μπορεί να την ενισχύσει, αλλά όχι να πάρει τη θέση της.

Τα παραδείγματα τα βλέπουμε σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, σε όλα τα κράτη που ‘’λειτούργησε’’ ή ‘’προσπάθησε να λειτουργήσει’’ αυτό που οι αριστεριστές ή οι αναρχικοί θεωρούν ‘’ιδεατή αντεθνική κοινωνία’’.
Όλες οι ''Επαναστάσεις'' σημειώθηκαν πρωτίστως ως Εθνικές και μετά μετουσιώθηκαν σε Ταξικές, Κοινωνικές, Λαϊκές**.

Αλλά ακόμη και εδώ, σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, βλέπουμε πόσο αδύνατο είναι να δημιουργηθεί μια συνισταμένη συσπείρωσης των κατοίκων, απέναντι στις δύσκολες αυτές καταστάσεις που βιώνουν, η οποία δεν θα βασίζεται στην εθνική συνείδηση, αλλά σε άλλους παράγοντες (κοινωνική ή οικονομική τάξη, λαοί της Μεσογείου, κτλ).

Βλέπουμε εδώ και χρόνια να προσπαθούν να αντιδράσουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας, χωρίς να γενικεύεται η αντίδρασή τους, χωρίς να μπορεί ο ένας να συσπειρώσει μαζί του τους δίπλα τους.

Είναι αδύνατο.

Και θα παραμένει αδύνατο, όσο συνεχίζουμε να στρουθοκαμηλίζουμε απέναντι στη πραγματική αιτία αυτής της κατάστασης.

Όσο συνεχίζουμε να αρνούμαστε το απαραίτητο στοιχείο της συσπείρωσής μας.

Την Εθνική μας Συνείδηση.

Και σε αυτό, οι αριστεριστές συνεχίζουν να είναι οι θιασώτες του Συστήματος Εξουσίας.

Καλή χρονιά να έχουμε, και είθε να κατανοήσουμε τον τρόπο επαναλειτουργίας μας ως Σύνολο Ανθρώπων, ως Έθνος.

*δεν αναφέρομαι στη θρησκεία, διότι ιστορικώς έχει αποδειχθεί  (και στη πράξη σε αυτή τη χώρα), πως η θρησκεία δεν λειτούργησε ενωτικά ως έθνος, αλλά καθαρά βάση των δικών της κριτηρίων, των θρησκευτικών κριτηρίων.
Για τη θρησκεία δεν υπάρχει κανένας ενωτικός σύνδεσμος από αυτούς που οριοθετούν ένα έθνος, που να επιτρέπει να καλύψει τη δική της πρωτοκαθεδρία-άρα δεν αναγνωρίζει ούτε γλώσσα, ούτε ήθη, ούτε κοινή αντίληψη. Άρα είναι μια λάθος προσέγγιση το να προσεγγίζεις τη θρησκεία ως εθνικό χαρακτηριστικό.

** ''Patria o morte-Πατρίδα ή Θάνατος'' ήταν ένα εκ των κεντρικών συνθημάτων του αγωνιστή Che Guevara.  Σήμερα, πολλοί εκ των των υμνητών του Guevara και των αγώνων του, βγάζουν σπυριά με την λέξη ''πατρίδα''