Νέο όραμα, ίδιες αντιλήψεις-μια ιστορία από την Ελλάδα της αυτοκριτικής

Έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος, το οποίο που επιβεβαίωσε ακόμη μια φορά, πως αυτή η φυλή, η ελληνική, θα χρειαστεί αιώνες και αιώνες να γίνει ξανά πνευματικά και πολιτισμικά ισάξια των προγόνων της.

Ως γνήσιο τέκνο ΠΑΟΚτσίδικης οικογένειας, πήγα και εγώ εφέτος να πάρω το διαρκείας μου.
Είχα χρόνια να πάρω διαρκείας για την ομάδα. Κυρίως λόγω έλλειψης έμπνευσης.

Φέτος όμως ‘’το νέο όραμα’’ (νέοι ιδιωκτήτες, ευρωπαϊκές προδιαγραφές, μεθοδικότητα, επαγγελματισμός) με κινητοποίησε για την ελάχιστη συνεισφορά μου στην εξέλιξη της αγαπημένης ομάδος.

Μπαίνω στο γήπεδο, και ήδη αντιλαμβάνομαι το ‘’νέο όραμα’’ των καινούριων επενδυτών της ομάδος. Λευκά πλακάκια, μάρμαρα στους τοίχους, το νέο σήμα (ο ΠΑΟΚ άλλαξε και σήμα), καθώς και εκθέματα καλλιτεχνικών διαγωνισμών με θέμα τον ΠΑΟΚ ή την Θεσσαλονίκη (ταυτόσημες έννοιες) σε όλους τους διαδρόμους.

Εντυπωσιάστηκα πραγματικά.

Μπαίνω στο γραφείο των Εισιτηρίων Διαρκείας. Είναι 3 υπάλληλοι. Δύο κοπελίτσες και ένας ηλικιωμένος. Ρωτάμε και μας εξυπηρετεί ο ηλικιωμένος υπάλληλος. Παίρνει την ταυτότητα, επιβεβαιώνει το ΑΦΜ, εκδίδει το τιμολόγιο. Όλα μέσα στον Η/Υ. Βέβαια, όχι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά πατώντας ρυθμικά τα κουμπιά, σαν να γίνονται μηχανικά.

Κάποια στιγμή, έτσι όπως καθόμουν και έβλεπα την οθόνη του Η/Υ του υπαλλήλου, ανοίγει στο κέντρο μια διάταξη της θύρας που ζήτησα εισιτήριο.  Είναι χωρισμένη σε κουτάκια (οι θέσεις), όπου όλες είναι είτε μπλε είτε κόκκινες.

Πηγαίνει ο τύπος με το ποντίκι πάνω σε ένα μπλε κουτάκι, κάνει click και το μετατρέπει σε κόκκινο (δέσμευση θέσης).

Όλα αυτά, χωρίς να μου έχει πει κάτι, ή χωρίς να με ενημερώνει για κάτι. Εντελώς μηχανικά.

Οπότε, γυρίζω και τον ρωτάω «ποια θέση μου δώσατε;». Σαν να το άκουσε σαν επίπληξη, έσπευσε να δικαιολογηθεί «μα, ποια θέση. Όπου θέλετε κάθεστε».

Ο φίλος μου (πήγαμε δύο) δίπλα μου, χλεύασε «Καλά ρε, θέλεις και σταθερή θέση;» . Γνήσιος Θύρα4 ο φιλαράκος.

Γυρίζω στον υπάλληλο: «συμφωνείς πως αυτό είναι λάθος να γίνεται?».

«Βεβαίως και είναι λάθος. Αλλά αυτό αλλάζει πρώτα από εσάς, τους ίδιους τους οπαδούς», έσπευσε να απαντήσει.

Γέλασε πραγματικά μέσα από την καρδιά μου.

«Και πως ρε παιδιά περιμένετε να αλλάξουν οι φίλαθλοι, όταν εσείς οι ίδιοι της ΠΑΕ, τους δίνετε θέσεις στο γήπεδο, με δεδομένο πως ‘’όπου θέλετε κάθεστε’’;».

Ο υπάλληλος, κυρίως επειδή ήταν ηλικιωμένος και σαφώς πιο σοφός, χαμήλωσε το κεφάλι αποδεχομένος τα λόγια μου.

Είμαι σίγουρος πως αν ήταν στη θέση του κάποια από τις δύο πιτσιρίκες, μπορεί και να προσβάλλονταν.

Το όλο περιστατικά δεν έγινε για να ‘’την πούμε στον υπάλληλο’’ ή για ‘’χτυπήσουμε κάποιον’’.

Απλά, επισημαίνει πως ότι και να γίνει, όσο και να οργανωθούμε ως λαός, όσο και να μας ‘’διδάξουν’’ ή να μας ‘’επιβάλλουν’’ έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και αντίληψης, το δικό μας, νέο- ελληνικό και χαρακτηριστικό ταπεραμέντο μας (προϊόν εκατοντάδων ετών σκοταδισμού), θα μπορέσει να επιβληθεί.

Από την άλλη, γιατί να θεωρήσουμε ως άμοιρο ευθυνών τους εκφραστές των ‘’νέων οραμάτων’’ ή των ‘’νέων αντιλήψεων’’, όταν δικιά τους επιλογή (πρέπει) να θεωρείται και η επιλογή πχ του συγκεκριμένου υπάλληλου στη συγκεκριμένη θέση;

Κατανοητό πλήρως, πως και ο συγκεκριμένος, χρόνια στη συγκεκριμένη θέση, θα πρέπει να ολοκληρώσει την εργασία του, χωρίς να χρειαστεί να του αλλάξουν μετά από τόσα χρόνια του δουλειά του. Οτιδήποτε άλλο, θα ήταν απάνθρωπο.

Αλλά, πόσο δύσκολο είναι για έναν εκφραστή ενός ‘’νέου οράματος’’ να διδάξει στον συγκεκριμένο ηλικιωμένο το ‘’να ρωτάει πριν κλείσει μια θέση τον κάτοχο ποια θέση εκ των διαθεσίμων επιθυμεί’’; Πόσο δύσκολο είναι;

Καλή (αγωνιστική) χρονιά