Ο Εαυτός μας ο Σωτήρας

Βλέποντας ένα potpourri ακραίων αντιδράσεων των Βουλευτών της Χρυσής Αυγής, μέσα και έξω από την Βουλή, και συλλογιζόμενος πως εδώ και τόσους μήνες, που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, συνεχίζουμε να βλέπουμε ακριβώς το ίδιο έργο, με διαφορετικούς ηθοποιούς, θεωρώ πως οι εναλλακτικές μας πλέον έχουν περιοριστεί στον ίδιο μας τον εαυτό.

Όταν η πολιτική μας δύναμη, μέσω της ψήφου, έχει περιοριστεί σε τέτοιο βαθμό, έχει εξανεμιστεί πλήρως, τότε οι εναλλακτικές περιορίζονται στο ελάχιστο.

Το ΣΥΡΙΖΑ έχει προσπαθήσει να καπελώσει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, του αντίθετου ‘’δέους’’ της ΝΔ, στο αιώνιο διπολικό παιχνίδι εξουσίας, σε σημείο που εκουσίως επιλέγει να αποδέχεται ως συνομιλητή του τη ΝΔ, ένα κόμμα που όπως το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί ως διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο, άνευ προοπτικής.

Η καρέκλα είναι εν τέλει πολύ γλυκιά, και το βλέπουμε μέσα στο ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό μετουσιώνεται σε ένα δεύτερο πιόνι του διπολισμού, και ο οργανισμός του αντιδράει με αντισώματα, άλλα ισχυρά άλλα ακίνδυνα.

Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στο μεγάλο ποσοστό, απέδειξε την αδυναμία αμφισβήτησης αυτού του Συστήματος Εξουσίας, μέσα από το ίδιο το Σύστημα. Είτε διότι το Σύστημα είναι πολύ ισχυρό, είτε επειδή ο εκάστοτε φορέας είναι πολύ αδύναμος (οικιοθελώς ή μη).

Οι ΑΝΕΛ χάνονται μέσα στην προχειρότητά τους και στην έλλειψη στελεχών που μπορούν να στηρίξουν ένα δυναμικό φορέα αποκαλύψεων και αντίδρασης στα κατεστημένα, φέρνοντας το κόμμα πολλές φορές σε αντίθεση πλευρά από ότι στα λόγια στηρίζει.

Το ΚΚΕ πήγε να κάνει ‘’ανακαίνιση’’ χρησιμοποιώντας τα ίδια τα παλιά υλικά. Στην οικοδομή αυτό είναι αδύνατο. Στην πολιτική, αυτό δηλώνει θάνατο.

Ήδη, πολλοί Κομμουνστές, στελέχη του κόμματος, σκέφτονται το αύριο με το ΚΚ εκτός Βουλής, και πως το κόμμα πρέπει να ανταπεξέλθει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Η Χρυσή Αυγή συνεχίζει να πιστεύει πως ο ρόλος της περιορίζεται σε χαστούκια, ντου και καρναβαλίκια, περιορίζοντας έτσι και τη δυναμική της. Μικρό το κακό.

Το μεγάλο κακό είναι πως για όλους τους υπόλοιπους, η εναλλακτική επιλογή ΔΕΝ υπάρχει, ούτε φαίνεται να υπάρχει.

Σε αυτό το ενδεχόμενο, το ένστικτο της επιβίωσης χτυπάει κόκκινο. Η συνείδηση και το ασυνείδητό μας, θα αρχίσει να μας οδηγεί στην τελευταία επιλογή, στην τελευταία εναλλακτική, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Εκεί πρέπει να στραφούμε, εκεί πρέπει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας.

Εμείς οι ίδιοι είναι που θα γίνουμε οι δικοί μας ‘’Μεσσίες’’, οι δικοί μας ‘’ηγέτες’’, οι δικοί μας ‘’αγωνιστές’’.

Αρκεί να το πιστέψουμε.

Η ώρα πλησιάζει. Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ σύντομα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι.