Ιησούς και Επανάσταση

Ημέρες που είναι, ας μιλήσουμε για τον Ιησού.

Πήγε, σε μια εποχή που ο ’’αυτοκρατορισμός* ’’, (όπως τον γνωρίσαμε και όπως παραμένει, μεταμορφωμένος με χιλιάδες προσωπεία, αριστερά και δεξιά),  γεννήθηκε και άρχισε να λειτουργεί, και πήρε με το μέρος του έναν ‘’τελώνη’’. Ένας εισπράκτορα δηλαδή. Κάτι σαν Δημόσιο Υπάλληλο της εποχής. Πήρε επίσης μαζί του και έναν ψαρά. Και έναν γραμματιζούμενο (καλά, αυτόν μπορούσε να μην το πάρει). Έναν ‘’τρομοκράτη’’ (οι ζηλωτές της εποχής μας), έναν βοσκό, έναν άνεργο (τι δουλειά έκανε ο Φίλιππος;). Τους πήρε κοντά του και τους έκανε ‘’δικούς’’ του.

Χωρίς φαρφάρες και λούσα. Χωρίς να τους ‘’λαδώσει’’ ή να τους προσφέρει χλιδάτη ζωή. Δεν τους έταξε μεγαλεία και πλούτη, ούτε κάποιου είδους εξουσίας, τουλάχιστον όπως την ορίζει και η σημερινή κοινωνία. Ούτε καμία θέση στο…δημόσιο.

Τους πήρε κοντά του, διότι προφανώς ο λόγος του, ο αληθινός του λόγος (για κάποιους παράλογος), τους άγγιξε περισσότερο από τα μεγαλεία και την εξασφάλιση μιας άνετης ζωής, και τον ακολούθησαν.

Πολύ μάλιστα από αυτούς, πέθαναν για τον ίδιο και για τον λόγο του. Όχι αμέσως βεβαίως. Ήταν μόνο δώδεκα. Δεν μπορούσαν μόνο δώδεκα, να τα βάλλουν με τον στρατό (τα ματ, ας πούμε) της εποχής. Αργότερα όμως, πολλοί από αυτούς πέθαναν για τον ίδιο. Και για τον λόγο του.

Σκεφτείτε να ήταν περισσότεροι. Να μην ήταν ένας από κάθε ‘’τάξη’’, αλλά χιλιάδες. Χιλιάδες από κάθε τάξη, που θα απαρνιόνταν τα πλούτη και την ψεύτικη χλιδή της ‘’αυτοκρατορίας’’ και μάλιστα θα έδιναν και τη ζωή τους , αρνούμενοι να τα δεχθούν.

Χιλιάδες τελώνες, χιλιάδες ψαράδες, χιλιάδες ζηλωτές, χιλιάδες βοσκοί, χιλιάδες γραμματιζούμενοι (όσοι τουλάχιστον δεν θα είχαν αυτοκτονήσει) να αψηφούσαν τα ψεύτικα πλούτη και την απάνθρωπη άνεση που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει ακόμη τα ‘’αυτοκρατορικά’’ καθεστώτα. Και να μην φοβόντουσαν να τα βάλουν μαζί τους.

Ίσως για αυτό και να τον σκότωσαν.

Ο Ιησούς, μπορεί να ξεκίνησε την ‘’διαδρομή’’ του μαζεύοντας έναν από κάθε τάξη της εποχής του, αλλά στη συνέχεια, άρχισε να εισρέει κόσμος. Για όποιον έχει διαβάσει έστω την παιδική έκδοση της Βίβλου, γνωρίζει πως ο Ιησούς όσο πλησίαζε προς το τέλος της ιστορίας του αποκτούσε όλο και περισσότερους οπαδούς. Συνοδοιπόρους. Ομοϊδεάτες.

Κάποιοι μιλάνε για 70 σταθερούς ακόλουθούς του. Άλλοι για περισσότερους.

Όλοι γνωρίζουμε πως όταν μπήκε στην Ιερουσαλήμ (πρωτεύουσα της εποχής στην περιοχή), το πλήθος τον υποδέχθηκε στα μπαλκόνια.

Σκεφτείτε να είχε χρόνο, να τους προσέγγιζε περισσότερο όλους αυτούς, έναν –έναν, όπως ακριβώς είχε κάνει νωρίτερα με τους πρώτους δώδεκα, οι οποίοι έγιναν πιστοί μαθητές, ή τους άλλους 50-60-70 που τον ακολουθούσαν όπου και να πήγαινε στη συνέχεια.

Σκεφτείτε να γίνονταν όλοι αυτοί κάτι παρόμοιο με ότι έγιναν οι πρώτοι δώδεκα, και να βρίσκονταν δίπλα του, έτοιμοι να αγωνιστούν για τον ίδιο και τις ιδέες του. Αν ήταν χιλιάδες, αν ήταν δεκάδες χιλιάδες, ίσως και το αποτέλεσμα να ήταν πολύ δύσκολο για την διατήρηση της ‘’τάξης’’ και της ‘’ευνομίας’’ του υπάρχοντος , τότε, κατεστημένου.

Το τότε σύστημα, τον σκότωσε. Όπως σκότωσε και άλλους πιο πριν και πιο μετά από τον Ιησού.

Κάποιοι, ήταν πιο ‘’τυχεροί’’ από τον Ιησού, και έφτασαν σε σημείο να μπορέσουν να αρπάξουν τα όπλα πριν ‘’πουλήσουν ακριβά τη ζωή τους’’. Κάποιοι άλλοι, υπήρξαν πιο ‘’τρελαμένοι’’ και πήγαν πολύ νωρίτερα να αρπάξουν τα όπλα, με εξίσου δυσάρεστα αποτελέσματα. Άλλοι πάλι, δοκίμασαν με άλλους τρόπους να χτυπήσουν το σύστημα. Πλαγίως, καθέτως και οριζοντίως.

Κάποιοι πέτυχαν κάτι παραπάνω, κάτι πέτυχαν κάτι λιγότερο.

Κανένας όμως, κανένας δεν μπόρεσε να δημιουργήσει, μια ιδεολογική προσέγγιση των πραγμάτων, όπως πχ αυτή των ‘’συνεχιστών του Ιησού’’, που να μπορεί να επηρεάζει τόσο πολύ το υπάρχων σύστημα.

Κακά τα ψέματα. Σήμερα, οι απανταχού εκκλησίες, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε όποια κοινωνία και να βρίσκονται. Σε κάποιες, παίζουν όντως ρόλο σημαντικό, σε κάποιες άλλες  ρόλο ‘’κομπάρσου’’ (τόσο καλού όμως που το συζητάμε για χρόνια μετά), σε άλλες παίρνουν ακόμη και το ρόλο του πρωταγωνιστή.

Αν μπορούμε να αναφέρουμε μια ιδεολογική δυναμική, που να δηλώνει παρών στα πράγματα , σε όποιο σημείο και να βρίσκεται, είναι η ιδεολογική δυναμική (καλή - κακή, κρύα-ζεστή, αδιάφορη-ενδιαφέρουσα) των επιγόνων του.

Καμία πολιτική ιδεολογική δυναμική, δεν έχει να δείξει τόσο πλουραλιστική παρουσία, σε όποια κοινωνία και να υπάρχει.

Ούτε οι Αριστερά, ούτε η Δεξιά έχει να δείξει τέτοια αποτελέσματα.

Βλέποντας την ιστορία, διακρίνεις το πόσο μέσα στα πράματα είναι, σχεδόν σε κάθε μεγάλο γεγονός του πλανήτη, από το πολιτικό έως το κοινωνικό, και από το επιστημονικό έως το πολιτιστικό, οι επίγονοι του Ιησού, οι απανταχού κληρικοί. Έχουν αποδειχθεί πραγματικά πολλοί καλοί ‘’βοσκοί’’, πολλοί καλοί ‘’ψαράδες των ψυχών’’ (έτσι έλεγε ο ίδιος), έχοντας να αποδείξουν στην πράξη (και όχι μόνο στα λόγια) πως είναι αρκετά δυνατοί, ώστε να επηρεάζουν είτε αρνητικά είτε θετικά (αναλόγως τα γούστα τους) τις εξελίξεις των τόπων τους.

Οι άνθρωποι αυτοί, οι επίγονοί του, έχουν ξεσηκώσει επαναστάσεις ή έχουν σιωπήσει σε εγκλήματα, έχουν ξεσηκώσει ολόκληρους λαούς αλλά και έχουν μείνει ύποπτα απαθείς, έχουν μαζέψει περιουσίες και έχουν δωρίζει περιουσίες, αν τους κρίνεις μαζικά ανά τον πλανήτη.

Σε κοινωνίες που η κατά τόπους εκκλησία, διέβλεπε τα συμφέροντά της να συμπίπτουν με το λαό, πάντα έπαιρνε το μέρος του λαού. Έχουμε δει στην Αφρική, το ρόλο της εκκλησίας να παίζει το μοναδικό, το ελάχιστο ρόλο στο έργο της ανέχειας και της εξαθλίωσης, της αδιαφορίας και της ανικανότητας.  Σε άλλες, έχουμε δει να πρωτοστατεί σε αγώνες για την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ισότητα των φύλων και των φυλών (το τελευταίο έντονα).

Σε εκείνες τις κοινωνίες, οι υγιείς δυνάμεις που ήθελαν όντως την ελευθερία και την ανεξαρτησία, την ισότητα των φυλών, την οικονομική βοήθεια της περιουσίας της, μπόρεσαν να και την πήραν. Βρήκαν τρόπο, μπόρεσαν και έκαναν την κατά τόπους εκκλησία, σύμμαχό τους, και κέρδισαν, εν μέρει ή εν όλου, ότι διεκδικούσαν.

Σε άλλες, οι υγιείς δυνάμεις νομίζουν πως μπορούν και χωρίς τη δυναμική που πηγάζει από κάθε εκκλησία, και προσπαθούν να αγωνιστούν χωρίς τη δική της βοήθεια. Πολλές φορές μάλιστα, προσπαθούν να τα βάλλουν και μαζί της. Άλλες κερδίζουν, άλλες χάνουν (εκείνες τις φορές, η ‘’αυτοκρατορία’’ που λέγαμε, μένει ανέγγιχτη).

Ίσως τελικά, ο Ιησούς να ήθελα να μας αφήσει αυτό ακριβώς. Μία δύναμη, που αναλόγως πως οι υγιείς δυνάμεις κάθε κοινωνίας, την χειριστούνε, μπορεί να κάνει το υπέρτατο καλό, αλλά αν οι υγιείς δυνάμεις , της πάνε κόντρα ή δεν την χρησιμοποιούνε ως σύμμαχο, μπορεί να τους κάνει μεγάλο κακό.

Μια δύναμη, που θα απευθύνεται στις μεγάλες και υγιείς δυνάμεις κάθε κοινωνία, ως υποστατικό , ως βοήθημα για την κυριαρχία τους, όταν αυτές βλέπουν πως χρειάζονται τη βοήθειά της.

Σκεφτείτε τη δύναμη είναι αυτή.

Πόσο ισχυρή.

Και ίσως για αυτό και έσπευσαν να τον σκοτώσουν.

Για να μην την κάνει ισχυρότερη.

Αυτά, για τον Ιησού.

Εμείς εδώ στην ‘’χριστιανική’’ Ελλάδα, 2000 χρόνια μετά, ακόμη προσπαθούμε να μαζέψουμε τις δυνάμεις εκείνες που απαιτούνται για να επιφέρουμε ξανά τη γαλήνη και τον πολιτισμό που βασίλευε πολλά χρόνια πριν τον ‘’αυτοκρατορισμό’’.

*Αυτοκρατορισμός= ολοκληρωτισμός που βασίζεται στις αρχές της αυτοκρατορίας.