Κρίση Αξιών (προσωπική εμπειρία)

Η οικονομικό-κοινωνική κρίση της χώρας, έχει ξεπέσει σε τέτοιο σημείο αίσχους και ντροπής, που μόνο αληθινά, καθημερινά παραδείγματα μπορούν να δείξουν την κατάντια των αρχών και αξιών αυτής της χώρας, σε όλο της το μεγαλείο.

Μια μέρα, ξύπνησαν τα αφεντικά μας (δύο τα έχουμε στην εργασία μου), και θεώρησαν πως κάποιοι εκ των υπαλλήλων βάζουν χέρι στο ταμείο. Έδιωξαν με αναγκαστική άδεια τις δύο λογίστριες, και άρχισαν να βρίζουν και να φωνάζουν προς όλους τους υπόλοιπους πως θα ‘’κόψουν κώλους’’ αν αποδειχθεί πως κάποιος τους κλέβει.

Ανακοίνωσαν δε πως κάλεσαν ορκωτούς λογιστές να ψάξουν τα βιβλία, για να δούνε ποιος και πότε εκ των υπαλλήλων τους έκλεψε.

Τώρα, το πώς γίνεται να θέλεις να διαπιστώσεις μια κλοπή, και να διώχνεις τις λογίστριες, αυτό δεν το γνωρίζω.

Από την άλλη, μου ανέθεσαν (λόγω ειδικότητας) να αναζητήσω να βρω οποιαδήποτε παρασπονδία στο έργο των δύο λογιστριών.

Εδώ και τρεις εβδομάδες, που ψάχνω μέσα σε χαρτιά, τιμολόγια, δελτία αποστολής, δελτία είσπραξης, δεν έχω βρει κανένα μα κανένα νεκρό σημείο. Με τις λίγες γνώσεις λογιστικής που έχω, δεν έχω εντοπίσει καμία λάθος κίνηση, είτε εσκεμμένη είτε όχι.

Και τους το έχω αναφέρει. Αυτοί επιμένουν να συνεχίσω να ψάχνω.

Οι κοπέλες λοιπόν συνεχίζουν να μην επιστρέφουν στη δουλειά, χωρίς όμως μια ξεκάθαρη εξήγηση από τα δύο αφεντικά. Δεν τους έχει καταβληθεί ο μισθός, ούτε το επίδομα αδείας (την έχουν πάρει όλη, μιας και λείπουν εδώ και ένα μήνα), ούτε βεβαίως τους έχει ανακοινωθεί πως απολύονται.

Λογικά λοιπόν, πήγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας και έκαναν καταγγελία.

Εχθές το βράδυ, με παίρνουν τηλέφωνο τα αφεντικά και μου ανακοινώνουν πως θα πρέπει να παραστώ ως εκπρόσωπος της εταιρίας στην Επιθεώρηση Εργασίας για να καταθέσω για τις κοπέλες.

Με το που άκουσα την πρότασή τους, ανατρίχιασα.

Τους ρώτησα τι περιμένουν να πω. Μου είπαν να πω αυτά ‘’που πρέπει να πω’’.

Τους απάντησα πως εγώ μπορώ να πω μόνο όσα ξέρω και μόνο την αλήθεια.

Και τους εξήγησα πως επειδή γνωρίζω πολλά, δεν ξέρω κατά πόσο η δική μου κατάθεση μπορεί να θεωρηθεί συμφέρουσα για τις δικές τους ‘’διεκδικήσεις’’.

Μου εγγυήθηκαν πως αυτό που θέλουν από εμένα είναι να καταθέσω ότι γνωρίζω.

Έκλεισα το τηλέφωνο και έμεινα σκεφτικός.

Αυτό που με πείραξε περισσότερο, είναι το αυθαίρετο δικαίωμα να σκεφτούν και μόνο, πως θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εμένα για κάτι τέτοιο.

Θυμάμαι πως το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν όταν πρωτοπήγα στην εταιρία τους για συνέντευξη, δεν ήταν ούτε τι έχω σπουδάσει, ούτε που έχω δουλέψει, ούτε τι θα μπορούσα να κάνω για αυτούς, αλλά με ρώτησαν μόνο ‘’αν είμαι ρουφιάνος’’.

Όταν απάντησα αρνητικά, είπαν πως μπορούν τώρα να μιλήσουν μαζί μου για δουλειά.

Πήγα όντως σήμερα στην Επιθεώρηση Εργασίας και κατέθεσα. Η υπάλληλος έκανε πολλές ερωτήσεις. Πολλές από αυτές, ήταν εύστοχες και εξέθεταν την συμπεριφορά της εργοδοσίας απέναντι στις δύο υπαλλήλους.

Ήταν και η δικηγόρος της εταιρίας εκεί. ‘’Να πεις αυτά και αυτά’’, μου είπε.

Την κοίταξα μέσα στα μάτια και της απάντησα πως τα αφεντικά μου εχθές μου έδωσαν εντολή να πω μόνο ότι γνωρίζω, όχι ότι δεν γνωρίζω.

Και αυτό έκανα.

Απάντησα σε όσα γνώριζα και για όσα ήμουν βέβαιος για την εγκυρότητα τους.

Και από ότι κατάλαβα, η Επιθεώρηση Εργασίας θα κυνηγήσει της εταιρία μου.

Διότι, όπως υποστηρίζει, η συμπεριφορά της απέναντι στις δύο κοπέλες δεν συνάδει με την νομοθεσία και με την σύμβαση εργασίας που είχαν υπογράψει με τις κοπέλες.

Τα δύο αφεντικά σήμερα ήταν εκνευρισμένα μαζί μου.

Θεώρησαν πως δεν ‘’έπραξα υπέρ των συμφερόντων της εταιρίας’’.

Πιθανόν θα με διώξουν στην πρώτη ευκαιρία.

Οι συνάδελφοί μου, στις ελεύθερες στιγμές εκφράζουν τον προβληματισμό τους.

Οι φίλοι μου, μου είπαν πως έπρεπε να ενεργήσω ‘’διπλωματικά’’. Να μην εκθέσω τον εαυτό μου στην εργοδοσία μου.

Η οικογένειά μου, προβληματίζεται διότι ‘’εν μέσω κρίσης, κινδυνεύω να μείνω άνεργος’’.

Εγώ τους κοιτάζω και γελάω.

Διότι ένα πράγμα ξέρω μετά βεβαιότητας.

Πως, εργασίες μπορείς να αλλάξεις πολλές στη ζωή σου. Τον εαυτό σου όμως, δεν πρέπει να τον αλλάξεις ποτέ.