Αλυσίδες ή Θάνατος;

Σήμερα έχω γενέθλια.
Αλλά δεν θα βγάλω έξω τους φίλους μου.
Διότι σήμερα, το αφεντικό στην δουλειά μου, μας ανακοίνωσε μείωση μισθών.
Οι μειώσεις φθάνουν έως τα 500€ σε ορισμένα μεγαλοστελέχη.
Και η τελική του λέξη ήταν ‘’και όποιος θέλει’’.

Έφτασα λοιπόν σε μια ηλικία, όπου η εργασία μου, δεν φτάνει να καλύψει τις βασικές μου ανάγκες.
Από αύριο, θα παλεύω να βγάλω το ενοίκιό μου, τη δόση του αυτοκινήτου μου, τα πάγια έξοδά μου (φαγητό, ρεύμα, νερό).

Είμαι η γενιά, που οι προηγούμενοι χαρακτήρισαν ως ‘’τυχερή’’.‘’Εσείς, δεν γνωρίσατε δυσκολίες’’, συνήθιζαν να μου λένε οι γονείς και οι παππούδες μου.
‘’Εσείς, τα βρήκατε όλα έτοιμα’’, μου έλεγαν και ένιωθα πραγματικά τυχερός.

Αλλά τελικά δεν ήταν έτσι.
Δεν βρήκα τίποτα έτοιμο.
Διότι ‘’έτοιμο’’, σημαίνει πως έχουν μπει οι σωστές βάσεις, πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχτεί μια πραγματικότητα.

Οι προηγούμενες γενιές, δεν έκαναν τίποτα ‘’έτοιμο’’.
Πλαστή ευμάρεια που παρείχαν.
Πλαστή ‘’άνετη ζωή’’.

Διότι, πάνω σε πλαστά νούμερα, βασίστηκαν.

Σήμερα, βλέπω την χώρα μου να ξεπουλιέται.
Στο όνομα της πλαστής αυτής ευτυχίας, ξεπουλάμε τα πάντα.
Ο ενεργειακός πλούτος της χώρας μου, ο ορυκτός πλούτος, η ίδια η γη, μπαίνει σε πλειστηριασμό, στο χρηματιστήριο των Πολυεθνικών.

Το ξεπούλημα της χώρας μου, άρχισε με πολύ μεγάλη προσοχή πριν πολλά χρόνια, από την εποχή των γονέων μου.
Όταν , από το πουθενά, άρχισαν να μοιράζονται χρήματα, ευρωπαϊκά χρήματα, με την μέθοδο της στρουθοκαμήλου. Κανείς, δεν δεχόταν να σκεφτεί πως κάποτε, για αυτές τις σπατάλες, θα χρειαστεί να πληρώσουμε το λογαριασμό.

Δεν είμαι από αυτούς, που θεωρούν πως δεν φταίει ο λαός, αλλά κάποιοι πολιτικοί.

Το χρέος δεν έγινε εν αγνοία των Ελλήνων.
Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για ότι έγινε.
Είτε με την συμμετοχή μας στο πλιάτσικο, είτε με την ένοχη σιωπή μας, όλοι μας φέρουμε ευθύνη για το ξεπούλημα της Ελλάδος.

Από τους Πολιτικούς, που έκλεψαν εκατομμύρια από το Δημόσιο Ταμείο, έως τους Δημοσίους Υπαλλήλους, και από τους μικροεπιχειρηματίες, που έπαιρναν τις επιδοτήσεις για επιχειρήσεις φαντάσματα, έως τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που έκλεβαν το ΙΚΑ αγοράζονταν γυαλιά ηλίου με...συνταγή ιατρού.

Όλοι μας φταίμε.

Αλλά πιο πολύ φταίμε εμείς. Η δική μου γενιά.

Όχι επειδή συμμετείχαμε στο φαγοπότι. Ίσως η γενιά μου, να έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης στο ξεπούλημα της αξιοπρέπειας της χώρας μου.
Ούτε επειδή επιλέξαμε την ένοχη σιωπή. Η δική μου γενιά, ήταν η πρώτη, μετά το Πολυτεχνείο, που βγήκε στους δρόμους.

Είμαστε υπαίτιοι, διότι σήμερα, σε αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο, μένουμε απαθείς στο μέλλον που άλλοι αποφασίζουν για εμάς.

Είμαστε υπαίτιοι, για την νοχελικότητα που διακρίνει όλους τους νεαρούς 20-35 που κάθονται και μοιρολατρούν, μιζεριάζουν και κλαίγονται για ‘’τα λάθη των άλλων’’.

Η πλούσια ιστορία της χώρας μου, μας διδάσκει μια Βασική Αρχή.
Ποτέ δεν πρόκειται τα ‘’λάθη των άλλων’’ να λυθούν από τους ‘’άλλους’’.
Θα λυθούν μόνο από εμάς τους ίδιους.

Και δεν περιμένω από κανέναν εκ των προηγούμενων γενιών να δώσουν λύση.
Για εμένα, οι προηγούμενες γενιές, είναι ήδη καμένα χαρτιά. Είναι τα λαμόγια, που έτρωγαν τα ξεροκόμματα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εδώ και τόσα χρόνια, και έμεναν ευτυχισμένοι σε σάπιες διαφημιστικές ατάκες όπως το ‘’ωραίοι ως Έλληνες’’.

Όχι. Δεν περιμένω τίποτα από αυτούς.
Αυτούς, τους περιμένω απέναντί μου. Όχι δίπλα μου.

Από τους δικούς μου όμως, από τη γενιά μου, περιμένω αντίδραση.

Οφείλουμε, στην Ιστορία της πατρίδος μου, που ύμνησε και θεοποίηση της Ελευθερία, να αγωνιστώ για μιας Ελλάδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη, Αυτόνομη.

Οφείλω, στο όνομα και τη μνήμη, όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους, στις χιλιάδες μάχες που έδωσε αυτή η χώρα, για να ζω εγώ έως εχθές Ελεύθερος, να δώσω και εγώ, με τη σειρά μου αυτή τη μάχη, που η Ιστορία με έφερε απέναντί της.

Δεν πρέπει να δειλιάσω. Δεν πρέπει να φοβηθώ.
Ούτε να σκύψω το κεφάλι.

Δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει σκλάβος, που έγινε σκλάβος χωρίς τη θέλησή του.
Διότι, ο άνθρωπος που τιμάει την Ελευθερία του, δίνει τη ζωή του για αυτή.
Ο άνθρωπος που αγαπάει την Ελευθερία, και που την θεωρεί ως πρωτεύον αγαθό, φοβάται περισσότερο τις αλυσίδες, από το θάνατο.

Για αυτό, και ο σκλάβος, έγινε σκλάβος επειδή το θέλει. Επειδή θεωρεί τη ζωούλα του, μέσα στο κλουβί, πιο σημαντική από την Ελευθερία. Και την αναγάγει σε μικρότερο φόβο από ότι ο θάνατος.

Εγώ όμως όχι.
Εγώ, φοβάμαι περισσότερο τις αλυσίδες, από τον θάνατο.

Ήρθε η δική μου εποχή, να δώσω τη ζωή μου για την Ελευθερία, τη δική μου και των μελλοντικών μου παιδιών.

Δεν πρέπει να δειλιάσω.
Δεν πρέπει να φοβηθώ.
Δεν πρέπει να σκύψω το κεφάλι.

Είναι η δική μου ώρα, να δώσω τη μάχη μου για την Ελευθερία μου.
Είναι η εποχή της γενιάς μου, να δώσουμε την μάχη μας για την Ελευθερία.

Όχι με ψήφους και επιλογές πολιτικών. Αυτό το Σύστημα εξουσίας, έχει ασκήσει τέτοιους μηχανισμούς ασφαλείας, που δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει-να αλλάξει εκ των έσω.

Η ανατροπή θα γίνει στους δρόμους.
Όπως πριν χρόνια, κάποια γενιά έριξε τη χούντα, έτσι και εγώ, στο όνομα της Ελευθερίας, πρέπει να ρίξω εκείνη τη γενιά, που αν και έριξε τη χούντα, επανίδρυσε μια νέα χούντα, όχι του στρατού αλλά της ελίτ.

Αυτοί είναι οι εχθροί μου.
Αυτούς θα πολεμήσω.
Και θα τους πολεμήσω σκληρά.
Διότι το πιστεύω πραγματικά και θα το λέω συνεχώς:
Το θάνατο δεν το φοβάμαι. Τις αλυσίδες φοβάμαι.

Όμοιος