17 Νοεμβρίου-Ήττα ή Νίκη της Δημοκρατίας;

Τα έφερε η τύχη, και η πρώτη καταχώρηση σε αυτό το δικτυακό χώρο, γράφεται 17 Νοεμβρίου.

Τι πιο ωραίο λοιπόν, από το να ασχοληθούμε με την επέτειο αυτή.

Προχθές, σε ένα φιλικό τραπέζι, μια φίλη μου, καθηγήτρια Λυκείου, μας ενημέρωσε πως φέτος, η ίδια είχε αναλάβει την οργάνωση της σχολικής εορτής για το Πολυτεχνείο, στο σχολείο της.

Θέλοντας η ίδια να δώσει μια διαφορετική μορφή στην έως τώρα τυπική εορτή, ζήτησε τις ιδέες μας.

Η δική μου πρόταση, ήταν η εξής.

Πρέπει οι μαθητές να μπούνε σε μια διαδικασία κρίσης της συγκεκριμένης επετείου, ώστε να αντιληφθούν εξολοκλήρου το γεγονός.

Δηλαδή, να ξεφύγουμε από τα τυπικά ευχολόγια για την εξέγερση, τους τυπικούς πανηγυρισμούς για την πτώση της χούντας, τα τυπικά δάκρυα για τους νεκρούς φοιτητές, και να ξεκινήσουμε μια κρίση για τα αποτελέσματα της όλης ιστορίας.

Τι ήταν αυτό που τελικά κατάφερε η εξέγερση του Πολυτεχνείου;;;

Ποια ήταν τα αποτελέσματα της ‘’νίκης της Δημοκρατίας’’;;;

Η γνώμη μου είναι πως στις 17 Νοέμβρη πρέπει απλώς να εορτάζουμε την εναλλαγή της ηγεσίας, από την μία χούντα , την στρατιωτική, σε μια άλλη, την πολιτική.

Διότι, ότι επακολούθησε την θυσία των φοιτητών (και όχι μόνο) είχε ως αποτέλεσμα την σημερινή κατάσταση.

Οι δεκάδες καπηλευτές της εξέγερσης, πήραν τα ηνία (τυχαία;) και οδήγησαν (και εξακολουθούν να οδηγούν) τη χώρα σε νέα μονοπάτια Ολιγαρχίας.

Η βία των όπλων, έδωσε τη θέση της στη βία των Ιδεών.

Το ‘’Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’’, έγινε ‘’Ψωμία, Μπριζόλα, CocaCola’’, και όλοι όσοι έταξαν στον κόσμο Ελευθερία, του πέρασαν χαλινάρια στην αρχή, χειροπέδες στη συνέχεια.

Όλα όσα ζητούσε η εξέγερση των φοιτητών ήταν απλώς λόγια.
Πράξη δεν έγιναν ποτέ. Όχι διότι δεν μπόρεσαν.
Απλά διότι δεν ήθελαν.

Επί χούντας στρατιωτικής, απαγορευόταν να συγκεντρώνονται (μαθαίνουμε) πάνω από 4 άνθρωποι.
Επί χούντας πολιτικής, επιτρέπεται να συγκεντρωνόμαστε, αλλά μας έχουν περιορίσει τη θέληση δράσης.

Επί στρατιωτικής χούντας, δεν υπήρχε δικαίωμα ψήφου, αδιαμφισβήτητος παράγοντας της Δημοκρατίας.
Επί πολιτικής χούντας, έχουμε δικαίωμα να ψηφίζουμε επί 40 χρόνια τους ίδιους ανθρώπους, των ίδιων οικογενειών.

Ας μην γελιόμαστε. Η νίκη της Δημοκρατίας δεν ήρθε ποτέ.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μπορεί να εμπνεύσει μονάχα αν κατανοήσουμε πως τελικά δεν κερδίσαμε.
Δεν τελείωσε ο αγώνας.
Πρέπει να συνεχίσουμε.
Πρέπει να ολοκληρώσουμε, ότι άρχισαν οι γονείς μας.

Η νέα εξέγερση που οφείλουμε να κάνουμε εμείς, απέναντι στην Ιστορία, πρέπει να έχει ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής χούντας , η οποία καμουφλαρισμένη όπως είναι με τη μάσκα της ‘’Δημοκρατίας’’, είναι πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνη των στρατιωτικών.