Στην χθεσινή συγκέντρωση μπροστά στην ΔΕΘ, στην πλατεία ΧΑΝΘ, για διαμαρτυρία υπέρ της Δικαιοσύνης για το έγκλημα των Τεμπών, παραβρέθηκα στο κέντρο της διαδήλωσης, δίπλα από τους γονείς των αδικοχαμένων θυμάτων, δίπλα από τους οργανωτές με τα πανό και με τα μεγάφωνα να δίνουν τα συνθήματα, δίπλα από τα ΜΑΤ που έστεκαν πάνοπλοι μπροστά μας για αποτρεπτικούς λόγους, δίπλα από τους προκλητικούς «οννεδίτες» που κατευθύνονταν στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Βελλίδειο Μέγαρο.
Είδα αρκετά και τα συμπεράσματα είναι τα εξής:
1. Η συνεχόμενη απουσία δικαιοσύνης, με τις συνεχόμενες παρεμβολές της κυβέρνησης, στο θέμα, δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερη ένταση στις ψυχές των γονέων των αδικοχαμένων παιδιών. Εχθές, άκουσα με τα αυτιά μου, ακραίες εκφράσεις που πηγάζουν από την οργή των γονέων λόγω της απουσίας της δικαιοσύνης, εκφράσεις που ξεκινήσουν και κατέληγαν στον μονόδρομο της επιλογής της βίας και της αυτοδικίας έναντι της διεφθαρμένης δικαστικής και πολιτικής εξουσίας. Η χυδαία πολιτική εξουσία, οφείλει να κατανοήσει πως με τις πράξεις της, οδηγεί τους γονείς σε καταστάσεις οργής, που εύκολα καταλήγουν στην επιλογή της αυτοδικίας.
2. Οι οργανωτές της συγκέντρωσης, δυστυχώς είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτοί που ορίστηκαν (από τους ίδιους; από κάποιους άλλους; από ποιους άραγε;) να καθοδηγήσουν την συγκέντρωση, όσο αφορά τις αντιδράσεις, όσο αφορά τα συνθήματα, όσο αφορά εν γένει το ύφος και το ήθος της συγκέντρωσης, έδειξαν έναν χαρακτήρα που πλησίαζε περισσότερο σε οπαδική συγκέντρωση, παρά για συγκέντρωση μνήμης και διαμαρτυρίας για τα Τέμπη. Πρώτα από όλα, δεν δόθηκε σε καμία φάση της συγκέντρωσης, ο λόγος σε κάποιον εκ των γονέων των θυμάτων, να πει 2-3 λόγια ώστε είτε να ενημερώσει όσους δεν γνωρίζουν τις τελευταίες εξελίξεις, είτε να εκφράσει τον δικό του τρόπο που θεωρεί θα πρέπει να κινηθεί το κίνημα για την επιβολή δικαιοσύνης για τα Τέμπη, αυτό στην ουσία που κινητοποίησε όλους εμάς να παρευρεθούμε εκεί. Εν αντιθέσει, το μόνο που έγινε ήταν να παροτρύνουν τον κόσμο να φωνάζει συνθήματα. Τα συνθήματα που έδιναν ήταν 4-5, τα ίδια και τα ίδια, ήταν κυρίως βρισιές που δεν κατέδειξαν την ουσία της διαμαρτυρίας, αλλά θα μπορούσαν άνετα να ακούγονται και σε ένα γήπεδο, μεταξύ των οπαδών διαφορετικών ομάδων. Οι ‘’μπροστινοί’’ έβριζαν χυδαία τους αστυνομικούς, ακόμη πιο χυδαία όσους θεωρούσαν (κυρίως λόγω ντυσίματος) πως πήγαιναν να παρακολουθήσουν την ομιλία, προκαλώντας την τύχη τους (αλλά και την δική μας) για μια βίαιη επίθεση των ΜΑΤ. Χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς κανέναν στόχο. Απλά έβριζαν χυδαία όποιος στεκόταν απέναντί τους. Ο οργανωτής δε των συνθημάτων, που κρατούσε το μεγάφωνο, ήταν ένας τύπος που δεν περιορίστηκε μόνο στο να δίνει έναυσμα για να φωνάζει ο κόσμος χυδαία συνθήματα, με βρισιές και βρομόλογα, αλλά παράλληλα χλεύαζε και όσους δεν ήθελε στην συγκέντρωση, για δικούς του λόγους. Αρχικά, χλεύασε μια παρέα νεαρών αριστερά του, χαρακτηρίζοντάς τους ως ‘’χρυσαυγίτες’’, που ‘’απλά βρίζουν’’, την ίδια στιγμή που έδινε το σύνθημα στο συγκεντρωμένο κόσμο να φωνάξουν ‘’Μητσοτάκη κάθαρμα’’. Στην συνέχεια, άρχισε να χλευάζει τους οργανωμένους του Ρουβίκωνα, λέγοντας ‘’προσέξτε παιδιά, έρχεται ο Ρουβίκωνας να κάνει επανάσταση πετώντας τρικάκια’’. Σε παρατήρησή μου (ήμουν ακριβώς δίπλα του) πως ‘’όλοι σε ενοχλούνε, μια οι χρυσαυγίτες από εδώ, μια οι του Ρουβίκωνα από εκεί’’, άρχισε να φωνάζει αλλά δεν του έδωσα καμία αξία και αναγκάστηκε να φύγει από το σημείο που καθόταν
3. Οι προκλητικότατοι «οννεδίτες» που γελούσαν και προκαλούσαν κατά την είσοδο τους στο Βελλίδειο, μικρά παιδιά που η κακή τους τύχη τους έφερε να ξεπουλήσουν τις αξίες τους για ένα διορισμό ή μια καριέρα, δυστυχώς ξέχασαν, πάνω στην παραζάλη της πλαστής παντοδυναμίας τους, πως η πόλη είναι μικρή. Και τα πρόσωπά τους, ιδίως εκείνων που χλεύασαν ειρωνικά τους γονείς των θυμάτων, όπως τον κ. Ασλανίδη (καθόμουν ακριβώς δίπλα του), έχουν χαραχθεί στην μνήμη μας. Και επαναλαμβάνω, η πόλη είναι πολύ μικρή. Κάποια στιγμή, τα ΜΑΤ και οι κάμερες θα φύγουν και αυτοί που προκλητικότατοι νέοι, θα πρέπει να κυκλοφορούν στην πόλη, χωρίς να υπάρχουν κάγκελα και ΜΑΤ να μας χωρίζουν. Δυστυχώς, η λοβοτομή τους είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπόρεσαν να δούνε τόσο μακριά, όταν αποφάσισαν, προστατευμένοι από τα ΜΑΤ να μας προκαλέσουν με ξεσκέπαστα τα πρόσωπά τους.
4. Τα ΜΑΤ έκαναν σωστά την δουλειά τους. Κράτησαν σε απόσταση τους διαμαρτυρομένους, δεν προκάλεσαν (ήμουν μπροστά τους και δεν είδα καμία πρόκληση), αποδέχονταν σιωπηλοί τις χυδαίες βρισιές ορισμένων ψευτοπαλλικαράδων που τους έβριζαν, έβριζαν τις οικογένειές τους, τους γονείς τους, γνωρίζοντας πως είναι αρκετά γρήγοροι να τρέξουν μακριά αν τα ΜΑΤ ξεκινήσουν τα χημικά. Δυο-τρεις ψευτοπαλλικαράδες τους έβαλα στην θέση τους και τους το έκοψα μαχαίρι. Μακάρι σε όλες τις συγκεντρώσεις, τα ΜΑΤ να έχουν παρόμοια στάση.
Γενικό συμπέρασμα: έχω καταθέσει σχεδόν σε κάθε ανάρτηση, πως προσωπική μου άποψη είναι πως το πρόβλημα εξουσίας στην Ελλάδα, δεν είναι ο (κάθε) Μητσοτάκης, ο (κάθε) Καραμανλής, ο (κάθε) Τσίπρας ή ο (κάθε) Παπανδρέου. Αυτοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά το σύστημα εξουσίας παραμένει. Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδος, είναι αυτός ο μισθοφορικός στρατός ψηφοφόρων, που ασχέτως πόσο ξεδιάντροπα συμπεριφέρεται μια κυβέρνηση, ένα κόμμα, συνεχίζουν αν το στηρίζουν προσδοκώντας σε προσωπικά οφέλη αδιαφορώντας αν αυτά θα τους δοθούν εκπορευόμενα από το αίμα των συμπολιτών τους.
Αυτοί είναι οι πραγματικού μας εχθροί. Οι ψηφοφόροι τους.
Αυτούς πρέπει να στοχεύσουμε και να πολεμήσουμε.
Και αυτό, δεν γίνεται με βρισιές και χυδαίες εκφράσεις.
Αυτό γίνεται με συνειδητοποίηση πως πλέον τους αναγνωρίζουμε. Αντί να τους βρίσουμε, αρκεί πιστεύω να τους δείξουμε πως τους αναγνωρίζουμε πλέον ως το βασικό μας πρόβλημα, και πως είμαστε αποφασισμένοι να τους ψάξουμε, να τους βρούμε και να τους πολεμήσουμε.
Αυτό θα τους τρομάξει, αυτό θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες της επιλογής τους. Όχι οι βρισιές και οι απειλές. Η συνειδητοποίηση πως τους αναγνωρίζουμε πλέον ως το μέγιστο κακό του τόπου, το οποίο θα πολεμήσουμε έως την εξαφάνισή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου