Παρατηρώντας τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, που φέρνουν οι πρώτοι μήνες διακυβέρνησης Trump στις Η.Π.Α., η σκέψη μου πήγε σε ένα μυθιστόρημα που είχα διαβάσει όταν ήμουν πιτσιρικάς, το ‘’Δίψα για Αίμα’’ του Simon Clark (πρωτότυπος τίτλος Blood Crazy).
Εν συντομία, η υπόθεση του μυθιστορήματος, είναι πως λόγω κάποιας μυστηριώδης αιτίας, οι ενήλικες σε όλο τον κόσμο χάνουν τα λογικά τους και αρχίζουν να σκοτώνουν τα παιδιά τους και όσους είναι κάτω των 17 ετών. Ως αποτέλεσμα, τα παιδιά από 17ετών και κάτω, συνεργάζονται αρχικώς για να επιβιώσουν & αποφασίζουν να φύγουν από τις πόλεις και να εγκατασταθούν σε απομακρυσμένες και απόμακρες (για τους ενήλικες που πλέον είναι άνευ λογικής) εγκαταστάσεις.
Οι ήρωες του μυθιστορήματος, μαζί με μια μεγάλη ομάδα παιδιών, όλων των ηλικιών, χτίζουν την δική τους ‘’κοινωνία’’, μια κοινότητα χωρίς ενήλικες, μέσα στις εγκαταστάσεις ενός ξενοδοχείου πάνω στο βουνό, όπου δύσκολα μπορούν να δεχθούν επισκέψεις από τους ενήλικες.
Αυτό που μου θύμισε το βιβλίο, σε σχέση με την πολιτική που ασκείται αυτούς τους μήνες από τις ΗΠΑ, είναι τα πρώτα εδάφια μετά την εγκατάσταση της μεγάλης αυτής κοινότητας και τον τρόπου που λειτούργησε.
Στην αρχή, βάση της ιστορίας, η κοινότητα των παιδιών υπό την καθοδήγηση παιδιών που ανέλαβαν ρόλο υπευθύνων, λειτούργησε οργανωμένα και βάση προγράμματος, ώστε κάθε ένας να έχει έναν ρόλο, να γίνονται οι απαραίτητες δουλειές και εργασίες, που διασφαλίζουν την επιβίωση της κοινότητας.
Από ένα σημείο και μετά όμως, και όσο ο κίνδυνος των ενηλίκων απομακρυνόταν στις συνειδήσεις των παιδιών, η εύρυθμη λειτουργία της κοινότητας, άρχισε να εμφανίζει σχισμές και κενά.
Τα παιδιά, έχοντας αντιληφθεί πως είναι όλοι ίσοι, με τα ίδια δικαιώματα και πως δεν υπάρχουν πλέον ενήλικοι να τα τιμωρήσουν, άρχισαν σιγά-σιγά να μην τηρούν τις υποχρεώσεις τους και να μην ακολουθούν το πρόγραμμα.
Εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για την συντήρηση του λέβητα θέρμανσης, επέλεγαν να αράζουν στην πισίνα, οι άλλοι που ήταν υπεύθυνοι για να καλλιεργούν τροφή παρατούσαν την εργασία για να παίξουν παιχνίδια, οι τρίτοι που ήταν υπεύθυνοι να φέρνουν προμήθειες με τα αυτοκίνητα, έκαναν αγώνες ταχύτητας και γενικά, πάντα σύμφωνα με την πλοκή της ιστορίας, η κατάσταση στην λειτουργία της κοινότητας γινόταν συνεχώς χειρότερη.
Απέναντι στην αναρχία που κυριαρχούσε συνειδησιακά στα παιδιά της κοινότητας, βρίσκονταν 2-3 από τους ήρωες της ιστορίας, που όντως μεγαλύτερα ηλικιακά αλλά και πιο συνειδητοποιημένα, αντιλαμβανόντουσαν πως με αυτό τον τρόπο, η κοινότητας δεν μπορούσε να λειτουργήσει σωστά, και ο χειμώνας που πλησίαζε θα τους έβρισκε απροετοίμαστους, χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό και χωρίς νερό.
Οι προσπάθειες να πείσουν με το καλό τους υπόλοιπους, πως κινδυνεύει η επιβίωση όλων, εφόσον δεν αναλάβουν όλοι τις εργασίες και υποχρεώσεις τους, δεν έπιασαν τόπο, διότι οι υπόλοιποι είχαν τόσο αποθρασυνθεί που έπαψαν να δίνουν σημασία στις προτροπές των πιο συνειδητοποιημένων, τους χλεύαζαν, τους κορόιδευαν, γενικά αδιαφορούσαν για τα πάντα.
Ώσπου μία ημέρα, που οι υπεύθυνοι για την συντήρηση της γεννήτριας αμέλησαν να τηρήσουν την υποχρέωσή τους και επέλεξαν το παιχνίδι, το ρεύμα κόπηκε, δημιουργώντας γενικευμένο πρόβλημα σε όλη την κοινότητα.
Οι έως τότε υπεύθυνοι, που καλοπροαίρετα προσπαθούσαν να επιβάλλουν την τήρηση του προγράμματος υποχρεώσεων, αλλά αποτύγχαναν συνεχώς, θεώρησαν πως τα περιθώρια είχαν στενέψει και προσπάθησαν με αυστηρό τόνο και ύφος να λήξουν την περίοδο ‘’διακοπών’’ και να επιστρέψει η κοινότητα στις παλιές εποχές, όπου το κάθε παιδί είχε μια εργασία που προσέφερε στην εύρυθμη λειτουργία της.
Αλλά μετά από τόσο καιρό καλοπροαίρετων παραινέσεων, οι έως τότε υπεύθυνοι είχαν χάσει την δυναμική τους, τουλάχιστον στα μάτια των υπολοίπων. Οι περισσότεροι αντέδρασαν στην επιμονή των υπευθύνων να τηρήσουν τα προγράμματα εργασίας και αρνήθηκαν με άκομψο τρόπο.
Και εκεί που, σύμφωνα με την πλοκή της ιστορίας, οι υπεύθυνοι έμοιαζαν εγκλωβισμένοι, εμφανίστηκε ένας πιτσιρικάς με το παρατσούκλι ‘’Πυγμάχος’’, που προέκυπτε από την ενασχόληση με το συγκεκριμένο άθλημα, και ‘’σκάει’’ μια γροθιά στο πρώτο πιτσιρικά που πήγε να διαμαρτυρηθεί. Άρχιζε να μοιράζει γροθιές, δεξιά και αριστερά, τρομοκρατώντας τα αποσβολωμένα παιδιά που κοιτούσαν έκθαμβα ότι συνέβαινε. Σε ελάχιστο χρόνο, ο Πυγμάχος κατάφερε να τρομοκρατήσει τόσο πολύ όλη την κοινότητα, με τις συνεχόμενες γροθιές του, που πολύ σύντομα, η κοινότητα άρχιζε να λειτουργεί ξανά τηρώντας τις προγραμματισμένες καθιερωμένες εργασίες, εφόσον ο φόβος του Πυγμάχου κυριάρχησε πάνω σε όλους.
Έβλεπα προχθές την ομιλία του Trump στο Κογκρέσο (μπορείτε να την δείτε με ελληνικούς υπότιτλους εδώ) και η σκέψη μου πήγε στα συγκεκριμένα εδάφια του βιβλίου αυτού.
Ο πλανήτης, ζει τους τελευταίους μήνες ανεξέλεγκτες εξελίξεις, σαν τις γροθιές του Πυγμάχου. Ο ίδιος πλανήτης, λίγους μήνες πριν, ζούσε επίσης ανεξέλεγκτες καταστάσεις, λόγω της υπερ-ευαισθησίας και την εκνευριστική ‘’αμβρότητα'' των ηγετών των ισχυρών και μη χωρών.
Συνεχόμενοι εμφύλιοι πόλεμοι στην Αφρική, 2ετής πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, σφαγές στην Παλαιστίνη, πόλεμος στην Συρία, ανεξέλεγκτη αύξηση του κόστους ζωής, που επέφερε μεγαλύτερη φτώχεια, μεγαλύτερη πείνα στις φτωχές χώρες, κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων, drones να σκοτώνουν παιδιά, κινητά τηλέφωνα να εκρήγνυνται κατά εντολή, βόμβες να σκάνε σε νυχτερινά κέντρα, σε εμπορικά κέντρα, άνθρωποι να σκοτώνονται μέσα σε κέντρα διασκέδασης, και τόσα άλλα που αποδεικνύουν πως ο κόσμος δεν λειτουργεί σωστά.
Και τι έκαναν οι ηγέτες των χωρών; Μιλούσαν και ξαναμιλούσαν και συσκέπτονταν και αντιδικούσαν και προσπαθούσαν να δώσουν λύσεις σε όλα τα παραπάνω με μια εκνευριστική ευγένεια, με χάδια, προτροπές και … κυρώσεις.
Και έφτασε η ώρα, που τελικά όλα τα παραπάνω θεωρήθηκαν αναποτελεσματικά και χρειάστηκε να αναλάβει δράση ένας … Πυγμάχος.
Κάποιος που θα πιάσει από τον γιακά τους ταραξίες και θα τους επιβάλλει με την δύναμή του, πρωτίστως να σταματήσει η αιματοχυσία και δευτερευόντως να βρεθεί άμεσα λύση στο θέμα.
Έβλεπα εδώ και τόσους μήνες, εκεί κάτω στην Παλαιστίνοι, άνθρωποι να σφάζονται και κανένας να μην κάνει κάτι. Έβλεπα εδώ και μήνες, να υπάρχουν εκατοντάδες όμηροι, με τις οικογένειές τους να παλεύουν για την απελευθέρωσή των δικών τους, χωρίς πάλι κάποιος να κάνει κάτι. Έβλεπα εδώ και 2 χρόνια, ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας να καταστρέφει όχι απλά τις δύο χώρες αλλά και άλλες χώρες, μέσω της οικονομικής κρίσης, και κανένας να μην τους επιβάλλει να κάτσουν σε ένα τραπέζι να λήξουν το θέμα. Έβλεπα εδώ και χρόνια, στο Ιράν, στην Συρία, να επανεμφανίζεται ο θρησκευτικός μεσαίωνας, και κανένας να μην, έστω, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
Βγήκε ο Trump και στις πρώτες ημέρες, επέβαλλε την κατάπαυση πυρός στην Παλαιστίνη & την συμφωνία ανταλλαγής των ομήρων. Τώρα, κοιτάζει προς τον Ουκρανο-Ρωσικό πόλεμο και πιέζει για λήξη του πολέμου.
Το έκανε με την πειθώ του ή με την εξυπνάδα του;
Όχι βεβαίως. Το έκανε με την δύναμη που διαθέτει. Υπερεκτιμημένη, για εμένα, αλλά και ο ίδιος και οι υπόλοιποι ηγέτες του κόσμου, όντως δείχνουν να την σέβονται.
Ο "Πυγμάχος" λοιπόν, κατάφερε σε λίγους μήνες, να δώσει τέλος
σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, όπως οι σφαγές αμάχων στην Παλαιστίνη και η
ανταλλαγή ομήρων.
Δεν επέλυσε το πρόβλημα, δεν νομίζω κάποιος να περίμενε
τελική επίλυση μιας τόσο αιματηρής κατάστασης μέσα σε τόσο μικρό χρονικό
διάστημα, αλλά τουλάχιστον σταμάτησε την αιματοχυσία και επέβαλλε στα
αντικρουόμενα μέλη να καθίσουν σε ένα τραπέζι να συζητήσουν.
Βλέπω να προσπαθεί να κάνει κάτι ίδιο και στο θέμα της Ρωσίας-Ουκρανίας.
Ίσως μετά, θελήσει να κάνει και κάτι παρόμοιο με το θέμα των μεσαιωνιστών μουσουλμάνων.
Το θέμα όμως είναι, πως αποδεικνύεται πως όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τα όρια της καλοπροαίρετης προσέγγισης και των ευγενικών παραινέσεων, η συνεχόμενη προσπάθεια επίλυσης τέτοιων καταστάσεων με την αβρότητα και την πολιτισμένη διακριτικότητα που βλέπουμε εδώ και τόσα χρόνια να κυριαρχεί στις προσπάθειες επίλυσης παρόμοιων παγκοσμίων θεμάτων, όχι απλά δεν φέρνει αποτέλεσμα, αλλά συχνά διεγείρει και αναζωπυρώνει την φωτιά.
Σε τέτοια θέματα, δυστυχώς, είναι απαραίτητος ένας "Πυγμάχος", που θα αρχίζει να μοιράζει "γροθιές" δεξιά και αριστερά, ώστε πρωτίστως να σταματήσει ο ''καυγάς'' που επηρεάζει όχι μόνο τους εμπλεκόμενους αλλά και όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Ένας "Πυγμάχος" που θα αναλάβει με δραστικά και άμεσα μέτρα να φωνάξει "βουλώστε το όλοι, τώρα μιλάω εγώ.
Δεν γνωρίζω αν ο Trump είναι ο "Πυγμάχος" που θα καταφέρει να σταματήσει αυτόν τον παγκόσμιο παραλογισμό που ζούμε εδώ και τόσα χρόνια.
Στο βιβλίο ‘’Δίψα για αίμα’’, μια παρέα παιδιών, αποφασίζει και δολοφονεί τον Πυγμάχο, παίρνοντας τον έλεγχο της κοινότητας με βίαιο τρόπο, ασκούν την εξουσία τους με τρόπο τυραννικό, μετατρέποντας όλα τα υπόλοιπα παιδιά ως σκλάβους για την δική τους καλοπέραση.
Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα ο κεντρικός ήρωας του βιβλίο, που έως τότε δεν ήθελε να αναλάβει ηγετικές ευθύνες, να αποφασίσει να βγει μπροστά, να γίνει ένας "δεύτερος" Πυγμάχος, να ξεπαστρέψει την κλίκα των τυράννων και να αναλάβει με πυγμή και αυστηρότητα, να λειτουργήσει η κοινότητα και να προστατευτούν όλα τα παιδιά και από τον βαρύ χειμώνα και από τους ενήλικους.
Και για σύμμαχο σε αυτή την προσπάθεια, έχει έναν περίεργο και ιδιόρρυθμο άνθρωπο, που κανένας δεν τον καταλαβαίνει και κανένας δεν τον γουστάρει, που κάθε του πράξη δημιουργεί αρνητικά αποτελέσματα στους περισσότερους, αλλά εν τέλει, στέκεται αγέρωχος δίπλα στον κεντρικό ήρωα, βοηθώντας τον να σταματήσει τον παραλογισμό.
Ο ιδιόρρυθμος αυτός τύπος, δεν φτιάχνει ούτε ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ούτε διαστημόπλοια. Αλλά είναι ένας κομβικός σύμμαχος του κεντρικού ήρωα, για να σταματήσουν το αιματοκύλισμα.
Παρακολουθώ με έντονο ενδιαφέρον τις εξελίξεις που θα φέρει αυτή η δυναμική είσοδος του Trump (και των συνεργατών του) στα παγκόσμια θέματα.
Εύχομαι να δοθεί, είτε από τον ίδιο, είτε από τον επόμενο, ένα τέλος σε αυτή την φρικαλεότητα που έχει εγκλωβιστεί η Ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου